__
OPUS
OPUS
_________
____________________
Νίκος Λυγερός - Nikos Lygeros
Ο
__________________________
_
Ν. Λυγερός - Βυζαντινή Ανάσταση
______________________________
__
"Πόντος και Δικαιώµατα Αυτοχθόνων Λαών". Αλεξανδρούπολη. 13/07/2017
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Πόντος και Δικαιώµατα Αυτοχθόνων Λαών".
ΚΥΤΤΑΡΟ καφέ, Ρ. Φεραίου & Κωλέτη-Αλεξανδρούπολη. Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017
ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΤΩΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΩΝ ΛΑΩΝ
 |
| Κείμενο στα Ελληνικά |
|
| Κείμενο στα Αγγλικά |
____________________
_
Στρατηγική αντιμετώπιση της Γενοκτονίας, Πλατεία Ελευθερίας, Σέρρες 19/05/2016
Ν. Λυγερός
Ομιλία του Νίκου Λυγερού με θέμα :
"Στρατηγική αντιμετώπιση της Γενοκτονίας"
στην εκδήλωση με θέμα :
" 19 Μαΐου Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού".
Πλατεία Ελευθερίας, Δήμος Σερρών. Πέμπτη 19 Μαΐου 2016
____________________________
Ν. Λυγερός - Συλλαλητήριο Ποντίων. Θεσσαλονίκη, 09/11/2015
Φωτογραφίες
Μέρος Α'
https://youtu.be/UMoFaMJ8PwM
Μέρος Β'
https://youtu.be/XZJ_un593d4
Βίντεο
Μέρος Α'https://youtu.be/lL7nd2GxrtM
Μέρος Β'
https://youtu.be/Pu3NruojOTo
Μέρος Γ'
https://youtu.be/V_qWzBaI8x8
Νίκος Λυγερός - Η Δυτική Αρμενία ως μέλλον του Πόντου. Αθήνα, 27/10/2015
Μέρος Γ'
Μέρος Β'
https://youtu.be/SUHdwuS2AHA
Μέρος Α'
https://youtu.be/XwnY8TrVz4w
________________________________________________________
__
Εισήγηση του Ν. Λυγερού στη 2η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη Ποντιακής Νεολαίας -
"Οι προκλήσεις του 21ου αιώνα, η ποντιακή νεολαία και ο ρόλος της στο
οικουμενικό περιβάλλον". Συνεδριακό Κέντρο Ιωάννης Βελλίδης – HELEXPO,
αίθουσα Ellopia. Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015
______________________
__
Διάλεξη του Ν. Λυγερού:
"Η αντεπίθεση της Ανθρωπότητας".
Ροδοχώρι Νάουσας
30/08/2015
Video
__________________________________
Διάλεξη του Ν. Λυγερού: "Η στρατηγική της Γενοκτονίας του Ελληνισμού". Ιωάννινα. 23/05/2015
______________________________________
__
Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του "ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ". 26/4/15
https://youtu.be/O0hwZcwwyQ4
_____________________________________
Όταν μετράς
Ν. Λυγερός
Όταν μετράς
το πλήθος
των θυμάτων
μην κοιτάς
μόνο και μόνο
τους νεκρούς
αλλά μέτρα
και όσους
δεν γεννήθηκαν
λόγω γενοκτονίας
γιατί αυτός
ήταν ο σκοπός
των γεκοκτόνων
να μην υπάρχει
η συνέχεια
κι όχι μόνο
το παρόν
αφού ο στόχος
για τη βαρβαρότητα
είναι πάντα
ο αφανισμός
κάθε στοιχείου
για να μην γεννηθεί
το μέλλον.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=19348&l=gr
Όταν μετράς
το πλήθος
των θυμάτων
μην κοιτάς
μόνο και μόνο
τους νεκρούς
αλλά μέτρα
και όσους
δεν γεννήθηκαν
λόγω γενοκτονίας
γιατί αυτός
ήταν ο σκοπός
των γεκοκτόνων
να μην υπάρχει
η συνέχεια
κι όχι μόνο
το παρόν
αφού ο στόχος
για τη βαρβαρότητα
είναι πάντα
ο αφανισμός
κάθε στοιχείου
για να μην γεννηθεί
το μέλλον.
Πηγή: http://www.lygeros.org/articles?n=19348&l=gr
________________________
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ
Σύλλογος Ελληνοαρμενικής Φιλίας Αθήνα 31-3-2015
Ellinoarmeniki-filia.gr
Ellinoarmeniki-filia.gr
Eξοχότατο
Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αρμενίας
Κοινοποίηση
Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Αρμενίας
Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αρμενίας
Κοινοποίηση
Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Αρμενίας
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και των Ασσυρίων απ' το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Αρμενίας, απέδειξε για ακόμα μια φορά πόσο στέκεται ο αρμενικός λαός δίπλα στην Ανθρωπότητα.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και των Ασσυρίων απ' το Κοινοβούλιο της Δημοκρατίας της Αρμενίας, απέδειξε για ακόμα μια φορά πόσο στέκεται ο αρμενικός λαός δίπλα στην Ανθρωπότητα.
Με την απόφαση αυτή οι αθώοι της Γενοκτονίας των Αρμενίων έγιναν οι Δίκαιοι για άλλες δύο Γενοκτονίες. Δηλαδή έπραξαν υπέρ των θυμάτων του ίδιου θύτη. Συνέχισαν το έργο της Ανθρωπότητας με την αναγνώριση εγκλημάτων εναντίον της.
Με την πράξη αυτή η Δημοκρατία της Αρμενίας έρχεται να ενισχύσει τον αγώνα μας με το κύρος του αθώου, του θύματος, του επιζώντα και του Δίκαιου, διότι θεωρεί ότι αυτό είναι το πρέπον για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας.
Τέτοιες ενέργειες είναι σημαντικές, γιατί προωθούνται όχι απλά από άλλο ένα κράτος αλλά από ένα ολόκληρο λαό και μάλιστα σε μια ιδιαίτερη χρονικά στιγμή, που συμπίπτει με την επέτειο των 100 χρόνων της Γενοκτονίας του. Την ώρα που οι Αρμένιοι σκέφτονται τα θύματά τους, επιλέγουν να μην ξεχάσουν και τα άλλα θύματα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον αποτελεσματικό τρόπο ότι ο αγώνας όλων των θυμάτων συνεχίζεται σ' ένα συμμαχικό πλαίσιο ακολουθώντας παράλληλα τη στρατηγική της ενοποίησης των Γενοκτονιών, για να γίνει κατανοητό σε όλους ότι είναι η Ανθρωπότητα που παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα.
Εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας προς εσάς προσωπικά και τον αδελφό Αρμενικό λαό.
Με κάθε τιμή
Ο Πρόεδρος
ΔΡ ΛΥΓΕΡΟΣ ΝΙΚΟΣ
Ο Πρόεδρος
ΔΡ ΛΥΓΕΡΟΣ ΝΙΚΟΣ
Ο Γενικός Γραμματέας
ΔΡ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
ΔΡ ΠΑΥΛΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ
______________________________________
_
117 ψήφοι ανθρωπιάς
Ν. Λυγερός
Ο αρμενικός λαός απέδειξε ακόμα μια φορά πόσο δίπλα στέκεται στην Ανθρωπότητα. Με 117 ψήφους η Βουλή της Αρμενίας αναγνώρισε επίσημα τη Γενοκτονία των Ασσυρίων και τη Γενοκτονία των Ποντίων. Με αυτήν την πράξη οι αθώοι της γενοκτονίας των Αρμενίων έγιναν οι Δίκαιοι για άλλες δύο Γενοκτονίες. Δηλαδή εργάστηκαν υπέρ των θυμάτων του ίδιου θύτη. Δεν ξέχασαν τα άλλα δεδομένα, επειδή δεν τους αφορούσαν άμεσα. Συνέχισαν το έργο της Ανθρωπότητας με την αναγνώριση εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας. Τώρα πια δεν έχουμε μόνο την Κύπρο, την Ελλάδα και τη Σουηδία από το 2010 που έχουν αναγνωρίσει αυτές τις Γενοκτονίες. Με άλλα λόγια, η Αρμενία έρχεται να ενισχύσει τον αγώνα μας με το κύρος του αθώου, του θύματος, του επιζώντα και του Δίκαιου, διότι θεωρεί ότι αυτό είναι το πρέπον για τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Έτσι, οι προσπάθειες που γίνονται στην Αμερική και στην Αυστραλία υποστηρίζονται από άλλο ένα κράτος το 2015, που συμπίπτει με την επέτειο των 100 χρόνων της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Δηλαδή την ώρα που οι Αρμένιοι σκέφτονται τα θύματά τους, επιλέγουν να μην ξεχάσουν και τα άλλα θύματα, αποδεικνύοντας με αυτόν τον αποτελεσματικό τρόπο ότι ο αγώνας όλων των θυμάτων συνεχίζεται σ’ ένα συμμαχικό πλαίσιο και ακολουθεί βέβαια τη στρατηγική της ενοποίησης των Γενοκτονιών, για να γίνει κατανοητό σε όλους ότι είναι η Ανθρωπότητα που παλεύει ενάντια στη βαρβαρότητα. Άξιοι οι Αρμένιοι! Έτσι κι όχι αλλιώς!
Πηγή: N.LYGEROS PhD
Πηγή: N.LYGEROS PhD
___________________
_
Μέρος Α΄- Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Το Διαχρονικό Πνεύμα του Βυζαντίου".
Αίθουσα διαλέξεων Ιερού Ναού Γενεσίου Θεοτόκου Μπεντεβή.
Ηράκλειο, Κρήτη. Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015,
____________
_
Μέρος Β΄- Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Το Διαχρονικό Πνεύμα του Βυζαντίου".
Αίθουσα διαλέξεων Ιερού Ναού Γενεσίου Θεοτόκου Μπεντεβή. Ηράκλειο, Κρήτη.
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2015,
________
Ν. Λυγερός
Αν το Γολοντομόρ
ήταν πιο γνωστό
από όλους όσους
αγαπούν τους ανθρώπους
τότε η Ανθρωπότητα
θα ήταν καλύτερα
προετοιμασμένη
για ν’ αντιμετωπίσει
πράξεις βαρβαρότητας
που συνεχίζουν
να διαπράττουν εγκλήματα
γιατί η αντίσταση
θα προκαλούσε δέος
και δεν θα τολμούσαν
να επιτεθούν τα κτήνη
ενάντια στα θύματα
με τόση ευκολία
όσο γίνεται τώρα
γιατί τώρα όλοι μας
είμαστε αναγκασμένοι
να εξηγήσουμε σε όλους
ότι η γενοκτονία
υπήρξε το 1932-1933
για να συνεχίσουμε.
ήταν πιο γνωστό
από όλους όσους
αγαπούν τους ανθρώπους
τότε η Ανθρωπότητα
θα ήταν καλύτερα
προετοιμασμένη
για ν’ αντιμετωπίσει
πράξεις βαρβαρότητας
που συνεχίζουν
να διαπράττουν εγκλήματα
γιατί η αντίσταση
θα προκαλούσε δέος
και δεν θα τολμούσαν
να επιτεθούν τα κτήνη
ενάντια στα θύματα
με τόση ευκολία
όσο γίνεται τώρα
γιατί τώρα όλοι μας
είμαστε αναγκασμένοι
να εξηγήσουμε σε όλους
ότι η γενοκτονία
υπήρξε το 1932-1933
για να συνεχίσουμε.
O
Κάθε φορά
Ν. Λυγερός
Κάθε φορά
που κάνεις δώρο
τον Μικρό Πρίγκιπα
να ξέρεις
ότι ακόμα
κι αν δεν το ξέρεις
παλεύεις αποτελεσματικά
ενάντια στη βαρβαρότητα
αφού έχει απαγορεύσει
το βιβλίο αυτό
λόγω της αναφοράς
στον δικτάτορα
που δεν ήταν
κανένας άλλος
από τον γενοκτόνο
των Αρμενίων
των Ασσυρίων
και των Ελλήνων
όταν είχαμε ξεχάσει
ότι μόνο η στρατηγική
μας προστατεύει
από το απαράδεκτο
έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
____
ο
26/11/2014
N. Lygeros
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μία μικρή που έπαιζε τσέλο. Δεν την άκουγε κανένας. Ήξερε να παίζει μόνο σιωπή. Οι σπασμένες χορδές δεν την ενοχλούσαν πια. Είχαν πεθάνει οι άνθρωποι. Είχαν μείνει όμως τα άτομα που απαγόρευαν τη μουσική. Έπαιζε σιωπή δίχως παύση για να μην ξεχάσει τον ήχο της μοναξιάς.
Μία μέρα όμως άκουσε έναν θόρυβο, ένα ίχνος μουσικής, και βγήκε από το δωμάτιό της. Κοίταξε έξω. Δεν ήταν δυνατόν. Κανείς δεν τολμούσε να παίξει. Κοίταξε ξανά κι είδε έναν γίγαντα. Είχε μαζί του έναν αυλό. Εκείνος, όταν είδε τη μικρή με τις σπασμένες χορδές, σταμάτησε. Την κοίταξε, τον κοίταξε. Δεν ήξεραν τι να πουν. Ήταν και οι δύο ένοχοι. Ήταν και οι δύο καταδικασμένοι. Ήταν πια μαζί. Ένας παράξενος και μία περίεργη. Ένας γίγαντας και μία μάγισσα. Ο γίγαντας ήξερε ότι δεν ήξερε και η μικρή ήξερε μόνο αυτό. Δεν ήταν ανάγκη να μιλήσει. Ήθελε μόνο να τον ακούσει. Δεν ήταν ανάγκη να την ακούσει. Ήθελε μόνο να της μιλήσει. Ο γαλάζιος γίγαντας έσκυψε δίχως να γονατίσει: «Κάποτε υπήρχαν άνθρωποι. Τώρα επέζησαν μόνο τα τέρατα.»
Η μικρή μάγισσα δεν κατάλαβε τα λόγια του γαλάζιου γίγαντα και τον ρώτησε: «Γιατί είσαι γαλάζιος;» Εκείνος δεν της απάντησε, αλλά της έδειξε το χρώμα της ανθρωπιάς, της πληγής που δεν υπήρχε πια. Τότε η μικρή μάγισσα τον ακούμπησε για πρώτη φορά. Εκεί που τον άγγιξε, το χρώμα του δέρματός του άλλαξε. Δεν πονούσε πια. Έτσι κατάλαβε η μικρή μάγισσα ότι ήταν ο χαμαιλέοντας της ανθρωπιάς. Ήταν γαλάζιος γιατί δεν υπήρχαν άνθρωποι. Είχε το απαγορευμένο χρώμα. Η μικρή μάγισσα δάκρυσε όταν κατάλαβε το μέγεθος του πόνου του. Δεν είπε τίποτα βέβαια. Αλλά αποφάσισε να μείνει πάντα κοντά του για να τον βοηθήσει ν’ αντέχει την έλλειψη ανθρωπιάς. Τα τέρατα είχαν σμίξει για να σώσουν την τελευταία ανθρωπιά. Άκουγε ό,τι της έλεγε κι όπως δεν ήθελε να ξεχάσει, μεταμορφώθηκε σε ιππόκαμπο. Τότε ο γαλάζιος γίγαντας τής ζήτησε να τον ξανακάνει χαμαιλέοντα. Και έτσι έγινε. Ο χαμαιλέοντας έβαλε στην πλάτη του τον ιππόκαμπο, όπως η νοημοσύνη κουβαλά τη μνήμη, και πήγαν προς το βάθος του γαλάζιου, τον ωκεανό του κόσμου. Ο ιππόκαμπος δεν μπορούσε να ζήσει δίχως αυτόν και ο χαμαιλέοντας έκανε ό,τι μπορούσε για να περπατήσει γρήγορα. Όταν τους έβλεπε μαζί, η κοινωνία τούς έβριζε και τούς πετούσε πέτρες. Όμως εκείνοι ακόμα και λαβωμένοι συνέχιζαν την αποστολή τους. Η κοινωνία έβλεπε δύο τέρατα, δύο δαιμονισμένα τέρατα. Δεν μπορούσε να δει τους σταυρούς που κουβαλούσαν, ούτε την αξία της θυσίας τους. Η μικρή μάγισσα έπρεπε ν’ αγγίξει το γαλάζιο όπως ο γαλάζιος γίγαντας άγγιξε το μαγικό, για τους νεκρούς και τους αγέννητους. Όταν οι δύο επιζώντες της γενοκτονίας της μνήμης και του εγκλήματος της ειρήνης πέθαναν μέσα στον ωκεανό, η ιστορία τους απλώθηκε με το γαλάζιο και γεννήθηκαν αυτοί που ονομάστηκαν οι πρώτοι άνθρωποι.
________________
Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου 2014
Εφαρμογή της θεωρίας Δεσμών στη Γενοκτονία
Ν. Λυγερός
Ένα
από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις μελέτες της Γενοκτονίας
είναι η θέση της ιστορίας και των ιστορικών. Και ο λόγος είναι απλός. Η
ιστορία αρχίζει μετά το γεγονός και οι ιστορικοί ασχολούνται με την
ιστορία του μετά. Έτσι δεν έχουμε στοιχεία για την ιστορία του πριν. Και
το ερώτημα μετατρέπεται στο εξής: Ποιος γράφει την ιστορία του πριν και
ποιος τη μελετά; Η απάντηση είναι η στρατηγική και οι στρατηγιστές.
Συνεπώς μια ολική ανάλυση της Γενοκτονίας πρέπει να έχει στοιχεία και
από ιστορία και από στρατηγική. Έτσι εμφανίζεται και η απαίτηση νοητικών
σχημάτων που ανήκουν στη στρατηγική. Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι
απαραίτητο επίσης να διαχωριστεί η έννοια του πολέμου από την έννοια της
Γενοκτονίας, αφού δεν λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι πρέπει τα
νοητικά σχήματα να μην είναι εξ ολοκλήρου στρατιωτικά, ενώ είναι
στρατηγικά. Σε αυτό το πεδίο έρχονται διάφορες θεωρίες να ενισχύσουν τα
εργαλεία της μελέτης. Μερικές από αυτές είναι η θεωρία γραφημάτων, η
θεωρία κόμβων και η θεωρία Δεσμών. Η κωδικοποίηση της Γενοκτονίας μέσω
της θεωρίας γραφημάτων, μπορεί να είναι αποτελεσματική για τα
διαγράμματα ροής, αλλά δεν επαρκεί για μια ολική ανάλυση. Διότι μια
Γενοκτονία δεν είναι ένα σύνολο περιπτώσεων, δεν είναι μια
περιπτωσιολογία ούτε η γενίκευσή της. Όπως μια πολλαπλότητα δεν είναι
απλώς το σύνολο των μερών της, διότι έχει και μια δομή που δεν
ενσωματώνεται μέσα στην τοπική ανάλυση. Αντιθέτως η θεωρία Δεσμών είναι
εξ ολοκλήρου από τη φύση της ολική, όπως είναι η θεωρία κόμβων μόνο που
δεν ασχολείται μόνο με ένα αντικείμενο σαν αυτή, αφού ένας δεσμός μπορεί
ν’ αποτελείται από πολλά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επίσης να
χρησιμοποιήσουμε την τοποστρατηγική και τη χρονοστρατηγική ανάλογα αν
εξετάζουμε τοπολογικά και χρονικά τις στρατηγικές που ακολούθησαν οι
γενοκτόνοι. Διότι όταν εξετάζουμε μόνο και μόνο την γενοκτολογία ως
θεματολογία, δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε καμία στρατηγική ανάλυση.
Ενώ πρέπει να εξετάσουμε τις δύο πλευρές, όταν θέλουμε πραγματικά να
καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τα δεδομένα. Χρειάζεται λοιπόν μια ολική
ανάλυση και μία ολιστική προσέγγιση για να δούμε τα αόρατα νοητικά
σχήματα της στρατηγικής που θα γράψουν την επόμενη ιστορία. Με αυτόν τον
τρόπο μπορούμε επιπλέον να μάθουμε τα χαρακτηριστικά της αρχής μιας
διαδικασίας που θα οδηγήσει στην γενοκτονία. Ουσιαστικά με αυτή τη
μεθοδολογία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ακόμα και τις φάσεις του Stanton,
αφού η κωδικοποίηση επιτρέπει την ανάδειξη των νοητικών σχημάτων που τις
υποστηρίζουν. Η θεωρία Δεσμών δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε τη
Γενοκτονία ως όλο και όχι να αναλυθεί σε μέρη και περιπτώσεις που την
εκφυλίζουν. Έτσι η γενοκτολογία αποκτά ένα νέο αφαιρετικό εργαλείο για
να μπορεί να μην είναι απλώς η ιστορία του μετά, αλλά και του πριν για
να μπορέσει να αποφύγει αποτελεσματικά περιπτώσεις που θα οδηγούσαν σε
γενοκτονία.
Πηγή: N.LYGEROS PhD
__
Ομιλία Ν.Λυγερού στην Αυστραλία για την τριάδα γενοκτονιών
Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2014
ο
«Η ποινικοποίηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας είναι απλώς η
απαγόρευση της βαρβαρότητας.»
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων κι Ασσυρίων".
"Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, Αρμενίων κι Ασσυρίων".
Πολιτειακή Βουλή της Νέας Νότιας
Ουαλίας. Sydney.
"Memory day of the Genocide of Greeks, Armenians and Assyrians".
Parliament of NSW. Sydney. 16/09/2014
email: w@lygeros.org
"Memory day of the Genocide of Greeks, Armenians and Assyrians".
Parliament of NSW. Sydney. 16/09/2014
email: w@lygeros.org
ο
«Νικήσαμε τα σχέδια των γενοκτόνων επειδή είμαστε εδώ και τους θυμίζουμε τα εγκλήματά τους». Αυτό ήταν το βασικό μήνυμα του κύριου ομιλητή καθηγητή Νίκοy Λυγερoύ στην εκδήλωση Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της ανατολικής Θράκης στην Πολιτειακή Βουλή την Τρίτη το βράδυ.
Από πολλές πλευρές, η εκδήλωση ήταν ιστορικής σημασίας. Ήταν το αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών σωματείων της ομογένειας: ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ και ΝΖ (κύριος χορηγός της επίσκεψης του καθηγητή), της Ποντιακής Ένωσης «Ποντοξενιτέας», της Ποντιακής Αδελφότητας «Παναγία Σουμελά» και του Ποντιακού Συλλόγου Wollongong «Διογένης».
«Η ισχύς εν τη ενώσει» ήταν το κύριο μήνυμα της βραδιάς, τόσο από τους διοργανωτές όσο κι από τους ομιλητές. Ο κ. Λυγερός έδωσε έμφαση στην σημασία της ένωσης των θυμάτων -είτε αυτοί είναι Έλληνες, είτε Αρμένιοι, είτε Ασσύριοι, είτε Εβραίοι. Γι' αυτό ήταν τόσο σημαντική η παρουσία του Εβραϊκού Συμβουλίου ΝΝΟ (NSW Jewish Board of Deputies), της Ασσυριακής Παγκόσμιας Συμμαχίας (Assyrian Universal Alliance), και της Αρμενικής παροικίας του Σίδνεϊ.
«Σκοπός των γενοκτόνων είναι η εξαφάνιση των θυμάτων, η παύση της συνέχειας των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Εβραίων και άλλων» συνέχισε ο καθηγητής Λυγερός. «Να αρνηθούν σε αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμα το δικαίωμα στη ζωή. Γι' αυτό πρέπει να επιμείνουμε να απαιτούμε την αναγνώριση των Γενοκτονιών απ' όλα τα κοινοβούλια της Αυστραλίας».
Μιλώντας για την επίσκεψή του στο Εβραϊκό Μουσείο του Σίδνεϊ, ο κ. Λυγερός τόνισε τη σημασία τέτοιων εγκαταστάσεων για τη συνέχεια της ιστορικής μνήμης, της συνέχειας των λαών που υπέστησαν γενοκτονία. Δήλωσε μάλιστα ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί παρόμοιο μουσείο στο Σίδνεϊ για όλες τις γενοκτονίες, για να μην ξεχνάμε, για να μην επαναληφθούν τέτοια γεγονότα.
Ο τελετάρχης Δρ Παναγιώτης Διαμάντης (Πολιτειακός Γραμματέας της ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ-ΝΖ και Λέκτορας Μελετών Γενοκτονιών στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϊ (UTS) άνοιξε την εκδήλωση με τη φράση του Πυθαγόρα «ΤΑΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ ΜΗ ΒΑΔΙΖΕΙΣ», μην πηγαίνεις από τους εύκολους δρόμους.
Στους χαιρετισμούς τους, ο κ. David Clarke MLC (Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Φιλελεύθερο Κόμμα) κι ο Αιδ. Fred Nile MLC (Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα) τόνισαν την αντιμετώπισή τους με απειλές, πιέσεις και απόπειρες δωροδοκίας εκ μέρους των τουρκικών Αρχών στην Άγκυρα και στην Αυστραλία. Οι δύο ένθερμοι υποστηρικτές της ομογένειας, που πρωτοστάτησαν στην επίσημη αναγνώριση των γενοκτονιών των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τη Βουλή της ΝΝΟ τον Μάιο του 2013, ξανατόνισαν τη σημασία της ενότητας των λαών εναντίον των γενοκτόνων, ειδικά σήμερα που έχει ξεκινήσει νέο κύμα γενοκτονικών πράξεων εναντίον των Ασσυρίων και των Αρμενίων σε Συρία και Ιράκ.
Ο Αιδ. Fred Nile MLC δήλωσε στο ακροατήριο την περηφάνιά του για τη φωτογραφία της Ιεράς Μονής της Παναγίας Σουμελά Τραπεζούντας που διακοσμεί το γραφείο του στο κοινοβούλιο της ΝΝΟ, την οποία τη δώρισαν πέρυσι οι Ποντιακοί σύλλογοι της ΝΝΟ.
Χαιρετισμό επίσης απεύθυνε κι ο Γενικός Πρόξενος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Σίδνεϊ, Δρ Σταύρος Κυρίμης. «Αυτή είναι η υποχρέωσή μας προς την Ανθρωπότητα, να θυμίζουμε τις αξίες του Δυτικού Πολιτισμού: αποδοχή της διαφοράς, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία».
Παρουσιάζοντας τον κ. Λυγερό, ο τελετάρχης διάβασε ένα από τα ποιήματα του καθηγητή, γραμμένο κατά την ολιγοήμερη διαμονή του στο Σίδνεϊ. Έχει τίτλο «Οι δύο αναγνωρίσεις», το οποίο συνοψίζει τα μηνύματα του καθηγητή Λυγερού.
Οι δύο αναγνωρίσεις
από τις αυστραλιανές Πολιτείες
των γενοκτονιών μας
είναι πράξεις ουσίας
κι όχι μόνο κινήσεις
κι είναι σημαντικό
να σκεφτούμε μαζί
ότι είναι βήματα
της Ανθρωπότητας
κι όχι μόνο των ανθρώπων
έτσι κι εσύ που συμμετέχεις
σε αυτόν τον αγώνα
αγωνίσου σκληρά
μετά τη χαρά σου
για να βοηθήσεις
και τις άλλες
να συντονιστούν
για να πετύχουμε
το στόχο μας.
Ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης, εκ μέρους της Επιτροπής Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, ευχαρίστησε τον «Δάσκαλο» για την ομιλία του και του παρουσίασε ένα αναμνηστικό -ένα αυθεντικό boomerang. Την εκδήλωση την άνοιξαν και την έκλεισαν οι Χριστόφορος Σκεντερίδης και Ευθύμης Αυγετίδης με Ποντιακούς σκοπούς στη λύρα.
Σημαντικές Παρουσίες
Η Δημοτικός Σύμβουλος κ. Esta Paschalidis-Chilas (Canterbury City Council), ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Petros Kalligas (Rockdale City Council), ο αντιπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Στυλιανού, κ. Δημήτρης Κυπριώτης, ο αντιπρόεδρος της Διακοινοτικής Επιτροπής της Αρχιεπισκοπής, κ. Αποστόλης Τσάνης, τα στελέχη της ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ-ΝΖ, Γιάννης Θεοδωρίδης και Νίκος Λαμπρόπουλος, ο πρόεδρος των Κ300, κ. Ανδρέας Κωστόπουλος, τα στελέχη του Συλλόγου Ελληνο-Αυστραλών Εκπαιδευτικών Δημήτρης Καμετόπουλος και Χαρούλα Θεμιστοκλέους, η γραμματέας του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, κ. Έφη Σαμαρά, ο πρόεδρος της Πανθρακικής Αδελφότητας ΝΝΟ, κ. Χρήστος Παζαρίδης, ο ταμίας της Παμμακεδονικής Ένωσης κ. Κωνσταντίνος Ταγαρούλιας και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων Αυστραλίας, κ. Παναγιώτης Στεφανίδης.
Από πολλές πλευρές, η εκδήλωση ήταν ιστορικής σημασίας. Ήταν το αποτέλεσμα συνεργασίας πολλών σωματείων της ομογένειας: ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ και ΝΖ (κύριος χορηγός της επίσκεψης του καθηγητή), της Ποντιακής Ένωσης «Ποντοξενιτέας», της Ποντιακής Αδελφότητας «Παναγία Σουμελά» και του Ποντιακού Συλλόγου Wollongong «Διογένης».
«Η ισχύς εν τη ενώσει» ήταν το κύριο μήνυμα της βραδιάς, τόσο από τους διοργανωτές όσο κι από τους ομιλητές. Ο κ. Λυγερός έδωσε έμφαση στην σημασία της ένωσης των θυμάτων -είτε αυτοί είναι Έλληνες, είτε Αρμένιοι, είτε Ασσύριοι, είτε Εβραίοι. Γι' αυτό ήταν τόσο σημαντική η παρουσία του Εβραϊκού Συμβουλίου ΝΝΟ (NSW Jewish Board of Deputies), της Ασσυριακής Παγκόσμιας Συμμαχίας (Assyrian Universal Alliance), και της Αρμενικής παροικίας του Σίδνεϊ.
«Σκοπός των γενοκτόνων είναι η εξαφάνιση των θυμάτων, η παύση της συνέχειας των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Εβραίων και άλλων» συνέχισε ο καθηγητής Λυγερός. «Να αρνηθούν σε αυτούς που δεν γεννήθηκαν ακόμα το δικαίωμα στη ζωή. Γι' αυτό πρέπει να επιμείνουμε να απαιτούμε την αναγνώριση των Γενοκτονιών απ' όλα τα κοινοβούλια της Αυστραλίας».
Μιλώντας για την επίσκεψή του στο Εβραϊκό Μουσείο του Σίδνεϊ, ο κ. Λυγερός τόνισε τη σημασία τέτοιων εγκαταστάσεων για τη συνέχεια της ιστορικής μνήμης, της συνέχειας των λαών που υπέστησαν γενοκτονία. Δήλωσε μάλιστα ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί παρόμοιο μουσείο στο Σίδνεϊ για όλες τις γενοκτονίες, για να μην ξεχνάμε, για να μην επαναληφθούν τέτοια γεγονότα.
Ο τελετάρχης Δρ Παναγιώτης Διαμάντης (Πολιτειακός Γραμματέας της ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ-ΝΖ και Λέκτορας Μελετών Γενοκτονιών στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας του Σίδνεϊ (UTS) άνοιξε την εκδήλωση με τη φράση του Πυθαγόρα «ΤΑΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ ΜΗ ΒΑΔΙΖΕΙΣ», μην πηγαίνεις από τους εύκολους δρόμους.
Στους χαιρετισμούς τους, ο κ. David Clarke MLC (Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Φιλελεύθερο Κόμμα) κι ο Αιδ. Fred Nile MLC (Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα) τόνισαν την αντιμετώπισή τους με απειλές, πιέσεις και απόπειρες δωροδοκίας εκ μέρους των τουρκικών Αρχών στην Άγκυρα και στην Αυστραλία. Οι δύο ένθερμοι υποστηρικτές της ομογένειας, που πρωτοστάτησαν στην επίσημη αναγνώριση των γενοκτονιών των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τη Βουλή της ΝΝΟ τον Μάιο του 2013, ξανατόνισαν τη σημασία της ενότητας των λαών εναντίον των γενοκτόνων, ειδικά σήμερα που έχει ξεκινήσει νέο κύμα γενοκτονικών πράξεων εναντίον των Ασσυρίων και των Αρμενίων σε Συρία και Ιράκ.
Ο Αιδ. Fred Nile MLC δήλωσε στο ακροατήριο την περηφάνιά του για τη φωτογραφία της Ιεράς Μονής της Παναγίας Σουμελά Τραπεζούντας που διακοσμεί το γραφείο του στο κοινοβούλιο της ΝΝΟ, την οποία τη δώρισαν πέρυσι οι Ποντιακοί σύλλογοι της ΝΝΟ.
Χαιρετισμό επίσης απεύθυνε κι ο Γενικός Πρόξενος της Ελληνικής Δημοκρατίας στο Σίδνεϊ, Δρ Σταύρος Κυρίμης. «Αυτή είναι η υποχρέωσή μας προς την Ανθρωπότητα, να θυμίζουμε τις αξίες του Δυτικού Πολιτισμού: αποδοχή της διαφοράς, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατία».
Παρουσιάζοντας τον κ. Λυγερό, ο τελετάρχης διάβασε ένα από τα ποιήματα του καθηγητή, γραμμένο κατά την ολιγοήμερη διαμονή του στο Σίδνεϊ. Έχει τίτλο «Οι δύο αναγνωρίσεις», το οποίο συνοψίζει τα μηνύματα του καθηγητή Λυγερού.
Οι δύο αναγνωρίσεις
από τις αυστραλιανές Πολιτείες
των γενοκτονιών μας
είναι πράξεις ουσίας
κι όχι μόνο κινήσεις
κι είναι σημαντικό
να σκεφτούμε μαζί
ότι είναι βήματα
της Ανθρωπότητας
κι όχι μόνο των ανθρώπων
έτσι κι εσύ που συμμετέχεις
σε αυτόν τον αγώνα
αγωνίσου σκληρά
μετά τη χαρά σου
για να βοηθήσεις
και τις άλλες
να συντονιστούν
για να πετύχουμε
το στόχο μας.
Ο κ. Γιάννης Θεοδωρίδης, εκ μέρους της Επιτροπής Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, ευχαρίστησε τον «Δάσκαλο» για την ομιλία του και του παρουσίασε ένα αναμνηστικό -ένα αυθεντικό boomerang. Την εκδήλωση την άνοιξαν και την έκλεισαν οι Χριστόφορος Σκεντερίδης και Ευθύμης Αυγετίδης με Ποντιακούς σκοπούς στη λύρα.
Σημαντικές Παρουσίες
Η Δημοτικός Σύμβουλος κ. Esta Paschalidis-Chilas (Canterbury City Council), ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Petros Kalligas (Rockdale City Council), ο αντιπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ.κ. Στυλιανού, κ. Δημήτρης Κυπριώτης, ο αντιπρόεδρος της Διακοινοτικής Επιτροπής της Αρχιεπισκοπής, κ. Αποστόλης Τσάνης, τα στελέχη της ΑΧΕΠΑ ΝΝΟ-ΝΖ, Γιάννης Θεοδωρίδης και Νίκος Λαμπρόπουλος, ο πρόεδρος των Κ300, κ. Ανδρέας Κωστόπουλος, τα στελέχη του Συλλόγου Ελληνο-Αυστραλών Εκπαιδευτικών Δημήτρης Καμετόπουλος και Χαρούλα Θεμιστοκλέους, η γραμματέας του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, κ. Έφη Σαμαρά, ο πρόεδρος της Πανθρακικής Αδελφότητας ΝΝΟ, κ. Χρήστος Παζαρίδης, ο ταμίας της Παμμακεδονικής Ένωσης κ. Κωνσταντίνος Ταγαρούλιας και ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποντιακών Συλλόγων Αυστραλίας, κ. Παναγιώτης Στεφανίδης.
http://neoskosmos.com/
Πηγή: GENOCIDE
O
Ν. Λυγερός
Όταν σκεφτόμαστε ακόμα και αντικειμενικά ένα λαό που έχει υποστεί μια
γενοκτονία λόγω βαρβαρότητας δεν αντιλαμβανόμαστε εκείνη τη στιγμή ότι
νίκησε τους γενοκτόνους. Διότι όσες προσπάθειες κι αν έκαναν τόσα χρόνια
δεν κατάφεραν να εξοντώσουν όλα τα θύματα και παρέμειναν οι επιζώντες
που λειτουργούν ως μάρτυρες για την κατηγορία, και την καταδίκη της
γενοκτονίας. Δεν βλέπουμε αμέσως ότι πρόκειται για μια ήττα των
γενοκτόνων που δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την εσχάτη λύση. Και μετά
από δεκαετίες οι οικογένειες των επιζώντων συνεχίζουν το έργο της
μνημοσύνης και παλεύουν ενάντια στη γενοκτονία της μνήμης. Έτσι η ύπαρξή
μας αποτελεί μια αντίσταση κι όχι μόνο μια θυσία. Αλλά επιπλέον δείχνει
ότι ο γενοκτόνος δεν τα κατάφερε να διαπράξει ένα τέλειο έγκλημα κατά
της Ανθρωπότητας έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένα ίχνος της πράξης και
στη συνέχεια καμία κατηγορία και καταδίκη. Οι επιζώντες λειτουργούν ως
αθάνατοι σελιδοδείκτες μαζί με τους Δίκαιους για να μην ξεχάσουμε καμία
σελίδα της ιστορίας της Ανθρωπότητας. Έτσι οι γενοκτόνοι συνεχίζουν να
έχουν προβλήματα και μετά το έγκλημά τους, γιατί τα θύματα δεν
γενοκτονήθηκαν όλα, γιατί ο λαός δεν αφανίστηκε, γιατί η δικαιοσύνη δεν
ξέχασε το Χρόνο. Γι’ αυτό το λόγο, ενώ θα έπρεπε να είμαστε όλοι νεκροί,
συνεχίζουμε το έργο της αντίστασης για να μη σβήσει τίποτα από το
παρελθόν και σκιστούν σελίδες της Ιστορίας μας. Πρέπει λοιπόν από τη
λύπη της επετείου να βρούμε το κουράγιο και να αναδείξουμε τη χαρά της
ζωής αλλά και την νίκη της ζωής. Γιατί γι’ αυτό πρόκειται. Η γενοκτονία
δεν είναι ένα τελικό σημείο αλλά ένας δεσμός που μας ενώνει με την
Ανθρωπότητα. Κι η ύπαρξή μας μετά από τα γεγονότα του αφανισμού είναι
βέβαια μια νίκη κατά των γενοκτόνων που ακόμα και με βαρβαρότητα δεν
πέτυχαν τον σκοπό τους.
Πηγή: N.LYGEROS PhD
_______________________
__
Κόμβος αναφοράς
______
__
16/9/2014
Κόμβος αναφοράς
Ν. Λυγερός
Κόμβος αναφοράς
είναι η αναγνώριση
και κάθε λαός
που την έχει κάνει
για να βοηθήσει
τα θύματα, τους αθώους
ενάντια στη βαρβαρότητα
πρέπει να είναι
ανθρώπινα περήφανος
γιατί δεν αποδέχτηκε
μόνο την πραγματικότητα
αλλά υλοποίησε
ένα όραμα δεκαετιών
λόγω δικαιοσύνης
και μ’ αυτόν τον τρόπο
γίνεσαι δίκαιος
ενάντια στους γενοκτόνους.
είναι η αναγνώριση
και κάθε λαός
που την έχει κάνει
για να βοηθήσει
τα θύματα, τους αθώους
ενάντια στη βαρβαρότητα
πρέπει να είναι
ανθρώπινα περήφανος
γιατί δεν αποδέχτηκε
μόνο την πραγματικότητα
αλλά υλοποίησε
ένα όραμα δεκαετιών
λόγω δικαιοσύνης
και μ’ αυτόν τον τρόπο
γίνεσαι δίκαιος
ενάντια στους γενοκτόνους.
Πηγή: N.LYGEROS PhD
______
11/9/2014
Εφαρμογή της θεωρίας Δεσμών στη Γενοκτονία
Εφαρμογή της θεωρίας Δεσμών στη Γενοκτονία
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στις μελέτες της Γενοκτονίας είναι η θέση της ιστορίας και των ιστορικών. Και ο λόγος είναι απλός. Η ιστορία αρχίζει μετά το γεγονός και οι ιστορικοί ασχολούνται με την ιστορία του μετά. Έτσι δεν έχουμε στοιχεία για την ιστορία του πριν. Και το ερώτημα μετατρέπεται στο εξής: Ποιος γράφει την ιστορία του πριν και ποιος τη μελετά; Η απάντηση είναι η στρατηγική και οι στρατηγιστές. Συνεπώς μια ολική ανάλυση της Γενοκτονίας πρέπει να έχει στοιχεία και από ιστορία και από στρατηγική. Έτσι εμφανίζεται και η απαίτηση νοητικών σχημάτων που ανήκουν στη στρατηγική. Σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι απαραίτητο επίσης να διαχωριστεί η έννοια του πολέμου από την έννοια της Γενοκτονίας, αφού δεν λειτουργεί σε αυτό το πλαίσιο. Έτσι πρέπει τα νοητικά σχήματα να μην είναι εξ ολοκλήρου στρατιωτικά, ενώ είναι στρατηγικά. Σε αυτό το πεδίο έρχονται διάφορες θεωρίες να ενισχύσουν τα εργαλεία της μελέτης. Μερικές από αυτές είναι η θεωρία γραφημάτων, η θεωρία κόμβων και η θεωρία Δεσμών. Η κωδικοποίηση της Γενοκτονίας μέσω της θεωρίας γραφημάτων, μπορεί να είναι αποτελεσματική για τα διαγράμματα ροής, αλλά δεν επαρκεί για μια ολική ανάλυση. Διότι μια Γενοκτονία δεν είναι ένα σύνολο περιπτώσεων, δεν είναι μια περιπτωσιολογία ούτε η γενίκευσή της. Όπως μια πολλαπλότητα δεν είναι απλώς το σύνολο των μερών της, διότι έχει και μια δομή που δεν ενσωματώνεται μέσα στην τοπική ανάλυση. Αντιθέτως η θεωρία Δεσμών είναι εξ ολοκλήρου από τη φύση της ολική, όπως είναι η θεωρία κόμβων μόνο που δεν ασχολείται μόνο με ένα αντικείμενο σαν αυτή, αφού ένας δεσμός μπορεί ν’ αποτελείται από πολλά. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε την τοποστρατηγική και τη χρονοστρατηγική ανάλογα αν εξετάζουμε τοπολογικά και χρονικά τις στρατηγικές που ακολούθησαν οι γενοκτόνοι. Διότι όταν εξετάζουμε μόνο και μόνο την γενοκτολογία ως θεματολογία, δεν μπορούμε βέβαια να κάνουμε καμία στρατηγική ανάλυση. Ενώ πρέπει να εξετάσουμε τις δύο πλευρές, όταν θέλουμε πραγματικά να καταλάβουμε και να ερμηνεύσουμε τα δεδομένα. Χρειάζεται λοιπόν μια ολική ανάλυση και μία ολιστική προσέγγιση για να δούμε τα αόρατα νοητικά σχήματα της στρατηγικής που θα γράψουν την επόμενη ιστορία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε επιπλέον να μάθουμε τα χαρακτηριστικά της αρχής μιας διαδικασίας που θα οδηγήσει στην γενοκτονία. Ουσιαστικά με αυτή τη μεθοδολογία μπορούμε να ερμηνεύσουμε ακόμα και τις φάσεις του Stanton, αφού η κωδικοποίηση επιτρέπει την ανάδειξη των νοητικών σχημάτων που τις υποστηρίζουν. Η θεωρία Δεσμών δίνει τη δυνατότητα να εξετάσουμε τη Γενοκτονία ως όλο και όχι να αναλυθεί σε μέρη και περιπτώσεις που την εκφυλίζουν. Έτσι η γενοκτολογία αποκτά ένα νέο αφαιρετικό εργαλείο για να μπορεί να μην είναι απλώς η ιστορία του μετά, αλλά και του πριν για να μπορέσει να αποφύγει αποτελεσματικά περιπτώσεις που θα οδηγούσαν σε γενοκτονία.
Τετάρτη, 10 /9/ 2014
Υπερψηφίστηκε μετά από ονομαστική ψηφοφορία το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η διάταξη για τις γενοκτονίες κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Πόντιοι, Αρμένιοι και Μικρασιάτες).
Στην ονομαστική ψηφοφορία σημειώθηκαν αποκλίσεις από την επίσημη κομματική γραμμή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, με την Ραχήλ Μακρή και τον Παύλο Χαϊκάλη να καταψηφίζουν όλα τα άρθρα, όπως επίσης και από την επίσημη γραμμή της ΔΗΜΑΡ, με τη Μαρία Ρεπούση να καταψηφίζει το επίμαχο δεύτερο άρθρο και να δηλώνει "παρών" στα άλλα δύο.
Υπέρ του άρθρου 2, το οποίο υπενθυμίζεται ότι προβλέπει την ποινικοποίηση των ξενόφοβων και ρατσιστικών συμπεριφορών που εκδηλώνονται είτε με την επιδοκιμασία είτε με την κακόβουλη άρνηση και τον ευτελισμό της σημασίας του Ολοκαυτώματος αλλά και τον Γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων, ψήφισαν 54 βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ πλην της Μαρίας Ρεπούση που καταψήφισε), ενώ κατά τάχθηκαν 42 βουλευτές της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και ανεξάρτητοι), ενώ τρείς επέλεξαν το «παρών» (Γρ.Ψαριανός, Μ.Ανδρουλάκης και Β.Πολύδωρας). Την οπνομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, με ονομαστικές ψηφοφορίες υπερψηφίστηκαν το άρθρο 1 του νομοσχεδίου (με 58 υπέρ, 10 κατά και 31 παρών), με το οποίο ορίζονται οι προϋποθέσεις για την ποινική αξιολόγηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, όπως και το άρθρο 3 (με 60 υπέρ, 10 κατά και 29 παρών), το οποίο διευρύνει την τιμωρία και τις ποινές για τα αδικήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας και μέσω διαδικτύου.
Αναλυτικά, για το πρώτο άρθρο που αφορά τη δημόσια υποκίνηση ρατσιστικής βίας ή μίσους, ονομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει η Χρυσή Αυγή. Υπέρ ψήφισαν 58 βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητοι βουλευτές), ενώ "παρών" ψήφισαν 31 βουλευτές: Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι εκ των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ακολούθησαν την κομματική γραμμή (Γ.Δημαράς και Μ.Κόλλια-Τσαρουχά), η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μ.Ρεπούση και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Πολύδωρας και Μ.Ανδρουλάκης. Κατά του άρθρου ψήφισαν δέκα βουλευτές: Οι βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Ρ.Μακρή και Π.Χαϊκάλης, οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Καπερνάρος, Γ.Κασαπίδης και Γ.Κουράκος, και οι παρόντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ.
Για το τρίτο άρθρο ονομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει η Χρυσή Αυγή. Υπέρ του άρθρου τάχθηκαν 60 βουλευτές(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ανεξάρτητοι βουλευτές), 29 ψήφισαν «παρών» (οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η Μ.Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Πολύδωρας και Μ.Ανδρουλάκης), ενώ κατά του άρθρου τάχθηκαν δέκα βουλευτές (Χρυσή Αυγή, KKE, οι βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Ρ.Μακρή και Π.Χαϊκάλης, καθώς και οι ανεξάρτητοι βουλευτές, Β.Καπερνάρος, Γ.Κασαπίδης και Γ.Κουράκος).
Πηγή: in.gr
Armenia on Wednesday praised Greece for approving a law banning the denial of genocide as Yerevan calls for the massacre of Armenians during World War I in present-day Turkey to be internationally recognised as genocide.
"Armenia welcomes the adoption of a bill on September 9 by the Greek parliament, which criminalises the denial of genocides,» Armenian Foreign Minister Edward Nalbandian said in a statement.
"The adoption of this bill... is an important step towards the prevention of genocides and other heinous crimes against humanity,» he added.
After a year of debates, the Greek parliament on Tuesday passed a new law that punishes those denying or praising the Holocaust, genocide and war crimes against humanity.
Armenia has long sought for 1915 massacres by the Ottoman Empire in which it says up to 1.5 million people were killed to be internationally recognised as genocide.
Turkey has fiercely rejected the term, arguing that 300,000 to 500,000 Armenians and at least as many Turks died in civil strife when Armenians rose up against their Ottoman rulers and sided with invading Russian troops.
[AFP]
Το άρθρο από την ekatimerini
______________
________________________________
Τετάρτη, 10 /9/ 2014
Υπερψηφίστηκε μετά από ονομαστική ψηφοφορία το άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και η διάταξη για τις γενοκτονίες κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Πόντιοι, Αρμένιοι και Μικρασιάτες).
Στην ονομαστική ψηφοφορία σημειώθηκαν αποκλίσεις από την επίσημη κομματική γραμμή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, με την Ραχήλ Μακρή και τον Παύλο Χαϊκάλη να καταψηφίζουν όλα τα άρθρα, όπως επίσης και από την επίσημη γραμμή της ΔΗΜΑΡ, με τη Μαρία Ρεπούση να καταψηφίζει το επίμαχο δεύτερο άρθρο και να δηλώνει "παρών" στα άλλα δύο.
Υπέρ του άρθρου 2, το οποίο υπενθυμίζεται ότι προβλέπει την ποινικοποίηση των ξενόφοβων και ρατσιστικών συμπεριφορών που εκδηλώνονται είτε με την επιδοκιμασία είτε με την κακόβουλη άρνηση και τον ευτελισμό της σημασίας του Ολοκαυτώματος αλλά και τον Γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί με αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων, ψήφισαν 54 βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ πλην της Μαρίας Ρεπούση που καταψήφισε), ενώ κατά τάχθηκαν 42 βουλευτές της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και ανεξάρτητοι), ενώ τρείς επέλεξαν το «παρών» (Γρ.Ψαριανός, Μ.Ανδρουλάκης και Β.Πολύδωρας). Την οπνομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, με ονομαστικές ψηφοφορίες υπερψηφίστηκαν το άρθρο 1 του νομοσχεδίου (με 58 υπέρ, 10 κατά και 31 παρών), με το οποίο ορίζονται οι προϋποθέσεις για την ποινική αξιολόγηση των εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, όπως και το άρθρο 3 (με 60 υπέρ, 10 κατά και 29 παρών), το οποίο διευρύνει την τιμωρία και τις ποινές για τα αδικήματα ρατσισμού και ξενοφοβίας και μέσω διαδικτύου.
Αναλυτικά, για το πρώτο άρθρο που αφορά τη δημόσια υποκίνηση ρατσιστικής βίας ή μίσους, ονομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει η Χρυσή Αυγή. Υπέρ ψήφισαν 58 βουλευτές (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ανεξάρτητοι βουλευτές), ενώ "παρών" ψήφισαν 31 βουλευτές: Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι εκ των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ακολούθησαν την κομματική γραμμή (Γ.Δημαράς και Μ.Κόλλια-Τσαρουχά), η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μ.Ρεπούση και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Πολύδωρας και Μ.Ανδρουλάκης. Κατά του άρθρου ψήφισαν δέκα βουλευτές: Οι βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Ρ.Μακρή και Π.Χαϊκάλης, οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Καπερνάρος, Γ.Κασαπίδης και Γ.Κουράκος, και οι παρόντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ.
Για το τρίτο άρθρο ονομαστική ψηφοφορία είχε ζητήσει η Χρυσή Αυγή. Υπέρ του άρθρου τάχθηκαν 60 βουλευτές(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ανεξάρτητοι βουλευτές), 29 ψήφισαν «παρών» (οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, η Μ.Ρεπούση της ΔΗΜΑΡ και οι ανεξάρτητοι βουλευτές Β.Πολύδωρας και Μ.Ανδρουλάκης), ενώ κατά του άρθρου τάχθηκαν δέκα βουλευτές (Χρυσή Αυγή, KKE, οι βουλευτές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Ρ.Μακρή και Π.Χαϊκάλης, καθώς και οι ανεξάρτητοι βουλευτές, Β.Καπερνάρος, Γ.Κασαπίδης και Γ.Κουράκος).
Πηγή: in.gr
________________
Armenia on Wednesday praised Greece for approving a law banning the denial of genocide as Yerevan calls for the massacre of Armenians during World War I in present-day Turkey to be internationally recognised as genocide.
"Armenia welcomes the adoption of a bill on September 9 by the Greek parliament, which criminalises the denial of genocides,» Armenian Foreign Minister Edward Nalbandian said in a statement.
"The adoption of this bill... is an important step towards the prevention of genocides and other heinous crimes against humanity,» he added.
After a year of debates, the Greek parliament on Tuesday passed a new law that punishes those denying or praising the Holocaust, genocide and war crimes against humanity.
Armenia has long sought for 1915 massacres by the Ottoman Empire in which it says up to 1.5 million people were killed to be internationally recognised as genocide.
Turkey has fiercely rejected the term, arguing that 300,000 to 500,000 Armenians and at least as many Turks died in civil strife when Armenians rose up against their Ottoman rulers and sided with invading Russian troops.
[AFP]
Το άρθρο από την ekatimerini
______________
Ν. Λυγερός - Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποτιακού Ελληνισμού. Θεσσαλονίκη. 19/05/2014
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση της Παμποντιακής
Ομοσπονδίας Ελλάδος για την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού
Ελληνισμού.
Πλατεία Αγ. Σοφίας, Θεσσαλονίκη.
Πλατεία Αγ. Σοφίας, Θεσσαλονίκη.
Δευτέρα 19 Μαΐου 2014
_________________
Tι είναι γενοκτονία;
Tι είναι γενοκτονία;
Ν. Λυγερός
Μαθήτρια: Γιατί είναι τόσο σημαντική η γενοκτονία για σας;
Δάσκαλος: Δεν είναι σημαντική για μένα, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.
Μαθήτρια: Τότε γιατί οι άλλοι δεν κάνουν κάτι γι' αυτήν;
Δάσκαλος: Άλλο η ανθρωπότητα, άλλο οι άλλοι.
Μαθήτρια: Κι εσείς γιατί δεν είστε σαν τους άλλους;
Δάσκαλος: Εμείς ανήκουμε στους άλλους άλλους.
Μαθήτρια: Οι Δάσκαλοι;
Δάσκαλος: Τα τέρατα.
Μαθήτρια: Τα τέρατα, δεν καταλαβαίνω.
Δάσκαλος: Οι άνθρωποι δεν αντέχουν τον πόνο της γενοκτονίας.
Μαθήτρια: Και τα τέρατα αντέχουν γι' αυτούς;
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια: Μα τότε γιατί να είναι τέρατα;
Δάσκαλος: Έτσι τους βλέπουν τα κτήνη της κοινωνίας.
Μαθήτρια: Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά;
Δάσκαλος: Οι άνθρωποι υπό πίεση μπορούν να γίνουν άτομα.
Μαθήτρια: Και τα τέρατα;
Δάσκαλος: Όχι.
Μαθήτρια: Γιατί τα φοβάται η κοινωνία;
Δάσκαλος: Ξέρει ότι θα προστατεύουν πάντα την ανθρωπότητα.
Μαθήτρια: Ακόμα κι αν μετατρέψει όλους τους ανθρώπους σε άτομα!
Δάσκαλος: Είμαστε το πρόβλημα δίχως λύση ακόμα και έσχατη.
http://www.lygeros.org/articles?n=7291&l=gr
https://www.youtube.com/watch?v=yfSwIvgbpwA
__________________________
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και στρατηγικές αναγνώρισης".
Αμφιθέατρο 436 Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014, ώρα 18:00.
http://www.lygeros.org/Talks/20140516...
_____________
Ομιλία του Ν. Λυγερού με θέμα:
Οι Δίκαιοι του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ν. Λυγερός: Ελλάδα, Σκάκι και Καινοτομία
The genocide of the Pontiacs recognition
πηγή: N. LYGEROS PhD
_________________________________________
Ν. Λυγερός
3 Οκτ 2013
Οι σφαγές των Ελλήνων που οργανώθηκαν από τους Τούρκους και τους Γερμανούς όπως και εκείνες των Αρμενίων, είχαν στόχο την εξολόθρευση μιας φυλής.
Με την πρόφαση να βρεθεί καταφύγιο για τους κυνηγημένους Τούρκους στην Ευρώπη εξαιτίας των βαλκανικών πολέμων, εκτοπίσθηκαν 250.000 Έλληνες.
Ενώ οι διώξεις πριν τον πόλεμο είχαν στόχο την απέλαση των Ελλήνων από τη Θράκη και τη Μικρά Ασία, εκείνες της δεύτερης περιόδου έγιναν για να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή της Τουρκίας.
Τον Απρίλιο του 1914, ο von Jagow δικαιολόγησε αυτές τις διώξεις δηλώνοντας ότι ο κάθε Έλληνας στην Τουρκία ήταν πράκτορας του πανελληνίου και κατά συνέπεια αποτελούσε κίνδυνο για τη χώρα.
Γερμανικά πρακτορεία, όπως η γερμανική τράπεζα της Παλαιστίνης, επιδόθηκαν σε μια βίαιη προπαγάνδα, που έσπρωξε τους Μουσουλμάνους σε έχθρα εναντίον των Χριστιανών.
Συμφωνία της Αδριανούπολης τον Ιούνιο 1915 ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βούλγαρους:
1) Δημιουργία τουρκοβουλγαρικής εμπορικής ένωσης ως επακόλουθο της πολιτικής ένωσης.
2) Αφαίρεση του εμπορίου της Ανατολής από τα ελληνικά χέρια.
3) Ίδρυση μουσουλμανικών πρακτορείων προορισμένων μόνο για μουσουλμάνους για να σπάσουν οι εμπορικές σχέσεις με τους Έλληνες.
4) Μείωση των προνομίων του Πατριάρχη.
5) Υπεράσπιση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στο μέλλον.
6) Εξαναγκαστική αλλαξοπιστία του πληθυσμού των χριστιανικών ομάδων στο Ισλάμ, επιβολή μικτών γάμων.
Μέθοδοι των διώξεων :
1) Κατάργηση των προνομίων
2) Στρατολόγηση των Ελλήνων
3) Συνεισφορές και επιτάξεις
4) Εξαναγκαστικές αλλαξοπιστίες στο Ισλάμ
5) Εκτοπίσεις
6) Δολοφονίες
Οι Χριστιανοί ενσωματώθηκαν στα τάγματα εργασίας και στάλθηκαν στο εσωτερικό. Εκείνοι που ανήκαν σ’ αυτά έγιναν σκελετοί από τις κακουχίες στις καυτές πεδιάδες της Mεσοποταμίας και στα παγωμένα βουνά του Καυκάσου. Χιλιάδες πέθαναν. Ολόκληρα τάγματα υπέκυψαν στον τύφο και στη χολέρα. Πολλοί ήταν εκείνοι που σφάχτηκαν από τους Τούρκους φύλακες διότι κουράζονταν να τους εποπτεύουν. Αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν ότι 150.000 Έλληνες που είχαν εγγραφεί σε αυτά τα τάγματα χάθηκαν.
Περίπου 250.000 Έλληνες από τη Θράκη και τις ακτές της Mικράς Ασίας κατάφεραν να διαφύγουν στην Ελλάδα, εκ των οποίων οι 40.000 υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό στη Μακεδονία.
Εξαιτίας 300 λιποταξιών στην περιοχή της Κερασούντος, 88 χωριά ξεριζώθηκαν μέσα σε διάστημα των τριών μηνών. Περίπου 30.000 κάτοικοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, υποχρεώθηκαν να πορευθούν μέσα στο καταχείμωνο μέχρι την Άγκυρα χωρίς να έχουν το δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε ένα αντικείμενο. Το ένα τέταρτο πέθαναν καθ’ οδόν.
Το Δεκέμβριο του 1914, η πόλη Αϊβαλί περικυκλώθηκε από τους Τούρκους. Όλοι οι άνδρες συνελήφθησαν, οι γυναίκες και τα κορίτσια τους βιάστηκαν.
Αυτές οι μαζικές εκτοπίσεις αποφασίστηκαν από την Επιτροπή στις αρχές του 1915. Μία πολύ μετριοπαθής εκτίμηση ανεβάζει τον αριθμό των εκτοπισθέντων σε 450.000.
O Rafet Pacha, πρώην κυβερνήτης της Bitlis, στάλθηκε στη Σαμψούντα με την επίσημη διαταγή να γίνει η μάστιγα των Ελλήνων. Εκπληρώνει πλήρως την αποστολή του.
Πάνω από 150.000 εκτοπίσθηκαν από αυτή την περιοχή και εκείνη της Τραπεζούντας. Εκατοντάδες νέα κορίτσια, φοβούμενα τη μοίρα των Αρμενίων, αυτοκτόνησαν πέφτοντας στους ποταμούς. Στην επαρχία Σαμψούντα, 108 χωριά εκκενώθηκαν εξ ολοκλήρου και κάηκαν.
Συνοπτικά βεβαιώνεται ότι 450.000 Έλληνες έχουν εκτοπισθεί και έχουν πεθάνει, 150.000 έχουν εγγραφεί στα τάγματα εργασίας και έχουν πεθάνει, 250.000 έχουν διαφύγει από τη Μ. Ασία και τη Θράκη προς την Ελλάδα και 350.000 εκτοπίσθηκαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους πριν το μεγάλο πόλεμο.
Όπως το γράφει ο Θωμάς Τσοπουρίδης στο Λεξικό της ποντιακής διαλέκτου: Στην σημερινήν Τουρκίαν οι εξισλαμισμέν Έλληνες στο Πόντον καλατσεύνε τα ποντιακά κι άλλο καλλίον ας εμάς που υβρίουμες στην Ελλάδαν. Αυτό είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα ότι δεν υπάρχει γλωσσολογικό πρόβλημα όσον αφορά στη θρησκεία και εξηγεί και το φαινόμενο των Πομάκων στη Θράκη. Η διατήρηση του γλωσσικού στοιχείου δεν προέρχεται αναγκαστικά από τη θρησκεία όπως θα το ήθελε μια συντηρητική άποψη του προβλήματος. Βέβαια υπάρχει το γεγονός της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα και η ορθή αντίσταση της θρησκείας στον κατακτητή επί αιώνες. Όταν όμως η περίοδος δεν είναι τόσο μεγάλη, η γλώσσα μπορεί ν' αντισταθεί από μόνη της στην κοινωνική και κρατική πίεση. Αυτό εξηγείται και από την ύπαρξη της πίεσης και του σκληρού πυρήνα της αντίστασης. Διότι επί τουρκοκρατίας τουλάχιστον σε μερικές περιόδους το πλαίσιο ήταν σχετικά χαλαρό και επέτρεπε τη συνύπαρξη δίχως βίαιες διαμάχες. Ενώ στον Πόντο το βαθύ κράτος που εξασκεί μια συνεχή πίεση, η δημιουργία ενός σκληρού πυρήνα είναι φυσιολογική ειδικά σε μικρές κοινωνίες που είναι εκ φύσης κλειστές. Με αυτόν τον τρόπο το ποντιακό στοιχείο επικράτησε.
Υπάρχει όμως και η δύναμη της παράδοσης. Το ποντιακό στοιχείο δεν αποτελείται μόνο από τη γλώσσα ακόμα και αν αυτή κυριαρχεί μεταξύ των χαρακτηριστικών του. Ο χορός, η μουσική, αλλά και η μαγειρική εμπλέκονται με ένα συντονισμένο τρόπο στη διατήρηση της κουλτούρας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις προσπάθειες που γίνονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων που επικεντρώνουν το αίσθημα της προσφυγιάς στην ύπαρξη του καθενός. Ο ποντιακός λαός είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της μη λήθης της ιστορίας. Πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να διαψεύσουν την ιστορία όσον αφορά τα τραγικά γεγονότα του 1918 όμως οι Πόντιοι αντιστάθηκαν και αντιστέκονται με αυτόν τον τρόπο που τους χαρακτηρίζει. Υπέφεραν και ξέρουν να υποφέρουν. Δεν έχουν ανάγκη από κανένα, η ιστορία τους αρκεί. Είναι ό,τι φαίνονται και φαίνονται όπως είναι. Όποιος θέλει ας δοκιμάσει να τους μετατρέψει σε απλούς πολίτες. Οι Πόντιοι έζησαν επί χιλιετίες μέσα σε σκληρές συνθήκες και κανείς δεν μπορεί ν' αντισταθεί στις προσπάθειές τους για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Δεν υπάρχει κομματικό πλαίσιο, είναι θέμα ποντιακής συνείδησης. Ο κάθε Πόντιος είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και όχι μόνο τραγωδίας. Το ποντιακό πνεύμα είναι ιδιαίτερα ισχυρό στη Θράκη και αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αντίστασης εναντίον κάθε προσπάθειας τεχνητού εποικισμού. Οι Πόντιοι δεν ξέχασαν την ιστορία τους και μπορούν εύκολα να ερμηνέψουν μερικές κινήσεις που φαίνονται ανούσιες για κάποιους άλλους. Έτσι αυτός ο πυρήνας στη Θράκη δείχνει με την ύπαρξή του το παράδειγμα της αντίστασης. Το ποντιακό είναι πλέον και θρακικό.
πηγή : N. LYGEROS PhD
" Το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν είναι απλώς ένα έγκλημα.
Γι' αυτό το λόγο δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται ακόμα και να το θέλουν οι δήμιοι..."
______________________________
Ιστορία και αμαρτία
πηγή : N. LYGEROS PhD http://www.lygeros.org/articles?n=2264&l=gr
____________________________________
19/11/2012
Ν. Λυγερός
Αφού θες την ανθρωπότητα
μπορώ να σε αφήσω εδώ
πάνω στον βράχο
για να δεις ότι κανένας
μα κανένας άνθρωπος
δεν θα έρθει να σε δει
και ακόμα λιγότερο
να σε απελευθερώσει
μπορεί να σ’ αγαπήσουν
αλλά από μακριά
ενώ εγώ…
http://www.lygeros.org/articles?n=8996&l=gr
16/11/2012
Ο χρόνος της δικαιοσύνης
13/11/2012
υποφέρεις και κλαις
γιατί μαθαίνεις για τους άλλους
στους οποίους δεν έδινες σημασία
πριν γίνεις άνθρωπος
σε μια αίθουσα
όπου πέθανε η θεά
για να διαβάσει επιτέλους
το ανθρώπινο έργο
για την Ανθρωπότητα
και το χρόνο
και να παλέψει μαζί του
για την αναγνώριση
των γενοκτονιών μας.
30/10/2012
Ν. Λυγερός
Ποιος άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει την ύπαρξη μιας γενοκτονίας; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μα τότε ποιος; Χρόνος. Τα τέρατα! Ναι, αυτά μπορούν… Αφού αντέχουν όλες τις ανθρώπινες αδικίες… Γιατί όχι και τις απάνθρωπες; Σωστά, γιατί όχι… Έτσι κι αλλιώς τα χρειαζόμαστε για κάτι άλλο; Χρόνος. Όχι βέβαια… Αρκεί να αντιστέκονται στα κτήνη και να σώζουν τους ανθρώπους… Μα ζωή είναι αυτό; Ποιος άνθρωπος θα την άντεχε; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Κι η χαρά; Παύση. Δεν είναι γι’ αυτά… Δεν μοιράζουν τον πόνο γιατί να μοιραστούν τη χαρά. Η χαρά είναι ανθρώπινη, έτσι δεν είναι. Δεν την έχουν ανάγκη. Η ύπαρξη τους προέρχεται από την ανάγκη. Αν τα άτομα δεν ήταν η δύναμη του συστήματος, αν τα κτήνη δεν ήταν τα εργαλεία του συστήματος, ποιος θα έβρισκε χρήσιμα τα τέρατα; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μια ερώτηση μόνο…Τώρα που το σκέφτηκα, τώρα που είμαι μόνος, τώρα που δεν έχω οικογένεια, πως κατάφερα να γίνω άνθρωπος; Ποιος με βοήθησε; Έγινα μόνος μου; Μακάρι να μπορούσα να το πω με σιγουριά…Ναι, μακάρι…Μήπως τα τέρατα; Χρόνος. Αλλά κι αυτά πως…όχι! Παύση. Γιατί; Χρόνος. Ναι, γιατί; Τα τέρατα είναι έτσι από την αρχή. Γεννιούνται τέρατα. Για να βοηθήσουν τους ανθρώπους… Και γιατί; Γιατί; Σιωπή. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτού του ρόλου; Ποιος; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω… Σιωπή. Εκτός αν…Χρόνος. Εκτός αν είναι η ανθρωπότητα. Τότε εξηγούνται όλα.
Ν. Λυγερός
Πηγή: N. LYGEROS PhD
28/8/2012
23/8/2012
Η ελληνοαρμενική συμμαχία δεν είναι μία ουτοπία, είναι μία ανάγκη που προέρχεται όχι μόνο από την ύπαρξη των γενοκτονιών που έχουμε υποστεί από τη βαρβαρότητα του γενοκτόνου Κεμάλ, αλλά από το πάθος της ελευθερίας και την αγάπη για τη γη μας. Επιπλέον, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανοσύνης, έχουμε τόσα κοινά που δεν έχει νόημα να τα μετρήσουμε. Ο αρμενικός λαός δεν είναι ξένος, είναι δικός μας. Και οι δεσμοί που έχουμε μεταξύ μας, είναι δεσμά που μας αναγκάζουν να πράττουμε όχι μόνο ορθολογικά, αλλά πάντα με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και οι δύο λαοί είναι μικροί, αλλά σπάνιοι. Γι’ αυτό και έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην Ανθρωπότητα. Δεν μπορούμε λοιπόν να προδώσουμε μια τέτοια φιλία, όποια και να είναι η δικαιολογία. Ο Κεμάλ μάς αποκεφάλισε και τοποθέτησε τα κεφάλια μας το ένα δίπλα στο άλλο. Πληγωθήκαμε με το ίδιο αίμα, δακρύσαμε με τα ίδια δάκρυα, διότι είχαμε τον ίδιο θύτη. Όμως ο βαθύτερος λόγος ήταν η ανθρωπιά των λαών μας. Γι’ αυτό και οι δικοί μας έγιναν θύματα. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν Δίκαιοι με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η ανάμειξη του χρόνου με την ανθρωπότητα είναι που συνδέει τους δύο λαούς μας πολύ πιο πριν την γενοκτονία. Αυτοί οι δύο λαοί πρέπει να προσέχουν ο ένας τον άλλον, για να υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο. Δεν έχει σημασία αν το δύο κράτη δεν συνορεύουν στο χώρο, σημασία έχει ότι έχουν κοινό χρόνο. Αυτοί οι δύο λαοί δεν είχαν ανάγκη μία γενοκτονία για να ενωθούν. Ήταν ήδη στο ίδιο πλαίσιο και γι’ αυτό το λόγο έγιναν και στόχοι των γενοκτόνων. Η διαμάχη γίνεται μεταξύ των αξιών και των αρχών. Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι όλο το υπόβαθρό της είναι μόνο και μόνο θέμα αρχών, διότι όσο αφορά στις αξίες τα θεμέλιά της είναι τα θύματα της πολλαπλής γενοκτονίας. Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε και με το Αρτσάχ, διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μόνους τους, τους Αρμένιους ενάντια στους Αζέρους που καθοδηγούνται από το τουρκικό καθεστώς. Το Αρτσάχ δεν είναι μία περιοχή αμφισβήτησης, αλλά μία αρμενική γη εδώ και αιώνες. Αν θέλουμε πραγματικά ν’ αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που είναι ικανή να καταστρέψει ένα αρμενικό κοιμητήριο με τον επίσημο στρατό της και όχι με ακραία στοιχεία, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στις στρατηγικές κινήσεις και κατά συνέπεια στις εθνικές μας αποφάσεις. Διότι αν θέλουμε να μας σέβονται οι άλλοι, πρέπει να είμαστε σεβαστοί. Και αυτό ισχύει και για τους συμμάχους και για τους εχθρούς. Αλλιώς το κράτος δεν υποστηρίζει έμπρακτα την ελληνοαρμενική συμμαχία.
La alianza griego-armenia
N. Lygeros
Traducción al español de Olga Raptopoulou y Eduardo Lucena González
http://www.lygeros.org/articles?n=9315&l=es
The Greek- Armenian alliance
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9315&l=en
________________________________
2/9/2014
Curses of society
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=en
Оскорбления общества
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=ru
Les insultes de la société
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=fr
από N.LYGEROS PhD
_______________________
__
Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο
Ν. Λυγερός
Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα Κυριακή 22 Απριλίου 2012
______________________
___
3/2/2012
17 Μαϊ 2014
Tι είναι γενοκτονία;
.jpg) |
| Τριάδα Γενοκτονιών. (Dessin) |
Tι είναι γενοκτονία;
Ν. Λυγερός
Μαθήτρια: Γιατί είναι τόσο σημαντική η γενοκτονία για σας;
Δάσκαλος: Δεν είναι σημαντική για μένα, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.
Μαθήτρια: Τότε γιατί οι άλλοι δεν κάνουν κάτι γι' αυτήν;
Δάσκαλος: Άλλο η ανθρωπότητα, άλλο οι άλλοι.
Μαθήτρια: Κι εσείς γιατί δεν είστε σαν τους άλλους;
Δάσκαλος: Εμείς ανήκουμε στους άλλους άλλους.
Μαθήτρια: Οι Δάσκαλοι;
Δάσκαλος: Τα τέρατα.
Μαθήτρια: Τα τέρατα, δεν καταλαβαίνω.
Δάσκαλος: Οι άνθρωποι δεν αντέχουν τον πόνο της γενοκτονίας.
Μαθήτρια: Και τα τέρατα αντέχουν γι' αυτούς;
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια: Μα τότε γιατί να είναι τέρατα;
Δάσκαλος: Έτσι τους βλέπουν τα κτήνη της κοινωνίας.
Μαθήτρια: Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά;
Δάσκαλος: Οι άνθρωποι υπό πίεση μπορούν να γίνουν άτομα.
Μαθήτρια: Και τα τέρατα;
Δάσκαλος: Όχι.
Μαθήτρια: Γιατί τα φοβάται η κοινωνία;
Δάσκαλος: Ξέρει ότι θα προστατεύουν πάντα την ανθρωπότητα.
Μαθήτρια: Ακόμα κι αν μετατρέψει όλους τους ανθρώπους σε άτομα!
Δάσκαλος: Είμαστε το πρόβλημα δίχως λύση ακόμα και έσχατη.
http://www.lygeros.org/articles?n=7291&l=gr
https://www.youtube.com/watch?v=yfSwIvgbpwA
__________________________
17/05/2014
Ν. Λυγερός: Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και στρατηγικές αναγνώρισης. 16/05/2014
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και στρατηγικές αναγνώρισης".
Αμφιθέατρο 436 Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Παρασκευή 16 Μαΐου 2014, ώρα 18:00.
http://www.lygeros.org/Talks/20140516...
_____________
12 Μαϊ 2014
Ομιλία του Ν. Λυγερού με θέμα:
Οι Δίκαιοι του Ποντιακού Ελληνισμού.
Δημοσιεύτηκε στις 10 Απρ 2015
Διάλεξη
του Νίκου Λυγερού στην κεντρική εκδήλωση της Παμποντιακής Ομοσπονδίας
Ελλάδος για την ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πλατεία Αγ. Σοφίας, Θεσσαλονίκη. Δευτέρα 19 Μαΐου 2014.
Χαίρομαι πάρα πολύ που αρχίσαμε με Αρμένη. Θα έπρεπε να
ήταν το πρέπον για όλες αυτές τις εκδηλώσεις. Όχι μόνο επειδή είμαστε μαζί εδώ
και εκατοντάδες χρόνια αλλά επειδή δείχνουν το παράδειγμα. Το είπες πολύ σωστά,
για πολλά χρόνια δεν είχατε πατρίδα, αλλά να ξέρεις ότι αυτό βοήθησε. Γιατί
βάλατε τον πήχυ της αξίας σε ανθρώπινο επίπεδο πολύ πιο ψηλά και άλλοι λαοί που
είχαν πατρίδα ή που βρήκαν πατρίδα σταμάτησαν τον αγώνα, γιατί νόμιζαν ότι
είχαν βρει μια λύση. Άρα νομίζω ότι πρέπει να καταλάβετε όλοι σας ότι το να μας
κάνει την τιμή να αρχίσει εδώ όλο αυτόν τον λόγο για την γενοκτονία των
Ποντίων, το να έρθει κάποιος ο οποίος είναι Αρμένης, θέλει να πει ότι μας
αναγνωρίζει. Θέλει να πει ότι δεν στέκεται μόνο και μόνο στη δική του
γενοκτονία και θέλει να πει ότι, όταν έχουμε τρεις γενοκτονημένους λαούς, όπως
είναι ο Αρμενικός, ο Ελληνικός και ο Ασσυριακός, αυτό που έχει σημασία είναι να
θυμηθούμε ότι είναι ο ίδιος θύτης. Ο ίδιος θύτης είναι πάντοτε η Τουρκία.
Οθωμανική αυτοκρατορία, νεότουρκοι και τελικά Μουσταφά Κεμάλ πάντοτε είχαν
αυτόν τον στόχο να εξοντώσουν αυτούς τους λαούς, επειδή αυτοί οι λαοί
αντιπροσωπεύουν έναν πολιτισμό. Πρέπει να καταλάβετε ότι αν οι δικοί μας έγιναν
θύματα της γενοκτονίας, είναι επειδή ήταν άξιοι. Επειδή είχαν ανεβάσει τον πήχυ
τον πολιτιστικό, όπου βρίσκονταν, και γι’ αυτόν τον λόγο έγιναν στόχοι. Αν δεν
είχαν παράγει κανέναν έργο ποτέ, δεν θα είχε γίνει γενοκτονία εναντίον τους.
Τώρα θέλω να επισημάνω κάτι που με άγγιξε ιδιαίτερα, ελπίζω να το δεις και πιο
μετά, είδα το μνημείο της γενοκτονίας εδώ στην πόλη σας. Είναι πραγματικά
πανέμορφο, γιατί είναι πάντοτε δύσκολο να κάνεις ένα μνημείο γενοκτονίας.
Υπάρχουν πολλά υπονοούμενα. Άμα το δείτε από πάνω μοιάζει με σταυρό. Άμα το
δείτε από πλάγια μοιάζει με καράβι, άμα το δείτε από κοντά, θα δείτε ότι το
μάρμαρο έγινε μνήμη. Και αυτό το κάνατε εσείς. Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν όταν
βλέπω ένα τέτοιο έργο - το έπλασε ο Νίκος, βέβαια ξέρω ότι η Ζαΐρα, και όλο το
επιτελείο το ποντιακό, έβαλε το χεράκι της. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι
τώρα αυτό θα μείνει. Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι θα αποτελέσει παράδειγμα.
Αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ, είναι να το κάνω όσο πιο πολύ γνωστό παντού.
Γιατί όταν είσαι ικανός σε μια πόλη να φτιάξεις ένα τέτοιο μνημείο για την
γενοκτονία, θέλει να πει ότι υπάρχουν αξίες που δεν έχουν χαθεί. Γιατί συνεχώς
μας λένε ότι ο Ελληνισμός έχει χαθεί και δεν έχει πια αξίες. Συνήθως αυτοί που
το λένε είναι αυτοί που ζουν στην καθημερινότητα και στην κοινωνία και δεν
κοιτάζουν το διαχρονικό στοιχείο. Τώρα θα ήθελα να επικεντρωθώ σε ένα σημείο,
το οποίο δεν το αναλύουμε πολύ συχνά και νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει. Είναι
αυτή η λέξη. Αυτή η λέξη γενοκτονία πολλοί από εσάς νομίζουν ότι είναι
ελληνική. Δεν είναι ελληνική είναι ένα μείγμα από μία λατινική ρίζα και μια
ελληνική ρίζα. Απλώς όταν το μεταφράζουμε εμείς στα ελληνικά νομίζουμε ότι
είναι ελληνική. Η γενοκτονία, για να καταλάβετε πόσο σημαντική είναι αυτή η
λέξη - και νομίζω ότι μετά από αυτήν την ομιλία θα χρησιμοποιείται περισσότερο
αυτό το λεξιλόγιο - δεν υπήρχε πριν την επινοήσει ο Raphael Lemkin. Πολλοί από εμάς
τώρα θεωρούν ότι είναι ένας μεγάλος αγώνας να αναγνωρίσουμε τις γενοκτονίες μας
και ξεχνούν ότι πριν δεν ξέραμε καν να πούμε τη λέξη. Δεν είχαμε λέξη. Τώρα
έχουμε λέξη. Αυτή η λέξη όμως νομίζουμε ότι απλώς είναι μία ετικέτα και θέλουμε
να πούμε - το βλέπω και τώρα με τα παιδιά που είναι στο βάθος: Τραντέλλληνες,
που έχουν την λέξη γενοκτονία - δεν ξέρω αν συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη σημασία
έχει. Και εξηγώ. Πολλοί από εμάς λοιπόν προσπαθούν να καταλάβουν ότι αυτό που
μας συνέβη, είναι αυτό που περιγράφεται από την λέξη γενοκτονία. Είναι λάθος.
Είναι ακριβώς το αντίθετο. Στην πραγματικότητα, όταν ο Lemkin σκέφτηκε για πρώτη φορά
την λέξη γενοκτονία, έπρεπε να δώσει παραδείγματα στους άλλους που δεν καταλάβαιναν τι ήταν.
Και ποια παραδείγματα έδωσε; Τους Έλληνες και τους Αρμένιους. Είναι λανθασμένη αυτή η
προσέγγιση του τύπου 'θέλω να μοιάζω με έναν ορισμό', ενώ άμα κοιτάξετε τα
χειρόγραφα του Lemkin, τα οποία είναι προσβάσιμα στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, θα δείτε ότι είναι γραμμένο,
ότι επέλεξε τη λέξη γενοκτονία, για να χαρακτηρίσει γεγονότα, όπως αυτά που
συνέβησαν στους Έλληνες και στους Αρμένιους. Δηλαδή στην πραγματικότητα πρέπει
να καταλάβετε το εξής: ότι κάθε φορά που λέμε την λέξη γενοκτονία, σε παγκόσμιο
επίπεδο, στην πραγματικότητα αναγνωρίζουμε τα γεγονότα που έγιναν εναντίον των
Αρμενίων και των Ελλήνων. Αυτό άμα το βάλετε ανάποδα, θα καταλάβετε ότι
οποιοσδήποτε ομιλητής χρησιμοποιεί την λέξη γενοκτονία, στην πραγματικότητα
συμβάλλει στον αγώνα. Θέλω να σας δώσω ένα παράδειγμα: όταν η Τουρκία
απαγορεύει την χρήση της λέξης Πομάκου πρέπει να λέμε Πομάκος όσο πιο συχνά
γίνεται. Όταν η Τουρκία απαγορεύει τον Μικρό Πρίγκιπα, γιατί υπάρχει αναφορά
στον Κεμάλ, πρέπει να διαβάζουμε τον Μικρό Πρίγκιπα. Όταν η Τουρκία απαγορεύει
τον πίνακα της Ελευθερίας που οδηγεί τον λαό -τον πίνακα του Delacroix - πρέπει να βλέπουμε αυτόν τον πίνακα.
Αυτά που απαγορεύει η βαρβαρότητα είναι τα στίγματα του πολιτισμού. Εδώ λοιπόν, και το
είπες πολύ σωστά, δεν υπήρχε ούτε καν η αναφορά στη λέξη γενοκτονία των
Αρμενίων και είναι λογικό, γιατί η ίδια η λέξη στην πραγματικότητα είναι
αυτοαναφορική και την αποφεύγουν. Ακούμε τώρα και από τον φίλο μου, που
παρουσιάζει, να προσέχουμε τις λέξεις. Είναι πάντοτε η ίδια λέξη: γενοκτονία,
γενοκτονία, γενοκτονία, γενοκτονημένοι, γενοκτονήθηκαν και γενοκτόνοι. Όλα τα
άλλα δεν έχουν καμία νομική ισχύ και αυτό, άμα το συνειδητοποιήσουμε και
καταλάβουμε όντως ότι το ιστορικό πλαίσιο της επινόησης της λέξης προέρχεται
από εμάς, είναι σαν να έχουμε αυτούς τους λαούς τους Έλληνες, τους Αρμένιους
και τους Ασσύριους που επέτρεψαν στην Ανθρωπότητα να εκφραστεί. Να εκφραστεί
πώς; Ξέρετε μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως πόσοι από εμάς μιλάνε για
τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Πάντοτε τα διαβάζουμε ανάποδα. Τώρα πολλοί από
εμάς ξέρουν τι είναι τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας. Αλλά δεν ξέρουν ποια
είναι τα δικαιώματα. Ενώ η χρήση της λέξης γενοκτονία για την καταδίκη ενός
βάρβαρου, είναι όντως ένα δικαίωμα. Και αυτό που είναι επίσης ένα δικαίωμα,
είναι η απαγόρευση της βαρβαρότητας. Δεν μπορούμε να επιτρέπουμε άλλο να μας
βρίζουν, να λένε ότι δεν υπάρχουμε, ότι δεν είχαμε θύματα, ότι δεν έγινε ποτέ η
γενοκτονία και απλώς εμείς να λέμε ‘είναι θέμα ελεύθερης έκφρασης’. Δεν είναι
ελεύθερη έκφραση, είναι έκφραση βαρβαρότητας, η οποία δεν αποδέχεται τη
διαφορά. Δεν αποδέχεται τη συμβολή αυτών των λαών στην Ανθρωπότητα και θεωρεί
ότι, αν υπάρχει ειρήνη σε έναν χώρο, υπάρχει ειρήνη παντού. Θεωρεί ότι άμα
είσαι περήφανος ότι ανήκεις σε έναν λαό, έχεις δικαίωμα να εξοντώσεις όλους
τους άλλους. Δεν είναι έτσι. Δεν είμαστε λαοί που γενοκτόνησαν άλλους λαούς.
Είμαστε λαοί που αποτελούμε δώρα για την Ανθρωπότητα. Όταν πηγαίνετε στον
Πόντο, όταν πηγαίνετε στην Αρμενία, όταν πηγαίνετε στο Αρτσάχ, αυτό που βλέπετε
είναι στίγματα πολιτισμού. Και ακόμα κι αν υπάρχουν καταστροφές, ακόμα κι αν
είναι κατεχόμενα, πρέπει να καταλάβουμε ότι τα στίγματα της Ανθρωπότητας
υπάρχουν ήδη. Άρα εμείς όντως, το είπες ξεκάθαρα, δεν είμαστε μόνο οι επόμενοι
είμαστε η συνέχεια αυτής της μνήμης. Και κάθε φορά που τον χρόνο λέμε ότι δεν
ξεχάσαμε, για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να μην το ξεχάσουμε κάθε μέρα. Στην
πραγματικότητα είμαστε το αποτέλεσμα της μη αποτελεσματικής στρατηγικής της
Τουρκίας. Κανονικά εμείς όλοι εδώ θα έπρεπε να ήμασταν νεκροί. Θα έπρεπε να μην
υπάρχουμε. Άρα, κάθε φορά που ακούω ότι, η Τουρκία έχει αποτελεσματική
στρατηγική, είστε η απόδειξη ότι είναι λάθος. Δεν τα κατάφεραν. Και δεν
πρόκειται να τα καταφέρουν, γιατί αυτό που ξεχνάν κάθε φορά οι βάρβαροι, είναι
ότι το φως νικάει το σκοτάδι. Όσο καιρό κι αν πάρει το θέμα της αναγνώρισης, το
θέμα των αποζημιώσεων, το θέμα της αποκατάστασης, γενικότερα της διαδικασίας
διόρθωσης, είμαστε με το δίκιο μας, είναι θέμα δικαιοσύνης και είμαστε απλώς,
όχι οι επόμενοι αλλά οι συνεχιστές του ίδιου αγώνα. Αν οι δικοί μας πρόγονοι
γενοκτονήθηκαν, είναι επειδή μας άφησαν κάτι. Αυτό που άφησαν δεν το άφησαν
μόνο για το λαό μας. Δεν το άφησαν μόνο για το λαό σου. Το άφησαν για όλους
τους λαούς. Είμαστε λοιπόν ένα παράδειγμα στην πραγματικότητα προς μίμηση. Αν
ξέρατε πόσοι λαοί θα ήθελαν να έχουν την ιστορία μας, ακόμα κι αν είχαν
γενοκτονημένους... Εμείς έχουμε αυτήν την ιστορία, έχουμε αυτά τα θύματα, όμως
είμαστε στο πλαίσιο της δικαιοσύνης. Δεν καταπατούμε. Δεν θέλουμε να
επεκταθούμε. Διεκδικούμε τα δικαιώματα που υπάρχουν. Στην πραγματικότητα
διεκδικούμε τα δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Δεν έχει καμία κοινωνία δικαίωμα να
εγκληματίσει κατά της Ανθρωπότητας, να δολοφονήσει τους νεκρούς, να
γενοκτονήσει τους λαούς. Το παράδειγμα των Ελλήνων και των Αρμενίων δεν είναι
τοπικό, δεν είναι τοπικιστικό, είναι παραδειγματικό. Δηλαδή όλοι οι λαοί που
προσπαθούν να αναγνωρίσουν τις γενοκτονίες που έχουν υποστεί, χρησιμοποιούν την
ίδια πάντα λέξη, την γενοκτονία. Χρησιμοποιούν την λέξη, που επινοήθηκε από τα
δικά μας βάσανα, από τα δικά μας γεγονότα, γιατί ο Κεμαλισμός προσπάθησε να μας
αφανίσει. Προσπάθησε και δεν τα κατάφερε. Και τώρα για όσους νομίζουν ότι δεν
μπορούμε να το ξεπεράσουμε, να μην ξεχνάτε ποτέ ότι ο Ελληνισμός είναι αυτός
που είναι ικανός να βάλει παρένθεση σε τετρακόσια χρόνια κατοχής. Είναι ικανός
να ξεπεράσει αυτή τη βαρβαρότητα και να είναι ακόμα εδώ για να προσφέρει. Είναι
ικανός να σηκώσει τη μνήμη του μέλλοντος, για να δείξει και σε άλλους λαούς ότι
αυτός που προσφέρει στην Ανθρωπότητα, ανήκει ήδη στο μέλλον. Αυτοί που
προσπαθούν να σκοτώσουν το μέλλον, να σκοτώσουν τους ανθρώπους - που θα έπρεπε
να υπάρχουν τώρα και να είναι μαζί μας - ανήκουν στο παρελθόν και προσπαθούν με
το παρόν να βάλουν ένα στίγμα. Δεν πρόκειται να αφήσουν κανένα στίγμα, γιατί
δεν έχουν θεμέλια. Τα θεμέλια της Ανθρωπότητας βασίζονται σε ανθρώπους που
προσφέρουν. Ο Ποντιακός Ελληνισμός, ο Αρμενισμός είναι στίγματα προσφοράς. Δεν
πρέπει να νιώθετε λυπημένοι. Δεν πρέπει να νιώθετε ότι τα πράγματα δεν μπορούν
να αλλάξουν. Αντιθέτως. Το γεγονός ότι είστε εδώ αποδεικνύει ότι αυτοί που
θέλησαν να τα αλλάξουν ριζικά και να μας εξοντώσουν, δεν τα κατάφεραν και ούτε
πρόκειται να τα καταφέρουν. Γιατί τώρα σιγά-σιγά ακόμα και τα θύματα, ακόμα και
οι επιζώντες μαθαίνουν στρατηγική, μαθαίνουν πώς να αντισταθούν, μαθαίνουν πώς
να διεκδικήσουν και να είναι εδώ ως προστασία, ως ασπίδα. Εσείς που είστε οι
επιζώντες, που είστε οι απόγονοι των προγόνων μας είστε οι ασπίδες της
Ανθρωπότητας, είστε οι Δίκαιοι της Ανθρωπότητας, που προσέχουν τους άλλους,
γιατί έχουν ξεπεράσει ακόμα και μια γενοκτονία. Είναι σπάνιοι οι λαοί που
μπορούν να πουν ότι ξεπέρασαν έναν γενοκτόνο και είναι ακόμα εδώ μετά τον
θάνατό του. Άρα επειδή αρχίσατε όλοι σας με το 'Χριστός Ανέστη', θα ήθελα απλώς
να τελειώσω με το 'Αληθώς Ανέστη'. Ευχαριστώ
πολύ.
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η απαγόρευση της βαρβαρότητας".
Πολιτιστικό Πολύκεντρο Νέας Ορεστιάδας. Κυριακή 23 Μαρτίου 2014, ώρα:
11.00.
Articles &Analyses
Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
Articles &Analyses
Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
_____________________________________
1 Μαϊ 2014
Ν. Λυγερός - Αποστολή ζωής στην νεκρή ζώνη
Κύπρος, 01/05/2014
Ν. Λυγερός: Ελλάδα, Σκάκι και Καινοτομία
Η
πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας να εντάξει το
σκάκι στην υποχρεωτική εκπαίδευση στο επίπεδο του Δημοτικού, αποτελεί
μια καινοτομία για την πατρίδα μας. Ακολουθεί βέβαια το δρόμο που άνοιξε
η Αρμενία, αλλά για τα δικά μας δεδομένα, όπου κυριαρχεί συνήθως το
πνεύμα της τύχης μέσω της τράπουλας και του τάβλι, η ένταξη ενός
στρατηγικού παιγνίου δημιουργεί μια αλλαγή φάσης για τη διδασκαλία.
Επειδή βλέπουμε ότι ακόμα και σε στρατιωτικές σχολές, το σκάκι δεν
ανήκει στο ευρύτερο πλαίσιο γνώσεων των σπουδαστών, συνειδητοποιούμε ότι
αυτό δεν πρόκειται να συμβεί στο μέλλον και θα έχουμε ανθρώπους που θα
έχουν τουλάχιστον βασικές γνώσεις του σκακιστικού κόσμου. Διότι αυτή η
απόφαση δεν έχει σκοπό να δημιουργήσει πρωταθλητές στο σκάκι, αλλά
Έλληνες πολίτες που θα διαθέτουν γνώσεις στρατηγικής που τους επιτρέπουν
να πάρουν αποφάσεις μέσω μιας στρατηγικής συμπεριφοράς και όχι να
αφήνονται στο έλεος της τύχης. Το σκάκι μαθαίνει στα παιδιά τους
μετακανόνες, τους κανόνες, τους κώδικες, τις μη αναστρέψιμες κινήσεις,
την τακτική, τα τεχνάσματα, τα στρατηγήματα, που είναι θεμελιακές
γνώσεις που λειτουργούν ως υπόβαθρο για την ανάπτυξη της ορθολογικής
σκέψης στην επίλυση προβλημάτων. Έτσι αυτή η απόφαση δίνει την
δυνατότητα να εισάγουμε τα παιδιά σε έναν νέο κόσμο, όπου η σκέψη αποκτά
δυνατότητες που αλλάζουν τα δεδομένα! Αυτή η αλλαγή φάσης μπορεί να μη
γίνει άμεσα αντιληπτή, αλλά στη συνέχεια και σε βάθος χρόνου θα φανούν
οι επιπτώσεις της στον τρόπο αντιμετώπισης προβλημάτων που θεωρούμε για
τους περισσότερους από εμάς άλυτα, ενώ δεν είναι μη επιλύσιμα και μπορεί
να λυθούν μ’ ένα ορθολογικό τρόπο, όταν γνωρίζουμε στρατηγικά παίγνια.
Ένταξη του σκακιού στο υποχρεωτικό πρόγραμμα του Δημοτικού Σχολείου
http://www.lygeros.org/articles.php?n=15207&l=gr
Ν. Λυγερού: "Από την ουσία της ζωής στην απελευθέρωση"
Ένταξη του σκακιού στο υποχρεωτικό πρόγραμμα του Δημοτικού Σχολείου
_____________________
30 Απρ 2014
Ν. Λυγερού: "Από την ουσία της ζωής στην απελευθέρωση"
6 Απρ 2014
The genocide of the Pontiacs recognition
Ν. Λυγερός
Στην εφήμερη ζωή μας σπάνια ξέρουμε
αν ένας αγώνας αξίζει. Παλεύουμε από ανάγκη δίχως να γνωρίζουμε αν
υπάρχει ένα αξιολογικό στοιχείο που αποδεικνύει με έναν αντικειμενικό
τρόπο την ορθολογία της στάσης μας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας ανήκει
σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ανθρωπιά αγγίζει άμεσα την
ανθρωπότητα. Ο αγώνας αυτός έχει αξία ανεξάρτητα από τους αγωνιστές του.
Όταν ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα της απανθρωπιάς, είναι η ίδια η
ανθρωπότητα που πληγώθηκε. Το ίδιο ισχύει και για τη γενοκτονία των
Ποντίων. Δεν είναι μόνο ένα τοπικό πρόβλημα που αφορά μια μειονότητα. Ο
Πόντος ως ελληνικό στοιχείο και ως ακριτική οντότητα του πολιτισμού μας
είναι μια από τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζει την πολλαπλότητά μας.
Συνεπώς δεν πρέπει να απομονώσουμε το Ποντιακό ούτε ως ιστορικό γεγονός
ούτε ως στρατηγικό στόχο. Αντιθέτως πρέπει να ενσωματώσουμε την
τεχνογνωσία που έχουμε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το
παράδειγμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι και
ενδεικτικό και αποτελεσματικό διότι οι ενδιάμεσοι στόχοι που
επιτεύχθηκαν δεν οφείλονται σε κρατικούς θεσμούς μα σε lobbies. Όταν η
Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1987, η Αρμενία
ως κράτος ανεξάρτητο δεν υπήρχε ακόμα. Άρα το κρατικό πλαίσιο δεν είναι
απαραίτητο και κατά συνέπεια δεν αποτελεί μια δικαιολογία της
αδράνειας. Το παράδειγμα της ευρωπαϊκής αναφοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης
στο πρόβλημα της Ίμβρου το 2004 είναι θεαματικό διότι πολλοί Έλληνες
θεωρούσαν ότι ήταν μόνο και μόνο μια από τις χαμένες πατρίδες. Όμως το
πιο αποτελεσματικό παράδειγμα στο προσωπικό επίπεδο είναι ο πρόσφατος
κυπριακός αγώνας στον τομέα των μαζικών προσφυγών εναντίον της Τουρκίας.
Διότι σε αυτό το επίπεδο κάθε πρόσφυγας συμβάλλει στην έμμεση
απελευθέρωση της πατρίδας του μετατρέποντας ένα ηθικό και ανθρώπινο
πρόβλημα σε ένα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως οικονομικό και
στρατηγικό. Μέσω της στρατηγικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι Κύπριοι
απέδειξαν ότι η οικονομία μπορεί να ερμηνευτεί ως η δυναμική της ηθικής.
Συνολικά όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα αποτελούν στην ουσία τα
βασικά στοιχεία ενός στρατηγικού mix που με συντονισμένες κινήσεις
αποδεικνύει ότι είναι ένα ισχυρό όπλο στον τομέα των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και ειδικά στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των
Ποντίων. Οι Πόντιοι δεν είναι μόνοι σε αυτόν τον αγώνα της αναγνώρισης
διότι και άλλοι λαοί υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα από το διαχρονικό
στρατριωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Έχουν όμως και εμπειρίες και
επιτυχίες σε δύσκολες υποθέσεις και αυτές πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε
δυναμικά μέσα σε ένα στρατηγικό πλαίσιο όπου το συναισθηματικό και
παραδοσιακό στοιχείο δεν επαρκούν. Αυτός ο αγώνας πρέπει να οργανωθεί
και σε ατομικό επίπεδο με τις προσφυγές αλλά και μέσω εξειδικευμένων
lobbies στο ομαδικό επίπεδο.
πηγή: N. LYGEROS PhD
_________________________________________
1 Απρ 2014
Ν. Λυγερός
Μέσω του έργου του Ενεπεκίδη, έχουμε πρόσβαση στα έγγραφα των κρατικών αρχείων της Αυστροουγγαρίας. Αυτά τα αποδεικτικά στοιχεία περί γενοκτονιών των Αρμενίων και των Ελλήνων, μας επιτρέπουν να αναδείξουμε τον κοινό πυρήνα της τουρκικής τακτικής εξολόθρευσης των χριστιανικών πληθυσμών. Ως θύματα έχουμε συχνά την τάση να συγκρίνουμε τους πόνους μας. Όμως, ο κοινός εχθρός είχε ένα και μόνο στόχο, όπως το αναδεικνύουν οι εξής αναφορές.
«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».» Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι. «Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους». Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...]
Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι. Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.
Πηγή: N. LYGEROS PhD
28 Οκτ 2013
«Εις τάς 26 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (1916) μού είπε ο Ραφέτ μπέης: «Τελικά μέ τούς Έλληνας πρέπει να ξεκαθαρίσωμεν, όπως καί μέ τούς Αρμενίους.».» Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι. «Βλέπω γιά τήν Τουρκίαν να πλησιάζη η ώρα να ξεκαθαρίσωμεν τώρα μέ τούς Έλληνας, όπως το 1915 μέ τούς Αρμενίους». Αναφορά του Αυστριακού πράκτορα στον οποίο μίλησε ο Μέγας Βεζίρης Ταλαάτ μπέης στις 31 Ιανουαρίου 1917.
« [...] οι σχηματισμοί ανταρτικών σωμάτων, χρησιμεύουν ως προσχήματα διά τούς Τούρκους διά μίαν εκτεταμένην γενικήν καταδίωξιν τού ελληνικού στοιχείου μέ τήν έκδηλον τάσιν νά εξοντώσουν ολοσχερώς τούς Έλληνας, ως εχθρούς τού κράτους, όπως προγενεστέρως καί τούς Αρμενίους. [...]
Καί όλα τά άλλα μέτρα, τά οποία εις τούς διωγμούς τών Αρμενίων ευρίσκοντο εις τήν ημερησίαν διάταξιν επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον τών Ελλήνων.».
Αναφορά του Υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας προς το Βερολίνο.
«Όπως επανειλημμένως ετόνισα, θεωρώ τόν εκτοπισμόν τών Ελλήνων τής ποντικής παραλίας εν τώ πλαισίω τής εκτελέσεως τού προγράμματος τών Νεοτούρκων, τό οποίον επιδιώκει τήν εξασθένησιν τού Χριστιανικού στοιχείου – ως μίαν καταστροφήν μεγίστης απηχήσεως, ήτις θά έχη εις τήν Ευρώπην ζωηρότερον αντίκτυπον από τάς αγριότητας εναντίον τών Αρμενίων».
Αναφορά του Αυστριακού προξένου της Αμισού Κβιατκόβσκι. Κατά συνέπεια, η ανάγνωση αυτών των εγγράφων δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας του συσχετισμού μεταξύ της γενοκτονίας των Αρμενίων και της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο ένοχος είναι ο ίδιος και λειτουργεί με την ίδια τακτική, αδιάλλακτος. Έκανε χρήση των ίδιων μεθοδεύσεων και των ίδιων χειραγωγήσεων. Οι δύο γενοκτονίες όμως δεν συσχετίζονται απλώς. Υπάρχει μεταξύ τους μία αλληλεξάρτηση. Τα θύματα δεν είναι μόνο στον ίδιο χώρο. Είναι και τα δύο Χριστιανοί. Αυτά τα δύο σημεία θα μπορούσαν να είναι καταδικαστικά από μόνα τους. Το πρόβλημα των Αρμενίων και των Ελλήνων είναι ότι είχαν και καλές σχέσεις μεταξύ τους. Αν προσθέσουμε και τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας, το όλο σύστημα ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα για την Τουρκία. Ιστορικά το συμμαχικό πλαίσιο είναι αποδεδειγμένο. Το πρόβλημα είναι ότι λειτούργησε μόνο και μόνο ως στοιχείο κατηγορίας. Όπως δεν υπήρξαν συντονισμένες κινήσεις εκ μέρους των θυμάτων, η αντίσταση δεν υπήρξε αποτελεσματική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει τώρα. Η γενοκτονία ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται. Κατά συνέπεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε όλα τα στοιχεία που διαθέτουμε για να καταδικάσουμε όχι μόνο το καθεστώς που διέπραξε το έγκλημα, αλλά και αυτό που το συνεχίζει μέσω της γενοκτονίας της μνήμης. Όμως σ’ αυτή τη φάση, η στρατηγική είναι η πλέον απαραίτητη, για να αποφύγουμε τα διπλωματικά τεχνάσματα.
Πηγή: N. LYGEROS PhD
__________________________
Νίκος Λυγερός :
"Ανθρωπότητα: διαβάζουμε τους νεκρούς,
γράφουμε για τους αγέννητους"
"Ανθρωπότητα: διαβάζουμε τους νεκρούς,
γράφουμε για τους αγέννητους"
ο
ο
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα:
"Ανθρωπότητα: διαβάζουμε τους νεκρούς, γράφουμε για τους αγέννητους".
Μέρος Α.
2ο Δημοτικό Σχολείο Κυπαρισσίας.
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013, ώρα: 19.00.
_____________________
3 Οκτ 2013
Σκάκι και Μικρά Ασία
Ν. Λυγερός
Όταν
εξετάζουμε το θέμα της Μικράς Ασίας, είμαστε τόσο φορτισμένοι από τα
ιστορικά δεδομένα που δυσκολευόμαστε να κάνουμε μια ορθολογική ανάλυση.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δίνουμε σημασία στην ιστορία
μας και ότι δεν πρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομα τους. Για
να αποφύγουμε τις κλασικές παγίδες του θέματος, ειδικά όταν βρισκόμαστε
σε στρατιωτικές σχολές, όπου κάθε λέξη έχει την καθορισμένη έννοια της,
κάνουμε χρήση της σκακιστικής ορολογίας σε συνδυασμό με τη γνωστική
ανάλυση. Έτσι εξηγούμε τα νοητικά σχήματα του πλαισίου, του πεδίου, του
πεδίου δράσης και του πεδίου μάχης για να ξεκαθαρίσουμε αυτούς τους
ορισμούς, τους οποίους, εσκεμμένα ή λανθασμένα, ταυτίζουμε. Με αυτόν τον
τρόπο μπορούμε να μελετήσουμε και σε στρατηγικό επίπεδο τις τοποθεσίες
πάνω στην σκακιέρα, δίχως να μπερδευόμαστε με τακτικά προβλήματα. Σε
αυτό το πλαίσιο εισάγουμε τις έννοιες του κέντρου, της πλευράς και της
γωνιάς και αναδεικνύουμε τα δομικά τους στοιχεία. Το θεαματικό αυτής της
προσέγγισης είναι ότι εξηγεί με αποτελεσματικό τρόπο όχι μόνο τα λάθη
του κοινό νου που προτιμά το κέντρο, μετά την πλευρά και μόνο ως
τελευταία επιλογή τη γωνία αλλά και την πολιτική της Γενοκτονίας των
Αρμενίων, των Ασσυρο – Χαλδαίων, και των Ποντίων. Το πρόβλημα προέρχεται
αρχικά από την έλλειψη της συμπλήρωσης ενός νοητικού σχήματος του
Ναπολέοντα που έλεγε ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Διότι ποιος
αναρωτιέται ποια είναι η καλύτερη επίθεση; Στην πραγματικότητα, η
απάντηση υπάρχει και είναι αποτελεσματική για κάθε στρατηγιστή. Η
καλύτερη επίθεση είναι η αντεπίθεση. Είναι η μόνη που έχει πληροφορίες
ουσίας και μάχης. Το μόνο πρόβλημα που έχει είναι ότι πρέπει να έχεις
την ικανότητα ν’ αντισταθείς στην πρώτη επίθεση για να κάνεις μετά την
αντεπίθεση. Και το ισχυρό πρόβλημα για τους στρατηγούς είναι αυτό:
πολλοί ξέρουν να κάνουν επιθέσεις, λίγοι είναι όμως αυτοί που ξέρουν να
κρατήσουν μια θέση. Όλοι θέλουν το κέντρο αλλά το πρόβλημα είναι
ακριβώς αυτό, ότι το θέλουν όλοι και κατά συνέπεια δεν είναι χρονικά
σταθερό αφού δέχεται συνεχώς διεκδικήσεις. Τώρα όσο αφορά την πλευρά, αν
δεν υπάρχει ισχυρό πλαίσιο άμυνας τότε εμφανίζεται η έλλειψη του
στρατηγικού βάθους, το οποίο είναι το μόνο που μπορεί να αντισταθεί
ανθεκτικά σε μια επίθεση. Τελικά, η έννοια της γωνίας, η οποία είναι
καθοριστική λόγω του πλαισίου, είναι αυτή που μπορεί να κρατήσει μια
θέση και που εξηγεί και την ύπαρξη του ροκέ στο σκάκι. Τώρα αν
συσχετίσουμε την Καππαδοκία με το κέντρο, την Σμύρνη με την πλευρά και
την Ανατολική Θράκη με την γωνιά, τότε θα καταλάβουμε ότι το κέντρο ήταν
εύκολος στόχος, ότι η πλευρά δεν προστατευόταν αποτελεσματικά και ότι
χάσαμε αδίκως την γωνιά, η οποία ήταν ο μοναδικός στρατηγικός στόχος της
Μικράς Ασίας. Όταν το εμπεδώσουμε ουσιαστικά, τότε θα νιώσουμε την
ανάγκη να ενισχύσουμε, ανθεκτικά τη Θράκη, την Ευρωπαϊκή Θράκη μας.
πηγή: N. LYGEROS PhD
πηγή: N. LYGEROS PhD
 |
| Ορέστης και Ερινύες, Γκυστάβ Μορώ 1875-1893, (Orestes and the Erinyes,Gustave Moreau) * |
Σε συνέχεια με το προηγούμενο άρθρο μας, μελετάμε την έννοια της αθώωσης
μέσω του Ορέστη και του μύθου για να κατανοήσουμε την πράξη του
Soghomon Tehlirian. Το πρόβλημα ποιο είναι; Δεν βρισκόμαστε στο πλαίσιο
του Ρασκόλνικωφ του Достоевский. Το θέμα μας δεν είναι ένα απλό έγκλημα
ούτε καν ένα έγκλημα πάθους. Διότι το πλαίσιο είναι η γενοκτονία και η
γενοκτονία δεν είναι απλά ένα έγκλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λοιπόν πεδίο σύγκρισης. Και αυτό μπορούμε να
το δούμε και από την απόφαση του δικαστηρίου, ενώ ήταν γνωστή η
επιχείρηση Νέμεσις. Ο Ορέστης αντιπροσωπεύει σε πρώτη φάση τον αθώο με
την ορολογία που διευκρινίσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Με αυτήν την
ιδιότητα θέλει να σώσει την αδελφή του, την Ηλέκτρα. Όμως η αντίσταση
της τελευταίας θα δημιουργήσει ένα δίπολο του τύπου Σωκράτη – Πλάτωνα, ή
ακόμα και του Χριστού – Παύλου. Στις δύο αυτές περιπτώσεις η ανυπαρξία
του πρώτου θα άλλαζε το νόημα του δεύτερου, ενώ η ανυπαρξία του
δεύτερου, θα μετέτρεπε τον πρώτο σε άγνωστο. Η αλλαγή φάσης
δημιουργείται βέβαια, όταν η Ηλέκτρα είναι πλέον θύμα και όταν ο Ορέστης
έχει την ικανότητα να γίνει Δίκαιος με την πράξη του, η οποία παραμένει
ένα έγκλημα, όταν η ανάλυση γίνεται σε τακτικό και όχι στρατηγικό
επίπεδο. Η διαφορά που θα κάνει τη διαφορά θα είναι ο Παιδαγωγός, ο
οποίος παίζει έναν καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση, διότι με το έργο
του ενεργοποιεί το όλο πεδίο δράσης. Δίχως τη σκέψη του παιδαγωγού η
Ηλέκτρα δεν θα μπορούσε να πείσει τον Ορέστη παρά μόνο μέσω της
ρητορικής. Ενώ με τον παιδαγωγό λειτουργεί η μαιευτική, η οποία θα
αλλάξει όλα τα δεδομένα. Για να παλέψει με την εξουσία, ο Ορέστης είχε
απαραίτητα ανάγκη από την ουσία, την οποία κατείχε ο παιδαγωγός, ο
δάσκαλος. Η συνομιλία του με τον Ορέστη και την Ηλέκτρα θα είναι
καθοριστική, αφού θα μετατρέψει το αδιανόητο που θα γίνει πρώτα ουτοπία
για τους δύο νέους και στη συνέχεια όραμα, όταν η διαλεκτική τους θα
εξελιχτεί. Στον τομέα της γενοκτονολογίας ένας ανάλογος δάσκαλος θα ήταν
o Raphael Lemkin, μόνο που εμφανίστηκε πολύ αργότερα σε σχέση με την
επιχείρηση. Μετά λοιπόν, από την απόφαση της εκτέλεσης, υπάρχει και η
πράξη. Για να είναι τελική όμως πρέπει να υπάρχουν όλες οι συνθήκες που
αναφέραμε αλλιώς η κατάρα των Ατρειδών δεν θα είχε τέλος. Η τραγωδία σε
αυτή την περίπτωση λειτουργεί αλγοριθμικά μέσω της εκδίκησης. Μόνο που η
εκδίκηση φέρνει την εκδίκηση. Ενώ εδώ η διεκδίκηση φέρνει τη δίκη, η
οποία γίνεται σε επίπεδο Αρείου Πάγου και είναι τελεσίδικη. Μόνο με
αυτόν τον τρόπο υπάρχει ένα τέλος στον αλγόριθμο. Με άλλα λόγια,
υπάρχει και το επίπεδο της υψηλής στρατηγικής που μεταφράζεται στα
δικαιώματα της Ανθρωπότητας με την μετα -γνώση και όχι μόνο την γνώση.
Αλλιώς η τιμωρία του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας δεν θα ήταν
δίκαια, πράγμα το οποίο θα ήταν απαράδεκτο.
πηγή : N.LYGEROS PhD
__
Σχετικά με τον πίνακα
Ο Ορέστης και Ερινύες είναι πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Γκυστάβ Μορώ. Το έργο αυτό που καταλέγεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα του συμβολισμού είναι μυθολογικού περιεχομένου με θέμα τον αρχαίο Ελληνικό μύθο του Ορέστη.
___________________________
19 Ιουν 2013
Στρατηγική ανάλυση των γενοκτονιών
Ν. Λυγερός
Τα θύματα μιας γενοκτονίας έχουν την τάση να τη θεωρούν ως τη
μοναδική. Είναι γεγονός ότι η οδύνη και η φρίκη παίρνουν τέτοιες
διαστάσεις, που δεν επιτρέπουν μια στρατηγική ανάλυση των μηχανισμών που
ενεργοποιούνται για να επιτύχουν την εξόντωση ενός λαού. Όμως, έστω και
αν πιστεύουμε ότι οι γενοκτονίες διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να
μοιάζουν, εν τούτοις υπάρχουν κοινά σημεία. Και είναι, άλλωστε, αυτά τα
κοινά σημεία, τα οποία συνάδουν με τα κριτήρια των Ηνωμένων Εθνών, που
μας επιτρέπουν να προσδιορίσουμε αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας
ως γενοκτονίες. Αν προχωρήσουμε ακόμη πιο βαθιά σε αυτή την έννοια,
μπορούμε να αναδείξουμε βαθύτερα νοητικά σχήματα. Στην πραγματικότητα,
παρά τις γνώσεις μας όσον αφορά στο μέτρο της συστηματοποίησης, δεν
αναλύουμε το μέτρο της αποτελεσματικότητάς της. Ενώ αποτελεί, χωρίς
αμφιβολία, το σημαντικότερο σημείο για το γενοκτόνο. Και είναι επίσης
αυτό το σημείο που την εντάσσει στην ιστορία διότι είναι αλληλένδετη με
την ιδέα της εμπειρίας. Οι λαοί οι οποίοι υπέστησαν γενοκτονίες,
εγκλωβισμένοι μέσα στον πόνο τους, αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στην
προσπάθειά τους να απομονώσουν τη δική τους γενοκτονία, για να
εντοπίσουν και να μελετήσουν τις κατευθυντήριες γραμμές της βάρβαρης
συμπεριφοράς των γενοκτόνων. Διότι ακόμα και μέσα στη βαρβαρότητα,
υπάρχει μέθοδος. Με άλλα λόγια, η συστηματοποίηση είναι ένα από τα
χαρακτηριστικά της ιδέας της γενοκτονίας, ενώ η αποτελεσματικότητα είναι
ο πυρήνας αυτής της μεθόδου. Η λεπτομερής εξέταση των γενοκτονιών των
Αρμενίων, των Ασσυροχαλδαίων, των Εβραίων, των Ουκρανών και των Ποντίων
μάς δείχνει ότι ο συστηματικός τους χαρακτήρας γίνεται ολοένα
αποτελεσματικότερος. Η γενοκτονία των Αρμενίων χωρίζεται η ίδια σε
διάφορες φάσεις – χαμιντιανή, νεοτουρκική και κεμαλική – που η καθεμιά
είναι πιο αποτελεσματική από την προηγούμενη. Στηριγμένοι πάντα στον
δήθεν κίνδυνο μιας εξέγερσης που θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση
τις κρατικές δομές, οι γενοκτόνοι είναι αναγκασμένοι, όπως οι ίδιοι
ισχυρίζονται, να χτυπήσουν το κακό στη ρίζα του. Γι’ αυτούς, δεν
πρόκειται απλώς για εκκαθάριση, αλλά για πραγματική εκρίζωση. Σε αυτό
εδώ το επίπεδο, πώς να μην αναφερθούμε στην μαζική χρήση της γερμανικής
στρατιωτικής μεθοδολογίας εκ μέρους των Τούρκων προκειμένου να επιτύχουν
το σκοπό τους; Το πρόσχημα του σχηματισμού οπλισμένων ομάδων
μετατρέπεται σταδιακά σε στρατηγικό τέχνασμα. Αρχικά, το πρόσχημα
επιτρέπει την κινητοποίηση της κρατικής αντίδρασης. Μόνο που ο
ασύμμετρος χαρακτήρας της προκαλεί τις αντιδράσεις της διεθνούς
κοινότητας, αν και δεν είναι αρκετά ισχυρές για να σταματήσουν τη
διαδικασία της γενοκτονίας. Έτσι ο γενοκτόνος, σ’ αυτή την περίπτωση η
Τουρκία, θέτει σε εφαρμογή την τεχνική των μαζικών μετατοπίσεων και
εκμεταλλεύεται τις κλιματικές συνθήκες, για να αυξήσει τις εσωτερικές
τριβές όπως περιγράφονται από τον Clausewitz, στο πλαίσιο μιας
μετακίνησης στρατευμάτων σε επίπεδο εφοδιαστικής αλυσίδας. Αυτές οι
εσωτερικές τριβές, σε αυτό το πλαίσιο το οποίο παρουσιάζει απόκλιση,
επιφέρουν σημαντικές απώλειες χωρίς ωστόσο να μπορούν να χαρακτηρισθούν
ως οι άμεσα υπαίτιες. Και είναι με αυτόν τον τρόπο που εμφανίζεται η
ιδέα της διάκρισης, η οποία θα χρησιμοποιηθεί στο έπακρο στο «λευκό
μακελειό» εναντίον των Ποντίων. Το σταλινικό καθεστώς που ακολούθησε από
κοντά την εξέλιξη των Συνθηκών των Σεβρών, της Λωζάννης και του Καρς
ήξερε πώς να αυξήσει την απόδοση αυτής της τεχνικής για να εξοντώσει τον
ουκρανικό λαό. Δημιούργησε εξ ολοκλήρου τον κίνδυνο του σχηματισμού των
οπλισμένων ομάδων, εφάρμοσε τις μαζικές κινητοποιήσεις, διαχώρισε τον
πληθυσμό σε κατηγορίες για να προκαλέσει εσωτερικές τριβές,
πολιτικοποίησε την εκκαθάριση για να αποφύγει κριτικές φυλετικού
χαρακτήρα και απαγόρευσε κάθε αναφορά σ’ αυτή τη γενοκτονία χάρη στη
διείσδυση, την ανθρωποφαγία και την κρατική μηχανή. Αυτή η γενοκτονία
απέδειξε το ενδιαφέρον να ενσωματωθεί η φάση της άρνησης της γενοκτονίας
στη φάση της εξολόθρευσης (βλ.opus 2494-Οι οκτώ φάσεις του Stanton).
Αυτό το μάθημα υπήρξε ιδιαίτερα χρήσιμο στο ναζιστικό καθεστώς το οποίο
από την αρχή εφάρμοσε ένα πραγματικό δίκτυο μαζικής καταστροφής για να
δώσει οριστική λύση, σύμφωνα με τα ίδια του τα λόγια, στο εβραϊκό
ζήτημα. Αυτή τη φορά, η γενοκτονία δεν ήταν μόνο αποτελεσματική μέσω του
επιστημονικού χαρακτήρα της εφοδιαστικής αλυσίδας, αλλά επιπλέον ήταν
και διακριτική, με την έννοια ότι δεν είχε ανακαλυφθεί παρά αρκετά
χρόνια μετά. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το ναζιστικό καθεστώς δεν
χρειαζόταν να αρνηθεί τη γενοκτονία που διέπραξε, αφού είχε κάνει τα
πάντα για να σβήσει κάθε ίχνος της ύπαρξής της σταδιακά κατά την
υλοποίησή της. Βλέπουμε μέσω αυτής της στρατηγικής ανάλυσης των
γενοκτονιών ότι οι γενοκτόνοι μαθαίνουν τις τεχνικές από τους
προκατόχους τους για να βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα και τη
διακριτικότητά τους, με στόχο να μην υποστούν τις συνέπειες των πράξεών
τους. Αυτό αποδεικνύει την αναγκαιότητα της στρατηγικής προσέγγισης των
γενοκτονιών για να καταλάβουμε την ιστορική εφαρμογή του μηχανισμού
συστηματικής καταστροφής. Η στρατηγική των γενοκτόνων χρησιμοποιεί την
πείρα των προηγουμένων. Ενώ οι δίκαιοι και τα θύματα που αρκούνται να
αγωνίζονται μόνο και μόνο στο πλαίσιο της υπεράσπισης των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων δεν ενσωματώνουν αυτά τα στοιχεία. Γι’ αυτό ο αγώνας τους
είναι άνισος. Πρέπει, λοιπόν, να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειές μας
να βρούμε τα κοινά σημεία των γενοκτονιών για να αγωνιζόμαστε
αποτελεσματικά εναντίον των δημίων έτσι ώστε να θεσπιστεί νομοθεσία που
να ενισχύει το νομικό μας οπλοστάσιο. Διότι οφείλουμε να διεξάγουμε τον
αγώνα εναντίον των γενοκτονιών ως πραγματικοί πολεμιστές της ειρήνης, αν
θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε την ανθρωπότητα να μην υφίσταται αυτά
τα εγκλήματα. Για τους γενοκτόνους, η στρατηγική είναι μια πολυτέλεια η
οποία διευκολύνει τα πράγματα. Για τα θύματα και τους δίκαιους είναι μία
ανάγκη. Και αυτό αντιπροσωπεύει την ίδια τη φύση της στρατηγικής η
οποία αποτελεί το μοναδικό μέσο που διαθέτουν οι αδύνατοι για να
αμύνονται έναντι των δυνατών. Το να μην κατανοούμε αυτή την
πραγματικότητα, είναι μια αυτοκτονία για την οποία η ανθρωπότητα δεν
έχει να κάνει τίποτα. Η ανθρωπότητα βοηθά κάθε λαό-θύμα. Μόνο που αυτό
δεν αρκεί. Κάθε λαός-θύμα οφείλει επίσης να τη βοηθά να βοηθά. Αυτό
είναι το νοητικό σχήμα που μας διδάσκει η στρατηγική ανάλυση των
γενοκτονιών.
N.LYGEROS PhD
______________________
16 Ιουν 2013
Σημείωση στην Iστορία των Σφαγών για τον ειδικό ανταποκριτή της Morning Post
.+%CE%9B%CE%AC%CE%B4%CE%B9+%CF%83%CE%B5+%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%AC,+89+%CE%B5%CE%BA.+%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82.+%CE%99%CE%B4%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE+%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE+(Gyzis+006+(%CE%97istoria).jpeg) | |
| Νικόλαος Γύζης, Ιστορία (1892) - Gyzis ΗistoriaΛάδι σε καμβά, 89 εκ. διάμετρος. Ιδιωτική συλλογή. |
Σημείωση στην Iστορία των Σφαγών
για τον ειδικό ανταποκριτή της Morning Post
(Κωνσταντινούπολη, 5 Δεκεμβρίου 1918)
για τον ειδικό ανταποκριτή της Morning Post
(Κωνσταντινούπολη, 5 Δεκεμβρίου 1918)
N. Λυγερός
Οι σφαγές των Ελλήνων που οργανώθηκαν από τους Τούρκους και τους Γερμανούς όπως και εκείνες των Αρμενίων, είχαν στόχο την εξολόθρευση μιας φυλής.
Με την πρόφαση να βρεθεί καταφύγιο για τους κυνηγημένους Τούρκους στην Ευρώπη εξαιτίας των βαλκανικών πολέμων, εκτοπίσθηκαν 250.000 Έλληνες.
Ενώ οι διώξεις πριν τον πόλεμο είχαν στόχο την απέλαση των Ελλήνων από τη Θράκη και τη Μικρά Ασία, εκείνες της δεύτερης περιόδου έγιναν για να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή της Τουρκίας.
Τον Απρίλιο του 1914, ο von Jagow δικαιολόγησε αυτές τις διώξεις δηλώνοντας ότι ο κάθε Έλληνας στην Τουρκία ήταν πράκτορας του πανελληνίου και κατά συνέπεια αποτελούσε κίνδυνο για τη χώρα.
Γερμανικά πρακτορεία, όπως η γερμανική τράπεζα της Παλαιστίνης, επιδόθηκαν σε μια βίαιη προπαγάνδα, που έσπρωξε τους Μουσουλμάνους σε έχθρα εναντίον των Χριστιανών.
Συμφωνία της Αδριανούπολης τον Ιούνιο 1915 ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βούλγαρους:
1) Δημιουργία τουρκοβουλγαρικής εμπορικής ένωσης ως επακόλουθο της πολιτικής ένωσης.
2) Αφαίρεση του εμπορίου της Ανατολής από τα ελληνικά χέρια.
3) Ίδρυση μουσουλμανικών πρακτορείων προορισμένων μόνο για μουσουλμάνους για να σπάσουν οι εμπορικές σχέσεις με τους Έλληνες.
4) Μείωση των προνομίων του Πατριάρχη.
5) Υπεράσπιση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στο μέλλον.
6) Εξαναγκαστική αλλαξοπιστία του πληθυσμού των χριστιανικών ομάδων στο Ισλάμ, επιβολή μικτών γάμων.
Μέθοδοι των διώξεων :
1) Κατάργηση των προνομίων
2) Στρατολόγηση των Ελλήνων
3) Συνεισφορές και επιτάξεις
4) Εξαναγκαστικές αλλαξοπιστίες στο Ισλάμ
5) Εκτοπίσεις
6) Δολοφονίες
Οι Χριστιανοί ενσωματώθηκαν στα τάγματα εργασίας και στάλθηκαν στο εσωτερικό. Εκείνοι που ανήκαν σ’ αυτά έγιναν σκελετοί από τις κακουχίες στις καυτές πεδιάδες της Mεσοποταμίας και στα παγωμένα βουνά του Καυκάσου. Χιλιάδες πέθαναν. Ολόκληρα τάγματα υπέκυψαν στον τύφο και στη χολέρα. Πολλοί ήταν εκείνοι που σφάχτηκαν από τους Τούρκους φύλακες διότι κουράζονταν να τους εποπτεύουν. Αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν ότι 150.000 Έλληνες που είχαν εγγραφεί σε αυτά τα τάγματα χάθηκαν.
Περίπου 250.000 Έλληνες από τη Θράκη και τις ακτές της Mικράς Ασίας κατάφεραν να διαφύγουν στην Ελλάδα, εκ των οποίων οι 40.000 υπηρέτησαν στον ελληνικό στρατό στη Μακεδονία.
Εξαιτίας 300 λιποταξιών στην περιοχή της Κερασούντος, 88 χωριά ξεριζώθηκαν μέσα σε διάστημα των τριών μηνών. Περίπου 30.000 κάτοικοι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, υποχρεώθηκαν να πορευθούν μέσα στο καταχείμωνο μέχρι την Άγκυρα χωρίς να έχουν το δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε ένα αντικείμενο. Το ένα τέταρτο πέθαναν καθ’ οδόν.
Το Δεκέμβριο του 1914, η πόλη Αϊβαλί περικυκλώθηκε από τους Τούρκους. Όλοι οι άνδρες συνελήφθησαν, οι γυναίκες και τα κορίτσια τους βιάστηκαν.
Αυτές οι μαζικές εκτοπίσεις αποφασίστηκαν από την Επιτροπή στις αρχές του 1915. Μία πολύ μετριοπαθής εκτίμηση ανεβάζει τον αριθμό των εκτοπισθέντων σε 450.000.
O Rafet Pacha, πρώην κυβερνήτης της Bitlis, στάλθηκε στη Σαμψούντα με την επίσημη διαταγή να γίνει η μάστιγα των Ελλήνων. Εκπληρώνει πλήρως την αποστολή του.
Πάνω από 150.000 εκτοπίσθηκαν από αυτή την περιοχή και εκείνη της Τραπεζούντας. Εκατοντάδες νέα κορίτσια, φοβούμενα τη μοίρα των Αρμενίων, αυτοκτόνησαν πέφτοντας στους ποταμούς. Στην επαρχία Σαμψούντα, 108 χωριά εκκενώθηκαν εξ ολοκλήρου και κάηκαν.
Συνοπτικά βεβαιώνεται ότι 450.000 Έλληνες έχουν εκτοπισθεί και έχουν πεθάνει, 150.000 έχουν εγγραφεί στα τάγματα εργασίας και έχουν πεθάνει, 250.000 έχουν διαφύγει από τη Μ. Ασία και τη Θράκη προς την Ελλάδα και 350.000 εκτοπίσθηκαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους πριν το μεγάλο πόλεμο.
Όπως το γράφει ο Θωμάς Τσοπουρίδης στο Λεξικό της ποντιακής διαλέκτου: Στην σημερινήν Τουρκίαν οι εξισλαμισμέν Έλληνες στο Πόντον καλατσεύνε τα ποντιακά κι άλλο καλλίον ας εμάς που υβρίουμες στην Ελλάδαν. Αυτό είναι ένα χειροπιαστό παράδειγμα ότι δεν υπάρχει γλωσσολογικό πρόβλημα όσον αφορά στη θρησκεία και εξηγεί και το φαινόμενο των Πομάκων στη Θράκη. Η διατήρηση του γλωσσικού στοιχείου δεν προέρχεται αναγκαστικά από τη θρησκεία όπως θα το ήθελε μια συντηρητική άποψη του προβλήματος. Βέβαια υπάρχει το γεγονός της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα και η ορθή αντίσταση της θρησκείας στον κατακτητή επί αιώνες. Όταν όμως η περίοδος δεν είναι τόσο μεγάλη, η γλώσσα μπορεί ν' αντισταθεί από μόνη της στην κοινωνική και κρατική πίεση. Αυτό εξηγείται και από την ύπαρξη της πίεσης και του σκληρού πυρήνα της αντίστασης. Διότι επί τουρκοκρατίας τουλάχιστον σε μερικές περιόδους το πλαίσιο ήταν σχετικά χαλαρό και επέτρεπε τη συνύπαρξη δίχως βίαιες διαμάχες. Ενώ στον Πόντο το βαθύ κράτος που εξασκεί μια συνεχή πίεση, η δημιουργία ενός σκληρού πυρήνα είναι φυσιολογική ειδικά σε μικρές κοινωνίες που είναι εκ φύσης κλειστές. Με αυτόν τον τρόπο το ποντιακό στοιχείο επικράτησε.
Υπάρχει όμως και η δύναμη της παράδοσης. Το ποντιακό στοιχείο δεν αποτελείται μόνο από τη γλώσσα ακόμα και αν αυτή κυριαρχεί μεταξύ των χαρακτηριστικών του. Ο χορός, η μουσική, αλλά και η μαγειρική εμπλέκονται με ένα συντονισμένο τρόπο στη διατήρηση της κουλτούρας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τις προσπάθειες που γίνονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων που επικεντρώνουν το αίσθημα της προσφυγιάς στην ύπαρξη του καθενός. Ο ποντιακός λαός είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της μη λήθης της ιστορίας. Πολλοί προσπάθησαν και προσπαθούν να διαψεύσουν την ιστορία όσον αφορά τα τραγικά γεγονότα του 1918 όμως οι Πόντιοι αντιστάθηκαν και αντιστέκονται με αυτόν τον τρόπο που τους χαρακτηρίζει. Υπέφεραν και ξέρουν να υποφέρουν. Δεν έχουν ανάγκη από κανένα, η ιστορία τους αρκεί. Είναι ό,τι φαίνονται και φαίνονται όπως είναι. Όποιος θέλει ας δοκιμάσει να τους μετατρέψει σε απλούς πολίτες. Οι Πόντιοι έζησαν επί χιλιετίες μέσα σε σκληρές συνθήκες και κανείς δεν μπορεί ν' αντισταθεί στις προσπάθειές τους για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Δεν υπάρχει κομματικό πλαίσιο, είναι θέμα ποντιακής συνείδησης. Ο κάθε Πόντιος είναι ένα κομμάτι της ελληνικής ιστορίας και όχι μόνο τραγωδίας. Το ποντιακό πνεύμα είναι ιδιαίτερα ισχυρό στη Θράκη και αποτελεί ένα σημαντικό σημείο αντίστασης εναντίον κάθε προσπάθειας τεχνητού εποικισμού. Οι Πόντιοι δεν ξέχασαν την ιστορία τους και μπορούν εύκολα να ερμηνέψουν μερικές κινήσεις που φαίνονται ανούσιες για κάποιους άλλους. Έτσι αυτός ο πυρήνας στη Θράκη δείχνει με την ύπαρξή του το παράδειγμα της αντίστασης. Το ποντιακό είναι πλέον και θρακικό.
πηγή : N. LYGEROS PhD
________________________
27/5/2013
"Αρμένιοι, Ασσύριοι, Έλληνες:
Η Τριάδα των Γενοκτονιών"
Η Τριάδα των Γενοκτονιών"
" Το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας δεν είναι απλώς ένα έγκλημα.
Γι' αυτό το λόγο δεν διαγράφεται, δεν παραγράφεται ακόμα και να το θέλουν οι δήμιοι..."
_
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Lemkin, Stanton και στρατηγική de
facto" στην εκδήλωση με τίτλο: "Αρμένιοι, Ασσύριοι, Έλληνες: Η Τριάδα
των Γενοκτονιών". Αίθουσα εκδηλώσεων Μουσείου Ακρόπολης, Αθήνα. Κυριακή
26 Μαΐου 2013, ώρα: 19.00.
Articles & Analyses - Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
email: w@lygeros.org
Articles & Analyses - Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
email: w@lygeros.org
______________________________
2/3/2013
Ιστορία και αμαρτία
Ν. Λυγερός
Το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν είναι πια τυπικό. Είναι καθαρά ενδεικτικό της τακτικής της ίδιας βαρβαρότητας που καταπατά διαχρονικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πολλοί έχουν ξεχάσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και τη γενοκτονία των Ποντίων, τώρα όμως πρέπει να παραδεχθούν ότι η τακτική της Τουρκίας παραμένει η ίδια ακόμα και σε τεχνικά και τυπικά ζητήματα που είναι αυτονόητα για όλα τα κράτη και ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολλοί λόγω άγνοιας ή διπλωματίας απομονώνουν τα γεγονότα για να μη γίνουν στοιχεία κατηγορίας. Ενώ στην πραγματικότητα, το βαθύ κράτος έχει πάντα τον ίδιο στόχο: την ανάδειξη του τουρκικού στοιχείου μέσω της εξόντωσης όλων των λαών που εμποδίζουν αυτόν τον στόχο. Μπορεί φαινομενικά να είναι παράδοξο, όμως πρέπει να το επισημάνουμε. Αυτός ο στόχος συσχετίζεται άμεσα με τον πολιτισμό ή μάλλον για να είναι πιο σωστή η ορολογία με την έλλειψη πολιτισμού. Αν κατανοήσουμε αυτήν την αρχική συνθήκη, τότε μπορούμε να επινοήσουμε την τουρκική τακτική. Όπως το βαθύ κράτος δεν μπορεί να αναδείξει το τουρκικό στοιχείο μέσω του πολιτισμού ειδικά όταν αυτός συγκρίνεται με εκείνους που δημιούργησαν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Κούρδοι κλπ., αποφάσισαν να αφανίσουν τους λαούς των πολιτισμών για να ξεπεράσουν επιτέλους το σύμπλεγμα της κατωτερότητας. Δεν είναι τυχαίο το όνομα της εισβολής στην Κύπρο. Ενώ επίσημα ο τουρκικός στρατός ήθελε να προστατέψει τ’ αδέρφια του, ο κωδικός της επίθεσης είχε το συμβολικό όνομα του Αττίλα, το οποίο συνδέεται με τη φήμη ότι το χόρτο δεν ξαναφύτρωνε μετά το πέρασμά του. Η ίδια ιδέα εξηγεί γιατί στο μαρωνίτικο χωριό Ασώματος στα κατεχόμενα ξερίζωσαν και τα θεμέλια των σπιτιών για να βάλουν ένα τεράστιο άγαλμα του Κεμάλ. Διαχρονικά κάθε καθεστώς της Τουρκίας προσπαθεί επίσημα να διαφοροποιηθεί από το προηγούμενο σε σχέση με τις βαρβαρότητες που έχει διαπράξει, στην ουσία όμως συνεχίζει με τον δικό του τρόπο τον ίδιο σκοπό. Η τουρκική τακτική είναι αδιάλλακτη, διότι δεν έχει υποστεί κόστος για τη βαρβαρότητά της εναντίον όχι μόνο των καταπιεσμένων λαών μα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τώρα πάλι προσπαθεί να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι δεν έχει σχέση με την Τουρκία των προηγούμενων χρόνων, όμως με το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας ακυρώνει η ίδια τα επιχειρήματά της. Και το ίδιο ισχύει και για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων. Ακόμα και αν εξετάσουμε μόνο τα επίσημα αναγνωρισμένα γεγονότα, η Τουρκία διέπραξε δύο γενοκτονίες με την ίδια τακτική δίχως κανένα κόστος όπως το αποδεικνύει η κατάσταση της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κύπρου. Τώρα το θέμα για τη διεθνή κοινότητα είναι αν θα πρέπει να περιμένει κα τη γενοκτονία των Κούρδων για να καταλάβει ότι η Τουρκία δεν αποτελεί ένα κράτος δικαίου μα μια βαρβαρότητα που παριστάνει ένα κράτος.
πηγή: N.LYGEROS PhD
|
Στις
14 Μαΐου 1914, ο υπουργός των Εσωτερικών, Ταλαάτ πασά, δίνει την εξής
μυστική διαταγή: «Είναι επείγον, για πολιτικούς λόγους, όπως οι Έλληνες
κάτοικοι των μικρασιατικών παραλίων υποχρεωθούν να εκκενώσουν τα χωριά
τους και να εγκατασταθούν στους νομούς του Ερζερούμ και της Χαλδαίας. Αν
αρνούνται να μετακινηθούν στα υποδεικνυόμενα μέρη, παρακαλείστε να
δώσετε προφορικές οδηγίες στους μουσουλμάνους αδελφούς μας, ώστε να
εξαναγκάσουν τους Έλληνες με κάθε είδους βιαιοπραγίες, να εκπατρισθούν
μόνοι τους, με δική τους πρωτοβουλία. Στην περίπτωση αυτή μην ξεχάσετε
να πάρετε απ’ αυτούς τους εκτοπιζομένους δηλώσεις ότι εγκαταλείπουν τις
εστίες τους με εντελώς δική τους πρωτοβουλία.»
Όταν επιπλέον θυμόμαστε ότι ο Ταλαάτ πασά είναι ένας από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι πια δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο αφανισμός κάθε μη τουρκικού στοιχείου δεν ήταν προγραμματισμένος και ότι δεν ανήκε σε ένα γενικό και κρατικό σχεδιασμό. Τίποτα δεν έγινε αυθόρμητα. Κάθε κίνηση του τουρκικού συστήματος είχε πάντα τον ίδιο σκοπό. Δυστυχώς οι άνθρωποι που το αντιλήφθηκαν ήταν πολύ σπάνιοι και δεν μπόρεσαν να πείσουν τους δικούς μας και γι’ αυτόν τον λόγο ζήσαμε τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονής μας εποχής. Η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο όπως το αποδεικνύουν τώρα τα ιστορικά έγγραφα. Δεν είναι όμως μοναδικές.
Το πρόβλημα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας αν και φαινομενικά τυπικό και διαδικαστικό, ανήκει στην πραγματικότητα στο ίδιο πλαίσιο, στην ίδια τακτική. Δεν πρέπει να το απομονώσουμε από την ιστορική πραγματικότητα. Διότι είναι η φυσιολογική συνέχεια της ίδιας προσπάθειας που αναφέρεται στην ιδεολογία που ανέδειξε το ναζιστικό καθεστώς. Όχι μόνο η ίδια χώρα πρέπει να είναι «καθαρή» μα χρειάζεται επιπλέον έναν «χώρο ζωτικό», ο οποίος είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη. Τώρα όπως αυτός ο χώρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φυσιολογικό για την Τουρκία και την αδιάλλακτη τακτική της να διεκδικήσει και σε αυτόν μια θέση. Με αυτόν τον τρόπο, θέλει η Τουρκία να ελέγξει εσωτερικά αυτό που θεωρεί τον χώρο της. Αυτό το δόγμα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως Ευρωπαίοι πολίτες που ανήκουν σε έναν θεσμό βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μπορούμε ν’ αποδεχτούμε τη θέληση της Τουρκίας για οικονομικούς λόγους που δεν υπάρχουν εφόσον οι συμβάσεις λειτουργούν ήδη. Το ανατολικό ζήτημα ενσωματωμένο μέσα στο ιστορικό πλαίσιο θέτει το πρόβλημα της οντολογίας μας και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό.
πηγή: N.LYGEROS PhD
5/2/2013
Όταν επιπλέον θυμόμαστε ότι ο Ταλαάτ πασά είναι ένας από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι πια δύσκολο να πιστέψουμε ότι ο αφανισμός κάθε μη τουρκικού στοιχείου δεν ήταν προγραμματισμένος και ότι δεν ανήκε σε ένα γενικό και κρατικό σχεδιασμό. Τίποτα δεν έγινε αυθόρμητα. Κάθε κίνηση του τουρκικού συστήματος είχε πάντα τον ίδιο σκοπό. Δυστυχώς οι άνθρωποι που το αντιλήφθηκαν ήταν πολύ σπάνιοι και δεν μπόρεσαν να πείσουν τους δικούς μας και γι’ αυτόν τον λόγο ζήσαμε τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονής μας εποχής. Η γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο όπως το αποδεικνύουν τώρα τα ιστορικά έγγραφα. Δεν είναι όμως μοναδικές.
Το πρόβλημα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας αν και φαινομενικά τυπικό και διαδικαστικό, ανήκει στην πραγματικότητα στο ίδιο πλαίσιο, στην ίδια τακτική. Δεν πρέπει να το απομονώσουμε από την ιστορική πραγματικότητα. Διότι είναι η φυσιολογική συνέχεια της ίδιας προσπάθειας που αναφέρεται στην ιδεολογία που ανέδειξε το ναζιστικό καθεστώς. Όχι μόνο η ίδια χώρα πρέπει να είναι «καθαρή» μα χρειάζεται επιπλέον έναν «χώρο ζωτικό», ο οποίος είναι η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη. Τώρα όπως αυτός ο χώρος ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι φυσιολογικό για την Τουρκία και την αδιάλλακτη τακτική της να διεκδικήσει και σε αυτόν μια θέση. Με αυτόν τον τρόπο, θέλει η Τουρκία να ελέγξει εσωτερικά αυτό που θεωρεί τον χώρο της. Αυτό το δόγμα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως Ευρωπαίοι πολίτες που ανήκουν σε έναν θεσμό βασισμένο στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν μπορούμε ν’ αποδεχτούμε τη θέληση της Τουρκίας για οικονομικούς λόγους που δεν υπάρχουν εφόσον οι συμβάσεις λειτουργούν ήδη. Το ανατολικό ζήτημα ενσωματωμένο μέσα στο ιστορικό πλαίσιο θέτει το πρόβλημα της οντολογίας μας και γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό.
πηγή: N.LYGEROS PhD
_________________________
10/2/2013
Σημείωση στην Iστορία των Σφαγών
για τον ειδικό ανταποκριτήτης Morning Post
(Κωνσταντινούπολη, 5 Δεκεμβρίου 1918)
για τον ειδικό ανταποκριτήτης Morning Post
(Κωνσταντινούπολη, 5 Δεκεμβρίου 1918)
Ν.Λυγερός
Οι σφαγές των Ελλήνων που
οργανώθηκαν από τους Τούρκους και τους Γερμανούς όπως και εκείνες των
Αρμενίων, είχαν στόχο την εξολόθρευση μιας φυλής.
Με την πρόφαση να βρεθεί καταφύγιο για τους κυνηγημένους Τούρκους στην Ευρώπη εξαιτίας των βαλκανικών πολέμων, εκτοπίσθηκαν 250.000 Έλληνες.
Ενώ οι διώξεις πριν τον πόλεμο είχαν στόχο την απέλαση των Ελλήνων από τη Θράκη και τη Μικρά Ασία, εκείνες της δεύτερης περιόδου έγιναν για να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή της Τουρκίας.
Τον Απρίλιο του 1914, ο von Jagow δικαιολόγησε αυτές τις διώξεις δηλώνοντας ότι ο κάθε Έλληνας στην Τουρκία ήταν πράκτορας του πανελληνίου και κατά συνέπεια αποτελούσε κίνδυνο για τη χώρα.
Γερμανικά πρακτορεία, όπως η γερμανική τράπεζα της Παλαιστίνης, επιδόθηκαν σε μια βίαιη προπαγάνδα, που έσπρωξε τους Μουσουλμάνους σε έχθρα εναντίον των Χριστιανών.
Συμφωνία της Αδριανούπολης τον Ιούνιο 1915 ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βούλγαρους:
1) Δημιουργία τουρκοβουλγαρικής εμπορικής ένωσης ως επακόλουθο της πολιτικής ένωσης.
2) Αφαίρεση του εμπορίου της Ανατολής από τα ελληνικά χέρια.
3) Ίδρυση μουσουλμανικών πρακτορείων προορισμένων μόνο για μουσουλμάνους για να σπάσουν οι εμπορικές σχέσεις με τους Έλληνες.
4) Μείωση των προνομίων του Πατριάρχη.
5) Υπεράσπιση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στο μέλλον.
6) Εξαναγκαστική αλλαξοπιστία του πληθυσμού των χριστιανικών ομάδων στο Ισλάμ, επιβολή μικτών γάμων.
Μέθοδοι των διώξεων :
1) Κατάργηση των προνομίων
2) Στρατολόγηση των Ελλήνων
3) Συνεισφορές και επιτάξεις
4) Εξαναγκαστικές αλλαξοπιστίες στο Ισλάμ
5) Εκτοπίσεις
6) Δολοφονίες
Συνοπτικά βεβαιώνεται ότι 450.000 Έλληνες έχουν εκτοπισθεί και έχουν πεθάνει, 150.000 έχουν εγγραφεί στα τάγματα εργασίας και έχουν πεθάνει, 250.000 έχουν διαφύγει από τη Μ. Ασία και τη Θράκη προς την Ελλάδα και 350.000 εκτοπίσθηκαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους πριν το μεγάλο πόλεμο.
Με την πρόφαση να βρεθεί καταφύγιο για τους κυνηγημένους Τούρκους στην Ευρώπη εξαιτίας των βαλκανικών πολέμων, εκτοπίσθηκαν 250.000 Έλληνες.
Ενώ οι διώξεις πριν τον πόλεμο είχαν στόχο την απέλαση των Ελλήνων από τη Θράκη και τη Μικρά Ασία, εκείνες της δεύτερης περιόδου έγιναν για να εξαφανίσουν την ελληνική φυλή της Τουρκίας.
Τον Απρίλιο του 1914, ο von Jagow δικαιολόγησε αυτές τις διώξεις δηλώνοντας ότι ο κάθε Έλληνας στην Τουρκία ήταν πράκτορας του πανελληνίου και κατά συνέπεια αποτελούσε κίνδυνο για τη χώρα.
Γερμανικά πρακτορεία, όπως η γερμανική τράπεζα της Παλαιστίνης, επιδόθηκαν σε μια βίαιη προπαγάνδα, που έσπρωξε τους Μουσουλμάνους σε έχθρα εναντίον των Χριστιανών.
Συμφωνία της Αδριανούπολης τον Ιούνιο 1915 ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βούλγαρους:
1) Δημιουργία τουρκοβουλγαρικής εμπορικής ένωσης ως επακόλουθο της πολιτικής ένωσης.
2) Αφαίρεση του εμπορίου της Ανατολής από τα ελληνικά χέρια.
3) Ίδρυση μουσουλμανικών πρακτορείων προορισμένων μόνο για μουσουλμάνους για να σπάσουν οι εμπορικές σχέσεις με τους Έλληνες.
4) Μείωση των προνομίων του Πατριάρχη.
5) Υπεράσπιση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στο μέλλον.
6) Εξαναγκαστική αλλαξοπιστία του πληθυσμού των χριστιανικών ομάδων στο Ισλάμ, επιβολή μικτών γάμων.
Μέθοδοι των διώξεων :
1) Κατάργηση των προνομίων
2) Στρατολόγηση των Ελλήνων
3) Συνεισφορές και επιτάξεις
4) Εξαναγκαστικές αλλαξοπιστίες στο Ισλάμ
5) Εκτοπίσεις
6) Δολοφονίες
Οι Χριστιανοί ενσωματώθηκαν στα τάγματα εργασίας και στάλθηκαν στο
εσωτερικό. Εκείνοι που ανήκαν σ’ αυτά έγιναν σκελετοί από τις κακουχίες
στις καυτές πεδιάδες της Mεσοποταμίας και στα παγωμένα βουνά του
Καυκάσου. Χιλιάδες πέθαναν. Ολόκληρα τάγματα υπέκυψαν στον τύφο και στη
χολέρα. Πολλοί ήταν εκείνοι που σφάχτηκαν από τους Τούρκους φύλακες
διότι κουράζονταν να τους εποπτεύουν. Αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν
ότι 150.000 Έλληνες που είχαν εγγραφεί σε αυτά τα τάγματα χάθηκαν.
Περίπου 250.000 Έλληνες από τη Θράκη και τις ακτές της Mικράς Ασίας
κατάφεραν να διαφύγουν στην Ελλάδα, εκ των οποίων οι 40.000 υπηρέτησαν
στον ελληνικό στρατό στη Μακεδονία.
Εξαιτίας 300 λιποταξιών στην περιοχή της Κερασούντος, 88 χωριά
ξεριζώθηκαν μέσα σε διάστημα των τριών μηνών. Περίπου 30.000 κάτοικοι,
κυρίως γυναίκες και παιδιά, υποχρεώθηκαν να πορευθούν μέσα στο
καταχείμωνο μέχρι την Άγκυρα χωρίς να έχουν το δικαίωμα να πάρουν μαζί
τους ούτε ένα αντικείμενο. Το ένα τέταρτο πέθαναν καθ’ οδόν.
Το Δεκέμβριο του 1914, η πόλη Αϊβαλί περικυκλώθηκε από τους Τούρκους.
Όλοι οι άνδρες συνελήφθησαν, οι γυναίκες και τα κορίτσια τους βιάστηκαν.
Αυτές οι μαζικές εκτοπίσεις αποφασίστηκαν από την Επιτροπή στις αρχές
του 1915. Μία πολύ μετριοπαθής εκτίμηση ανεβάζει τον αριθμό των
εκτοπισθέντων σε 450.000.
O Rafet Pacha, πρώην κυβερνήτης της Bitlis, στάλθηκε στη Σαμψούντα με
την επίσημη διαταγή να γίνει η μάστιγα των Ελλήνων. Εκπληρώνει πλήρως
την αποστολή του.
Πάνω από 150.000 εκτοπίσθηκαν από αυτή την περιοχή και εκείνη της
Τραπεζούντας. Εκατοντάδες νέα κορίτσια, φοβούμενα τη μοίρα των Αρμενίων,
αυτοκτόνησαν πέφτοντας στους ποταμούς. Στην επαρχία Σαμψούντα, 108
χωριά εκκενώθηκαν εξ ολοκλήρου και κάηκαν.
Συνοπτικά βεβαιώνεται ότι 450.000 Έλληνες έχουν εκτοπισθεί και έχουν πεθάνει, 150.000 έχουν εγγραφεί στα τάγματα εργασίας και έχουν πεθάνει, 250.000 έχουν διαφύγει από τη Μ. Ασία και τη Θράκη προς την Ελλάδα και 350.000 εκτοπίσθηκαν μετά τους βαλκανικούς πολέμους πριν το μεγάλο πόλεμο.
N. LYGEROS PhD
http://www.lygeros.org/articles?n=3288&l=gr
1. Απόσυρση όλων των ενόπλων δυνάμεων στα σύνορα του 1988.
2. Χρησιμοποίηση ειρηνευτικής δύναμης ΟΑΣΕ ή ΔΑΣΕ (άλλαξε όνομα και έγινε ΟΑΣΕ) στις περιοχές που εκκενούνται.
3. Επιστροφή προσφύγων στις αποστρατικοποιημένες περιοχές.
4. Το ΝΚ θα χρησιμοποιεί τον διάδρομο του Λατσίν που θα ενοικιασθεί από το Αζερμπαιτζάν.
5. Απόσυρση και αποστρατικοποίηση του Σούσι και του Σαχουμιάν, επιστροφή των κατοίκων τους, και εκπροσώπηση τους στα Κοινοβούλια του Μπακού και του Στεπανακέρτ.
6. Αυτόνομο καθεστώς του ΝΚ άλλα μέσα στο Αζερμπαιτζάν
7. Το Κ μπορεί να διατηρήσει σχέσεις με τρίτες χώρες στους τομείς οικονομίας , πολιτισμού, αθλητισμού και ανθρωπιστικών σχέσεων.
Στις 25 Αυγούστου το ΝΚ απορρίπτει την πρόταση. Η Αρμενία και το Αζερμπαιτζάν δέχονται με επιφυλάξεις το σχέδιο, αλλά το κρατούνε σαν βάση για περαιτέρω διαπραγματεύσεις.
Τον Νοέμβριο ο Τερ-Πετροσσιάν εμφανίζεται διαλλακτικός έτοιμος να συμβιβασθεί γεγονός που του δημιουργεί πολιτικά προβλήματα και έτσι αναγκάζεται σε παραίτηση στις 3 Φεβρουαρίου 1998. Τον Μάρτιο εκλέγεται ο Κοτσαριάν Πρόεδρος της Αρμενίας. Τον Οκτώβριο του 1999 οι Κοτσαριάν και Αλιέφ συναντιώνται στα σύνορα Αρμενίας και Νατσχιτσεβάν για να συζητήσουν την επιστροφή εδάφων με αποτέλεσμα στις 27 Οκτωβρίου να γίνει επίθεση ενόπλων στην Βουλή της Αρμενίας και να κοτωθούν 8, μεταξύ των οποίων ο πρωθυπουργός Βασγκέν Σαρκσιάν και ο Πρόεδρος της Βουλής Καρεν Ντεμιρτσιάν.
Τον επόμενο μήνα έχουεμ νέα πρόταση του ΟΑΣΕ αποτελούμένη από τα εξής 5 σημεία [και ήτανε η καλύτερη πρόταση μέχρι τότε για τα αρμενικά συμφέροντα.
1.Το ΝΚ είναι ανεξάρτητο κράτος ενωμένο με το Αζερμπαιτζάν σαν ίσο μέρος.
2. Το ΝΚ διατηρεί εξωτερικές σχέσεις σε θέματα που το αφορούν.
3.ΤΟ ΝΚ έχει δικό του Σύνταγμα και οι νομοί του Αζερμπαιτζάν θα εφαρμόζονται και στο Κ εφόσον δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα του ΝΚ.
4.Δική του αστυνομία και εθνοφρουρά. Απαγόρευση εισόδου του στρατού του Αζερμπαιτζάν στο ΝΚ χωρίς άδεια.
5. Το θέμα του Λάτσιν με χωριστή συμφωνία.
Βεβαίως το Μπακού απέρριψε την πρόταση.
Από το 1998 μεχρι το 2011 μεσολάβησαν προτάσεις, συναντήσεις, διαβουλεύσεις μεταξύ των εμπλεκομένων μερών, της ομάδας Μινσκ αλλά πάντοτε χωρίς αποτέλεσμα. Θα ήταν μια κουραστική επανάληψη εάν συνέχιζα με την περιγραφή των γεγονότων από το 1998 μέχρι το 2011. Γι’αυτό πετάγομαι κατ ευθείαν στο 2011 και τις προτάσεις που υπέβαλλε τότε η ομάδα Μινσκ, οι οποίες αποκαλούνται «Αρχές της Μαδρίτης», και οι οποίες προέβλεπαν τα εξής:
1.Επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών γύρω από το ΝΚ.
2.Προβλέπεται προσωρινό καθεστώς για το ΝΚ με εγγυήσεις για την ασφάλεια και την αυτονομία του, αλλά εντός του Αζερμπαιτζάν.
3.Θα υπάρχουν διάδρομοι που θα ενώνουν το ΝΚ με την Αρμενία. Θα είναι δύο διάδρομοι. Θα είναι ο διάδρομος του Κελμπατζάρ και ο διάδρομος του Λατσίν.
4.Το τελικό καθεστώς του ΝΚ θα προσδιορισθεί στο μέλλον από δημοψηφισμα.
5.Δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων και εκτοπισμένων προσώπων.
6.Διεθνείς εγγυήσεις άσφαλειας και διεθνή ειρηνευτική δύναμη.
Ούτε η Αρμενία ούτε το Αζερμπαιτζάν έμειναν ευχαριστημένες από τις προτάσεις αυτές. Η πρώτη ανησηχούσε ότι η ημερομηνία του δημοψηφίσματος δεν θα προσδιοριζοτανε σύντομα, ενώ το Μπακού ανησυχούσε για το περιεχόμενο του ερωτήματος του δημοψηφίσματος και ήθελε τον προσδιορισμό του καθεστώτος του ΝΚ εντός του Αζερμπαιτζάν.
Μια τελευταία προσπάθεια έγινε την άνοιξη του 2011 στα πλαίσια του G8 όπου οι πρόεδροι της Ρωσίας-ΗΠΑ και Γαλλίας εξέφρασαν την υποστήριξή τους για την ειρηνική διευθέτηση της διαφοράς και κάλεσαν την Αρμενία και το Αζερμπαιτζάν να βρουν κοινό έδαφος στις συζητήσεις που θα είχαν οι δυο πρόεδροι στο Καζάν της Ρωσίας. Αλλά και στο Καζάν δεν έγινε τίποτε.
Τα τελευταία χρόνια το Μπακού έχει αρχίσει (όπως αναφέρετε κι εσείς κ. πρόεδρε, υπέρμετρους εξοπλισμούς, που χρηματοδοτεί απο τα πετρελαϊκά έσοδα και με αυτόν τον τρόπο νομίζει ότι ασκεί πίεση στην Αρμενία, η οποία ξέρει ότι το Μπακού μπλοφαίρνει μια και οι βαρώνοι του πετρελαίου δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν μια διακοπή της παραγωγής του πετρελαίου λόγω ενός πολέμου.
Από την άλλη πλευρά η Μόσχα μπορεί να έχει συμφέρον να διατηρεί την διαφορά αυτή ανεπίλυτη γιατί έτσι πιστεύει ότι απομακρύνει τις δυο αυτές χώρες από κίνδυνο ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και θέση τους υπό επιρροή των ΗΠΑ η ΕΕ.
Για τους προαναφερθέντες λόγους δεν προβλέπεται σύντομα επίλυση του θέματος του ΝΚ και θα παρεμείνει σαν παγωμένη διαμάχη, εκτός εαν σημειωθεί κάποιο απρόβλεπτο γεγονός στην περιοχή. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν μάθει και συνηθισει να ζουν με την defacto κατάσταση οπότε δεν υπάρχει άμεση λαϊκή πίεση στις δυο κυβερνήσεις να βαδίσουν προς τελική λύση. Και εφ’ όσον δεν υπάρχουν ανθρώπινα θύματα, γιατί να μην μείνει έτσι, τουλάχιστον επί του παρόντος;
Το κείμενο είναι η απομαγνητογωνημένη ομιλία του κ. Χρυσανθόπουλου Λεωνίδα,
στην ημερίδα του Συλλόγου Ελληνοαρμενικής Φιλίας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, με θέμα: «Αρμενία-Αρτσάχ: ένας λαός, ένας αγώνας».
Απομαγνητοφώνηση-επιμέλεια Carina
_____________________________
_____
_____
Τρίτη, 4 Μαρτίου 2014
Χρυσανθόπουλος Λεωνίδας - Αρτσάχ, διπλωματικοί χειρισμοί και πρωτοβουλίες. 26/02/2014
ΑΡΤΣΑΧ – ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ
Πριν
φθάσει ο Ισλαμισμός στην περιοχή, οι επαρχίες Ούτι και Άρτσαχ,
αποτελούσαν μια περιοχή που έχει περιγραφεί ως αρμενική, γιατί τα
υψίπεδα του Ούτι και του Αρτσάχ εταυτίζοντο με τους Αρμένιους κυρίως με
τη θρησκεία και τον πολιτισμό. Γι’αυτό υπάρχουν στο Άρτσακ σήμερα
αρμενικές εκκλησίες και ιστορικά μνημεία που χρονολογούνται από τον 4ον
αιώνα. Μετά τις Ισλαμικές κατακτήσεις οι κάτοικοι της ορεινής περιοχής
δεν απεσπάσθησαν τον Ισλαμισμό. Το όνομα Άρτσαχ λέγεται ότι προέρχεται
από την γεωμορφολογία της περιοχής η οποία είναι ορεινή με πυκνά δάση. Η
λέξη προέρχεται από την αρχαία αρμενική τσαχ=ξύλο και το Αρ που ίσως
είναι σύντμηση του Αραμανιάκ γιατί ο Βασιλιάς Χαϊκ παραχώρησε στον υιό
του Αραμανιάκ την περιοχή και ο οποίος φύτεψε αμέτρητα δένδρα και
κήπους.
Από τον 14ον αιώνα, η περιοχή μεταξύ των ποταμών Κούρα και Αράξου έγινε γνωστή ως Καραμπάχ, καρά στα τουρκικά σημαίνει μαύρο και μπαχ στα περσικά σημαίνει περιβόλι. Οι κάτοικοί του ήσαν Αρμένιοι στην γλώσσα, στην θρησκεία και στον πολιτισμό και ως Αρμένιοι αυτοπροσδιορίζονται έκτοτε.
Με τη συμφωνία του Γκιουλιστάν το 1813, το Καραμπάχ μεταφέρθηκε από Περσική κυριαρχία σε Ρωσική και ακολούθησε έτσι μια περίοδος ευημερίας. Η πόλις του Σούσι ήκμαζε ως μείζον κέντρο της αρμενικής πολιτιστικής και οικονομικής ζωής έως τα πρώτα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.
Μετά την κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος το 1917, η περιοχή του υπερκαυκάσου αφέθηκε για λίγο μόνη. Τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκαν τα ανεξάρτητα κράτη της Αρμενίας και του Αζερμπαιτζάν. Τον Ιούλιο του '18, η πρώτη Αρμενική συνέλευση του Κ κήρυξε την περιοχή αυτοδιοικούμενη και δημιούργησε κυβέρνηση και εθνικό Συμβούλιο. Στις 30 Νοεμβρίου 1920, η σοβιετική κυβέρνηση του Αζερμπαιτζάν αναγνώρισε το Κ ως τμήμα της Αρμενίας και τον Ιούνιο του 1921 το ίδιο έκανε η κυβέρνηση της Σοβιετικής Αρμενίας.
Στις 5 Ιουλίου 1921, το Γραφείο Καυκάσου του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποφάσισε την προσάρτηση του Καραμπάχ στο Σοβιετικό Αζερμπαιτζάν και στις 7 Ιουλίου '23 η Επαναστατική Επιτροπή του Αζερμπαιτζάν αποφάσισε την σύσταση στο έδαφός της, αυτόνομης περιοχής του Κ, το λεγόμενο Όμπλαστ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 60, πάμε, το Ερεβάν και το Στεπανακἐρτ διαμαρτυρόντουσαν συνέχεια προς Μόσχα για το διαχωρισμό του Κ από την Αρμενία, χωρίς όμως να δοθεί καμμιά συνέχεια.
Φτάνουμε στο '88, 20 Φεβρουαρίου, το τοπικό Σοβιέτ του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υιοθετεί ψήφισμα μεταφοράς της αυτόνομης περιοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ από το Σοβιετικό Αζερμπαιτζάν στη Σοβιετική Αρμενία και ταυτόχρονα έκανε έκκληση στο Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης να λύσει με θετικό τρόπο το θέμα της μεταφοράς. Το Αζερμπαιτζάν απέρριψε το αίτημα αυτό και επακολούθησαν βίαιες ταραχές εναντίον της Αρμενικής κοινότητος στην πόλη Sumgait στις ακτές της Κασπίας [και μου φαίνεται σήμερα είναι η επέτειος αυτής της εθνοκάθαρσης]. Πολλοί Αρμένιοι σκοτώθηκαν στις ταραχές αυτές και σε μια προσπάθεια να εκτονώσει αυτήν την κατάσταση, η Μόσχα επέβαλλε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν. Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ εξαιρέθηκε από την ανταλλαγή. Έτσι 170.00 Αζέροι υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο Αζερμπαιτζάν και 300.000 Αρμένιοι έφυγαν από τα προγονικά τους εδάφη για να γίνουν πρόσφυγες στην Αρμενία ή στην Ρωσία ή σε άλλες Δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας.
Στις 18 Ιουλίου 1988 το Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, βασιζόμενο στο άρθρο 78 του Σοβιετικού συντάγματος, το οποίο απαγόρευε εδαφικές αλλαγές ενός κράτους της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς τη συναίνεσή του, αποφάσισε την παραμονή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ εντός του Σοβιετικού Αζερμπαιτζάν.
Στις 15 Ιανουαρίου 1990, το Ανώτατο Σοβιέτ υιοθέτησε μια απόφαση που έθετε το Καραμπάχ κάτω από την «Οργανωτική Επιτροπή του Αζερμπαιτζάν». Αν και έργο της Επιτροπής ήταν η επανασύσταση των τοπικών Σοβιέτ του Καραμπάχ, στην πραγματικότητα επεδίωκε την κατάργηση της αυτονομίας του. Πρόεδρος της Επιτροπής διορίσθηκε ο Victor Polianichko(Βίκτωρ Πολιανίτσκο), υπαρχηγός του ΚΚ Αζερμπαιτζάν, ο οποίος προσπάθησε να αλλάξει την δημογραφική σύνθεση του Καραμπάχ, μεταφέροντας εκεί Αζέρους πρόσφυγες από την Αρμενία. Την 1η Δεκεμβρίου 1989, το Σοβιέτ της Αρμενίας ζήτησε την επανένωση της Σοβιετικής Αρμενίας με το Κ.
Τον Απρίλιο του 1991 δυνάμεις του Μπακού και της Μόσχας προέβησαν σε πράξεις εθνοκάθαρσης (όπως είδαμε και στο ντοκυμαντέρ) αρμενικών χωριών στο Βόρειο Καραμπάχ. Οι πληθυσμοί 24 χωριών εξετοπίσθηκαν, αναγκάζοντας με αυτό τον τρόπον τις αρχές της Αρμενίας και του Καραμπάχ να οργανώσουν ομάδες πολεμιστών που θα αποτελούσαν την βάση του στρατού του Καραμπάχ. Στις 18 Οκτωβρίου 1991 το Αζερμπαιτζάν γίνεται ανεξάρτητο κράτος, στις 23 Νοεμβρίου το Μπακού ακυρώνει την αυτονομία του Καραμπάχ. Στις 10 Δεκεμβρίου 1991 σε δημοψήφισμα στο Καραμπάχ, με συμμετοχή 82,2% των εγεγγραμμένων ψηφοφόρων, 99.89% ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ἐνωσης η διαμάχη για το Καραμπάχ από εσωτερικό θέμα της Σοβιετικής Ένωσης γίνεται διεθνές.
Από τον 14ον αιώνα, η περιοχή μεταξύ των ποταμών Κούρα και Αράξου έγινε γνωστή ως Καραμπάχ, καρά στα τουρκικά σημαίνει μαύρο και μπαχ στα περσικά σημαίνει περιβόλι. Οι κάτοικοί του ήσαν Αρμένιοι στην γλώσσα, στην θρησκεία και στον πολιτισμό και ως Αρμένιοι αυτοπροσδιορίζονται έκτοτε.
Με τη συμφωνία του Γκιουλιστάν το 1813, το Καραμπάχ μεταφέρθηκε από Περσική κυριαρχία σε Ρωσική και ακολούθησε έτσι μια περίοδος ευημερίας. Η πόλις του Σούσι ήκμαζε ως μείζον κέντρο της αρμενικής πολιτιστικής και οικονομικής ζωής έως τα πρώτα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου.
Μετά την κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος το 1917, η περιοχή του υπερκαυκάσου αφέθηκε για λίγο μόνη. Τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκαν τα ανεξάρτητα κράτη της Αρμενίας και του Αζερμπαιτζάν. Τον Ιούλιο του '18, η πρώτη Αρμενική συνέλευση του Κ κήρυξε την περιοχή αυτοδιοικούμενη και δημιούργησε κυβέρνηση και εθνικό Συμβούλιο. Στις 30 Νοεμβρίου 1920, η σοβιετική κυβέρνηση του Αζερμπαιτζάν αναγνώρισε το Κ ως τμήμα της Αρμενίας και τον Ιούνιο του 1921 το ίδιο έκανε η κυβέρνηση της Σοβιετικής Αρμενίας.
Στις 5 Ιουλίου 1921, το Γραφείο Καυκάσου του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αποφάσισε την προσάρτηση του Καραμπάχ στο Σοβιετικό Αζερμπαιτζάν και στις 7 Ιουλίου '23 η Επαναστατική Επιτροπή του Αζερμπαιτζάν αποφάσισε την σύσταση στο έδαφός της, αυτόνομης περιοχής του Κ, το λεγόμενο Όμπλαστ.
Στις αρχές της δεκαετίας του 60, πάμε, το Ερεβάν και το Στεπανακἐρτ διαμαρτυρόντουσαν συνέχεια προς Μόσχα για το διαχωρισμό του Κ από την Αρμενία, χωρίς όμως να δοθεί καμμιά συνέχεια.
Φτάνουμε στο '88, 20 Φεβρουαρίου, το τοπικό Σοβιέτ του Ναγκόρνο-Καραμπάχ υιοθετεί ψήφισμα μεταφοράς της αυτόνομης περιοχής του Ναγκόρνο Καραμπάχ από το Σοβιετικό Αζερμπαιτζάν στη Σοβιετική Αρμενία και ταυτόχρονα έκανε έκκληση στο Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης να λύσει με θετικό τρόπο το θέμα της μεταφοράς. Το Αζερμπαιτζάν απέρριψε το αίτημα αυτό και επακολούθησαν βίαιες ταραχές εναντίον της Αρμενικής κοινότητος στην πόλη Sumgait στις ακτές της Κασπίας [και μου φαίνεται σήμερα είναι η επέτειος αυτής της εθνοκάθαρσης]. Πολλοί Αρμένιοι σκοτώθηκαν στις ταραχές αυτές και σε μια προσπάθεια να εκτονώσει αυτήν την κατάσταση, η Μόσχα επέβαλλε ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν. Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ εξαιρέθηκε από την ανταλλαγή. Έτσι 170.00 Αζέροι υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο Αζερμπαιτζάν και 300.000 Αρμένιοι έφυγαν από τα προγονικά τους εδάφη για να γίνουν πρόσφυγες στην Αρμενία ή στην Ρωσία ή σε άλλες Δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας.
Στις 18 Ιουλίου 1988 το Ανώτατο Σοβιέτ της Σοβιετικής Ένωσης, βασιζόμενο στο άρθρο 78 του Σοβιετικού συντάγματος, το οποίο απαγόρευε εδαφικές αλλαγές ενός κράτους της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς τη συναίνεσή του, αποφάσισε την παραμονή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ εντός του Σοβιετικού Αζερμπαιτζάν.
Στις 15 Ιανουαρίου 1990, το Ανώτατο Σοβιέτ υιοθέτησε μια απόφαση που έθετε το Καραμπάχ κάτω από την «Οργανωτική Επιτροπή του Αζερμπαιτζάν». Αν και έργο της Επιτροπής ήταν η επανασύσταση των τοπικών Σοβιέτ του Καραμπάχ, στην πραγματικότητα επεδίωκε την κατάργηση της αυτονομίας του. Πρόεδρος της Επιτροπής διορίσθηκε ο Victor Polianichko(Βίκτωρ Πολιανίτσκο), υπαρχηγός του ΚΚ Αζερμπαιτζάν, ο οποίος προσπάθησε να αλλάξει την δημογραφική σύνθεση του Καραμπάχ, μεταφέροντας εκεί Αζέρους πρόσφυγες από την Αρμενία. Την 1η Δεκεμβρίου 1989, το Σοβιέτ της Αρμενίας ζήτησε την επανένωση της Σοβιετικής Αρμενίας με το Κ.
Τον Απρίλιο του 1991 δυνάμεις του Μπακού και της Μόσχας προέβησαν σε πράξεις εθνοκάθαρσης (όπως είδαμε και στο ντοκυμαντέρ) αρμενικών χωριών στο Βόρειο Καραμπάχ. Οι πληθυσμοί 24 χωριών εξετοπίσθηκαν, αναγκάζοντας με αυτό τον τρόπον τις αρχές της Αρμενίας και του Καραμπάχ να οργανώσουν ομάδες πολεμιστών που θα αποτελούσαν την βάση του στρατού του Καραμπάχ. Στις 18 Οκτωβρίου 1991 το Αζερμπαιτζάν γίνεται ανεξάρτητο κράτος, στις 23 Νοεμβρίου το Μπακού ακυρώνει την αυτονομία του Καραμπάχ. Στις 10 Δεκεμβρίου 1991 σε δημοψήφισμα στο Καραμπάχ, με συμμετοχή 82,2% των εγεγγραμμένων ψηφοφόρων, 99.89% ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας.
Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ἐνωσης η διαμάχη για το Καραμπάχ από εσωτερικό θέμα της Σοβιετικής Ένωσης γίνεται διεθνές.
Έτσι
οι ΥΠΕΞ της ΔΑΣΕ αποφάσισαν στις 24 Νοεμβρίου 1992 να συγκαλέσουν την
διάσκεψη για το ΝΚ στο Μινσκ. Συμμετείχαν η Τσεχοσλοβακία, Σουηδία,
Γερμανία, Ρωσία, ΗΠΑ, Ιταλία, Γαλλία, Λευκορωσία, Αρμενία και
Αζερμπαιτζάν. Πρόεδρος της «Ομάδος Μινσκ» ο Ιταλός Μάριο Ραφαέλλι. Οι
συνεδριάσεις της Ομάδας το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1992 απέτυχαν
να επιβάλλουν κατάπαυση πυρός στην περιοχή ή να σημειώσουν πρόοδο στην
επίλυση του θέματος. Η Ρωσία όμως, αναλαμβάνει πρωτοβουλία και το
Σεπτέμβριο πετυχαίνει την συμφωνία του Σότσι που υπογράφτηκε μεταξύ
Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν, σύμφωνα με την οποίαν η Μόσχα έστειλε 50
παρατηρητές στις δυο χώρες και στο Καραμπάχ.
Εν τω μεταξύ οι μάχες συνεχίζοντο αδιάκοπα και τον Μάιο 1992 δημιουργήθηκε ο χερσαίος διάδρομος μεταξύ Αρμενίας και Καραμπάχ στο Λατσίν. Τέλος Μαρτίου 1993 αρμενικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κελμπατζαρ στο ΒΔ Αζερμπαιτζάν, δημιουργώντας έτσι ένα δεύτερο διάδρομο μεταξύ Κ και Αρμενίας και στις 30 Απριλίου 1993 υιοθετείται η πρώτη απόφαση (822) του Συμβουλίου Ασφαλείας. Προέβλεπε άμεση κατάπαυση όλων των εχθροπραξιών καθώς και την άμεση αποχώρηση των αρμενικών δυνάμεων από το Κελμπατζάρ και από άλλες περιοχές, ενώ ζητούσε από την ΔΑΣΕ να εξετάσει την κατάσταση στην περιοχή. Προηγουμένως στις 7 Απριλίου η ΕΕ εξέδωσε δήλωση για το ΝΚ όπου εξέφραζε τη λύπη των Κρατών-Μελών γις την επέκταση της ζώνης των πολεμικών επιχειρήσεων στο Κελμπατζάρ και στην περιοχή του Φιζουλί. Ζητείται επίσης από την Αρμενική κυβέρνηση να ασκήσει την επιρροή της στις δυνάμεις του ΝΚ για άμεση αποχώρηση από το Αζερμπαιτζάν και να σταματήσουν τις εχθροπραξίες στην περιοχή. Στις 30 Απριλίου μετά από συνομιλίες που έγιναν στην Μόσχα συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ και Τουρκίας ένα νέο ειρηνευτικό σχέδιο που προέβλεπε άμεση κατάπαυση πυρός και αποχώρηση των Αρμενικών δυνάμεων από το Κελμπατζάρ.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση να σας περιγράψω τα όσα μου είπε ο τότε πρόεδρος της Αρμενίας, Τερ-Πετροσσιάν στην κατ' ιδίαν συνομιλία που είχα μαζί του όταν του επέδωσα τα διαπιστευτήριά μου(σχετικά με το θέμα του Αρτσάχ).
Μου ανέφερε ότι ο μακροχρόνιος στόχος του ήταν η επίτευξη μόνιμης κατάπαυσης πυρός μεταξύ Κ και Αζερμπαιτζάν, αλλά όχι επίλυση του προβλήματος του καθεστώτος του Κ. Εγνώριζε πολύ καλά πως η τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας του και η διεθνής συγκυρία δεν επέτρεπαν ούτε την ένωση του ΝΚ με την Αρμενία ούτε την αναγνώρισή του ως ανεξαρτήτου κράτους. Μου ανέφερε σαν καλό παράδειγμα την πολιτική του Ντενκτάς στο Κυπριακό, ο οποίος χρησιμοποιούσε τις διαπραγματεύσεις ως τρόπο εμπέδωσης της Τουρκίας στον βορρά χωρίς να έχει πρόθεση επίλυσης του προβλήματος. Η μέθοδος αυτή θα επέτρεπε αργότερα μια ισχυρότερη Αρμενία να βρει μια καλύτερη λύση σύμφωνα με τα αρμενικά εθνικά συμφέροντα.
Στις 26 Ιουλίου 1993 οι μαχητές του Κ κατέλαβαν την πόλη Αγκντάμ ανατολικά του ΝΚ. Στις 30 Ιουλίου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθετεί το ψήφισμα 853, το οποίο χαιρέτησε την υιοθέτηση χροδιαγράμματος, λήψεως επειγόντων μέτρων σε εφαρμογή του ψηφίσματος 821 του ΣΑ, καταδίκασε την κατάληψη του Αγκντάμ και τον βομβαρδισμό οικισμών και παρότρυνε την Αρμενική κυβέρνηση να συνεχίσει την άσκηση επιρροής της στους Αρμένιους του Κ. Στις 31 Ιουλίου βομβαρδίζονται με πυραύλους και από άρματα μάχης χωριά στην ΒΑ Αρμενία και την Νότια Αρμενία στην περιοχή Μεγκρί. Στο ΝΚ οι περιοχές Χαντρούτ στο νότο και Μαρτουνί (ΝΑ) χτυπήθηκαν από πυροβολικό.
Αρχές Αυγούστου ο Ραφαέλλι συγκαλεί την Ομάδα Μινσκ στην Ρώμη αλλά το Στεπανακέρτ αρνείται να πάει και ο Τερ- Πετροσσιάν εκδίδει δήλωση με ημερομηνία 7 Αυγούστου κάνοντας έκκληση στην αντιπροσωπεία του Κ να πάει στην Ρώμη και τελικά πήγε στις 10.
Η δήλωση αυτή όμως, μας δημιούργησε ερωτηματικά ως προς τις σχέσεις Στεπανακέρτ-Ερεβάν.Ο Κοτσαριάν που ήταν τότε Υπουργός Άμυνας του Κ είχε πει στον γερμανό συνάδελφό μου, ότι υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ Ερεβάν και Στεπανακέρτ επί πολλών πτυχών της ειρηνευτικής διαδικασίας και κατόπιν εντόνων πιέσεων του Ερεβάν δέχθηκαν τον διμερή διάλογο με το Μπακού στα πλαίσια της διδικασίας Μινσκ. Το Κ είχε γίνει αυτάρκες και δεν εξήρτατο πλέον από το Ερεβάν οικονομικά. Το Κ κάλυπτε επίσης μέρος των ενεργειακών αναγκών της Αρμενίας και όπλα και πυρομαχικά αγόραζαν από την Μόσχα και στις συζητήσεις που γινόντουσαν τότε η επιστροφή του Κελμπατσάρ και του Άγκταμ συζητιότανε.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1993, η Ομάδα Μινσκ υπέβαλλε αναλυτικό χρονδιάγραμμα το οποίο προέβλεπε μεταξύ άλλων την αποχώρηση των δυνάμεων του Καραμπάχ από τα εδάφη που είχε προσφάτως καταλάβει. Παράλληλα και πάντοτε υπήρχε και Ρωσικό ειρηνευτικό σχέδιο το οποίο έμοιαζε κάπως με το σχέδιο της ομάδας Μινσκ με μόνη διαφορά την ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα Αρμενίας Αζερμπαιτζάν μετά την απόσυρση των στρατευμάτων του Ν.Κ. Ο ρωσικός στρατός θα στάθμευε εκεί ως ειρηνευτική δύναμη είτε της ΔΑΣΕ είτε του ΟΗΕ. Βεβαίως οι Αμερικανοί ανησύχησαν και στάλθηκε στην περιοχή ο Στρομπ Ταλμπότ ο οποίος συναντήθηκε με το Αλιέφ στο Μπακού και με τον Τερ-Πετροσσιάν στους οποίους εξέφρασε την αντίθεση των ΗΠΑ στην ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στο Αζερμπαιτζάν. Βεβαίως το Η.Βασίλειο είχε άλλες προθέσεις. Σε επίσκεψη που έκανε ο Άγγλος ΥΦΥΠΕΞ Χογκ είπε στον Τερ-Πετροσσιάν οτι θα μπορούσε να συμφωνήσει στην ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων μεταξύ Κ και Αζερμπαιτζάν υπό την προϋπόθεση ότι γινότανε στα πλαίσια της ΔΑΣΕ.
Γύρω στα μέσα Οκτωβρίου αρχίζουν εχθροπραξίες στο Ν/Α Αζερμπαιτζάν κοντά στα σύνορα με το Ιράν και στο Κουμπατλί. Αντεπίθεση των Αρμενικών δυνάμεων καταλήγει στην κατάληψη των περιοχών Ζανγκελάν και Κουμπατλί. 30.000 Αζέροι πρόσφυγες διέρχονται στο Ιράν καθώς και 500 στρατιώτες.
Στις 20 Νοεμβρίου σημειώνεται το επεισόδιο Καζιμίροφ, ο οποίος ήταν ο απεσταλμένος του Προέδρου της Ρωσίας για το ΝΚ, ο οποίος έκανε τη βλακεία να επιχειρήσει να εισέλθει στην Αρμενία οδικώς από το Αζερμπαιτζάν και από κακή συνεννόηση όλων, πυροβολήθηκε η αυτοκινητοπομπή του, χωρίς ευτυχώς θύματα.
Πέντε μέρες αργότερα το Στεναπακέρτ αποδέχεται για πρώτη φορά το σχέδιο της ομάδας Μινσκ, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα άλλαζε. Με τον καινούργιο χρόνο αρχίζουν πάλι οι εχθροπραξίες στο ανατολικό μέτωπο. Στα ΒΑ του Κ οι δυνάμεις του Αζερμπαιτζάν προσπαθούσαν να καταλάβουν το Μαρτακέρτ, το Άγκταμ και το Φιζουλί. Ταυτόχρονα το Αζερμπαιτζάν βομβάρδισε πόλεις της κυρίως Αρμενίας σαν το Καπάν και το Μέγκρι στην Νότια Αρμενία. Στις 17 Ιανουαρίου η ΕΕ εκδίδει ανακοίνωση υποστηρίζουσα την εδαφική ακεραιότητα του Αζερμπαιτζάν και ζητεί κατάπαυση πυρός και αυτοσυγκράτηση από τα εμπλεκόμενα μέρη. Το Ερεβάν απορρίπτει την Δήλωση μια και δεν καταδίκαζε το Μπακού που άρχισε τις εχθροπραξίες.
Πρωτοβουλία ειρηνευτική αναλαμβάνει και το Ιράν που είχε ανησυχήσει από την εισροή προσφύγων στην χώρα του, που είχε την υποστήριξη της Μόσχας μια και η τελευταία θεωρούσε ότι η ιρανική πρωτοβουλία αποδυνάμωνε τις προσπάθειες της Ομάδος Μινσκ προς όφελος της Ρωσικής Πρωτοβουλίας. Οι μάχες συνεχίζονται καθώς το Μπακού επέμενε να καταλάβει το Μαρτακέρτ, που εάν γινότανε, θα επέτρεπε στο στρατό του Αζερμπαιτζάν, δια μέσου της κοιλάδας του ποταμού Τατού, να ενωθεί με τις άλλες δυνάμεις του που επετίθεντο κατά του Κελμπατζάρ.
Τέλη Ιανουαρίου στην Στοκχόλμη συναντιούνται οι Καζιμίροφ, ο Σουηδός μεσολαβητής Μόσσβεργκ και αντιπροσωπεία των ΗΠΑ. Υποβάλλεται στις 26 Ιανουαρίου Ρωσική πρόταση που αποτελείτο απο 3 κείμενα και 6 παραρτήματα. Το πρώτο κείμενο ήταν επιστολή του Καζιμίροφ προς Προέδρους Αρμενίας, Αζερμπαιτζάν και Κ για επιβολή κατάπαυσης πυρός άνευ ορων. Το δεύτερο κείμενο αποτελείτο από μια σειρά αρχών αναφορικά με το καθεστώς του ΝΚ. Το τρίτο κείμενο αναφερόταν στην επίλυση της διαμάχης και προέβλεπε απόσυρση στρατευμάτων, άρση οικονομικού αποκλεισμού, δημιουργία αποστρατικοποιημένων περιοχών και χρησιμοποίηση ειρηνευτικών στρατιωτικών δυνάμεων προερχομένων από χώρες Κοινοπολιτείας Αναξαρτήτων Κρατών. Το σχέδιο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει μια και Σουηδία και ΗΠΑ είχαν επιφυλάξεις. Δεν τους άρεσε ότι εγγυητής ήταν μόνο η Ρωσία, ότι ειρηνευτικές δυνάμεις ήταν μόνο από ΚΑΚ, και ότι επικεφαλής θα ήταν Ρώσος. Το Ερεβάν και το Στεπανακέρτ απέρριπταν την πρόταση αποστρατικοποίησης του Σούσι και Στεπανακέρτ και ότι το καθεστώς του ΝΚ θα έπρεπε να συζητηθεί από την διάσκεψη του Μινσκ. Τελικά όλοι απέρριψαν την πρωτοβουλία.
Mετά από τις εχθροπραξίες του Απριλίου στις περιοχές Ματακέρτ και Αγκτάμ, όπου οι Αρμένιοι επανέκτησαν χαμένα εδάφη, υπογράφεται στις 5 Μαϊου 1994, το πρωτόκολλο του Μπίσεκ και η εκεχειρία αρχίζει την 12 Μαϊου.
Τον Νοέμβριο του 1994 το Αζερμπαιτζάν ζητεί να ενταχθούν οι Αζέροι του Κ στην ειρηνευτική διαδικασία στα πλαίσια της ΔΑΣΕ. Ο Κοτσαριάν εκλέγεται Πρόεδρος του ΝΚ στις 22 Δεκεμβρίου.
Εν τω μεταξύ οι μάχες συνεχίζοντο αδιάκοπα και τον Μάιο 1992 δημιουργήθηκε ο χερσαίος διάδρομος μεταξύ Αρμενίας και Καραμπάχ στο Λατσίν. Τέλος Μαρτίου 1993 αρμενικές δυνάμεις κατέλαβαν το Κελμπατζαρ στο ΒΔ Αζερμπαιτζάν, δημιουργώντας έτσι ένα δεύτερο διάδρομο μεταξύ Κ και Αρμενίας και στις 30 Απριλίου 1993 υιοθετείται η πρώτη απόφαση (822) του Συμβουλίου Ασφαλείας. Προέβλεπε άμεση κατάπαυση όλων των εχθροπραξιών καθώς και την άμεση αποχώρηση των αρμενικών δυνάμεων από το Κελμπατζάρ και από άλλες περιοχές, ενώ ζητούσε από την ΔΑΣΕ να εξετάσει την κατάσταση στην περιοχή. Προηγουμένως στις 7 Απριλίου η ΕΕ εξέδωσε δήλωση για το ΝΚ όπου εξέφραζε τη λύπη των Κρατών-Μελών γις την επέκταση της ζώνης των πολεμικών επιχειρήσεων στο Κελμπατζάρ και στην περιοχή του Φιζουλί. Ζητείται επίσης από την Αρμενική κυβέρνηση να ασκήσει την επιρροή της στις δυνάμεις του ΝΚ για άμεση αποχώρηση από το Αζερμπαιτζάν και να σταματήσουν τις εχθροπραξίες στην περιοχή. Στις 30 Απριλίου μετά από συνομιλίες που έγιναν στην Μόσχα συμφωνήθηκε μεταξύ Ρωσίας-ΗΠΑ και Τουρκίας ένα νέο ειρηνευτικό σχέδιο που προέβλεπε άμεση κατάπαυση πυρός και αποχώρηση των Αρμενικών δυνάμεων από το Κελμπατζάρ.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση να σας περιγράψω τα όσα μου είπε ο τότε πρόεδρος της Αρμενίας, Τερ-Πετροσσιάν στην κατ' ιδίαν συνομιλία που είχα μαζί του όταν του επέδωσα τα διαπιστευτήριά μου(σχετικά με το θέμα του Αρτσάχ).
Μου ανέφερε ότι ο μακροχρόνιος στόχος του ήταν η επίτευξη μόνιμης κατάπαυσης πυρός μεταξύ Κ και Αζερμπαιτζάν, αλλά όχι επίλυση του προβλήματος του καθεστώτος του Κ. Εγνώριζε πολύ καλά πως η τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας του και η διεθνής συγκυρία δεν επέτρεπαν ούτε την ένωση του ΝΚ με την Αρμενία ούτε την αναγνώρισή του ως ανεξαρτήτου κράτους. Μου ανέφερε σαν καλό παράδειγμα την πολιτική του Ντενκτάς στο Κυπριακό, ο οποίος χρησιμοποιούσε τις διαπραγματεύσεις ως τρόπο εμπέδωσης της Τουρκίας στον βορρά χωρίς να έχει πρόθεση επίλυσης του προβλήματος. Η μέθοδος αυτή θα επέτρεπε αργότερα μια ισχυρότερη Αρμενία να βρει μια καλύτερη λύση σύμφωνα με τα αρμενικά εθνικά συμφέροντα.
Στις 26 Ιουλίου 1993 οι μαχητές του Κ κατέλαβαν την πόλη Αγκντάμ ανατολικά του ΝΚ. Στις 30 Ιουλίου το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθετεί το ψήφισμα 853, το οποίο χαιρέτησε την υιοθέτηση χροδιαγράμματος, λήψεως επειγόντων μέτρων σε εφαρμογή του ψηφίσματος 821 του ΣΑ, καταδίκασε την κατάληψη του Αγκντάμ και τον βομβαρδισμό οικισμών και παρότρυνε την Αρμενική κυβέρνηση να συνεχίσει την άσκηση επιρροής της στους Αρμένιους του Κ. Στις 31 Ιουλίου βομβαρδίζονται με πυραύλους και από άρματα μάχης χωριά στην ΒΑ Αρμενία και την Νότια Αρμενία στην περιοχή Μεγκρί. Στο ΝΚ οι περιοχές Χαντρούτ στο νότο και Μαρτουνί (ΝΑ) χτυπήθηκαν από πυροβολικό.
Αρχές Αυγούστου ο Ραφαέλλι συγκαλεί την Ομάδα Μινσκ στην Ρώμη αλλά το Στεπανακέρτ αρνείται να πάει και ο Τερ- Πετροσσιάν εκδίδει δήλωση με ημερομηνία 7 Αυγούστου κάνοντας έκκληση στην αντιπροσωπεία του Κ να πάει στην Ρώμη και τελικά πήγε στις 10.
Η δήλωση αυτή όμως, μας δημιούργησε ερωτηματικά ως προς τις σχέσεις Στεπανακέρτ-Ερεβάν.Ο Κοτσαριάν που ήταν τότε Υπουργός Άμυνας του Κ είχε πει στον γερμανό συνάδελφό μου, ότι υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ Ερεβάν και Στεπανακέρτ επί πολλών πτυχών της ειρηνευτικής διαδικασίας και κατόπιν εντόνων πιέσεων του Ερεβάν δέχθηκαν τον διμερή διάλογο με το Μπακού στα πλαίσια της διδικασίας Μινσκ. Το Κ είχε γίνει αυτάρκες και δεν εξήρτατο πλέον από το Ερεβάν οικονομικά. Το Κ κάλυπτε επίσης μέρος των ενεργειακών αναγκών της Αρμενίας και όπλα και πυρομαχικά αγόραζαν από την Μόσχα και στις συζητήσεις που γινόντουσαν τότε η επιστροφή του Κελμπατσάρ και του Άγκταμ συζητιότανε.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1993, η Ομάδα Μινσκ υπέβαλλε αναλυτικό χρονδιάγραμμα το οποίο προέβλεπε μεταξύ άλλων την αποχώρηση των δυνάμεων του Καραμπάχ από τα εδάφη που είχε προσφάτως καταλάβει. Παράλληλα και πάντοτε υπήρχε και Ρωσικό ειρηνευτικό σχέδιο το οποίο έμοιαζε κάπως με το σχέδιο της ομάδας Μινσκ με μόνη διαφορά την ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα Αρμενίας Αζερμπαιτζάν μετά την απόσυρση των στρατευμάτων του Ν.Κ. Ο ρωσικός στρατός θα στάθμευε εκεί ως ειρηνευτική δύναμη είτε της ΔΑΣΕ είτε του ΟΗΕ. Βεβαίως οι Αμερικανοί ανησύχησαν και στάλθηκε στην περιοχή ο Στρομπ Ταλμπότ ο οποίος συναντήθηκε με το Αλιέφ στο Μπακού και με τον Τερ-Πετροσσιάν στους οποίους εξέφρασε την αντίθεση των ΗΠΑ στην ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων στο Αζερμπαιτζάν. Βεβαίως το Η.Βασίλειο είχε άλλες προθέσεις. Σε επίσκεψη που έκανε ο Άγγλος ΥΦΥΠΕΞ Χογκ είπε στον Τερ-Πετροσσιάν οτι θα μπορούσε να συμφωνήσει στην ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων μεταξύ Κ και Αζερμπαιτζάν υπό την προϋπόθεση ότι γινότανε στα πλαίσια της ΔΑΣΕ.
Γύρω στα μέσα Οκτωβρίου αρχίζουν εχθροπραξίες στο Ν/Α Αζερμπαιτζάν κοντά στα σύνορα με το Ιράν και στο Κουμπατλί. Αντεπίθεση των Αρμενικών δυνάμεων καταλήγει στην κατάληψη των περιοχών Ζανγκελάν και Κουμπατλί. 30.000 Αζέροι πρόσφυγες διέρχονται στο Ιράν καθώς και 500 στρατιώτες.
Στις 20 Νοεμβρίου σημειώνεται το επεισόδιο Καζιμίροφ, ο οποίος ήταν ο απεσταλμένος του Προέδρου της Ρωσίας για το ΝΚ, ο οποίος έκανε τη βλακεία να επιχειρήσει να εισέλθει στην Αρμενία οδικώς από το Αζερμπαιτζάν και από κακή συνεννόηση όλων, πυροβολήθηκε η αυτοκινητοπομπή του, χωρίς ευτυχώς θύματα.
Πέντε μέρες αργότερα το Στεναπακέρτ αποδέχεται για πρώτη φορά το σχέδιο της ομάδας Μινσκ, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα άλλαζε. Με τον καινούργιο χρόνο αρχίζουν πάλι οι εχθροπραξίες στο ανατολικό μέτωπο. Στα ΒΑ του Κ οι δυνάμεις του Αζερμπαιτζάν προσπαθούσαν να καταλάβουν το Μαρτακέρτ, το Άγκταμ και το Φιζουλί. Ταυτόχρονα το Αζερμπαιτζάν βομβάρδισε πόλεις της κυρίως Αρμενίας σαν το Καπάν και το Μέγκρι στην Νότια Αρμενία. Στις 17 Ιανουαρίου η ΕΕ εκδίδει ανακοίνωση υποστηρίζουσα την εδαφική ακεραιότητα του Αζερμπαιτζάν και ζητεί κατάπαυση πυρός και αυτοσυγκράτηση από τα εμπλεκόμενα μέρη. Το Ερεβάν απορρίπτει την Δήλωση μια και δεν καταδίκαζε το Μπακού που άρχισε τις εχθροπραξίες.
Πρωτοβουλία ειρηνευτική αναλαμβάνει και το Ιράν που είχε ανησυχήσει από την εισροή προσφύγων στην χώρα του, που είχε την υποστήριξη της Μόσχας μια και η τελευταία θεωρούσε ότι η ιρανική πρωτοβουλία αποδυνάμωνε τις προσπάθειες της Ομάδος Μινσκ προς όφελος της Ρωσικής Πρωτοβουλίας. Οι μάχες συνεχίζονται καθώς το Μπακού επέμενε να καταλάβει το Μαρτακέρτ, που εάν γινότανε, θα επέτρεπε στο στρατό του Αζερμπαιτζάν, δια μέσου της κοιλάδας του ποταμού Τατού, να ενωθεί με τις άλλες δυνάμεις του που επετίθεντο κατά του Κελμπατζάρ.
Τέλη Ιανουαρίου στην Στοκχόλμη συναντιούνται οι Καζιμίροφ, ο Σουηδός μεσολαβητής Μόσσβεργκ και αντιπροσωπεία των ΗΠΑ. Υποβάλλεται στις 26 Ιανουαρίου Ρωσική πρόταση που αποτελείτο απο 3 κείμενα και 6 παραρτήματα. Το πρώτο κείμενο ήταν επιστολή του Καζιμίροφ προς Προέδρους Αρμενίας, Αζερμπαιτζάν και Κ για επιβολή κατάπαυσης πυρός άνευ ορων. Το δεύτερο κείμενο αποτελείτο από μια σειρά αρχών αναφορικά με το καθεστώς του ΝΚ. Το τρίτο κείμενο αναφερόταν στην επίλυση της διαμάχης και προέβλεπε απόσυρση στρατευμάτων, άρση οικονομικού αποκλεισμού, δημιουργία αποστρατικοποιημένων περιοχών και χρησιμοποίηση ειρηνευτικών στρατιωτικών δυνάμεων προερχομένων από χώρες Κοινοπολιτείας Αναξαρτήτων Κρατών. Το σχέδιο ήταν καταδικασμένο να αποτύχει μια και Σουηδία και ΗΠΑ είχαν επιφυλάξεις. Δεν τους άρεσε ότι εγγυητής ήταν μόνο η Ρωσία, ότι ειρηνευτικές δυνάμεις ήταν μόνο από ΚΑΚ, και ότι επικεφαλής θα ήταν Ρώσος. Το Ερεβάν και το Στεπανακέρτ απέρριπταν την πρόταση αποστρατικοποίησης του Σούσι και Στεπανακέρτ και ότι το καθεστώς του ΝΚ θα έπρεπε να συζητηθεί από την διάσκεψη του Μινσκ. Τελικά όλοι απέρριψαν την πρωτοβουλία.
Mετά από τις εχθροπραξίες του Απριλίου στις περιοχές Ματακέρτ και Αγκτάμ, όπου οι Αρμένιοι επανέκτησαν χαμένα εδάφη, υπογράφεται στις 5 Μαϊου 1994, το πρωτόκολλο του Μπίσεκ και η εκεχειρία αρχίζει την 12 Μαϊου.
Τον Νοέμβριο του 1994 το Αζερμπαιτζάν ζητεί να ενταχθούν οι Αζέροι του Κ στην ειρηνευτική διαδικασία στα πλαίσια της ΔΑΣΕ. Ο Κοτσαριάν εκλέγεται Πρόεδρος του ΝΚ στις 22 Δεκεμβρίου.
Το Μάρτιο του '97 η Ομάδα Μινσκ υποβάλλει τις νέες τις προτάσεις οι οποίες αποτελούνται από τα εξής 7 σημεία:
1. Απόσυρση όλων των ενόπλων δυνάμεων στα σύνορα του 1988.
2. Χρησιμοποίηση ειρηνευτικής δύναμης ΟΑΣΕ ή ΔΑΣΕ (άλλαξε όνομα και έγινε ΟΑΣΕ) στις περιοχές που εκκενούνται.
3. Επιστροφή προσφύγων στις αποστρατικοποιημένες περιοχές.
4. Το ΝΚ θα χρησιμοποιεί τον διάδρομο του Λατσίν που θα ενοικιασθεί από το Αζερμπαιτζάν.
5. Απόσυρση και αποστρατικοποίηση του Σούσι και του Σαχουμιάν, επιστροφή των κατοίκων τους, και εκπροσώπηση τους στα Κοινοβούλια του Μπακού και του Στεπανακέρτ.
6. Αυτόνομο καθεστώς του ΝΚ άλλα μέσα στο Αζερμπαιτζάν
7. Το Κ μπορεί να διατηρήσει σχέσεις με τρίτες χώρες στους τομείς οικονομίας , πολιτισμού, αθλητισμού και ανθρωπιστικών σχέσεων.
Στις 25 Αυγούστου το ΝΚ απορρίπτει την πρόταση. Η Αρμενία και το Αζερμπαιτζάν δέχονται με επιφυλάξεις το σχέδιο, αλλά το κρατούνε σαν βάση για περαιτέρω διαπραγματεύσεις.
Τον Νοέμβριο ο Τερ-Πετροσσιάν εμφανίζεται διαλλακτικός έτοιμος να συμβιβασθεί γεγονός που του δημιουργεί πολιτικά προβλήματα και έτσι αναγκάζεται σε παραίτηση στις 3 Φεβρουαρίου 1998. Τον Μάρτιο εκλέγεται ο Κοτσαριάν Πρόεδρος της Αρμενίας. Τον Οκτώβριο του 1999 οι Κοτσαριάν και Αλιέφ συναντιώνται στα σύνορα Αρμενίας και Νατσχιτσεβάν για να συζητήσουν την επιστροφή εδάφων με αποτέλεσμα στις 27 Οκτωβρίου να γίνει επίθεση ενόπλων στην Βουλή της Αρμενίας και να κοτωθούν 8, μεταξύ των οποίων ο πρωθυπουργός Βασγκέν Σαρκσιάν και ο Πρόεδρος της Βουλής Καρεν Ντεμιρτσιάν.
Τον επόμενο μήνα έχουεμ νέα πρόταση του ΟΑΣΕ αποτελούμένη από τα εξής 5 σημεία [και ήτανε η καλύτερη πρόταση μέχρι τότε για τα αρμενικά συμφέροντα.
1.Το ΝΚ είναι ανεξάρτητο κράτος ενωμένο με το Αζερμπαιτζάν σαν ίσο μέρος.
2. Το ΝΚ διατηρεί εξωτερικές σχέσεις σε θέματα που το αφορούν.
3.ΤΟ ΝΚ έχει δικό του Σύνταγμα και οι νομοί του Αζερμπαιτζάν θα εφαρμόζονται και στο Κ εφόσον δεν αντίκεινται στο Σύνταγμα του ΝΚ.
4.Δική του αστυνομία και εθνοφρουρά. Απαγόρευση εισόδου του στρατού του Αζερμπαιτζάν στο ΝΚ χωρίς άδεια.
5. Το θέμα του Λάτσιν με χωριστή συμφωνία.
Βεβαίως το Μπακού απέρριψε την πρόταση.
Από το 1998 μεχρι το 2011 μεσολάβησαν προτάσεις, συναντήσεις, διαβουλεύσεις μεταξύ των εμπλεκομένων μερών, της ομάδας Μινσκ αλλά πάντοτε χωρίς αποτέλεσμα. Θα ήταν μια κουραστική επανάληψη εάν συνέχιζα με την περιγραφή των γεγονότων από το 1998 μέχρι το 2011. Γι’αυτό πετάγομαι κατ ευθείαν στο 2011 και τις προτάσεις που υπέβαλλε τότε η ομάδα Μινσκ, οι οποίες αποκαλούνται «Αρχές της Μαδρίτης», και οι οποίες προέβλεπαν τα εξής:
1.Επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών γύρω από το ΝΚ.
2.Προβλέπεται προσωρινό καθεστώς για το ΝΚ με εγγυήσεις για την ασφάλεια και την αυτονομία του, αλλά εντός του Αζερμπαιτζάν.
3.Θα υπάρχουν διάδρομοι που θα ενώνουν το ΝΚ με την Αρμενία. Θα είναι δύο διάδρομοι. Θα είναι ο διάδρομος του Κελμπατζάρ και ο διάδρομος του Λατσίν.
4.Το τελικό καθεστώς του ΝΚ θα προσδιορισθεί στο μέλλον από δημοψηφισμα.
5.Δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων και εκτοπισμένων προσώπων.
6.Διεθνείς εγγυήσεις άσφαλειας και διεθνή ειρηνευτική δύναμη.
Ούτε η Αρμενία ούτε το Αζερμπαιτζάν έμειναν ευχαριστημένες από τις προτάσεις αυτές. Η πρώτη ανησηχούσε ότι η ημερομηνία του δημοψηφίσματος δεν θα προσδιοριζοτανε σύντομα, ενώ το Μπακού ανησυχούσε για το περιεχόμενο του ερωτήματος του δημοψηφίσματος και ήθελε τον προσδιορισμό του καθεστώτος του ΝΚ εντός του Αζερμπαιτζάν.
Μια τελευταία προσπάθεια έγινε την άνοιξη του 2011 στα πλαίσια του G8 όπου οι πρόεδροι της Ρωσίας-ΗΠΑ και Γαλλίας εξέφρασαν την υποστήριξή τους για την ειρηνική διευθέτηση της διαφοράς και κάλεσαν την Αρμενία και το Αζερμπαιτζάν να βρουν κοινό έδαφος στις συζητήσεις που θα είχαν οι δυο πρόεδροι στο Καζάν της Ρωσίας. Αλλά και στο Καζάν δεν έγινε τίποτε.
Τα τελευταία χρόνια το Μπακού έχει αρχίσει (όπως αναφέρετε κι εσείς κ. πρόεδρε, υπέρμετρους εξοπλισμούς, που χρηματοδοτεί απο τα πετρελαϊκά έσοδα και με αυτόν τον τρόπο νομίζει ότι ασκεί πίεση στην Αρμενία, η οποία ξέρει ότι το Μπακού μπλοφαίρνει μια και οι βαρώνοι του πετρελαίου δεν θα ήθελαν να διακινδυνεύσουν μια διακοπή της παραγωγής του πετρελαίου λόγω ενός πολέμου.
Από την άλλη πλευρά η Μόσχα μπορεί να έχει συμφέρον να διατηρεί την διαφορά αυτή ανεπίλυτη γιατί έτσι πιστεύει ότι απομακρύνει τις δυο αυτές χώρες από κίνδυνο ένταξής τους στο ΝΑΤΟ και θέση τους υπό επιρροή των ΗΠΑ η ΕΕ.
Για τους προαναφερθέντες λόγους δεν προβλέπεται σύντομα επίλυση του θέματος του ΝΚ και θα παρεμείνει σαν παγωμένη διαμάχη, εκτός εαν σημειωθεί κάποιο απρόβλεπτο γεγονός στην περιοχή. Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν μάθει και συνηθισει να ζουν με την defacto κατάσταση οπότε δεν υπάρχει άμεση λαϊκή πίεση στις δυο κυβερνήσεις να βαδίσουν προς τελική λύση. Και εφ’ όσον δεν υπάρχουν ανθρώπινα θύματα, γιατί να μην μείνει έτσι, τουλάχιστον επί του παρόντος;
_
Το κείμενο είναι η απομαγνητογωνημένη ομιλία του κ. Χρυσανθόπουλου Λεωνίδα,
στην ημερίδα του Συλλόγου Ελληνοαρμενικής Φιλίας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, με θέμα: «Αρμενία-Αρτσάχ: ένας λαός, ένας αγώνας».
Απομαγνητοφώνηση-επιμέλεια Carina
______
1 σχόλιο:
CaRiNa28 Απριλίου 2012 - 10:53 μ.μ.
Στο επίπεδο της κατηγορίας διαμορφώνεται μια σχέση εν δυνάμει θύτη και αθώου.
Στη συνέχεια στο επίπεδο της εκτέλεσης της πράξης διαμορφώνεται η σχέση θύτη-θύματος-αθώου.
Ο Ορέστης είναι το πρόσωπο στο οποίο ενυπάρχουν οι έννοιες θύμα-θύτης-Δίκαιο...
Στη συνέχεια στο επίπεδο της εκτέλεσης της πράξης διαμορφώνεται η σχέση θύτη-θύματος-αθώου.
Ο Ορέστης είναι το πρόσωπο στο οποίο ενυπάρχουν οι έννοιες θύμα-θύτης-Δίκαιο...
________________________________
___
___
Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Αρμενοσύνη και Ανθρώπινες αξίες".
Αίθουσα Αρμενικής Εκκλησίας, Ξάνθη. Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013, ώρα: 19.30
Articles & Analyses Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
Articles & Analyses Génocide
http://www.lygeros.org/section.php?na...
____________________
___
___
5/2/2013
Ποινικοποίηση και ανθρώπινα δικαιώματα
N. Lygeros
Το γενικό θέμα της αναγνώρισης μιας γενοκτονίας εμπλουτίζει τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο λόγος είναι απλός. Η έννοια της γενοκτονίας είναι νομολογικά αφαιρετική. Αυτό σημαίνει ότι ενώ η απλοϊκή προσέγγιση της γενοκτονίας είναι αυτονόητη, σπάνια γνωρίζουμε τα κριτήρια σε διεθνές επίπεδο. Από μόνος του αυτός ο λόγος δημιουργεί προβλήματα κατανόησης εκ μέρους των μη ειδικών που γενικεύουν αυθαίρετα το πλαίσιο ή το απομονώνουν για να λειτουργεί με τα προσωπικά τους κριτήρια.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας δεν είναι ένας στόχος από μόνος του. Ανήκει σε μια πολύπλοκη και περίπλοκη νομική διαδικασία διόρθωσης. Είναι λοιπόν μόνο και μόνο το πρώτο στάδιο μιας στρατηγικής που λειτουργεί υπέρ του θύματος και εναντίον του δήμιου διότι η γενοκτονία είναι ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας. Κατά συνέπεια, το θύμα είναι η ίδια η ανθρωπότητα ακόμα και αν αυτό εκφράζεται μόνο από μια μερίδα του πληθυσμού της. Δυστυχώς, αυτό το γενικό νοητικό σχήμα δεν είναι και δεν γίνεται κατανοητό σε όλους. Επιπλέον ο καθένας μας έχουμε φυλετικά αντανακλαστικά που μας εμποδίζουν να δούμε όλη τη δομή μιας διαδικασίας που ενσωματώνει την αναγνώριση και την ποινικοποίηση. Η δεύτερη είναι η φυσιολογική νομική συνέχεια της αναγνώρισης και δεν αποτελεί μια εξαίρεση στα νομολογικά δεδομένα. Όπως είναι πιο ισχυρή εφόσον βασίζεται στην αναγνώριση, μιντιολογικά προκαλεί περισσότερες αντιδράσεις. Όμως αυτές οι αντιδράσεις είναι προσχήματα. Δημιουργούνται δήθεν για να προστατέψουν την ελευθερία έκφρασης, όμως στην ουσία καταπατούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ειδικοί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διότι το χρησιμοποιούν και έντεχνα μάλιστα οι φανατικοί της λήθης που δεν αναγνωρίζουν καν την έννοια της γενοκτονίας. Το επιχείρημά τους είναι απλοϊκό. Μπορεί να υπάρχει νόμος για την αναγνώριση της γενοκτονίας, αλλά αφού δεν υπάρχει νόμος που ποινικοποιεί το αδίκημα της μη αναγνώρισης, μπορούν άνετα να επιτίθενται στους ανθρώπους που διεκδικούν την αναγνώριση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο δίνεται μια μάχη της ειρήνης όπου οι αδιάφοροι δεν βοηθούν τα θύματα. Τα ιδεολογικά τους αντανακλαστικά βάζουν εμπόδια σε όλη τη διαδικασία.
Στην Ελλάδα, το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων είναι ακόμα στις αρχές του και μπορούμε να φανταστούμε από τώρα τα προβλήματα που θα προκαλέσει η ποινικοποίηση όταν φτάσουμε σε αυτό το στάδιο. Οι γνώσεις μας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ελάχιστες και για αυτόν τον λόγο δεν χρησιμοποιούμε αποτελεσματικά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και δεν έχουμε κάνει ακόμα μαζικές προσφυγές. Όμως όταν θα έρθει αυτή η ώρα, θα πρέπει να έχουμε σκεφτεί από πριν τη στάση μας για τις άλλες γενοκτονίες. Διότι η τακτική της τουρκικής προπαγάνδας είναι απλή. Θα χτυπήσει κάθε αδύναμο σημείο της στρατηγικής μας. Κατά συνέπεια, πρέπει να ενεργοποιήσουμε ένα συμμαχικό πλαίσιο που θα αφοπλίζει εξ αρχής αυτήν την τακτική και αυτό γίνεται μόνο με έναν τρόπο.
____________________________________
19/11/2012
Ν. Λυγερός
Αφού θες την ανθρωπότητα
μπορώ να σε αφήσω εδώ
πάνω στον βράχο
για να δεις ότι κανένας
μα κανένας άνθρωπος
δεν θα έρθει να σε δει
και ακόμα λιγότερο
να σε απελευθερώσει
μπορεί να σ’ αγαπήσουν
αλλά από μακριά
ενώ εγώ…
http://www.lygeros.org/articles?n=8996&l=gr
__________________________________________
16/11/2012
Ο χρόνος της δικαιοσύνης
Ν. Λυγερός
Ο χρόνος της δικαιοσύνης
δεν σταματά με τη γενοκτονία
συνεχίζει τον αγώνα
όχι μόνο για την αναγνώριση
αλλά και την ποινικοποίηση
διότι και η βαρβαρότητα
συνεχίζει τη φρίκη
δηλώνοντας ότι δεν υπάρχουν
ούτε τα εγγλήματα ούτε τα θύματα
ελπίζω να μην το ξεχάσεις.
δεν σταματά με τη γενοκτονία
συνεχίζει τον αγώνα
όχι μόνο για την αναγνώριση
αλλά και την ποινικοποίηση
διότι και η βαρβαρότητα
συνεχίζει τη φρίκη
δηλώνοντας ότι δεν υπάρχουν
ούτε τα εγγλήματα ούτε τα θύματα
ελπίζω να μην το ξεχάσεις.
____________________
13/11/2012
Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή
Ν. Λυγερός
Ν. Λυγερός
Η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και δεν εννοούμε απλώς ότι γενικεύτηκε με την γενοκτονία των Ασσυρο – Χαλδαίων, των Εβραίων και των Ποντίων. Διότι ήταν μία συλλογική και ολική προσπάθεια εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού πληθυσμού στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όχι, όταν εννοούμε ότι ήταν μόνο η αρχή, θέλουμε να δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι οι προσπάθειες της Τουρκίας συνεχίζονται ακόμα και τώρα. Όχι μόνο με τον ποινικό της κώδικα που τιμωρεί με δέκα χρόνια φυλάκισης οποιαδήποτε αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και με το ρόλο της μέσω των Αζέρων όσον αφορά στο θέμα του Αρτσάχ. Δεν είναι δυνατόν να μην αντιλαμβανόμαστε ότι η Τουρκία προσπαθεί να εξοντώσει συστηματικά κάθε αρνητικό στοιχείο στην περιοχή. Όλοι μας ξέρουμε ότι οι Αζέροι δεν έγιναν Τούρκοι με τον πόλεμο, αλλά ήταν πάντα Τούρκοι. Ο διαχωρισμός που χρησιμοποιείται είναι όχι μόνο λανθασμένος, αλλά και επικίνδυνος, διότι κρύβει εσκεμμένα την αλήθεια. Και κανένας δεν κάνει το ανάλογο λάθος με τους Αρμένιους της Αρμενίας και τους Αρμένιους του Αρτσάχ. Πρέπει λοιπόν να επισημάνουμε σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν θέλουν να το ακούσουν, ότι το θέμα του Αρτσάχ είναι η συνέχεια της γενοκτονίας των Αρμενίων που δεν έχει πάψει ακόμα και τώρα. Η Αρμενία και το Αρτσάχ δεν είναι μουσεία του αρμενικού πολιτισμού, αλλά ζωντανές πραγματικότητες στις οποίες πρέπει να δώσουμε την πρέπουσα σημασία, για να μην πεθάνουν με τις προσπάθειες του τουρκικού διπλωματικού ζυγού. Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως δίκαιοι, να αφήσουμε στους συνεχιστές της γενοκτονίας να καταστρέψουν κι άλλα στοιχεία του αρμενικού πολιτισμού, όπως το έκαναν με το κοιμητήριο με τους παμπάλαιους πέτρινους σταυρούς τους λεγόμενους khatchkar που συμβολίζουν την αρμενικότητα.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε το Αρτσάχ στο έλεος του Θεού. Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να δώσουμε μάχη για να αναγνωρισθεί από την Ελλάδα, αλλά και από άλλα κράτη ως ένα ανεξάρτητο αρμενικό κράτος. Για τον ίδιο λόγο πρέπει να απορρίψουμε οποιεσδήποτε στρατιωτικές συμμαχίες που θα μπορούσαν να χτυπήσουν ή να ενοχλήσουν τον αρμενικό λαό. Δεν πρόκειται να πέσουμε στις παγίδες της διπλωματίας και να αποδεχθούμε προσπάθειες που υπονομεύουν τη φιλία μας με τον αρμενικό λαό. Ξέρουμε πολύ καλά και οι ίδιοι τι σημαίνει γενοκτονία. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν να μάς το εξηγήσει. Πρέπει όμως κι εμείς να είμαστε συνεπείς, δεν αρκεί να καταθέτουμε ένα στεφάνι για να ξεχαστούν οι άλλες επικίνδυνες προσπάθειες. Διότι η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και πρέπει να πάρουμε το μέρος των θυμάτων, όπως το κάνει κάθε δίκαιος!
πηγή : N. LYGEROS PhD
Δεν έχουμε το δικαίωμα να αφήσουμε το Αρτσάχ στο έλεος του Θεού. Και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να δώσουμε μάχη για να αναγνωρισθεί από την Ελλάδα, αλλά και από άλλα κράτη ως ένα ανεξάρτητο αρμενικό κράτος. Για τον ίδιο λόγο πρέπει να απορρίψουμε οποιεσδήποτε στρατιωτικές συμμαχίες που θα μπορούσαν να χτυπήσουν ή να ενοχλήσουν τον αρμενικό λαό. Δεν πρόκειται να πέσουμε στις παγίδες της διπλωματίας και να αποδεχθούμε προσπάθειες που υπονομεύουν τη φιλία μας με τον αρμενικό λαό. Ξέρουμε πολύ καλά και οι ίδιοι τι σημαίνει γενοκτονία. Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν να μάς το εξηγήσει. Πρέπει όμως κι εμείς να είμαστε συνεπείς, δεν αρκεί να καταθέτουμε ένα στεφάνι για να ξεχαστούν οι άλλες επικίνδυνες προσπάθειες. Διότι η γενοκτονία των Αρμενίων ήταν μόνο η αρχή και πρέπει να πάρουμε το μέρος των θυμάτων, όπως το κάνει κάθε δίκαιος!
πηγή : N. LYGEROS PhD
_______________________________
Ν. Λυγερός
Δίπλα στο Τέραςυποφέρεις και κλαις
γιατί μαθαίνεις για τους άλλους
στους οποίους δεν έδινες σημασία
πριν γίνεις άνθρωπος
σε μια αίθουσα
όπου πέθανε η θεά
για να διαβάσει επιτέλους
το ανθρώπινο έργο
για την Ανθρωπότητα
και το χρόνο
και να παλέψει μαζί του
για την αναγνώριση
των γενοκτονιών μας.
__________________________________
30/10/2012
Ν. Λυγερός
Στην εφήμερη ζωή μας σπάνια ξέρουμε
αν ένας αγώνας αξίζει. Παλεύουμε από ανάγκη δίχως να γνωρίζουμε αν
υπάρχει ένα αξιολογικό στοιχείο που αποδεικνύει με έναν αντικειμενικό
τρόπο την ορθολογία της στάσης μας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας ανήκει
σε αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η ανθρωπιά αγγίζει άμεσα την
ανθρωπότητα. Ο αγώνας αυτός έχει αξία ανεξάρτητα από τους αγωνιστές του.
Όταν ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα της απανθρωπιάς, είναι η ίδια η
ανθρωπότητα που πληγώθηκε. Το ίδιο ισχύει και για τη γενοκτονία των
Ποντίων. Δεν είναι μόνο ένα τοπικό πρόβλημα που αφορά μια μειονότητα. Ο
Πόντος ως ελληνικό στοιχείο και ως ακριτική οντότητα του πολιτισμού μας
είναι μια από τις ιδιομορφίες που χαρακτηρίζει την πολλαπλότητά μας.
Συνεπώς δεν πρέπει να απομονώσουμε το Ποντιακό ούτε ως ιστορικό γεγονός
ούτε ως στρατηγικό στόχο. Αντιθέτως πρέπει να ενσωματώσουμε την
τεχνογνωσία που έχουμε στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το
παράδειγμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι και
ενδεικτικό και αποτελεσματικό διότι οι ενδιάμεσοι στόχοι που
επιτεύχθηκαν δεν οφείλονται σε κρατικούς θεσμούς μα σε lobbies. Όταν η
Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1987, η Αρμενία
ως κράτος ανεξάρτητο δεν υπήρχε ακόμα. Άρα το κρατικό πλαίσιο δεν είναι
απαραίτητο και κατά συνέπεια δεν αποτελεί μια δικαιολογία της
αδράνειας. Το παράδειγμα της ευρωπαϊκής αναφοράς της Ευρωπαϊκής Ένωσης
στο πρόβλημα της Ίμβρου το 2004 είναι θεαματικό διότι πολλοί Έλληνες
θεωρούσαν ότι ήταν μόνο και μόνο μια από τις χαμένες πατρίδες. Όμως το
πιο αποτελεσματικό παράδειγμα στο προσωπικό επίπεδο είναι ο πρόσφατος
κυπριακός αγώνας στον τομέα των μαζικών προσφυγών εναντίον της Τουρκίας.
Διότι σε αυτό το επίπεδο κάθε πρόσφυγας συμβάλλει στην έμμεση
απελευθέρωση της πατρίδας του μετατρέποντας ένα ηθικό και ανθρώπινο
πρόβλημα σε ένα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως οικονομικό και
στρατηγικό. Μέσω της στρατηγικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οι Κύπριοι
απέδειξαν ότι η οικονομία μπορεί να ερμηνευτεί ως η δυναμική της ηθικής.
Συνολικά όλα αυτά τα ιστορικά παραδείγματα αποτελούν στην ουσία τα
βασικά στοιχεία ενός στρατηγικού mix που με συντονισμένες κινήσεις
αποδεικνύει ότι είναι ένα ισχυρό όπλο στον τομέα των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων και ειδικά στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των
Ποντίων. Οι Πόντιοι δεν είναι μόνοι σε αυτόν τον αγώνα της αναγνώρισης
διότι και άλλοι λαοί υπέφεραν και υποφέρουν ακόμα από το διαχρονικό
στρατριωτικό καθεστώς της Τουρκίας. Έχουν όμως και εμπειρίες και
επιτυχίες σε δύσκολες υποθέσεις και αυτές πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε
δυναμικά μέσα σε ένα στρατηγικό πλαίσιο όπου το συναισθηματικό και
παραδοσιακό στοιχείο δεν επαρκούν. Αυτός ο αγώνας πρέπει να οργανωθεί
και σε ατομικό επίπεδο με τις προσφυγές αλλά και μέσω εξειδικευμένων
lobbies στο ομαδικό επίπεδο.
The genocide of the Pontiacs recognition
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
__
πηγή N. LYGEROS PhD
_______________________________________
27/10/2012
Ν. Λυγερός
Ποιος άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει την ύπαρξη μιας γενοκτονίας; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μα τότε ποιος; Χρόνος. Τα τέρατα! Ναι, αυτά μπορούν… Αφού αντέχουν όλες τις ανθρώπινες αδικίες… Γιατί όχι και τις απάνθρωπες; Σωστά, γιατί όχι… Έτσι κι αλλιώς τα χρειαζόμαστε για κάτι άλλο; Χρόνος. Όχι βέβαια… Αρκεί να αντιστέκονται στα κτήνη και να σώζουν τους ανθρώπους… Μα ζωή είναι αυτό; Ποιος άνθρωπος θα την άντεχε; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Κι η χαρά; Παύση. Δεν είναι γι’ αυτά… Δεν μοιράζουν τον πόνο γιατί να μοιραστούν τη χαρά. Η χαρά είναι ανθρώπινη, έτσι δεν είναι. Δεν την έχουν ανάγκη. Η ύπαρξη τους προέρχεται από την ανάγκη. Αν τα άτομα δεν ήταν η δύναμη του συστήματος, αν τα κτήνη δεν ήταν τα εργαλεία του συστήματος, ποιος θα έβρισκε χρήσιμα τα τέρατα; Σιωπή. Κανένας! Χρόνος. Μια ερώτηση μόνο…Τώρα που το σκέφτηκα, τώρα που είμαι μόνος, τώρα που δεν έχω οικογένεια, πως κατάφερα να γίνω άνθρωπος; Ποιος με βοήθησε; Έγινα μόνος μου; Μακάρι να μπορούσα να το πω με σιγουριά…Ναι, μακάρι…Μήπως τα τέρατα; Χρόνος. Αλλά κι αυτά πως…όχι! Παύση. Γιατί; Χρόνος. Ναι, γιατί; Τα τέρατα είναι έτσι από την αρχή. Γεννιούνται τέρατα. Για να βοηθήσουν τους ανθρώπους… Και γιατί; Γιατί; Σιωπή. Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτού του ρόλου; Ποιος; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω… Σιωπή. Εκτός αν…Χρόνος. Εκτός αν είναι η ανθρωπότητα. Τότε εξηγούνται όλα.
Πηγή: Ν.LYGEROS PhD
__________________________________
11/10/2012
Ν. Λυγερός
Για
το σημερινό Έλληνα, ο Πόντιος δεν είναι θύμα της γενοκτονίας μα μόνο ο
ήρωας ηλίθιων ανεκδότων που ουσιαστικά και ιστορικά προέρχονται από την
Τουρκία. Στα σχολικά βιβλία της Ελλάδας, όπως πολύ σωστά το επισήμανε ο
Α. Παυλίδης, δεν υπάρχουν πραγματικές αναφορές στον ελληνισμό του
Πόντου. Δεν ξέρουν τα παιδιά μας την ομορφιά των ποντιακών θρήνων. Δεν
γνωρίζουν τα ακριτικά άσματα. Διότι κανείς δεν τους μαθαίνει τα ιστορικά
δεδομένα. Επιπλέον, σπάνιοι είναι οι ειδικοί του Πόντου που μπόρεσαν να
καταλάβουν θέσεις στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Διότι η στρατηγική της
σιωπής δρα ενεργά. Με άλλα λόγια, ενισχύουμε μόνοι μας τη γενοκτονία της
μνήμης. Για τον απλό Έλληνα, οι Πόντιοι είναι πρόσφυγες με όλα τα
χαρακτηριστικά αυτής της ιδιότητας. Δεν αναρωτιέται όμως ποιος δεν είναι
πρόσφυγας ή απόγονος πρόσφυγα στην Ελλάδα. Αυτή η απλοποίηση του
ποντιακού ζητήματος, επιτρέπει σε πολλούς να το αφανίσουν από τα εθνικά
μας προβλήματα. Υπάρχει τώρα ένα πολύ θετικό πλαίσιο για το ζήτημα της
γενοκτονίας μέσω των προβλημάτων της αναγνώρισης της Κυπριακής
Δημοκρατίας, όμως κανείς δεν το αξιοποιεί αποτελεσματικά για το ποντιακό
ζήτημα. Στη Γαλλία ειδικά αλλά και σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι
Αρμένιοι διεκδικούν δυναμικά τα δικαιώματά τους και την αναγνώριση της
γενοκτονίας ως sine qua non όρο. Αυτό είναι ένα δημιουργικό και
συμμαχικό παράδειγμα. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και των Ποντίων
συσχετίζονται ιστορικά και κάθε αναγνώριση της μιας ενισχύει την
αναγνώριση της άλλης. Πρέπει, όμως, να λειτουργήσουν και σαν ζευγάρι
εφόσον ο στόχος τους είναι ο ίδιος. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και στο
παρόν και στο μέλλον μέσω του παρελθόντος μας. Η δυναμική διεκδίκηση
είναι απαραίτητη ειδικά σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο όπου όλη η
Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει τα στοιχεία της Τουρκίας. Άμα δεν διεκδικήσουμε
την ύπαρξή μας και την ιστορία μας, ποιος θα το κάνει; Αν ξεχάσουμε την
ίδια μας τη μνήμη και τη μετατρέψουμε σε ανέκδοτο, ποιο δικαστήριο για
τα ανθρώπινα δικαιώματα θα έρθει να μας βοηθήσει στον αγώνα μας; Δεν
μπορεί να υπάρξει αγώνας δίχως μνήμη και εκπαίδευση. Το ποντιακό
στοιχείο δεν είναι μια εκφυλισμένη περίπτωση για την ιστορία της
Ελλάδας. Η αναφορά στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας επαρκεί για να το
αποδείξει. Όποιος το ξέρει μπορεί να αγωνιστεί, οι άλλοι όμως; Οι
Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν την ιστορία τους, αν θέλουν πραγματικά να
υπάρχει η ρωμιοσύνη. Οι Πόντιοι συνεχίζουν ακόμα και τώρα να τραγουδούν
την ιστορία μας, όμως ποιος ακούει το άσμα τους; Πολλοί από εμάς ξέχασαν
τους θρήνους, τους ύμνους και τη γενοκτονία. Οι λίγοι όμως θυμούνται,
όπως και οι πέτρες. Η αντίστασή τους πρέπει να ενισχυθεί με τα ευρωπαϊκά
δεδομένα εφόσον τα ελληνικά δεν επαρκούν, έτσι ώστε να βοηθήσουν εκ των
υστέρων και πάλι την πατρίδα μας. Ο Πόντος δεν μας ξέχασε. Κι εμείς δεν
πρέπει να τον ξεχάσουμε διότι είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μας. Αν
τον ξεχάσουμε, θα ξεχάσουμε και την ύπαρξή μας.
Πηγή: N. LYGEROS PhD
_______
6/10/2012
Ν. Λυγερός
Έχουμε
την τάση να μιλούμε για τους άλλους από αναλύσεις ξένων, υπάρχουν όμως
κείμενα που είναι καθοριστικά από μόνα τους. Δεν έχουν ανάγκη από μια
εξειδικευμένη ερμηνεία. Για τους ειδικούς της γενοκτονίας των Αρμενίων
υπάρχουν πολλά, σπάνια όμως εμφανίζονται στις εφημερίδες. Το επόμενο
απόσπασμα είναι γραμμένο από τον Δρ Μεχμέτ Ρεσίτ, διοικητή του
Ντιγιαρμπακίρ.
«Υπάρχουν
δύο ενδεχόμενα. Ή θα καθαρίσουν τους Τούρκους, ή οι Τουρκοι θα τους
καθαρίσουν. Δεν μπορούσα να μείνω αναποφάσιστος μπροστά σ’ αυτές τις δύο
εναλλακτικές λύσεις. Η τουρκικότητά μου ήταν πιο ισχυρή από την ιατρική
μου ιδιότητα. Είπα μέσα μου: αντί να μας εξολοθρεύσουν αυτοί, οφείλουμε
να τους εξολοθρεύσουμε εμείς. [...] Αν η ιστορία με κατακρίνει, θα το
δεχτώ. Αλλά μου είναι αδιάφορο τι γράφουν ή τι θα γράψουν τα άλλα έθνη
για μένα.»
Με
αυτές τις λίγες και απλές φράσεις ο συγγραφέας εξηγεί τη γενοκτονία
1.500.000 Αρμενίων. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι ξένος, εφόσον
είναι Τούρκος. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι αγράμματος, εφόσον
είναι ιατρός. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είναι γνώστης του
θέματος, εφόσον είναι διοικητής. Στην ουσία δεν υπάρχει καμμιά
δικαιολογία. Επιπλέον το θέμα και το πρόβλημα της αναγνώρισης της
γενοκτονίας των Αρμενίων αποδεικνύει πώς το αντιμετωπίζουν οι Τούρκοι.
Ακόμα και αν η γενοκτονία έχει αναγνωριστεί από δεκάδες κράτη και από
θεσμούς σε διεθνές επίπεδο, οι Τούρκοι επιμένουν πως δεν είναι
γενοκτονία και ότι πρέπει να εξετάσουμε τα οθωμανικά αρχεία, μα αυτό
γίνεται ήδη. Η ιστορία κατακρίνει αυτό το έγκλημα εναντίον της
ανθρωπότητας όμως οι Τούρκοι δεν το αποδέχονται και παραμένουν
αδιάλλακτοι. Δεν αλλάζουν τη θέση τους διότι η κατηγορία δεν τους
φοβίζει. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι δεν υπάρχει καταδίκη.
Το
παράδειγμα της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μόνο ενδεικτικό για
τη γενοκτονία των Ποντίων αλλά και για τους Κύπριους. Η εισβολή και η
κατοχή μπορεί να κατηγορούνται αλλά δεν έχουν καταδικαστεί. Και γι’
αυτόν τον λόγο το κυπριακό παρέμεινε χωρίς καμμιά εξέλιξη για δεκάδες
χρόνια. Ενώ με τις προσφυγές η καταδίκη υπάρχει και με αυτήν το κόστος
της απανθρωπιάς. Η δραματική εξέλιξη του κυπριακού τα τελευταία χρόνια
οφείλεται κατά κύριο λόγο στις προσφυγές των Κυπρίων. Μόνο αυτές
κατάφεραν να μετατρέψουν την κατηγορία σε καταδίκη. Τώρα πια οι Τούρκοι
δεν πρέπει να κοιτάζουν μόνο το αιώνιο παρόν τους που καθόριζε τα πάντα.
Τώρα πρέπει να προσέξουν και το παρελθόν τους διότι αποφασίζει για το
μέλλον τους. Μέσω των προσφυγών και της έννοιας της καταδίκης, η
απανθρωπιά έχει πια ένα κόστος. Η οικονομία λειτουργεί ως δυναμική της
ηθικής και αυτό φοβούνται τώρα.
Πηγή: N. LYGEROS PhD
__
Ν. Λυγερός
Η
πρόσφατη καταδίκη του προέδρου του εργατικού κόμματος της Τουρκίας, σε
δικαστήριο της Ελβετίας που έχει ψηφίσει την ποινικοποίηση της μη
αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων, είναι ενδεικτική από μόνη της
για την αξία της νομολογίας στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Προς
το παρόν, μόνο η έννοια της αναγνώρισης της γενοκτονίας είναι ευρύτερα
γνωστή. Η γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων, των Ποντίων, των
Ουκρανών έχουν αναγνωριστεί από διάφορα κράτη σε μεγαλύτερο ή μικρότερο
βαθμό όσον αφορά στον αριθμό. Κατά συνέπεια, η αναγνώριση μίας
γενοκτονίας δεν αποτελεί πια μια αφαιρετική έννοια, ακόμα και αν
παραμένει δύσκολη διότι στην ουσία είναι παθητική με την έννοια ότι αν
δεν εφαρμοστεί δεν υπάρχουν επιπτώσεις.
Με
το μνημείο της γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και των Ουκρανών, ως
έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, ανακαλύψαμε πρακτικά τη διαφορά
μεταξύ αναγνώρισης και ποινικοποίησης. Όπως εκείνη τη στιγμή υπήρχε μόνο
η αναγνώριση στη Γαλλία, είδαμε εκατοντάδες φανατικούς Τούρκους να
προσπαθούν να καταστρέψουν το μνημείο. Όταν τους σταμάτησαν Αρμένιοι και
Γάλλοι διαδηλωτές, αμύνθηκαν λέγοντας ότι έχουν δικαίωμα να εκφραστούν
ελεύθερα εφόσον δεν υπάρχει ποινικοποίηση. Εκείνη τη στιγμή, βέβαια, δεν
εμφανίστηκε κανένας υπέρμαχος της αναγνώρισης και όχι της
ποινικοποίησης, για να προστατέψει το μνημείο. Διότι αυτή η κατηγορία
ατόμων έχουν απόψεις μόνο όταν το πλαίσιο δεν είναι επικίνδυνο. Και στην
ουσία, αδιαφορούν για τις επιπτώσεις πάνω στα θύματα διότι προτιμούν
την ελεύθερη έκφραση των δολοφόνων. Ως άμυνα, χρησιμοποιούν το
επιχείρημα της αρνητικότητας της ποινικοποίησης σε γενικό πλαίσιο.
Ξεχνούν, βέβαια, ότι η απαγόρευση ενός εγκλήματος είναι πάντα θετική.
Η
αναγνώριση δεν είναι παρά το πρώτο βήμα της διαδικασίας της διόρθωσης.
Όσοι είναι εναντίον της ποινικοποίησης, είναι στην ουσία εναντίον
ολόκληρης της διαδικασίας. Η ποινικοποίηση είναι η νομική προστασία της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας και μνήμης. Δεν είναι τίποτα άλλο και βέβαια δεν
θέτει σε κίνδυνο την ελευθερία. Η ίδια η ελευθερία εκφυλίζεται, αν
επιτρέπει ένα έγκλημα και ειδικά ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.
Κάθε
αναγνώριση, κάθε ποινικοποίηση δεν είναι μόνο μία νίκη των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων. Δείχνει και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε κράτους που
αναγνωρίζει μία γενοκτονία και ποινικοποιεί τη μη αναγνώριση. Η Ελβετία
που φημίζεται ότι είναι ένα από τα πιο ουδέτερα κράτη του κόσμου και που
επιτρέπει περισσότερες ελευθερίες από άλλα κράτη, με την εφαρμογή της
νομοθεσίας της ποινικοποίησης της μη αναγνώρισης της γενοκτονίας των
Αρμενίων, αποδεικνύει ότι σέβεται ουσιαστικά και πρακτικά τα ανθρώπινα
δικαιώματα.
Στην
Ελλάδα έχουμε αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Εβραίων, των Αρμενίων και
των Ποντίων, όχι ακόμα των Ουκρανών. Όμως, δεν έχουμε ακόμα περάσει στο
στάδιο της ποινικοποίησης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα πρέπει να
ξεπεράσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά, για να το καταφέρουμε.
Πηγή: N.LYGEROS PhD
____________________________________
Η συμβολή του Αρτσάχ
The first steps of penalization
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9251&l=en
πηγή : N. LYGEROS PhD
____________________________
25/9/2012
Η συμβολή του Αρτσάχ
We are our Mountains - Stepanakert, Artsakh
Η συμβολή του Αρτσάχ
Ν. Λυγερός
Μπορεί να φαίνεται κάπως παράδοξο εκ πρώτης όψεως, αλλά για τις οικογένειες θύματα της αρμενικής γενοκτονίας και για τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αγωνίζονται για την αναγνώριση της γενοκτονίας, οι αγωνιστές του Αρτσάχ αποτελούν ένα παράδειγμα, γιατί απέδειξαν πως το αδύνατο είναι μόνο προσωρινό. Οι αγωνιστές αυτοί απέδειξαν πως τα θύματα μπορούν να αντισταθούν, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να δικαιωθούν. Βασισμένη στον εθελοντισμό και όχι σε μια υποχρεωτική δέσμευση, καθώς και στην οργάνωση των τοπικών δομών σε ένα συνολικό δίκτυο, η αρμενική αντίσταση του Αρτσάχ έδειξε το δρόμο. Γιατί, πριν εφαρμοστεί μία συνεκτική εκπαίδευση σε στρατιωτικό επίπεδο, είναι απαραίτητο να προηγηθεί μία αναμόρφωση σε πνευματικό επίπεδο. Ο αρμενικός λαός δεν ορίζεται μόνο βάσει της γενοκτονίας που υπέστη. Δεν γεννήθηκε ως λαός-θύμα. Είναι ένας διαχρονικός λαός γιατί ο πολιτισμός, η γλώσσα, οι παραδόσεις του διέσχισαν τους αιώνες. Και για αυτόν το λόγο ο εχθρός επιδίωξε να τον εξολοθρεύσει, αλλά μάταια. Γιατί ο αρμενικός λαός δεν είναι μόνο αυτό. Και οι αγωνιστές του Αρτσάχ το απέδειξαν. Απέδειξαν πως μια χαμένη πατρίδα δεν έχει χαθεί παρά μόνο όταν ο λαός της τη θεωρεί χαμένη. Ο εχθρός δεν μπορεί να το κάνει. Όλα είναι δικά μας όσο δεν τα εγκαταλείπουμε. Ακόμη και τα πογκρόμ του Κιροβαμπάντ και του Μπακού δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν τη θέληση των Αρμενίων. Οι επιθέσεις του Στεπανακέρτ και του Σαχουμιάν επιβεβαίωσαν απλώς την ανάγκη για ελευθερία. Και οι θυσίες που ακολούθησαν για τον αγώνα κατά των επιθέσεων εναντίον της, υπήρξαν απλώς ενδεικτικές του μεγαλείου της ψυχής που ωθούσε τους Αρμένιους αγωνιστές να αγωνίζονται ακόμη και ένας εναντίον δέκα. Αν υπάρχει μια αιτία για τη δύναμη αυτών των αγωνιστών, είναι αναμφίβολα το γεγονός ότι οι οικογένειες όσων υπέστησαν τη γενοκτονία δεν είναι μόνο νεκρές ψυχές. Η γενοκτονία αναπόφευκτα ανέπτυξε την αρμενική σκέψη. Γιατί όλα αυτά τα θύματα θα αποτελούν στο εξής μέρος αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αρμενικότητα. Παρά τη γενοκτονία και ίσως λόγω αυτής, τα θύματα έγιναν αγωνιστές, λες και η Hoki τους συνάντησε τη δύναμη του Vishap. Δεν πρέπει, λοιπόν, να βλέπουμε στην αντίσταση των Αρμενίων αγωνιστών ένα απλό παράδειγμα θάρρους απέναντι στις αντιξοότητες. Πρέπει, επίσης, να δούμε την πορεία του δρόμου. Ο λαός αυτός που υπέστη αυτή τη φρικτή γενοκτονία δεν λύγισε. Στέκεται ακόμη όρθιος. Δεν αρκείται να είναι ένα θύμα που πρέπει να λυπηθούμε. Πήρε το μέλλον του στα χέρια του, γιατί γνωρίζει πως ο εχθρός θέλησε να του στερήσει το παρελθόν του. Ο αρμενικός λαός δεν είναι διαφορετικός λόγω της γενοκτονίας. Η γενοκτονία είναι που αποτελεί μία εξέλιξη. Αν υπέστη αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, αυτό οφείλεται στην οντολογία του και αυτή δεν προέρχεται από αυτό το έγκλημα. Αντιθέτως, μετά τη γενοκτονία, ο αρμενικός λαός απέκτησε μία τελεολογία. Πρέπει στο εξής να δείξει το παράδειγμα στους άλλους λαούς μέσω του αγώνα του για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Και σε αυτό το πλαίσιο, η συμβολή των αγωνιστών του Αρτσάχ είναι θεμελιώδης, καθώς διασαφηνίζει την ιδέα ότι όλα είναι δυνατά ακόμη και για τους αγώνες που όλος ο κόσμος θεωρεί χαμένους.
___________________________________ |
15/9/2012
Τα πρώτα βήματα της ποινικοποίησης
Ν. Λυγερός
Τα πρώτα βήματα της ποινικοποίησης
δεν είναι μόνο δύσκολα για τον αγώνα
είναι και αδιανόητα για την κοινωνία
που θέλει να έχει το δικαίωμα
να βρίζει τα θύματά μας
διότι δεν ξέρει ότι η ίδια
μπορεί να είναι το επόμενο θύμα
και θεωρεί ότι είναι υπεράνω
των προβλημάτων της γενοκτονίας.
δεν είναι μόνο δύσκολα για τον αγώνα
είναι και αδιανόητα για την κοινωνία
που θέλει να έχει το δικαίωμα
να βρίζει τα θύματά μας
διότι δεν ξέρει ότι η ίδια
μπορεί να είναι το επόμενο θύμα
και θεωρεί ότι είναι υπεράνω
των προβλημάτων της γενοκτονίας.
The first steps of penalization
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9251&l=en
πηγή : N. LYGEROS PhD
____________________________
11 σχόλια:
- Όταν τα άτομα δεν προσεγγίζουν την έννοια του θύματοςΑπάντησηΔιαγραφή
και ειδικότερα του γενοκτονημένου,
τότε η κοινωνία βίαια παραδίδεται στη σημασιοδότησή της,
καθώς ο χρόνος θα την θέσει εκεί που δεν θέλησε να διανοηθεί,
θα γίνει αυτό που δεν θέλησε να "αγγίξει", δια του δρώντος - θύτη,
...σε μια κοινωνία που κυκλικά κινείται... - Η με οποιοδήποτε τίμημα,συνεχής προσπάθεια των μονάδων,διασφάλισης της ατομικότητας τους -ΑπάντησηΔιαγραφή
με το όφελος ως οδηγό και δείκτη αποτελεσματικότητας -,
με τρόπους και μεθόδους απάνθρωπες,εξαιτίας της τυφλότητας και αδυναμία τους -
ωστόσο μέσα στη φαινομενική δύναμη του ωφελημένου -
τους μετατρέπει σε θύματα,κάτι που κινούνταν γι αυτούς στη σφαίρα του αδιανόητου.
Ναι,η ανθρωπότητα υπάρχει.
Συνήθως οι αγώνες γίνονται είτε για να γεννηθεί/δημιουργηθεί είτε για να ανα-γεννηθεί/ανακτηθεί το κάτι.
Αυτό ανάλογα με το στόχο/συνιστώσα ενός σκοπού/συνισταμένης,
πιθανόν να αντιμετωπίζεται ως αδιανόητο.
Η δημιουργία ξεκινά ακριβώς όταν συμπράττεις με το αδιανόητο
σε μια προσπάθεια ουτοπικής θεμελίωσης της ανθρωποποίησης της κοινωνίας.
Πρόκειται και για έναν αγώνα αντιμετώπισης του προσωπικού φόβου
και εξόδου από τη μιζέρια του θρήνου περί του απραγματοποίητου
,ώστε να έχει νόημα ο σκοπός μέσα στο πλαίσιο του συλλογικού.
Δεν νομίζω ότι αγωνιζόμαστε ενάντια,αλλά υπέρ.
Ακόμη δεν ζητάμε να αναστήσουμε ή να νεκρώσουμε,
απλά να διατηρήσουμε τη μνήμη που είναι η οδός για το μέλλον .
Αν κοιτάξουμε πίσω,θα ξέρουμε προς τα που να κατευθυνθούμε.
Η ποινικοποίηση είναι ένα αρκετά σημαντικό και ευαίσθητο θέμα
όχι τόσο ή μόνο ως προς τον εκ-παιδευτικό του ρόλο
αι την αποτελεσματικότητά του στη διαμόρφωση μιας ανθρώπινης συνύπαρξης,
αλλά και ως προς μια ουσιαστική συνέπεια στη σχέση γενοκτονίας
απόδοσης δικαιοσύνης,
αν και πιστεύω ότι το δίκαιο είναι η απόρροια της καλλιέργειας αξιών,
πριν τη διάπραξη εγκλημάτων και όχι ως απόρροια σε μια σωφρονιστική διαδικασία.
Η γενοκτονία είναι ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κάθε έγκλημα
τόσο απ΄αυτόν που το διέπραξε όσο κι απ αυτόν που αφού το γνώρισε /αναγνώρισε,
πρέπει και να το αντιμετωπίσει ώς τέτοιο.
Η ποινικοποίηση δηλαδή είναι μια φυσική ακολουθία εγκλήματος - ποινής
και αποτροπής διάπραξης εγκλημάτων.
Στη δε περίπτωση της γενοκτονίας των Αρμενίων,Ασσυροχαλδαίων,Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους,
έχει και στρατηγική αξία αφού διαμορφώνει μια συνεργασία μεταξύ των θυμάτων
σε έναν κοινό αγώνα καθώς τους ενώνει το ότι γενοκτονήθηκαν από τον ίδιο θύτη.
Μια πολλαπλή γενοκτονία ενός θύματος.
Ως σκοπός η ανθρωποποίηση των ατόμων,δεν προσεγγίζεται με την ποινικοποίηση και μόνο.
Η ποινικοποίηση είναι το μέσο που θα ορίσει μια επιβεβλημένη συμπεριφορά
σ' αυτόν που δεν βλέπει λόγο να θέσει αυτόβουλα.
Είναι ότι καλλιεργείται ένα περιβάλλον όπου λειτουργεί αρχικά δια του αποκλεισμού.
Δηλ. το τι δεν πρέπει να συμβαίνει. - Θα συμμεριστώ την αμφιβολία σου.Σε μια κοινωνία όπου το δίκαιο και δικαιοσύνη συχνά ανταγωνίζονται,καθίσταται αναπόφευκτο ,ΑπάντησηΔιαγραφή
οι νόμοι να συνοδεύονται και με τους δύο επιθετικούς προσδιορισμούς.Αυτό έχει ως συνέπεια μέσα σ΄ένα γενικό πλαίσιο,
να αναφύεται το ερώτημα και να τίθεται προς προβληματισμό:Μήπως εκεί που εξαντλείται ο σεβασμός αρχίζει ο φόβος δηλαδή,
μήπως σε εξαιρετικές περιπτώσεις η υπόδειξη του σεβασμού δεν λειτουργεί εκπαιδευτικά ή
αποτρεπτικά και έτσι διατίθεται ο χώρος για τον φόβο;
Η κοινωνία έχει μια δυναμική και είναι αναγκαίο οι μεθοδοι να προσαρμόζονται και να
διαμορφώνονται ανάλογα με το βαθμό και το είδος της δυσμορφίας της.
Η δομή της ωστόσο παραμένει η ίδια και χρειάζεται μια αποδόμηση
ώστε να υπάρξει η σύνθεση εκ νέου,
δηλ μια διαλεκτική της σχέσης "παρελθότος" και "μέλλοντος".
Το επιθυμητό είναι μια ιδανική συνύπαρξη με ανθρώπους που
διαθέτουν τη δυνατότητας
διαχείρησης της όποιας "ελευθερίας" τους.
Το ότι η κοινωνία γίνεται όλο και πιο κτηνώδης είναι μια
πραγματικότητα την οποία καλούμαστε αφού συνειδητοποιήσουμε να αντιδράσουμε.
Εάν δεν υπήρχε επιδείνωση-που κλιμακώνει και την ανησυχία για την εξέλιξή της-
τότε δεν θα ήταν απαραίτητος και ο αγώνας αντίστασης.
Αυτή είναι μια επώδυνη και δύσκολη πορεία αλλά αξίζει η προσπάθεια.
Εξάλλου τίποτα δεν γεννάται χωρίς οδύνη. - Αμφιβολία - Βεβαιότητα - Αμφιβολία...ΑπάντησηΔιαγραφή
Αλήθεια,ποιος συνδυασμός παράγει την βεβαιότητα;(μετά βεβαιότητας...)
Ποια αμφιβολία είναι δυνατόν να εκφρασθεί εάν δεν "πατήσει" σε μια (δοσμένη ως)βεβαιότητα;
Μάλλον η μόνη βεβαιότητα που διαθέτουμε είναι το ότι αμφιβάλλουμε. :)
"..άσε τους θεσμούς και πίστεψε περισσότερο στους ανθρώπους.."
Μόνο εάν πιστεύεις στον άνθρωπο αγωνίζεσαι.
Οι θεσμοί είναι το μέσο όχι ο αυτοσκοπός.
Όταν κάνεις χρήση των θεσμών,
δεν σημαίνει ότι δεν πιστεύεις στους ανθρώπους.
Η διαγραφή των σχολίων του blogger : Ο/Η ανώνυμοι /anonymous.έγινε από τον ίδιο
5/9/2012
The necessary recognition of the genocide of the Assyrians
Ν. Λυγερός
Πολλοί
από τους δικούς μας δεν ξέρουν ακριβώς τι να κάνουν όσον αφορά στο θέμα
της γενοκτονίας στην Ελλάδα. Και οι περισσότεροι παραμένουν παθητικοί,
περιμένοντας απλώς κινήσεις από τους άλλους. Ενώ οι αποφάσεις της
Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2006 και της Σουηδίας το 2010 είναι ξεκάθαρες, αφού
παρουσιάζουν τις τρεις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των
Ελλήνων ως ένα ενιαίο πλαίσιο. Μάλιστα σε αυτό το πλαίσιο κινούνται και
οι μερικές αναγνωρίσεις της Αυστραλίας. Στην Ελλάδα ξέρουμε πολύ καλά
ότι αυτές οι γενοκτονίες είναι το αποτέλεσμα της ίδιας στρατηγικής εκ
μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Νεοτούρκων και του κεμαλικού
καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια τριάδα γενοκτονίας.
Και έτσι πρέπει να παρουσιάζεται για να αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο στον
αγώνα των αναγνωρίσεων. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει
αναγνωρισθεί από το 1994 και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1996. Είναι
λοιπόν απαραίτητο να αναγνωρίσουμε και τη γενοκτονία των Ασσυρίων, αν
θέλουμε όντως να καταπολεμήσουμε ορθολογικά και αποτελεσματικά τη
βαρβαρότητα και τη γενοκτονία της μνήμης. Πρέπει να δημιουργηθεί αυτό το
συμμαχικό πλαίσιο όχι μόνο για λόγους ανθρωπιάς, που είναι ο πρώτος και
ο σημαντικότερος λόγος αλλά και για λόγους στρατηγικής. Διότι δεν
μπορούμε να αγωνιζόμαστε δήθεν για την αναγνώριση της γενοκτονίας των
δικών μας, όταν εμείς οι ίδιοι δεν αγωνιζόμαστε για την αναγνώριση των
δικών μας. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τα θύματα των
Ασσυρίων είναι και τα δικά μας. Και κανείς δεν έχει δικαίωμα να αφήσει
πίσω τους νεκρούς του. Το ίδιο είναι και για τους αγωνιστές των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι ως Υπηρέτες της Ανθρωπότητας δεν
πρέπει ν’ αφήσουν κανένα βάρβαρο ν’αρπάξει τα θύματά του. Αν δεν το
κάνουμε αυτό, τότε δεν έχει νόημα ο αγώνας μας και δεν πρέπει να μας
ξαφνιάσουν οι επιθέσεις που θα δεχθούμε από την Τουρκία όταν θα
αποτανθούμε στα διεθνή δικαστήρια, διότι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε
εκπληρώσει τις υποχρεώσεις μας απέναντι στους νεκρούς μας. Οι Αρμένιοι,
οι Ασσύριοι και οι Έλληνες είναι τα θύματα της ίδιας τριάδας
γενοκτονίας. Κατά συνέπεια, μόνο ενωμένοι στα τρία δάκτυλα θα
καταφέρουμε να διεκδικήσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Ας
αναγνωρίσουμε λοιπόν όσο πιο σύντομα γίνεται τη γενοκτονία των Ασσυρίων
στην Ελλάδα.
The necessary recognition of the genocide of the Assyrians
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
1/9/2012
Ν. Λυγερός
Η αξία της γενοκτονίας προέρχεται από τον διαχωρισμό που προκαλεί στους ανθρώπους του μέλλοντος. Η γενοκτονία υπάρχει λόγο των κτήνων που την διέπραξαν εις βάρος της Ανθρωπότητας. Η ύπαρξη της όμως δημιουργεί μια διακλάδωση. Διότι οι επόμενοι άνθρωποι καθορίζονται από αυτούς. Ο αγώνας για την αναγνώριση της από τον θύτη, το σύστημα, μεγαλώνει τους ανθρώπους γιατί αυτό το έργο είναι εκ φύσης υπεράνθρωπο αφού αφορά ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Κάθε άνθρωπος έχει πια ένα χρέος μνήμης. Πρέπει να πάρει την απόφαση να μην ξεχάσει για να απελευθερωθεί από την κοινωνία της λήθης και της αδιαφορίας. Γ' αυτό υπάρχουν τα ανθρώπινα κάρβουνα. Είναι ένας τρόπος για να δουν οι άνθρωποι ότι πρέπει να γνωρίζεις για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις την γενοκτονία. Για να δεις το θάνατο πρέπει να ξέρεις τι σημαίνει ζωή αλλιώς πεθαίνεις πριν καν να ζήσεις. Πως να βοηθήσεις ένα λαό όταν δεν γνωρίζεις καν την ύπαρξη του; Στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι πιο θεμελιακό. Αυτός ο λαός που δεν γνωρίζεις ανήκει στην Ανθρωπότητα. Έτσι στην ουσία είναι αυτή που δεν συνειδητοποιείς. Όταν είσαι εγκλωβισμένος μέσα στη κοινωνία, τα ανθρώπινα στοιχεία παραμένουν αόρατα για σένα. Και εδώ φαίνεται η αξία της γενοκτονίας για σένα διότι έχει τη δυνατότητα να σε ξυπνήσει για να ξεφύγεις επιτέλους από αυτόν τον ύπουλο εγκλωβισμό. Το βάρος και το μέγεθος του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας είναι τόσο μεγάλα που δεν μπορεί να τα αντέξει η κοινωνία. Δεν είναι ανθεκτική για τέτοιο πλήγμα και αναγκάζεται να αποδεχθεί ότι υπάρχει ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να διαχειρισθεί. Με αυτόν τον τρόπο καταρρέει η εικόνα της απόλυτης κυριαρχίας της κοινωνίας. Τότε μερικά άτομα μπορούν να μετατραπούν σε ανθρώπους ικανούς να αναγνωρίσουν τις γενοκτονίες και το έργο των Δίκαιων. Αλλιώς δεν θα είχαν καν τη δυνατότητα της αλλαγής φάσης ή τουλάχιστον όχι σε τέτοιο μέγεθος. Τα ανθρώπινα κάρβουνα δείχνουν πόσο λίγο γνωρίζουμε τα θύματα της γενοκτονίας και πόσο καλά τα ήξεραν το σύστημα, οι θύτες, τα κτήνη. Δίχως αυτή την ουσία δεν είναι δυνατόν ν' αντισταθείς στην εξουσία που καταπατά όχι μόνο τα δικαιώματα των ανθρώπων αλλά και της Ανθρωπότητας. Αφού υπάρχει η γενοκτονία το πρέπον είναι να την χρησιμοποιήσουμε για να γίνουμε άνθρωποι με τον αγώνα μας.
Πηγή: N. LYGEROS PhD
Value of genocide
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9351&l=en
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9351&l=en
_____________________________________________
______
28/8/2012
Μετάφραση από τα γαλλικά Εύη Χαριτίδου
Πολύ συχνά στις διαλέξεις των γενοκτόνων τόσο του Εβραϊκού λαού όπως και του Αρμένικου, του Ποντιακού ή του Ουκρανικού, βλέπουμε μόνο έμμεσες αναφορές στην εξόντωση, η οποία παρ΄όλα αυτά είναι ένα αληθινό γεγονός. Προτιμούν να χρησιμοποιούν έναν δήθεν ευφημισμό, δηλαδή τις μαζικές εκτοπίσεις. Στις κοινωνίες της λήθης και της αδιαφορίας αυτό επαρκεί για να μην κατηγορηθεί κάποιος για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πολύ λίγοι καταλαβαίνουν ότι οι μαζικές εκτοπίσεις είναι ένα όπλο εξόντωσης. Διότι προκειμένου να εξοντώσει κανείς καλύτερα, πρέπει πρώτα να εκτοπίσει μαζικά. Η μαζική εκτόπιση αφήνει λιγότερα ίχνη. Διότι οι άνθρωποι ξεριζώνονται και χωρίζονται από τους δυνητικούς μάρτυρες. Εκτοπίζοντάς τους οι γενοκτόνοι μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αγνώστους, για να τους μετατρέψουν εν τέλει σε θύματα δίχως να αφήσουν κανένα ίχνος. Στην ίδια την πράξη του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, υπάρχει ήδη η άρνηση του εγκλήματος, όπως ακριβώς έχει επισημάνει ο Bernard-Henry Lévy. Άρα, η μαζική εκτόπιση αποτελεί μέρος αυτής της άρνησης. Διότι αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μαζική λήθη. Απομακρύνοντας τα σημεία αναφοράς από τους ανθρώπους, το σύστημα δημιουργεί μια ουδετεροποιημένη περιοχή, όπου οι άγνωστοι μένουν και πάλι χωρίς μάρτυρες. Οι Ναζί, ως ανώτεροι γενοκτόνοι είχαν μετατρέψει με την Τελική Πράξη αυτές τις ουδετεροποιημένες περιοχές ακόμη και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, που έγιναν στρατόπεδα εξόντωσης. Οι μαζικές εκτοπίσεις, λοιπόν, δεν αποτελούν ένα τέλος αφ’εαυτού, αλλά μάλλον ένα μέσο μεταμόρφωσης. Θα ήταν, λοιπόν, πιο ακριβές να μιλάμε για μαζικές μεταμορφώσεις. Αυτή η σημειολογική διευκρίνιση θα βοηθούσε πολύ στην καλύτερη κατανόηση του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας το οποίο και συνιστά η γενοκτονία. Οι άνθρωποι θα ήταν περισσότερο συνειδητοποιημένοι ως προς τα επιχειρήματα των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πράγματι, η αναγκαία ερώτηση που θα έπρεπε να θέσουν στον εαυτό τους είναι απλή: Αποτελούν οι μαζικές εκτοπίσεις μορφή μιας οργανωμένης από το σύστημα μετακίνησης; Διότι, σε ορισμένες κοινωνίες αυτές οι εκτοπίσεις δεν είναι παρά μια μορφή μαζικού αποικισμού. Βέβαια, αυτές οι ίδιες οι κοινωνίες ξεχνούν πολύ γρήγορα ότι και ο αποικισμός μπορεί και αυτός επίσης να θεωρηθεί έγκλημα πολέμου. Πάντως, είναι προφανές ότι σε καμία περίπτωση αυτή η μετακίνηση δεν ανταποκρίνεται στο νοητικό σχήμα που παράγεται από την έννοια της μαζικής εκτόπισης. Αντιθέτως, θα ήταν χρήσιμο και μάλιστα συνετό να λάβουμε υπόψη ότι για τους ειδικούς στις γενοκτονίες, και όχι μόνο για τους αγωνιστές της ειρήνης, οι μαζικές εκτοπίσεις που είναι καταγεγραμμένες σε μυστικά αρχεία των κρατών-γενοκτόνων συνιστούν ενδείξεις. Γιατί, ποιος έχει, άλλωστε, το δικαίωμα να εκτοπίσει μαζικά πληθυσμούς και στο όνομα ποιου; Οι Αρμένιοι και οι Πόντιοι εκτοπίστηκαν από τους Οθωμανούς και τον Κεμάλ. Οι Ουκρανοί εκτοπίστηκαν από τους Σοβιετικούς και τον Στάλιν. Οι Εβραίοι εκτοπίστηκαν από τους Ναζί και τον Χίτλερ. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν ίδιο το νοητικό σχήμα και κυρίως ίδιος ο στόχος που επιδιώχθηκε. Η μόνη διαφορά έγκειται στην εξέλιξη της μεθόδου του εγκλήματος, αλλά το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας παραμένει. Η μεθοδολογία των μαζικών εκτοπίσεων το μόνο που κάνει είναι να θέτει μια ακόμη πιο βαριά κατηγορία σε αυτούς τους δήμιους της ανθρωπότητας. Διότι ενισχύει τον συστηματικό χαρακτήρα της καταστροφής. Αποτελεί, λοιπόν, ουσιώδες στοιχείο για τη δίκη. Αυτό είναι ένα αληθινό πειστήριο ενάντια στους γενοκτόνους. Γι΄αυτό είναι ανώφελο να κρύβεται κανείς πίσω από αυτήν την έκφραση, που δεν μπορεί αληθινά να θεωρηθεί ευφημισμός. Πρέπει να αντιληφθούμε τη βαρύτητα του επιχειρήματος για να παλέψουμε αποτελεσματικά ενάντια σε κάθε μορφή άρνησης.
Le déplacement massif en tant qu’arme d’extermination
N. Lygeros
http://www.lygeros.org/articles?n=4654&l=fr
N. Lygeros
http://www.lygeros.org/articles?n=4654&l=fr
Massive displacement as a tool of extermination
N. Lygeros
http://www.lygeros.org/articles?n=4654&l=en
N. Lygeros
http://www.lygeros.org/articles?n=4654&l=en
____________________________________________
_______
23/8/2012
Ν. Λυγερός
Η ελληνοαρμενική συμμαχία δεν είναι μία ουτοπία, είναι μία ανάγκη που προέρχεται όχι μόνο από την ύπαρξη των γενοκτονιών που έχουμε υποστεί από τη βαρβαρότητα του γενοκτόνου Κεμάλ, αλλά από το πάθος της ελευθερίας και την αγάπη για τη γη μας. Επιπλέον, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανοσύνης, έχουμε τόσα κοινά που δεν έχει νόημα να τα μετρήσουμε. Ο αρμενικός λαός δεν είναι ξένος, είναι δικός μας. Και οι δεσμοί που έχουμε μεταξύ μας, είναι δεσμά που μας αναγκάζουν να πράττουμε όχι μόνο ορθολογικά, αλλά πάντα με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Και οι δύο λαοί είναι μικροί, αλλά σπάνιοι. Γι’ αυτό και έχουν προσφέρει τόσα πολλά στην Ανθρωπότητα. Δεν μπορούμε λοιπόν να προδώσουμε μια τέτοια φιλία, όποια και να είναι η δικαιολογία. Ο Κεμάλ μάς αποκεφάλισε και τοποθέτησε τα κεφάλια μας το ένα δίπλα στο άλλο. Πληγωθήκαμε με το ίδιο αίμα, δακρύσαμε με τα ίδια δάκρυα, διότι είχαμε τον ίδιο θύτη. Όμως ο βαθύτερος λόγος ήταν η ανθρωπιά των λαών μας. Γι’ αυτό και οι δικοί μας έγιναν θύματα. Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι πολλά από αυτά έγιναν Δίκαιοι με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η ανάμειξη του χρόνου με την ανθρωπότητα είναι που συνδέει τους δύο λαούς μας πολύ πιο πριν την γενοκτονία. Αυτοί οι δύο λαοί πρέπει να προσέχουν ο ένας τον άλλον, για να υπάρχει ένα συμμαχικό πλαίσιο. Δεν έχει σημασία αν το δύο κράτη δεν συνορεύουν στο χώρο, σημασία έχει ότι έχουν κοινό χρόνο. Αυτοί οι δύο λαοί δεν είχαν ανάγκη μία γενοκτονία για να ενωθούν. Ήταν ήδη στο ίδιο πλαίσιο και γι’ αυτό το λόγο έγιναν και στόχοι των γενοκτόνων. Η διαμάχη γίνεται μεταξύ των αξιών και των αρχών. Το πρόβλημα της Τουρκίας είναι ότι όλο το υπόβαθρό της είναι μόνο και μόνο θέμα αρχών, διότι όσο αφορά στις αξίες τα θεμέλιά της είναι τα θύματα της πολλαπλής γενοκτονίας. Πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε και με το Αρτσάχ, διότι δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε μόνους τους, τους Αρμένιους ενάντια στους Αζέρους που καθοδηγούνται από το τουρκικό καθεστώς. Το Αρτσάχ δεν είναι μία περιοχή αμφισβήτησης, αλλά μία αρμενική γη εδώ και αιώνες. Αν θέλουμε πραγματικά ν’ αντισταθούμε στη βαρβαρότητα που είναι ικανή να καταστρέψει ένα αρμενικό κοιμητήριο με τον επίσημο στρατό της και όχι με ακραία στοιχεία, πρέπει να είμαστε προσεχτικοί στις στρατηγικές κινήσεις και κατά συνέπεια στις εθνικές μας αποφάσεις. Διότι αν θέλουμε να μας σέβονται οι άλλοι, πρέπει να είμαστε σεβαστοί. Και αυτό ισχύει και για τους συμμάχους και για τους εχθρούς. Αλλιώς το κράτος δεν υποστηρίζει έμπρακτα την ελληνοαρμενική συμμαχία.
La alianza griego-armenia
N. Lygeros
Traducción al español de Olga Raptopoulou y Eduardo Lucena González
http://www.lygeros.org/articles?n=9315&l=es
The Greek- Armenian alliance
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=9315&l=en
________________________________
2/9/2014
N. Λυγερός
Η κοινωνία μας εξηγεί
ότι οι Εβραίοι φταίνε για όλα,
ότι οι Αρμένιοι είναι δειλοί,
ότι οι Πόντιοι είναι ανέκδοτα
κι ότι οι Ουκρανοί είναι του δρόμου.
Ένα πράγμα δεν λέει ποτέ.
Αυτοί οι λαοί έχουν υποστεί
ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας
και η αντίστασή τους ενάντια στην γενοκτονία
είναι ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας
για όλους τους λαούς της ανθρωπιάς.
Curses of society
N. Lygeros
Translated from the Greek by Evi Charitidou
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=en
Оскорбления общества
Н. Лигерос
Перевод с греческого Кира Стамболиди
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=ru
Les insultes de la société
N. Lygeros
Traduit du Grec par A.-M. Bras
http://www.lygeros.org/articles?n=2582&l=fr
___________________________
___________________
Σάββατο, 19 Μαΐου 2012
Η γενοκτονία των Ποντίων: όταν το λευκό γίνεται μαύρο
Ν. Λυγερός
Η γενοκτονία των Ποντίων σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων ήταν πιο μελετημένη διότι δεν έπρεπε να αφήσει ίχνη που να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν ως κατηγορίες εναντίον των Τούρκων εθνικιστών. Πιο συγκεκριμένα ο Αυστριακός υπουργός εξωτερικών δίνει αναφορά στο Βερολίνο για την πολιτική των συμμάχων τους.
«Η πολιτική των Τούρκων είναι μέσω μιας γενικευμένης καταδίωξης του ελληνικού στοιχείου, να εξοντώσει τους Έλληνες ως εχθρούς του κράτους, όπως πριν τους Αρμενίους. Οι Τούρκοι εφαρμόζουν τακτική εκτόπισης των πληθυσμών, δίχως διάκριση και δυνατότητα επιβίωσης από τις ακτές στο εσωτερικό της χώρας, ώστε οι εκτοπιζόμενοι να είναι εκτεθειμένοι στην αθλιότητα και τον θάνατο από πείνα. Τα εγκαταλειπόμενα σπίτια των εξοριζομένων λεηλατούνται από τα τουρκικά τάγματα τιμωρίας ή καίονται και καταστρέφονται. Και όλα τα άλλα μέτρα τα οποία εις τους διωγμούς των Αρμενίων ευρίσκοντο εις ημερησίαν διάταξιν, επαναλαμβάνονται τώρα εναντίον των Ελλήνων.»
Αυτή η μαρτυρία δεν είναι μόνο ενδεικτική της μεθόδου, αναδεικνύει επίσης το πρόβλημα των επιπτώσεων όταν δεν υπάρχει καταδίκη και αναγνώριση μιας γενοκτονίας. Διότι μια γενοκτονία μπορεί να κρύβει άλλη μία. Οι αντιδράσεις που υπήρξαν σε σχέση με τη γενοκτονία των Αρμενίων δεν επαρκούσαν για να μην υπάρξει η γενοκτονία των Ποντίων. Στην ουσία οι Τούρκοι άλλαξαν μόνο μεθοδολογία μα το αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο. Αυτή η αλλαγή δυσκολεύει το θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας διότι πολλοί από τους Πόντιους πέθαναν επειδή δεν άντεξαν τις καιρικές συνθήκες του χειμώνα. Και γι’ αυτόν τον λόγο ονομάστηκε στα γαλλικά η γενοκτονία των Ποντίων: Le massacre blanc (Το λευκό μακελλειό). Οι Τούρκοι δεν τους άφησαν να πάρουν μαζί τους ούτε στρώματα, ούτε τρόφιμα. Και τους επέτρεψαν σταθμεύσεις μόνο σε έρημα μέρη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τις γαλλικές μυστικές αναφορές εκείνης της εποχής.
«Εδώ και έξι βδομάδες σφαγές Ελλήνων κατά μάζας έλαβαν χώρα. Ο αριθμός των φονευθέντων φτάνει τις 40.000.»
Και σε άλλη αναφορά βρίσκουμε από την Υπηρεσία Πληροφοριών του γαλλικού Γενικού Επιτελείου Στρατού:
«Από σοβαρές πηγές, 50.000 άτομα εξορίστηκαν στο εσωτερικό με τις γνωστές ήδη συνθήκες. Ο ελληνισμός των ακτών της Μαύρης Θάλασσας υπέστη απόλυτη εξόντωση.»
Συνολικά αυτές οι πληροφορίες δείχνουν την αναγκαιότητα της αναγνώρισης της γενοκτονίας και των Αρμενίων και των Ποντίων για να σταματήσει αυτή η θανάσιμη σειρά με τη Σμύρνη, την Ίμβρο, την Τένεδο, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο. Ακόμα και τώρα έρχονται οι σκιές του παρελθόντος για να μας θυμίσουν τα εγκλήματα που προσπαθούν να κρύψουν μέσω της αδιαφορίας και της καθημερινότητας. Όμως αυτά τα εγκλήματα δεν παραγράφονται.
από N.LYGEROS PhD
__________
______
______
Παρασκευή, 18 Μαΐου 2012
Τετάρτη, 16 Μαΐου 2012
Τρίτη, 15 Μαΐου 2012
_______________________
___
___
Παρασκευή, 27 Απριλίου 2012
Για να αθωωθείς πρέπει το έγκλημα να είναι δίκαιο
Ν. Λυγερός
Σε συνέχεια με το προηγούμενο άρθρο μας, μελετάμε την έννοια της αθώωσης μέσω του Ορέστη και του μύθου για να κατανοήσουμε την πράξη του Soghomon Tehlirian. Το πρόβλημα ποιο είναι; Δεν βρισκόμαστε στο πλαίσιο του Ρασκόλνικωφ του Достоевский. Το θέμα μας δεν είναι ένα απλό έγκλημα ούτε καν ένα έγκλημα πάθους. Διότι το πλαίσιο είναι η γενοκτονία και η γενοκτονία δεν είναι απλά ένα έγκλημα, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λοιπόν πεδίο σύγκρισης. Και αυτό μπορούμε να το δούμε και από την απόφαση του δικαστηρίου, ενώ ήταν γνωστή η επιχείρηση Νέμεσις. Ο Ορέστης αντιπροσωπεύει σε πρώτη φάση τον αθώο με την ορολογία που διευκρινίσαμε στο προηγούμενο άρθρο. Με αυτήν την ιδιότητα θέλει να σώσει την αδελφή του, την Ηλέκτρα. Όμως η αντίσταση της τελευταίας θα δημιουργήσει ένα δίπολο του τύπου Σωκράτη – Πλάτωνα, ή ακόμα και του Χριστού – Παύλου. Στις δύο αυτές περιπτώσεις η ανυπαρξία του πρώτου θα άλλαζε το νόημα του δεύτερου, ενώ η ανυπαρξία του δεύτερου, θα μετέτρεπε τον πρώτο σε άγνωστο. Η αλλαγή φάσης δημιουργείται βέβαια, όταν η Ηλέκτρα είναι πλέον θύμα και όταν ο Ορέστης έχει την ικανότητα να γίνει Δίκαιος με την πράξη του, η οποία παραμένει ένα έγκλημα, όταν η ανάλυση γίνεται σε τακτικό και όχι στρατηγικό επίπεδο. Η διαφορά που θα κάνει τη διαφορά θα είναι ο Παιδαγωγός, ο οποίος παίζει έναν καταλυτικό ρόλο στην όλη υπόθεση, διότι με το έργο του ενεργοποιεί το όλο πεδίο δράσης. Δίχως τη σκέψη του παιδαγωγού η Ηλέκτρα δεν θα μπορούσε να πείσει τον Ορέστη παρά μόνο μέσω της ρητορικής. Ενώ με τον παιδαγωγό λειτουργεί η μαιευτική, η οποία θα αλλάξει όλα τα δεδομένα. Για να παλέψει με την εξουσία, ο Ορέστης είχε απαραίτητα ανάγκη από την ουσία, την οποία κατείχε ο παιδαγωγός, ο δάσκαλος. Η συνομιλία του με τον Ορέστη και την Ηλέκτρα θα είναι καθοριστική, αφού θα μετατρέψει το αδιανόητο που θα γίνει πρώτα ουτοπία για τους δύο νέους και στη συνέχεια όραμα, όταν η διαλεκτική τους θα εξελιχτεί. Στον τομέα της γενοκτονολογίας ένας ανάλογος δάσκαλος θα ήταν o Raphael Lemkin, μόνο που εμφανίστηκε πολύ αργότερα σε σχέση με την επιχείρηση. Μετά λοιπόν, από την απόφαση της εκτέλεσης, υπάρχει και η πράξη. Για να είναι τελική όμως πρέπει να υπάρχουν όλες οι συνθήκες που αναφέραμε αλλιώς η κατάρα των Ατρειδών δεν θα είχε τέλος. Η τραγωδία σε αυτή την περίπτωση λειτουργεί αλγοριθμικά μέσω της εκδίκησης. Μόνο που η εκδίκηση φέρνει την εκδίκηση. Ενώ εδώ η διεκδίκηση φέρνει τη δίκη, η οποία γίνεται σε επίπεδο Αρείου Πάγου και είναι τελεσίδικη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ένα τέλος στον αλγόριθμο. Με άλλα λόγια, υπάρχει και το επίπεδο της υψηλής στρατηγικής που μεταφράζεται στα δικαιώματα της Ανθρωπότητας με την μετα -γνώση και όχι μόνο την γνώση. Αλλιώς η τιμωρία του εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας δεν θα ήταν δίκαια, πράγμα το οποίο θα ήταν απαράδεκτο. http://www.lygeros.org/articles.php?n=9276&l=gr
________________________
|
Για να είσαι αθώος πρέπει να σε κατηγορήσουν
Ν. Λυγερός
Ένα
γενικό πρόβλημα που έχουμε στον τομέα της γενοκτονολογίας δεν είναι ο
καθορισμός του θύτη, διότι μελετάμε γενοκτονίες που υπάρχουν, αλλά ο
καθορισμός του αθώου. Πρέπει να υπάρξει μια διαφορά μεταξύ αθώου και
θύματος, για να αντέξει η τελευταία έννοια την ενσωμάτωση της έννοιας
του Δίκαιου. Ένας παράδοξος αρχικά ορισμός του αθώου είναι ο εξής,
τουλάχιστον ως αναγκαία συνθήκη. Για να είσαι αθώος πρέπει να σε
κατηγορήσουν. Και αυτή η κατηγορία βέβαια μπορεί να είναι και παθητική,
με την έννοια ότι δεν απαιτεί καμιά πράξη εκ μέρους του αθώου. Απλώς
υπάρχει και λόγω ύπαρξης κάποιος τον κατηγορεί. Αυτός ο κάποιος είναι εν
δυνάμει ο θύτης. Η επιλογή αυτού του ορισμού είναι ορθολογική και πιο
αποτελεσματική, για να εξηγήσει και την ύπαρξη της πράξης της
γενοκτονίας. Διότι λίγο πριν την γενοκτονία, ποιος θα τολμούσε να
χαρακτηρίσει το μελλοντικό θύμα με τη λέξη της αθωότητας. Κανένας δεν
μπορεί να το χαρακτηρίσει εκ των προτέρων. Ο καθορισμός γίνεται μόνο εκ
των υστέρων, δηλαδή μετά το γεγονός που παράγεται από την πράξη της
γενοκτονίας. Για να γίνει όμως το τελευταίο, προϋπάρχει το στάδιο της
κατηγορίας. Κάποιος κατηγορεί το άτομο για κάτι που είναι και όχι κάτι
που έκανε. Με αυτόν τον τρόπο, το άτομο αποκτά την οντολογία του αθώου
που δεν είχε αλλιώς. Έχουμε λοιπόν μια αλλαγή φάσης, τουλάχιστον για το
φιλοσοφικό βλέμμα του άλλου προβλήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει
λύση, απλώς ότι καθορίζονται με αυτόν τον τρόπο οι αρχικές συνθήκες. Ας
εξετάσουμε τώρα μερικά μοντέλα. Είναι η Αντιγόνη αθώα; Απολύτως όχι! Η
Αντιγόνη είναι Δίκαια. Διότι επιλέγει να κάνει μια απαγορευμένη πράξη
από το καθεστώς. Για το τελευταίο, είναι η πράξη της που είναι
καταδικαστέα και όχι η ύπαρξή της. Με την Ηλέκτρα υπάρχει ήδη μια
διαφορά λόγω αντίστασης. Βέβαια αυτή η αντίσταση είναι παθητική και
ερμηνεύεται μάλιστα ακόμα και παθολογικά. Γι’ αυτό το λόγο, δεν
καταδικάζεται πράγμα το οποίο τη διαφοροποιεί με την Αντιγόνη. Η Ηλέκτρα
λόγω παθητικής αντίστασης μεταβάλλεται σιγά σιγά σε μαρτύριο. Αν
θέλουμε ένα ξεκάθαρο παράδειγμα αθώου, πρέπει να πάρουμε τον Ορέστη,
τουλάχιστον για το πρώτο μέρος της ζωής του. Διότι από τη γέννηση του, η
ύπαρξη του είναι καταδικαστέα λόγω όχι μόνο του χρησμού αλλά και του
οικογενειακού παρελθόντος. Μάλιστα είναι τώρα δυνατόν να πούμε ότι στο
πλαίσιο της τραγωδίας αυτός ο ρόλος είναι απαραίτητος για να μπορέσει να
βάλει ένα τέλος στην κατάρα των Ατρειδών μέσω μιας ακραίας πράξης, ενώ
αρχικά έρχεται να σώσει την αδελφή του την Ηλέκτρα. Η δεύτερη αλλαγή
φάσης που θα τον μεταμορφώσει σε Δίκαιο, είναι ένα έγκλημα, το οποίο
προϋποθέτει την πρώτη φάση για να μπορέσει να αθωωθεί στη Δίκη. Το
ενδιαφέρον της υπόθεσης προέρχεται από άλλο ένα βαθύ νοητικό σχήμα.
Πρέπει να υπάρξει έγκλημα το οποίο να είναι δίκαιο για να υπάρξει αθώωση
με όλη τη σημασία της λέξης. Διότι η αθώωση δεν είναι μια εκφυλισμένη
εκδοχή της αθωότητας.
_______________________
__
Δευτέρα, 23 Απριλίου 2012
Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο
μια επέτειος
Ν. Λυγερός
Η γενοκτονία των Αρμενίων δεν είναι μόνο μια επέτειος αλλά μια
πραγματικότητα. Η γενοκτονία δεν υπάρχει μόνο στις 24 Απριλίου και δεν
τη θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας
και κατά συνέπεια δεν διαγράφεται από τη μνήμη μας όσο και να το θέλει
το τουρκικό καθεστώς. Δεν ξεχνάμε επιπλέον, διότι η Τουρκία δεν έχει
αναγνωρίσει ακόμα τη γενοκτονία των Αρμενίων. Δεν θέλει να αποδεχτεί ότι
ο Κεμάλ δεν ήταν παρά ένας Χίτλερ και τίποτα άλλο. Ο Κεμάλ είναι ένας
γενοκτόνος. Κεμάλ, ο γενοκτόνος. Αυτό είναι το όνομά του και κανένα άλλο
και όσο δεν το αποδέχεται η Τουρκία τόσο συμμετέχει στη γενοκτονία της
μνήμης. Τα θεμέλια του κεμαλικού κράτους είναι τα κόκαλα των Αρμενίων
και με το αίμα τους έδεσε το τούρκικο ατσάλι. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει
καθαρό τουρκικό υπόβαθρο. Και να αναγνωρίσει η Τουρκία τη γενοκτονία
των Αρμενίων συνεπάγεται με αυτό. Δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει λύση
βέβαια, αφού με τις προσπάθειες του νεοθωμανισμού υπάρχει προσπάθεια να
ελαχιστοποιηθεί ο ρόλος του Κεμάλ. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν είναι ο
συνεχιστής μιας οθωμανικής προσπάθειας εξόντωσης κάθε μη μουσουλμανικού
στοιχείου από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν ξεχνάμε ότι οι πρώτες
επίσημες αναφορές προβλημάτων που υπάρχουν γίνονται ήδη από το 1878 στο
Συνέδριο του Βερολίνου από την αρμενική αντιπροσωπεία. Δεν ξεχνάμε,
βέβαια, ότι οι πρώτες μαζικές σφαγές γίνονται το 1894. Και θεωρούμε ότι
από τότε αρχίζει η γενοκτονία των Αρμενίων και όχι μόνο το 1915. Δεν
μπερδεύουμε τα θεσμικά σύμβολα με την ιστορική πραγματικότητα. Διότι δεν
το επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι ο
Αρμενικός λαός είναι ένας χριστιανικός λαός και ότι αυτή η ιδιότητα
είναι μια από τις δικαιολογίες που χρησιμοποιήθηκαν για να τον
γενοκτονήσουν. Ο Κεμάλ ήταν απλώς το αποκορύφωμα της φρίκης και της
βαρβαρότητας, αλλά και οι δυο υπήρχαν από πριν. Αυτή, λοιπόν, η
βαρβαρότητα δεν είναι μια καινοτομία του Κεμάλ αλλά το υπόβαθρό του. Και
δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο αν η Επιχείρηση Νέμεσις χτύπησε κτήνη
σαν τον Ταλαάτ Πασά. Δεν είναι τυχαίο αλλά αναγκαίο που το Δικαστήριο
του Βερολίνου αθώωσε τον Soghomon Tehlirian. Ακόμα και η θεσμική
δικαιοσύνη αποδέχτηκε ότι ένα θύμα μπορεί να μετατραπεί σε δίκαιο λόγω
ανάγκης. Και αυτό το έκανε πολύ πιο πριν αναγνωρισθεί ή μάλλον επινοηθεί
η έννοια της γενοκτονίας από τον Raphael Lemkin. Πράγμα που σημαίνει
ότι η θεσμική δικαιοσύνη αναγνώριζε ήδη από τότε τη βαρβαρότητα του
εγκλήματος κατά της Ανθρωπότητας. Διότι αυτό είναι η γενοκτονία των
Αρμενίων. Είναι η πρακτική απόδειξη της βαρβαρότητας. Με άλλα λόγια η
επέτειος είναι μόνο ένα σύμβολο, ενώ η πραγματικότητα δεν έχει πάψει,
αφού δεν αναγνωρίζεται καν η ύπαρξή της από το τουρκικό καθεστώς.
Ομιλία του Νίκου Λυγερού
στην πολιτική εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων
από την Τουρκία το 1915στην πολιτική εκδήλωση για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων
Πολεμικό Μουσείο, Αθήνα Κυριακή 22 Απριλίου 2012
______________________
___
3/2/2012
Η έννοια του πολιτισμού
Ν. Λυγερός
Ο πολιτισμός δεν ανήκει στο κοινωνικό πλαίσιο, είναι μια υπερκοινωνική
δομή. Έχει στοιχεία του μάγματος του Καστοριάδη και ανήκει στην
πολλαπλότητα της ανθρωπότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που δεν
περιορίζεται σε κοινωνιολογικά δεδομένα, ο πολιτισμός αποτελεί όντως
έναν πλούτο. Ενώ στην κοινωνιολογία είναι μόνο ένας παράγοντας που δεν
ανήκει στον πυρήνα που καθορίζει μια κοινωνία. Αντιθέτως όμως αυτό το
μειονέκτημα είναι ενδεικτικό της ιδιότητας του μάγματος. Το να μην
καθορίζει μια ιδιαίτερη κοινωνία, ο πολιτισμός δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι η αξία του είναι ελάχιστη. Αν η ουσία δεν είναι καθοριστική σε μια
ανούσια δομή, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άτοπη η αρχική υπόθεση. Είναι
απλώς λογικό με την έννοια της ταυτιστικής λογικής. Η κοινωνία ως
συνδυαμός του συστήματος που καθορίζει και ελέγχει, και της μάζας που
βιώνει την καθημερινότητα, δεν έχει ανάγκη από τον πολιτισμό. Η
αποκλειστική ενασχόληση με το σήμερα και το αύριο, είναι το επόμενο
στάδιο μιας γραμμικής γενίκευσης της ιδέας του παρόντος δίχως την ανάγκη
της ύπαρξης του μέλλοντος. Η καθημερινότητα έχει απλώς παχύνει το παρόν
για να μην έχει να ασχοληθεί ούτε με το παρελθόν ούτε με το μέλλον.
Έτσι το παρόν λειτουργεί ως ένα απορροφητικό πεδίο λήθης. Συνεπώς ο
πολιτισμός δεν μπορεί ν’ ανήκει σε αυτό το κοινωνικό παρόν. Αυτό όμως
δεν δηλώνει ότι δεν είναι μια αξιόλογη οντότητα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο.
Απλώς οι κοινωνικοί περιορισμοί δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη του
πολιτισμού. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι ο πολιτισμός υπάρχει ανεξάρτητα
από αυτό το πλαίσιο. Ο πολιτισμός δεν παράγεται από την κοινωνία, ούτε
από το σύστημα ενεργά ούτε απο τη μάζα παθητικά. Ο πολιτισμός
εμφανίζεται ως ένα ενδιάμεσο στοιχείο της ανθρωπότητας και με αυτήν την
έννοια είναι λιγότερο αφαιρετικός. Από την άλλη δεν παράγεται ούτε από
μία μορφή ελιτισμού. Οι μοναδικότητες που μπορεί να είναι εφήμερες στο
μάγμα του Καστοριάδη αφήνουν ένα έργο, το οποίο δεν είναι αναγκαστικά
εφήμερο. Και αυτό από την τοπική δράση επηρεάζει ως ένα σημείο την
εξέλιξη και τον καθορισμό ενός στοιχείου που ανήκει στην οντότητα που
ονομάζουμε πολιτισμό. Επανέρχεται λοιπόν η ρομποτική νοοτροπία του
Brooks όπου αυτήν τη φορά τα μοναδιαία στοιχεία ανήκουν πια σε μια
αφαιρετική ομάδα ή μάλλον υπερομάδα που έχει μια καταλυτική δράση μόνο
και μόνο ως ολότητα. Η κάθε μοναδικότητα δεν αντέχει το βάρος του
πολιτισμού, η ομάδα τους όμως μπορεί να το καταφέρει. Είμαστε λοιπόν σε
ένα συλλογικό πλαίσιο που δεν ενσωματώνει κάθε στοιχείο αλλά το οποίο
μέσα από ένα δίκτυο δράσεων προκαλεί μια συνολική αλλαγή. Με αυτόν τον
τρόπο μπορούμε να επινοήσουμε πιο δυναμικά και επιπλέον στρατηγικά την
έννοια του πολιτισμού. Δεν είναι πια ένα άχρηστο κοινωνιολογικό
σύμπλεγμα, είναι πολύπλοκο δίκτυο που δημιουργείται από μαγματικές
κινήσεις των εφήμερων μοναδικοτήτων και γι’ αυτόν τον λόγο είναι πιο
ευάλωτη από την έννοια της ανθρωπότητας.
Αναδημοσίευση από το Lygeros.org
Αναδημοσίευση από το Lygeros.org
____
