Συνέντευξη με τον πανεπιστημιακό Κώστα Δουζίνα

Λείπει η πολιτική βούληση για τη δίωξη του φασισμού

*

Συζητάμε με τον καθηγητή φιλοσοφίας του Δικαίου για τις φασιστικές επιθέσεις, το πολιτικό σύστημα, το αντιφασιστικό μέτωπο. «Ανιστόρητη και ηθικά βλακώδη» χαρακτηρίζει τη «θεωρία των δύο άκρων» ο Κ. Δουζίνας και καταλήγει «Η θεωρία των δύο άκρων, λοιπόν, δείχνει την ηθική έκπτωση, τον τεράστιο κυνισμό ενός συστήματος εξουσίας, που έχει περάσει πια το όριο της φυσικής του ζωής και βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αν δεν έχει ήδη πεθάνει και επιβιώνει ως ζόμπι».

Χι­λιά­δες κό­σμου δια­δή­λω­σαν ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό, την πε­ρα­σμέ­νη Τε­τάρ­τη με α­φορ­μή τη δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσ­σα. Για­τί τώ­ρα; Από τη στιγ­μή που δεν ή­ταν η πρώ­τη ε­πί­θε­ση, ού­τε καν δο­λο­φο­νία α­κρο­δε­ξιών.

 
Η δο­λο­φο­νία του Παύ­λου Φύσ­σα ξύ­πνη­σε την ι­στο­ρι­κή μνή­μη του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Η 4η Αυ­γού­στου, ο Εμφύ­λιος, το «α­νώ­μα­λο ’50», η δο­λο­φο­νία Λα­μπρά­κη… ήρ­θαν στο μυα­λό ό­λων. Το εν­δια­φέ­ρον, ό­μως, ε­ρώ­τη­μα εί­ναι για­τί δεν υ­πήρ­ξε α­νά­λο­γη α­ντί­δρα­ση ό­ταν χτυ­πού­σαν τους με­τα­νά­στες, τους μι­κρο­πω­λη­τές, ό­ταν ε­ξευ­τέ­λι­ζαν τις ο­ρο­θε­τι­κές. Μια πρώ­τη α­πά­ντη­ση εί­ναι ό­τι τα ΜΜΕ δεν πρό­βα­λαν ι­διαί­τε­ρα αυ­τά τα πε­ρι­στα­τι­κά ού­τε οι πο­λι­τι­κοί πή­ραν δη­μό­σια θέ­ση, ώ­στε να κα­λέ­σουν σε έ­να α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο. Και σε αυ­τό ευ­θυ­νό­μα­στε ό­λοι, α­κό­μα και η Αρι­στε­ρά. Το να με­τράς τη ζωή του Έλλη­να ως πιο ση­μα­ντι­κή α­πό τη ζωή ε­νός με­τα­νά­στη εί­ναι σαν να υιο­θε­τείς τη φα­σι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γία. «Όταν δο­λο­φο­νεί­ται κά­ποιος άν­θρω­πος, δο­λο­φο­νεί­ται ό­λη η αν­θρω­πό­τη­τα», ό­πως λέει και ο φι­λό­σο­φος Εμμα­νουέλ Λε­βι­νάς. Ο φα­σί­στας δεν σε σκο­τώ­νει για το τι κά­νεις, αλ­λά για το ποιος εί­σαι. Μαύ­ρος, ε­βραίος, ο­μο­φυ­λό­φι­λος, α­ρι­στε­ρός… Ο φα­σι­σμός σε κα­τα­δι­κά­ζει γι’ αυ­τό που εί­σαι εκ γε­νε­τής. Αυ­τό εί­ναι που δια­χω­ρί­ζει τη φα­σι­στι­κή ι­δε­ο­λο­γία α­πό ό­λες τις άλ­λες ι­δε­ο­λο­γίες, α­κό­μα και τις δε­ξιές. Αν λοι­πόν μι­λά­με για α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο, ας συμ­φω­νή­σου­με ό­τι προ­με­τω­πί­δα του πρέ­πει να εί­ναι ό­τι «ό­λες οι ζωές έ­χουν την ί­δια α­ξία», ό­τι η Μα­κρό­νη­σος, η Γυά­ρος και η Αμυ­γδα­λέ­ζα εί­ναι ε­ξί­σου α­πο­τρό­παια στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης.
 
Στις δια­δη­λώ­σεις των τε­λευ­ταίων η­με­ρών δεν έ­γι­ναν ξε­χω­ρι­στές πο­ρείες, αλ­λά ό­λοι μα­ζί δια­δή­λω­σαν ε­νά­ντια στο φα­σι­σμό. Στο ί­διο μή­κος κι­νή­θη­καν και οι δη­λώ­σεις στε­λε­χών της Αρι­στε­ράς, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα η Λιά­να Κα­νέλ­λη, που κά­λε­σαν σε έ­να ε­νιαίο α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο. Εί­ναι ελ­πι­δο­φό­ρα αυ­τή η ει­κό­να;

 
Η Αρι­στε­ρά, δυ­στυ­χώς, βρί­θει α­πό ναρ­κισ­σι­σμούς των μι­κρών δια­φο­ρών, με τις βυ­ζα­ντι­νο­λο­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα α­ντι­θέ­σεις, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες των ο­ποίων έ­χουν πε­ρά­σει στην δι­καιο­δο­σία των ι­στο­ρι­κών. Όταν αυ­τές γί­νο­νται α­ναί­τιες και βλα­βε­ρές συ­γκρού­σεις η Αρι­στε­ρά γί­νε­ται μέ­ρος του προ­βλή­μα­τος και χά­νει τον λό­γο ύ­παρ­ξής της. Αλλά έ­να κομ­βι­κό γε­γο­νός, έ­να συμ­βάν, μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει ως κα­τα­λύ­της για να ου­δε­τε­ρο­ποιή­σει, έ­στω και προ­σω­ρι­νά, αυ­τή τη λο­γι­κή των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών. Αυ­τό συ­νέ­βη τώ­ρα, νο­μί­ζω. Ας ελ­πί­σου­με ό­τι η α­δρα­νο­ποίη­ση των δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών θα πά­ρει μό­νι­μο χα­ρα­κτή­ρα και δεν θα κρα­τή­σει μό­νο μια βδο­μά­δα. Αλλά, α­κό­μα και αυ­τό να συμ­βεί, εί­ναι έ­να κα­λό βή­μα για­τί ξα­να­βά­ζει την Αρι­στε­ρά μπρο­στά στην ι­στο­ρι­κή της μνή­μη, το πα­ρελ­θόν της, και βέ­βαια τις ευ­θύ­νες της για το μέλ­λον.

Φρού­δα ελ­πί­δα και πο­λι­τι­κό λά­θος

«Να βγει η Χρυ­σή Αυ­γή ε­κτός νό­μου». Πρό­κει­ται για μία συ­ζή­τη­ση χω­ρίς βά­ση;

 
Κα­τ’ αρ­χάς θέ­λω να πω ό­τι στην Ελλά­δα υ­πάρ­χει έ­να α­κό­μα πα­ρά­δο­ξο. Η Χρυ­σή Αυ­γή εί­ναι ταυ­τό­χρο­να νό­μι­μο κόμ­μα και ε­γκλη­μα­τι­κή ορ­γά­νω­ση. Αν δού­με για πα­ρά­δειγ­μα του Ιρλαν­δούς, τους Βά­σκους ή τους Κουρ­δους, χω­ρίς σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση να θέ­λω να κά­νω κα­μία ι­δε­ο­λο­γι­κή ταύ­τι­ση, το Σιν Φέιν ή­ταν το νό­μι­μο πο­λι­τι­κό κόμ­μα, ε­νώ ο Ι­ΡΑ ή­ταν η πα­ρά­νο­μη έ­νο­πλη ορ­γά­νω­ση. Στην Ελλά­δα, ό­μως, υ­πάρ­χει πλή­ρης σύ­μπτω­ση. Η ΧΑ εί­ναι κόμ­μα και συμ­μο­ρία. Η α­πα­γό­ρευ­ση πο­λι­τι­κών κομ­μά­των εί­ναι α­τε­λέ­σφο­ρη και προ­βλη­μα­τι­κή. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με, ε­πί­σης, ό­τι έ­χει χρη­σι­μο­ποιη­θεί κυ­ρίως, για να μην πω α­πο­κλει­στι­κά, ε­να­ντίον της Αρι­στε­ράς. Το Γερ­μα­νι­κό Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο και το Ευ­ρω­παϊκό Δι­κα­στή­ριο Ανθρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των έ­χουν α­πο­φα­σί­σει ό­τι η α­πα­γό­ρευ­ση του ΚΚ της Δυ­τι­κής Γερ­μα­νίας δεν πα­ρα­βία­ζε τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Η ά­πο­ψη μου ως νο­μι­κού εί­ναι ό­τι α­πο­τε­λεί φρού­δα ελ­πί­δα και πο­λι­τι­κό λά­θος να θεω­ρεί­ται ό­τι ο νό­μος μπο­ρεί να α­πα­γο­ρέ­ψει την ι­δέα του φα­σι­σμού. Οι ι­δέες δεν α­ντι­με­τω­πί­ζο­νται α­πό τον νό­μο, αλ­λά α­πό την πο­λι­τι­κή στις γει­το­νιές, στους δρό­μους στη Βου­λή. Επο­μέ­νως, α­κό­μα και αν τε­θεί ε­κτός νό­μου η Χρυ­σή Αυ­γή, μπο­ρεί να ξα­να­φτια­χτεί με άλ­λη ο­νο­μα­σία και να συ­νε­χί­σει τη δρα­στη­ριό­τη­τά της, ό­πως έ­γι­νε με α­πα­γο­ρευ­μέ­να κόμ­μα­τα στην Τουρ­κία ή την Αί­γυ­πτο. Αυ­τό που μπο­ρεί και πρέ­πει να γί­νει εί­ναι να α­ντι­με­τω­πι­στούν οι πρά­ξεις των στε­λε­χών και με­λών της Χρυ­σής Αυ­γής ως ε­γκλή­μα­τα και η ορ­γά­νω­ση ως συμ­μο­ρία. Το ελ­λη­νι­κό ποι­νι­κό δί­καιο εί­ναι πλού­σιο σε δια­τά­ξεις που ε­πι­τρέ­πουν τη δίω­ξη σε τέ­τοιο ε­πί­πε­δο, α­πλώς η α­στυ­νο­μία, οι ει­σαγ­γε­λείς και οι δι­κα­στι­κές αρ­χές δεν τις χρη­σι­μο­ποιούν. Εί­ναι α­δια­νό­η­το να εκ­κρε­μούν μό­λις 6 δι­κο­γρα­φίες για ε­γκλή­μα­τα που γί­νο­νται κά­θε μέ­ρα και έ­χουν στοι­χειο­θε­τη­θεί και κα­ταγ­γελ­θεί στις αρ­χές. Λεί­πει η πο­λι­τι­κή βού­λη­ση για τη δίω­ξη του φα­σι­σμού και ό­χι τα μέ­σα.

Δια­στρο­φή της «κα­νο­νι­κής» πα­ρα­νο­μίας 

Για­τί οι διω­κτι­κές αρ­χές και τα αρ­μό­δια υ­πουρ­γεία ε­νερ­γο­ποιή­θη­καν τώ­ρα;

 
Εί­ναι ε­ξορ­γι­στι­κό το γε­γο­νός ό­τι υ­πήρ­χαν 31 του­λά­χι­στον δι­κο­γρα­φίες θαμ­μέ­νες στο συρ­τά­ρι του υ­πουρ­γείου, τις ο­ποίες πα­ρέ­δω­σε τώ­ρα ο κ. Δέν­διας στον ει­σαγ­γε­λέα του Αρείου Πά­γου. Αν εί­ναι ε­γκλή­μα­τα δεν α­πο­τε­λεί πα­ρά­βα­ση κα­θή­κο­ντος του υ­πουρ­γού που κρα­τού­σε τις δι­κο­γρα­φίες στο συρ­τά­ρι σαν την λί­στα Λα­γκάρ­ντ; Για­τί τώ­ρα; Επει­δή δο­λο­φο­νή­θη­κε Έλλη­νας; Οι άλ­λες ζωές δεν με­τρού­σαν μέ­χρι τώ­ρα για τις αρ­χές; Αυ­τό α­κρι­βώς δεν λέει η ΧΑ; Αν, λοι­πόν, μι­λά­με για ά­κρα ας πού­με ό­τι αυ­τοί που α­νέ­χθη­καν ή και προ­στά­τευ­σαν την ε­γκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία εί­ναι το ά­κρο του πο­λι­τι­κού τό­ξου.
 
Όσοι βρε­θή­κα­με στις δια­δη­λώ­σεις της πε­ρα­σμέ­νης βδο­μά­δας, εί­δα­με τους α­στυ­νο­μι­κούς να πα­ρα­κούν τις ε­ντο­λές των ε­πι­κε­φα­λής τους και να ε­πι­τί­θε­νται στους δια­δη­λω­τές. Όμως γι’ αυ­τό το γε­γο­νός δεν α­σκή­θη­κε, ού­τε έ­χει α­σκη­θεί πα­λιό­τε­ρα, κά­ποια δίω­ξη.

Όπως ξέ­ρου­με α­πό τις θεω­ρη­τι­κές α­να­λύ­σεις, το κρά­τος ως η συ­μπύ­κνω­ση των σχέ­σεων ε­ξου­σίας του α­στι­κού συ­στή­μα­τος χρη­σι­μο­ποιεί δυο μορ­φές βίας. Το νό­μι­μο μο­νο­πώ­λιο της βίας, που κα­λύ­πτει ο νό­μος και το «κρά­τος δι­καίου» και κά­ποια άλ­λα πα­ρα­κρα­τι­κά ερ­γα­λεία που εί­ναι υ­πό­γεια, ά­γνω­στα, τυ­πι­κά πα­ρά­νο­μα. Αν τα πε­ρι­στα­τι­κά που α­νέ­φε­ρες στοι­χειο­θε­τού­νται, τό­τε μι­λά­με για μια δια­στρο­φή της «κα­νο­νι­κής» πα­ρα­νο­μίας, που γί­νε­ται εμ­φα­νής, δη­μό­σια και δεί­χνει ό­τι το κρά­τος έ­κτα­κτης α­νά­γκης έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει τε­λείως τις α­στι­κο­δη­μο­κρα­τι­κές εγ­γυή­σεις και δεν δι­στά­ζει να το δεί­χνει, φα­ντά­ζο­μαι στην λο­γι­κή του εκ­φο­βι­σμού της κοι­νω­νίας. Όταν χα­θεί η νο­μι­μο­ποίη­ση που περ­νά α­πό την πί­στη των πο­λι­τών ό­τι «το κρά­τος κά­νει κα­λά τη δου­λειά του», τό­τε α­να­γκα­στι­κά το δεύ­τε­ρο κομ­μά­τι της νο­μι­μο­ποιη­τι­κής δια­δι­κα­σίας, δη­λα­δή η βία αυ­τό­μα­τα αυ­ξά­νε­ται και παίρ­νει πολ­λές φα­νε­ρές και υ­πό­γειες μορ­φές. Και νο­μί­ζω σε αυ­τό το ση­μείο βρι­σκό­μα­στε τώ­ρα.
 
Και ε­πα­νέρ­χε­ται, για μία α­κό­μα φο­ρά, η «θεω­ρία των δύο ά­κρων»…

 
Η ε­ξο­μοίω­ση των δύο ά­κρων πέ­ρα α­πό α­νι­στό­ρη­τη εί­ναι και η­θι­κά βλα­κώ­δης. Ο φα­σι­σμός στη­ρί­ζε­ται στην ε­πί­θε­ση ε­να­ντία στις κλασ­σι­κές α­ξίες του Δια­φω­τι­σμού, των ο­ποίων θε­μα­το­φύ­λα­κας ή­ταν υ­πο­τί­θε­ται η α­στι­κή τά­ξη και οι φι­λε­λεύ­θε­ροι. Όμως, ο φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, με τη με­τάλ­λα­ξή του, έ­χει ε­γκα­τα­λεί­ψει πια αυ­τές τις ι­δέες και μό­νο η Αρι­στε­ρά τις κρα­τά ζω­ντα­νές. Πα­ρό­τι α­πο­τε­λεί στό­χο της κρα­τι­κής κα­τα­στο­λής, προ­τάσ­σει την αλ­λη­λεγ­γύη, στέ­κε­ται στο πλευ­ρό των με­τα­να­στών και των στό­χων της κρα­τι­κής και πα­ρα­κρα­τι­κής βίας, υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται την ε­λευ­θε­ρία, την ι­σό­τη­τα, την α­δελ­φο­σύ­νη. Η θεω­ρία των δύο ά­κρων, λοι­πόν, δεί­χνει την η­θι­κή έκ­πτω­ση, τον τε­ρά­στιο κυ­νι­σμό ε­νός συ­στή­μα­τος ε­ξου­σίας, που έ­χει πε­ρά­σει πια το ό­ριο της φυ­σι­κής του ζωής και βρί­σκε­ται στο χεί­λος του γκρε­μού, αν δεν έ­χει ή­δη πε­θά­νει και ε­πι­βιώ­νει ως ζό­μπι.

 

 

Ο θάνατος της τέχνης

Ο λόγος, όπως φαίνεται από τις μέχρι τώρα καταθέσεις, που στοχοποιήθηκε ο Π. Φύσσας ήταν η μουσική του. Τι συμβολίζει αυτό;

 
Killah P(ast), όπως ήταν το καλλιτεχνικό όνομα του Π. Φύσσα. Εκτελεστής του παρελθόντος, για να χτίσει το μέλλον θα πρόσθετα. Μου θύμισε το περίφημο δοκίμιο του Βάλτερ Μπένγιαμιν, με τον άγγελο της ιστορίας του Klee. Είναι λοιπόν ο Φυσσας, ο Angelus Novus που όπως βλέπει προς τα πίσω μια σειρά από συντρίμμια του παρελθόντος, ήττες, θανάτους, εξορίες, πιάνονται τα φτερά του σ’ ένα ανεμοστρόβιλο που φυσάει από τον παράδεισο. Η βια του ανέμου δεν αφήνει τα φτερά του αγγέλου να κλείσουν και έτσι σπρώχνεται προς στο μέλλον. «Αποκαλούμε αυτόν τον ανεμοστρόβιλο πρόοδο», καταλήγει διφορούμενα ο Μπενγιαμιν. Ας αποκαλέσουμε τον Παύλο, Άγγελο Μάρτυρα, με τη διπλή έννοια της μαρτυρίας και της θυσίας. Η θυσία του ας μαρτυρήσει την επερχόμενη (ανά)σταση. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η δολοφονία του Παύλου συμβολίζει το θάνατο της τέχνης. Έρχεται να συνδεθεί με τη συνεχή επίθεση στο χώρο του πολιτισμού: το «μαύρο» στην ΕΡΤ, τα θέατρα που κλείνουν, το σφράγισμα του «Εμπρός», τη μουσική παιδεία που χάνεται από τα σχολεία στο όνομα της αγοράς. Η εξουσία και οι ιμπρεσάριοι του πολιτισμού κόπτονται μόνο για το πρωτογενές πλεόνασμα, όχι για το έλλειμμα πολιτισμού και παιδείας που καταδικάζει την Ελλάδα σε συλλογική καταστροφή πολύ πιο μακρόχρονη από τα μεσοπρόθεσμα.

Κα­τη­γο­ρώ*

 
Tου
Κώ­στα Δου­ζί­να
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που κα­τα­στρέ­φουν τον κοι­νω­νι­κό ι­στό, ευ­τε­λί­ζουν την α­ξιο­πρέ­πεια, α­ντι­με­τω­πί­ζουν τους αν­θρώ­πους ως α­ριθ­μούς και τους θα­νά­τους ως στα­τι­στι­κές.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που κτυ­πούν, τραυ­μα­τί­ζουν και ε­κτε­λούν για­τί το χρώ­μα, η θρη­σκεία, το σώ­μα του άλ­λου τους φα­ντά­ζουν δια­φο­ρε­τι­κά.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που έ­κα­ναν το θά­να­το α­πό α­νέ­χεια και αρ­ρώ­στια, την αυ­το­κτο­νία του γεί­το­να, τη δο­λο­φο­νία του τρα­γου­δι­στή α­νε­κτή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.
Θα­να­το­πο­λι­τι­κή το ό­νο­μα του ε­πι­θα­νά­τιου ρόγ­χου της ε­ξου­σίας.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που α­πο­στά­τη­σαν α­πό τους δρό­μους της νιό­της τους και σαν ό­λους τους α­πο­στά­τες στρέ­φουν το μί­σος για τον πα­λιό τους ε­αυ­τό ε­νά­ντια σε ε­κεί­νους που ε­πι­μέ­νουν στις νε­α­νι­κές τους α­ξίες.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που ε­κτε­λούν εκ­δι­δό­με­νες γυ­ναί­κες, τους σε­ξουα­λι­κά δια­φο­ρε­τι­κούς και τους ποιη­τές για­τί μι­σούν πά­νω α­πό ό­λα το κρυ­φό α­ντι­κεί­με­νο του πό­θου τους.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που α­νη­σύ­χη­σαν «ε­λα­φρώς» ε­πει­δή σκο­τώ­θη­κε Έλλη­νας, ως εάν το αί­μα του Πα­κι­στα­νού του Αι­γύ­πτιου, του Νι­γη­ρια­νού δεν εί­ναι ε­ξί­σου κόκ­κι­νο.
Αντι­φα­σι­σμός, ο φό­ρος που πλη­ρώ­νει η ε­ξου­σία στην α­ρε­τή.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που πα­ρου­σιά­ζο­νται θε­μα­το­φύ­λα­κες του Δια­φω­τι­σμού, φι­λε­λεύ­θε­ροι, δια­νοού­με­νοι, προο­δευ­τι­κοί, προ­δί­δο­ντας κά­θε κα­θο­λι­κή αρ­χή μό­λις έρ­θει σε α­ντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντά τους.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που χτυ­πούν τον τρα­γου­δι­στή, το ζω­γρά­φο, τον η­θο­ποιό, το χο­ρευ­τή.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που σκο­τώ­νουν την τέ­χνη, το τρα­γού­δι και τα γράμ­μα­τα για­τί δεν χω­ρούν στους ι­σο­λο­γι­σμούς των ε­ται­ρειών και στα σκου­πί­δια των κα­να­λιών.
Πώς να ξε­χω­ρί­σεις το τρα­γού­δι α­πό τον τρα­γου­δι­στή;
Κα­τη­γο­ρώ τους α­κραίους που ο­νο­μά­ζουν τους τρα­γου­δι­στές α­κραίους.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που προ­στα­τεύουν τους πε­ρι­θω­ρια­κούς ε­γκλη­μα­τίες και με­τά τους πε­τά­νε σαν στυμ­μέ­νες λε­μο­νό­κου­πες.
Κα­τη­γο­ρώ αυ­τούς που λέ­νε ό­τι ό­σοι κα­τα­πα­τούν κά­θε αν­θρώ­πι­νη α­ξία εί­ναι το ί­διο μ' αυ­τούς που α­φιέ­ρω­σαν τη ζωή τους στο να τις υ­πε­ρα­σπί­ζο­νται.
Δεν υ­πάρ­χουν ι­σο­δύ­να­μα μέ­τρα α­νά­με­σα στη ζωή και το θά­να­το.
Κα­τη­γο­ρώ του δι­κα­στές που ε­φαρ­μό­ζουν το νό­μο χω­ρίς δι­καιο­σύ­νη.
Κα­τη­γο­ρώ τους «α­ντι­κει­με­νι­κούς» κοι­νω­νιο­λό­γους, τους τε­χνο­κρά­τες οι­κο­νο­μο­λό­γους και τους φρό­νι­μους με­ταρ­ρυθ­μι­στές.
Τι εί­ναι η ου­δε­τε­ρό­τη­τα, η α­ντι­κει­με­νι­κό­τη­τα, η φρό­νη­ση στα χρό­νια της ρή­ξης;
Κα­τη­γο­ρώ τους κυ­νι­κούς και η­μι­μα­θείς πα­ντο­γνώ­στες.

* Εμπνευ­σμέ­νο α­πό το «Κα­τη­γο­ρώ» του Εμίλ Ζο­λά.

πηγή : Η εποχή

__

* Σχετικά με την εικόνα που συνοδεύει την ανάρτηση

Λιουμπόβ Ποπόβα,μέρος προσχεδίου για το σκηνικό του έργου «Γη σε αναβρασμό» του 1923. Παρουσιάστηκε το 2003 στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της έκθεσης «Τέχνη και Ουτοπία» όπου αξιοποιήθηκε το ανεκτίμητο υλικό των έργων της ρωσικής πρωτοπορίας που διαθέτει η Συλλογή Κωστάκη.

__