Ντοκουμέντο Πάλαστ: Πως ΗΠΑ – τραπεζίτες διέλυσαν την παγκόσμια οικονομία

By Greg Palast

Με τίτλο «Ένα εμπιστευτικό υπόμνημα στην καρδιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης», ο δημοσιογράφος Γκρεγκ Πάλαστ αποκαλύπτει πως από το 1997 υπάρχει σχέδιο μεταξύ του αμερικανικού Δημοσίου και τραπεζιτών για τη διάλυση του δημοσιονομικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο.

Το άρθρο – φωτιά του Γκρεγκ Πάλαστ για το περιοδικό Vice

Όταν ένα πουλάκι έριξε το υπόμνημα End Game μέσα από το παράθυρο μου, το περιεχόμενό του ήταν τόσο εκρηκτικό, τόσο άρρωστο και κακό, που απλά δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Το Υπόμνημα επιβεβαίωνε την πιο τρελή φαντασίωση κάθε συνωμοσιολόγου: Ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1990, κορυφαίοι Αμερικανοί αξιωματούχοι του Δημοσίου συνωμότησαν κρυφά με μια μικρή κλίκα τραπεζιτών γιά να διαλύσουν τό δημοσιονομικό σύστημα σε παγκόσμιο επίπεδο. Όταν βλέπετε 26.3% ανεργία στην Ισπανία, την απελπισία και την πείνα στην Ελλάδα, τις ταραχές στην Ινδονησία και την πτώχευση του Ντιτρόιτ, πρέπει να πάτε πίσω σε αυτό το σημείωμα End Game, τη γένεση του αίματος και δακρύων.

Ο αξιωματούχος του Υπουργείου Οικονομικών που έπαιξε το μυστικό παιχνίδι End Game των τραπεζιτών ήταν ο Larry Summers. Σήμερα, ο Larry Summers είναι η κορυφαία επιλογή του Μπαράκ Ομπάμα για πρόεδρος τής Federal Reserve, της Παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας. Αν το εμπιστευτικό σημείωμα είναι αυθεντικό, τότε ο Summers δεν θα πρέπει να υπηρετήσει την Fed, θα πρέπει να “υπηρετήσει” σε κάποιο μπουντρούμι που προορίζεται για τους παράφρονες οικονομικούς εγκληματίες.

 Το σημείωμα είναι αυθεντικό.

Για να πάρω αυτήν τήν επιβεβαίωση, θα έπρεπε να πετάξω στη Γενεύη και να επιτύχω με πλάγια μέσα μια συνάντηση με τον Γενικό Γραμματέα του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, Pascal Lamy. Και το κατάφερα. Ο Lamy, ο αρχιστράτηγος της παγκοσμιοποίησης, μου είπε:
«Ο ΠΟΕ δεν δημιουργήθηκε γιά κάποια σκοτεινή κλίκα των πολυεθνικών που μυστικά μαγειρεύουν συνωμοσίες εναντίον του λαού… Δεν έχουμε πλούσιους τρελό-τραπεζίτες, κάπνιστές πούρων που συνομωτούν».
 

Τότε του έδειξα το υπόμνημα.
 

 Ξεκινά με τόν “υπηρέτη” του Summers, τον Timothy Geithner, να υπενθυμίζει στο αφεντικό του να καλέσει τους τότε πιο ισχυρούς CEOs στον πλανήτη και να τους ζητήσει να διατάξουν τους παρασκηνιακούς στρατούς τους γιά έφοδο:
”Καθώς μπαίνουμε στήν τελική ευθεία των διαπραγματεύσεων του ΠΟΕ για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, πιστεύω ότι θα ήταν μια καλή ιδέα για σας να έρθετε σε επαφή με τους Διευθύνοντες Συμβούλους…».

Για να αποφύγει ο Summers να καλέσει απο το γραφείο του τους αριθμούς τηλεφώνου τους (που, σύμφωνα με τη νομοθεσία των ΗΠΑ, θα έπρετε να εμφανιστούν στα δημόσια logs), ο Geithner του παραθέτει τις ιδιωτικές γραμμές τους. Και είναι εδώ:

Goldman Sachs: John Corzine (212) 902-8281
Merrill Lynch: David Kamanski (212) 449-6868
Bank of America, David Coulter (415) 622-2255
Citibank: John Reed (212) 559-2732
Chase Manhattan: Walter Shipley (212) 270-1380

Ο Lamy είχε δίκιο: δεν καπνίζουν πούρα. Προχωρήστε και καλέστε τους. Το έκανα και βέβαια, πήρα ένα χαρμόσυνο προσωπικό “γειά” από τον Reed μέχρι που αποκάλυψα ότι δεν ήμουν ο Larry Summers. (Σημείωση: Οι άλλοι αριθμοί ήταν απενεργοποιημένοι. Επίσης είναι αδύνατη η επαφή με τον Corzine, την στιγμή που αντιμετωπίζει ποινικές διώξεις).
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω:

Hταν το 1997. Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Ρόμπερτ Ρούμπιν πίεζε σκληρά για την κατάργηση τής νομοθεσίας που ρύθμιζε την κινηση κεφαλαίων για τίς τράπεζες. Αυτό απαιτούσε, κατ ‘αρχάς, την κατάργηση του Glass- Steagall Act για να διαλύσει το φράγμα μεταξύ των εμπορικών τραπεζών και των επενδυτικών τραπεζών. Ήταν σαν να αντικαθιστούσαμε τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών με τροχούς ρουλέτας.

Δεύτερον, οι τράπεζες ήθελαν το δικαίωμα να παίζουν ένα νέο παιχνίδι υψηλού ρίσκου: «Την Διαπραγμάτευση των παραγώγων». Η JP Morgan και μόνο θα έχει σύντομα 88 τρις δολάρια από αυτές τις ψευδο-ασφάλειες στα βιβλία της ως «περιουσιακά στοιχεία».

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Summers (που σύντομα θα αντικαταστήσει τον Rubin ως υπουργό) μπλόκαρε κάθε προσπάθεια για τον έλεγχο των παραγώγων.

Αλλά ποια θα ήταν η χρησιμότητα της μετατροπής αμερικανικών τραπεζών σε καζίνο παραγώγων αν τα χρήματα θα έφευγαν σε κράτη με ασφαλέστερη τραπεζική νομοθεσία;
Η απάντηση σχεδιάστηκε από το Big Five Bank: Κατάργηση των ελέγχων για τις τράπεζες σε κάθε έθνος στον πλανήτη ταυτόχρονα. Ήταν τόσο λαμπρή ιδέα όσο και τρομερά επικίνδυνη.

Πώς θα μπορούσε να τραβήξει μπροστά αυτός ο τρελός χορός; Το σχέδιο τών τραπεζιτών και του Summers ήταν να χρησιμοποιήσουν τη Χρηματοοικονομική Σύμβαση Υπηρεσιών, μία δυσνόητη και καλοήθη προσθήκη στις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες που αστυνομεύονται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.

Μέχρις ότου οι τραπεζίτες άρχισαν το παιχνίδι τους, οι συμφωνίες του ΠΟΕ αφορούσαν μόνο τις εμπορευματικές συναλλαγές, δηλαδή τα αυτοκίνητά μου για τις μπανάνες σας. Οι νέοι κανόνες-παγίδες από τον Summers και τις τράπεζες θα ανάγκαζαν όλα τα έθνη να δεχτούν το εμπόριο τοξικών παραγώγων, όπως τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Μέχρι την εφαρμογή της Χρηματοοικονομικής Σύμβασης Υπηρεσιών, κάθε έθνος έλεγχε και χρέωνε τις τράπεζες εντός των συνόρων του. Οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού θα ανάγκαζαν κάθε έθνος να ανοίξει τις αγορές του στίς Citibank, JP Morgan και τα παράγωγά τους.

Και όλα τα 156 έθνη στο πλαίσιο του ΠΟΕ θα έπρεπε να συνθλίψουν τους δικούς τους Χρηματοπιστωτικούς Κανονισμούς (Glass- Steagall) που διαχώριζε τίς εμπορικές τράπεζες αποταμιεύσεων από τίς τράπεζες επενδύσεων που τζογάρουν με τα παράγωγα.

Η δουλειά της μετατροπής της της Χρηματοοικονομικής Σύμβασης Υπηρεσιών σε πολιορκητικό κριό των τραπεζιτών δόθηκε στόν Geithner, ο οποίος εχρίσθη πρέσβης στην Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου.

Οι τραπεζίτες πάνε στις Μπανανίες.

Για ποιό λόγο οποιοδήποτε έθνος θα συμφωνούσε να αφήσει το τραπεζικό του σύστημα να καταληφθεί και να ληστευθεί από οικονομικούς πειρατές όπως η JP Morgan;

Η απάντηση, στην περίπτωση του Εκουαδόρ, ήταν οι μπανάνες. Ο Ισημερινός ήταν πραγματικά μια μπανανία. Το κίτρινο φρούτο ήταν η “ζωή η θάνατος”, πηγή του έθνους σαν στήριγμα του σκληρού νομίσματος. Εάν αρνείτο να υπογράψει τη νέα Χρηματοοικονομική Σύμβαση Υπηρεσιών, ο Ισημερινός θα μπορούσε να δώσει τις μπανάνες του στους πιθήκους και να πάει σε πτώχευση. Και ο Ισημερινός υπέγραψε.

Και ούτω καθεξής, κάθε έθνος εκφοβίστηκε και υπόγραψε.

Κάθε έθνος, εκτός από ένα, θα έλεγα. Ο Νέος Πρόεδρος της Βραζιλίας, Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, αρνήθηκε. Σε αντίποινα, η Βραζιλία απειλήθηκε με ένα εικονικό εμπάργκο των προϊόντων της από τον Επίτροπο Εμπορίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Peter Mandelson, σύμφωνα με ένα άλλο εμπιστευτικό σημείωμα που πήρα στα χέρια μου.

Αλλά η άρνηση του Λούλα απέδωσε για τη Βραζιλία, η οποία, μόνη της από τα Δυτικά έθνη, επέζησε και άνθισε κατά την τραπεζική κρίση του 2007-9.

Η Κίνα υπέγραψε, αλλά πήρε καλό αντάλλαγμα. Άνοιξε στον τραπεζικό τομέα της μια ρωγμή σε αντάλλαγμα για την πρόσβαση και τον έλεγχο της αγοράς των ανταλλακτικών αυτοκινήτων και άλλων τομέων στις ΗΠΑ (γρήγορα, δύο εκατομμύρια θέσεις εργασίας από τις ΗΠΑ μεταφέρθηκαν στην Κίνα).

Η νέα Χρηματοοικονομική Σύμβαση Υπηρεσιών τράβηξε το καπάκι από το κουτί της Πανδώρας των παγκόσμιων εμπορικών συναλλαγών παραγώγων. Ανάμεσα στις περιβόητες συναλλαγές που νομιμοποιήθηκαν:

Η Goldman Sachs (όπου υπουργός Οικονομικών Rubin υπήρξε συν-πρόεδρος) εμπορεύτηκε ένα μυστικό ευρώ-παραγώγο swap με την Ελλάδα, το οποίο, σε τελική ανάλυση, κατέστρεψε το έθνος.

Στον Ισημερινό, η δική του απορρύθμιση και κατεδάφιση του τραπεζικού τομέα, ξέσπασε με ταραχές.
 

Η Αργεντινή αναγκάστηκε να πουλήσει τις εταιρείες πετρελαίου (στην ισπανική Repsol) και τα δίκτυα του νερού (στην Enron), ενώ οι δάσκαλοί της έψαχναν για τα τρόφιμα στους κάδους απορριμμάτων.

Στη συνέχεια οι τραπεζίτες όρμηξαν στην Ευρωζώνη κάνοντας βουτιά στις πισίνες των παραγώγων, χωρίς να ξέρουν κολύμπι και η ήπειρος έχει τώρα πωληθεί σε μικρά, φθηνά κομμάτια στη Γερμανία.

Φυσικά, δεν ήταν μόνο απειλές που “πούλησε” το FSA (Χρηματοοικονομική Σύμβαση Υπηρεσιών), αλλά και πειρασμούς επίσης. Στό κάτω-κάτω, κάθε κακό ξεκινά με ένα δάγκωμα ενός μήλου που προσφέρεται από ένα φίδι.

Το μήλο: Οι αστραφτεροί σωροί χρήμα κρυμμένο στο FSA για τις τοπικές ελίτ. Το φίδι ονομάζεται Larry Summers.

Αλλά, θα μπορούσε όλο αυτό το κακό και ο πόνος να έχει ξεκινήσει από ένα σημείωμα; Φυσικά όχι: το κακό ήταν το ίδιο το παιχνίδι, όπως παίχτηκε από την τραπεζική κλίκα. Το υπόμνημα αποκάλυψε μόνο το παιχνίδι τους ώστε να μπορέσουμε να τους δώσουμε το τελικό χτύπημα.

Το σημείωμα αποκαλύπτει πολλά για Summers και Ομπάμα.

Και ενώ δισεκατομμύρια θλιμένες ψυχές εξακολουθούν να πληγώνονται σε όλο τον κόσμο από την –από τους τραπεζίτες κατασκευασμένη– καταστροφή, οι Rubin και Summers δεν τα πάνε και πάρα πολύ άσχημα. Η απορρύθμιση του Rubin για τις τράπεζες είχε επιτρέψει τη δημιουργία ενός οικονομικού τερατούργημα που ονομάζεται «Citigroup». Μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη λήξη της θητείας του, ο Rubin διορίστηκε διευθυντής και μετά πρόεδρος της Citigroup, που πτώχευσε, αλλά παρ’ όλα αυτά κατάφερε να πληρώσει τον Rubin συνολικά 126 εκατομμύρια δολάρια.

Στη συνέχεια ο Rubin πήρε άλλη θέση: ως χρηματοδότης-κλειδί της προελογικής εκστρατείας για έναν νεαρό γερουσιαστή, τόν Μπαράκ Ομπάμα. Λίγες μόνο ημέρες μετά την εκλογή του ως Προέδρου, ο Ομπάμα, μετά από επιμονή του Rubin, έδωσε στον Summers την ισχυρή θέση στις ΗΠΑ αυτή του “Οικονομικού Τσάρου” (δηλαδή, Υπουργού Οικονομικών) και έκανε τον Geithner την Τσαρίνα του.

Το 2010, ο Summers έδωσε πίσω τα βασιλικά ράσα του για να επιστρέψει σαν σύμβουλος στην Citibank και σε άλλα δημιουργήματα της τραπεζικής απελευθέρωσης, οι πληρωμές των οποίων έδωσαν καθαρά στον Summers $31 εκατομμύρια από την εποχή του υπομνήματος «End Game».

Το ότι ο Ομπάμα θα μπορούσε, μετά από απαίτηση του Robert Rubin, να επιλέξει τώρα τον Summers για να πάρει το τιμόνι της Federal Reserve σημαίνει ότι, δυστυχώς, απέχουμε πολύ από το τέλος του παιχνιδιού.

(πηγή μετάφρασης: logiosermis.net)
Διαβάστε το άρθρο του Γκρεγκ Πάλαστ, όπως δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του Vice, εδώ

__