Πολιτικό υποκείμενο

Ομιλία του Δ.Βεργέτη  για τον Alain Badiou - NOSOΤROS 9/02/2012

με θέμα : «Α. Badiou: Οι Εξεγέρσεις και η συμβαντική αφύπνιση της ιστορίας»
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από CaRiNa
video 1 : http://www.youtube.com/watch?v=gkq-T-Fxp3I
video 2: http://www.youtube.com/watch?v=r6Swoelziqg
Σχετικά με το πολιτικό υποκείμενο.

7:16
[...] O Alain Badiou η πορεία,η τροχιά του,με την πορεία του Jacques Lacan τέμνονται σε πάρα πολλά σημεία και σ' ένα εξ' αυτών ιδιαίτερα ευαίσθητο θα έλεγα,αφορά τη ρήξη του πολιτικού υποκειμένου με τη βαθμίδα του κράτους και γενικότερα τη ρήξη της πολιτικής,την αποσύνδεση της πολιτικής,από τον κρατικό πειρασμό ο οποίος δεν έπαψε να διαβρώνει με τα επαναστατικά κινήματα εδώ και αιώνες.Ρήξη λοιπόν με το κράτος ,ρήξη με την εξουσία,στην κρατική της συμπύκνωση,όπως ακριβώς συναντάμε και στο Λακάν,μια ρήξη του υποκειμένου του ασυνειδήτου με τα κύρια σημαίνοντα(μ' αυτό που ο Λακάν ονομάζει κύρια σημαίνοντα),δηλαδή με όλες αυτές τις εξουσιαστικές συνιστώσες της συμβολικής τάξης,μ' αυτά τα ηγεμονικά σημαίνοντα τα οποία δυναστεύουν το πεπρωμένο του,δυναστεύσεις, το πεπρωμένο ενός υποκειμένου που καθορίζει την πορεία του,και που αργά έρχεται στο φως,στην ψυχανάλυση να αποσυνδέσει ακριβώς,να επανενεργοποιήσει,επανεκχωρώντας στο υποκείμενο,στο κάθε υποκείμενο ένα ανυποψίαστο περιθώριο ελευθερίας.Πρόκειται θα ΄λεγα λοιπόν,για ένα είδος (ανάμεσα σ' αυτήν την κοινή πορεία του Badiou και του..,με τους παράλληλους πνευματικούς βίους,παράλληλα πνευματικά εγχειρήματα,του Lacan και του Badiou,του Βadiou εμπνεόμενου από το Lacan ,πρόκειται ακριβώς  για κοινό παρονομαστή για ένα είδος ομόριζης,αναρχικής,θα 'λεγα διάστασης αυτή η αναρχική διάσταση που συμπυκνώνεται στη ρήξη με την εξουσία,στη ρήξη με τα κύρια σημαίνοντα,και που σαν σημείο αναφοράς,σαν κλειδί της πορείας του ενός και του άλλου, συνθέτουν ένα κοινό παρονομαστή.Υπάρχει η αναρχική,θα λεγα,διάσταση του A.Badiou όπως υπάρχει και μια αναρχική διάσταση στο Lacan ,συγκεκριμένα εντοπισμένη σ' αυτό το σημείο που προσπάθησα έτσι εν παρόδω να σκιαγραφήσω.[...]

16:15
[...] Εάν μου επιτραπεί να ενεργοποιήσω αυτή τη λακανική διάκριση ανάμεσα σε πραγματικότητα και πραγματικό αντιδιαστολή ανάμεσα σε πραγματικό και πραγματικότητα,θα έλεγα λοιπόν,ότι ο Badiou την επιστρατεύει προκειμένου ακριβώς να θεμελιώσει,μάλλον να επαναθεμελιώσει την πολιτική και συγκεκριμένα την αυτή η επαναθεμελίωση με τη συγκεκριμένη μορφή ο Badiou αποσπά την τοπική της πολιτικής από την εμπεδωμένη πραγματικότητα,την αποσπά επίσης από την υπερβατολογική ή υπερβατική εγγύηση της Ιστορίας μιας εγελιανής και μαρξιστικής ιστορίας,την αποσπά επίσης από την κοινωνιολογική ουσιοποίηση των κοινωνικών τάξεων και την προσαρτά σ' αυτό που ονομάζει συμβατικό χώρο.Μιλάμε λοιπόν στον Badiou για πολιτική σε συνάρτηση πάντα στους συμβατικούς χώρους,το οποίο σημαίνει ότι δεν μιλάμε για την πολιτική συσχετίζοντας την με τη βαθμίδα του κράτους,με τους κρατικούς θεσμούς,με το πεδίο άσκησης της κρατικής εξουσίας,με το πεδίο εγγραφής των μαζών στην κρατική εξουσία.Το συμβάν απ' όπου πηγάζει η δυνατότητα της πολιτικής,δεν υπάγεται στην τάξη της πραγματικότητας αλλά σ' αυτό που εγγράφεται στον ιστό της,υπό καθεστώς εσωτερικού αποκλεισμού, δηλαδή στο συμβάν,στο αδιανόητο του συμβάντος,στην εξαίρεση του συμβάντος.Στο δυτικό κόσμο υπήρξε ένα είδος έκλειψης του πολιτικού σ' αυτήν την λεγόμενη μεσοδιαστηματική περίοδο,την ενδιάμεση περίοδο,ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας περίπου ή από τα μέσα της δεκαετίας περίπου του '70 και φτάνει ως τις πρόσφατες σχετικά νορβηγίες και αναμφίβολα το πραγματικό ξαναζωντανεύει στις μέρες μας,η διάσταση του πραγματικού.Αυτή τη έκλειψη που είναι οριστική και αμετάκλητη ,έκλειψη συνυφασμένη με το τέλος της ιστορίας που του είχαν εξαγγείλει μετά Βαΐων και κλάδων και στρατιωτικών εμβατηρίων φυσικά,μεταξύ άλλων και η οικογένεια Bush,το τέλος της ιστορίας αποσυντίθεται σαν μια πραγματικά ιδεολογική εργαλειοποιημένη μυθοπλασία που χρησίμεψε,πολύ απλά,σαν προκάλυψη για πολέμους και για επέκταση της αμερικάνικης κυριαρχίας προς τον αραβικό κόσμο και προς μια σειρά από άλλους ατυχείς λαούς .
Σε συνάρτηση λοιπόν με την πολιτική του συμβάντος,μ' αυτήν την ετεροτοπία του συμβάντος προς το πεδίο της πραγματικότητας ο Badiou αναπτύσσει ορισμένες έννοιες που ακριβώς περιβάλλουν αυτή την έννοια του συμβάντος και αποδεικνύουν τις πολιτικές δυνατότητες που ενδημούν σ' αυτό το σημείο της συμβατικής ρήξης της πραγματικότητας.Μια απ' αυτές τις κατηγορίες που έχουμε μνημονεύσει είναι έννοια του υποκειμένου.Είναι αδιανόητο να στοχαστούμε,να επιχειρήσουμε να στοχαστούμε,αυτό που προσκομίζει ο Badiou ως αναλυτική των εξεγέρσεων χωρίς να αναφερθούμε ακριβώς στην έννοια του υποκειμένου.
Το υποκείμενο,δεν υπάρχει πολιτικό υποκείμενο,καταρχήν,στον Badiou και στον τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα.Το υποκείμενο δεν προηγείται της πολιτικής,καθότι έπεται του συμβάντος,και αποκρυπτογραφούμε ακριβώς ότι η πολιτική συγκροτείται ως μια μετασυμβατική διαδικασία.Δεν υπάρχει λοιπόν πολιτική παρά υπό την πρωθύστερη ρήξη της πραγματικότητας, χωρίς την πρωθύστερη ρωγμή που εισάγει στο πεδίο της ιστορικής πραγματικότητας η ανάδυση του συμβάντος.Υπάρχει το κράτος ,υπάρχουν κατασταλτικοί μηχανισμοί,οι κοινοβουλευτικές αλλαξοκωλιές,υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα,αλλά δεν υπάρχει πολιτική με την έννοια που της δίνει ,όπως την επαναπροσδιορίζει ο Badiou,όπου υπάρχει η συνταύτιση της πολιτικής με το πραγματικό-σημείο κλειδί για την θεωρία του.Το πραγματικό δεν είναι οι θεσμικές εκφράσεις,δεν είναι οι προγραμματικές εξαγγελίες,δεν είναι οι μεσσιανικές προσδοκίες.Και υπό αυτήν την άποψη η συνταύτιση της πολιτικής με το πραγματικό είναι μια ρήξη στην ιστορία του μαρξισμού -πως είναι,μια σειρά όπου συνιστούν ρήξη με τον κλασσικό μαρξισμό-πρακτικά όλες οι θέσεις που διατυπώνει ο Badiou και θα επανέλθω πάνω σ' αυτό.

Επίσης δίπλα στο υποκείμενο θα πρέπει να ευθυγραμμίσουμε μέσα από έννοιες οι οποίες συμπράττουν σ΄αυτήν την συμπαντική εστία ,οι έννοιες της παρέμβασης,οι έννοιες της ονοματοδοσίας ένα συμβάν της τάξης του πραγματικού έρχεται στο προσκήνιο ,αποσυνδεδεμένο από οποιαδήποτε επωνυμία,μιας έννοιας που μετέχει στην έννοια του πραγματικού,είναι εκτός συμβολικής τάξης,είναι συμβολικά μη σημασιοδοτημένο,εξού και η αναγκαιότητα μιας ιδιαίτερης πολιτικής ονοματοδοσίας,η οποία τοποθετεί,εντοπίζει ακριβώς αυτή τη συμβατική του ιδιαιτερότητα και φυσικά η έννοια της πιστότητας η άλλη κεντρική έννοια γύρω από την προβληματική του Badiou.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το συμβάν δεν μπορεί να χαρτογραφηθεί σ' ένα εξαντικειμενισμένο ορίζοντα,με όρους κοινωνιολογικής πλαισίωσης,κοινωνιολογικής αναρχικής.Αντίθετα ένα συμβάν απαιτεί μια σειρά από πρωτότυπα εννοιολογικά εργαλεία για να σμιλευτεί ακριβώς η ιδιαιτερότητα που έχει το προφίλ του.[...]

____________

video 1
______________
___