12/3/2009-Πέντε θέσεις για την αγάπη, την ποίηση και την επανάσταση στα χρόνια της Παλινόρθωσης

 ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

1.

Η αγάπη είναι αυστηρά επαναστατική πράξη. Για αυτό και οι αντεπεναστατικοί καιροί έχουν επενδύσει πολλά στον ευτελισμό της, δηλητηριάζοντάς την με το ανεπαίσθητο φαρμάκι του κυνισμού. Σε εποχές Παλινόρθωσης, η αγάπη είναι βρώμικη λέξη· βρίσκεται έγκλειστη στα κάτεργα της γλώσσας, υπό το άυπνο βλέμμα εισαγωγικών και την κατασταλτική ισχύ προϋποθέσεων.

2.

Αυτό που η αγάπη μοιράζεται με την ποίηση και την επανάσταση είναι ότι όλες ασκούν την τέχνη της παύσης της βλακώδους κίνησης του κόσμου. Γιατί το κρυφό όνομα αυτής της κίνησης είναι πάντοτε ο θάνατος. Όπως η ποίηση και η επανάσταση, η αγάπη βουτάει τον κόσμο απ' το γιακά και τον αναγκάζει να σταματήσει το μηχανικό του χορό με την εντροπία.

3.

Το πρόσωπο της Παλινόρθωσης δεν είναι πουθενά πιο ορατό από ότι στην μηχανική επάρκεια με την οποία η ζωτικότητα της σκέψης αντικαθίσταται από κίβδηλες προσομοιώσεις της. Έχοντας γίνει εντελώς ξεδιάντροπη, η κενότητα επιδεικνύει τα κάλη της λες και είναι η βαθύτερη σοφία. Υπό τέτοιες συνθήκες, αυτός που επιμένει στην έντρομη ευθύνη και την ατρόμητη δύναμη που κουβαλάει η πραγματική σκέψη καταλήγει να γίνεται αντιληπτός ως απλά κακότροπος.

4.

Είναι πράξη ταπεινότητας αλλά και σωφροσύνης να αποκαλεί κανείς τους καιρούς όπου ξοδεύεται η ζωή μας σήμερα με τ' όνομά τους: Παλινόρθωση. Μπορεί έτσι να αναπτύξει τις αντοχές που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει τον κυνικό ευτελισμό της αγάπης και την παρακμή της ποίησης ως συνθήκες του παρόντος και όχι ως ελείμματα που θα μπορούσαν να υπερκεραστούν μέσω των όποιων, απλόχερα προσφερόμενων, τεχνικών εκπαίδευσης. Έτσι όμως αναπτύσει συνάμα κανείς και τη αποφασιστικότητα να προστατέψει τα ονόματα που έχουν σημασία από το σφετερισμό, να αντιπαραθέσει το ερειπωμένο μεγαλείο των αληθινών ονομάτων στην ποταπή οικειότητα των κίβδηλων. Αυτό το απαρηγόρητα αρνητικό καθήκον παραμένει ζωτικό σήμερα.

5.

Ο Γκράμσι είπε κάποτε ότι το καθήκον αυτών που ζουν εν μέσω αντεπαναστατικών καιρών είναι να συμφιλιωθούν με την προοπτική της μοίρας να γίνουν όχι καρπός αλλά κοπριά. Το είναι-κοπριά: ένα εγχείρημα που απαιτεί τόσο την ταπεινότητα με την οποία αναγνωρίζεις τη διαφορά σου απ' τον καρπό, όσο και την σωφροσύνη του διαχωρισμού της θέσης σου από αυτή του απλού περιττώματος.

blog "Clamorous Being - το link του κειμένου