Επερχόμενη και τετελεσμένη εξαθλίωση

αSκeΨιa

Πρόλογος

Με σκοπό την ιχνηλασία μιας κοινωνίας που κινείται μεταξύ παθητικότητας και άρνηση προσαρμογής στα συμπτώματα ενός οικονομικού συμβάντος , το οποίο αναπτύχθηκε δια της πνευματικής και κοινωνικής “χρεοκοπίας”, προσεγγίζω το θέμα στο επίπεδο των διαπιστώσεων και σε επόμενη ανάρτηση στην αιτιατή έναρξή του (σύντομη αναφορά).

Η δυναμική της οικονομικής εξαθλίωσης, και η”συμμετοχή”των πολιτών στη διαμόρφωση μιας κατεστημένης κυκλοθυμικής καταστροφολογίας, επιτυγχάνεται με την χειραγώγηση του τύπου, της δημοσιoγραφίας καθώς και την δημοσιογραφούσας “διανόησης” , και την υπερέκθεση (των πολιτών) στην κατευθυνόμενη πληροφόρηση, η οποία εξαντλεί τα προβλήματα της ελλαδικής κοινωνίας στη συντελεσμένη οικονομική καταστροφή. Επιπρόσθετα η αδυναμία πρόσβασης των πολιτών στο γνωστικό πεδίο του προβλήματος, προσανατόλισε τον κόσμο στην απροσδιοριστία της αντίδρασης. Ο παρακείμενος της εξαθλίωσης δια της εγελιανής διαπαθητικότητας, συνιστά τον καταλύτη στο συντελεσμένο, δηλ ο προ(σ)καλών τα δεινά της κρίσης και ο συμμετέχων στην επδείνωσή της, είναι ο κοινός τόπος , η ικανή συνθήκη στην ανάδειξη των αιτίων.Ωστόσο η εκπρόθεσμη λογική προσέγγιση των προβλημάτων,ως αποτέλεσμα των κλιμακούμενων εξελίξεων, επιφέρει αδυναμία αντιμετώπισης, παραίτησης και συμβιβασμού όπου προσλαμβάνει και στοιχεία αλλοτρίωσης της προσωπικότητας και αλλαγή της ιεράρχησης στην πυραμίδα των αξιών.Μέσα σ ένα κλίμα κοινωνικά ανίκανων κυβερνήσεων, συγκυβερνήσεων, αλλά και ανάπτυξης ιδιωτικών στρατηγικών κυριαρχίας, διαμορφώνεται η αδυναμία συγκρότησης σώματος αντίδρασης, ελλείψει διαλεκτικής της κρίσης, δια της απουσίας τρόπου συλλογικότητας.Θεατές του πολυεπίπεδου προβλήματος, ανίκανοι δρόντες εξεγερμένων συνειδήσεων, συνομολογούμε και συνδιαμορφώνουμε το αποτρόπαιο μέλλον.

Είναι απαραίτητο να γίνει μια σφαιρική προσέγγιση, προκειμένου να δωθεί μια πολύπλευρη εικόνα.Η περιπτωσιολογικη εξέταση της κρίσης απομακρύνει από το επιθυμητό και εκκολάπτει το ανεπιθύμητο.H λογική της κοινωνικής εμπειρίας λέει: Eίναι εξ ορισμού αδύνατη η οικονομική ανάκαμψη, αν δεν επανακάμψουμε σε κοινωνικές προτεραιότητες.

CaRiNa

________________

Επερχόμενη και τετελεσμένη εξαθλiωση

1

- Διανθρωπισμος -

Η αδιαπραγμάτευτη διαμόρφωση των όρων του μνημονίου, στα πλαίσια του προγράμματος «διάσωσης», οδήγησε τη πολιτεία να δώσει προς ψήφιση, τόσο τα μνημόνια όσο και σειρά νομοσχεδίων, τα οποία παραβίαζαν το ελληνικό σύνταγμα, το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις κοινοτικές οδηγίες. Στη εφαρμόγή του μετήλθε μεθόδους εξαναγκαστικής προσαρμογής, ενεργοποιώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, χωρίς να λάβει υπόψιν της, την αδυναμία ανταπόκρισης των πολιτών, στις νέες συνθήκες που μονόπλευρα διαμόρφωνε η πολιτεία εις βάρος του. Ωστόσο αυτό που παρουσίασε ως αποτέλεσμα δεν σύναδε με το σκοπό και εικονοποιούσε τη νοσηρή ατμόσφαιρα μιας ασφυκτικής πολιτικής.

Συνεκδοχικά, οδήγησε σε βαίαιη αποδόμηση της ζωής των ανθρώπων, ως κοινωνικά υποκείμενα, αλλά και στη τελμάτωσή τους ως ενεργούς πολίτες μιας οργανωμένης, αδιαπραγματευτικού τύπου σχέσης, οι οποίοι διαβιούν σ' αυτή τη χώρα. Βέβαια αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο το οποίο εφαρμόζεται μόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα το οποίο ενχαράσεται στο πρόσωπο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Στην τελευταία τετραετία, στη σαρωτική του δράση, οι ραγδαίες μεταβολές, αποδυναμώνουν τους ανθρώπινους δεσμούς και ανασυγκροτόντας τους, στο νέο πεδίο του υπερκαπιταλιστικού μοντέλου, χερσώνουν το ηθικό υπόβαθρο στο οποίο οικοδομείται και λειτουργεί το ανθρώπινο οικοδόμημα.

Τα σημαίνοντα εξωθήθηκαν σε μετάθεση από το χώρο της αποδόμησής τους, στο φαντασματικό χώρο της επανασύνθεσής τους, προκειμένου να ανασημασιοδοτηθούν. Αυτή η βίαιη, επιτακτική και ταχύτατη προσαρμογή στη νέα κοινωνική πραγματικότητα, δημιούργησε αρχικά το αίσθημα του φόβου το οποίο μάλιστα επιβλήθηκε προκαλώντας την ανάδυση του αισθήματος της ντροπής και ενοχής.

Εκεί παρακολουθήσαμε να εκφύονται κοινωνικά παράγωγα, ως συμπτώματα, όπως ενδεικτικά, το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», το οποίο εκτός από τον εθνικιστικό χαρακτήρα του, με αυτόν δηλαδή που δεξιώνεται την κοινωνία, του αποδίδεται και χροιά νεοναζισμού. Εδώ τίθεται όμως το ερώτημα : σύπτωμα ποιου συμβάντος και ποιου υποκειμένου;

«Oταν τα ζωτικά για τον άνθρωπο αγαθά δεν κοινωνούνται αλλά παραδίδονται στην κερδοφόρα εκμετάλλευσή τους από ιδιώτες, η συλλογικότητα σαφώς διολισθαίνει στην απανθρωποποίηση, στον πρωτογονισμό της κυριαρχίας των ενστίκτων, στον αχαλίνωτο ατομοκεντρισμό. Γι’ αυτό και κάθε συλλογικότητα που αντιμάχεται τη ζούγκλα (την αναγκαιότητα «το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό») νομοθετεί την κοινωνική διαχείριση των ζωτικών αγαθών με τη συμβολή όλων των μελών της: Tην οικονομική (φορολογική) συνεισφορά και τη διαχείριση των κοινών αναγκών από εντεταλμένους της κοινωνίας λειτουργούς.» - Χ.Γιανναράς

Έτσι πέρα από τις οικονομικοτεχνικές πρακτικές, διαμορφώνεται μια κοινωνία μόρφωμα, ένα αναβιωτικό όνειρο ως εφιάλτης, μιας μεταπτωτικής έξαρσης των μορφών, μιας φιλοσοφίας του δυϊσμού, ως εμβατήριο.

Σ' αυτόν τον στίβο, η ανθρωποποίηση δίνει τη σκυτάλη στον διανθρωπισμό, την αποχαύνωση στην οικιακή κοινωνία, την ποσοτική στοιχειακή ανάλυση, την εξατομίκευση στο κοινωνικό πεδίο, μιας εξουσίας ατομολάγνας.

Η περιέλιξη στην ατομικότητα.

Δύσκολοι καιροί 

η εποχή του ψύχους έρχεται.

Kείμενο Carina

22/3/2013

__