Αρμοί της ποίησης

αναδημοσίευση από Αντίφωνο

Γιώργος Καστρινάκης

Πέμπτη, 20 Οκτώβριος 2011 12:08

Για πάντα νέα χαράματα. Σφραγίδες ευεξίας κάτω απ’ την καταχνιά. Μουντή νηνεμία. Κάτι ανάμεσα στο τσιμέντο και στο σίδερο ν’ ανασυντάσσει κειμήλια ξυλόγλυπτης κτίσης.

Πολύπτυχοι τύποι, ακέραια σημεία, τρισδιάστατα στίγματα, αυτούσια ίχνη. Νέφη, θάλασσες πλοία, προκυμαίες, μηχανές, εγκαταστάσεις – μα κυρίως_ ψ υ χ έ ς_ που εναρμονίζουν τα στοιχεία, εκπέμπουν τις σημασίες, χειραγωγούν τις βοές. ΚΙ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙ. Αυτονόητα Φθέγματα.

Μυρωδιά φρεσκοπλυμένης ζωής στον σκοτεινόν αέρα. Περιβάλλον βιομηχανικό – αλλά, ακόμα, μέσ’ στη φορά κι εντός του καιρού που η σχέση του ανθρώπου με τα πράγματα υποτασσόταν σε αναλογίες του βύθιου ρυθμού. Πολυσύμμικτη σκηνογραφία μιας οργανικής αρμονίας. Στοιχειοθετημένη αξιοπρέπεια. Ώς και στο έδαφος, εγχάρακτη τάξη.

Στάδιο Δρομές πλάι στο πέλαγος. Μια υγρή έκσταση να διά λιπαίνει της γης τίς κλειδώσεις. Με τις καρίνες των πλοίων ν’ ανασαλεύουν όλους τους θρύλους της περιπλάνησης. Ενδύματα ελέους. Ακάλυπτα νώτα. Μέτωπα που ακουμπάνε το μεγάλο ουρανό.

Αύρα ανθρώπων. Πλεκτές ζωές - δύσκολα χαμόγελα - συναισθήματα που αχνίζουν.

Προσμονή ανάμεσα σε βροντές. Πυρή υδρηλασία. Μια νοτισμένη συνθήκη να προφυλάσσει στα βλέφαρα στάλες.

Λιτή πλησμονή. Ήρεμα βήματα, αβίαστα βλέμματα, αποίκιλτες στάσεις, κινήσεις αργές. Αθρόα Θυμικά. Φιγούρες που συνάπτουν βαρύτιμους δεσμούς με τη σιωπή τους. Κάτι άγνωστο τρέχει.

Κούραση που πελεκά το ουσιώδες. Βουβή προσλαλιά. Σαϊτες ονείρων.  Θ ρ ύ μ μ α τ α ,  α γ ή μ α τ α,  γ ν έ μ α τ α ,  έ π α ι ν ο ι .  Πικρόδαφνοι άθλοι.

Σβησμένοι τόνοι. Ο ήλιος κρυμένος. Κι η ποίηση να φέγγει. Να που, καμμιά φορά, ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΠΟΡΟΥΝ Ν’ ΑΠΟΒΟΥΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΤΣΑΛΙΟΥ ΨΗΦΙΔΩΤΑ ΑΡΜΟΣΜΕΝΑ. Άρθρα. Σκεύη. Απαυγές. Λίγα Αρχέτυπα Τέλεια.

Αναψύξεις σκιών. Λεπτεπίλεπτα σίδερα. Αναψύξεις χρωμάτων. Οι εντάσεις του λευκού, του γκρίζου, του μαύρου να εξ απολύουν μηνύματα από κόκκινες βαφές. Αναψύξεις γραμμών.

Κάθε χρόνος μικρός. Μαρμαρωμένοι έχουν σταθεί; Ενα πριν διηνεκές. Μαθήματα επιστροφής : Πανόραμα μιας ακέραιης σελίδας της  Ιστορίας!

Σκληρών μεριμνών δάκτυλα στις τσέπες. ΚΑΛΕΣ ΑΓΩΓΕΣ. ΑΙΣΙΕΣ ΔΟΞΕΣ. ΑΧΟ΄Σ ΙΑΧΩ΄Ν. Ένας μειλίχιος στρόβιλος να ξεκλειδώνει τους νόστους της οικούμενης σφαίρας.

Εβένινες σκουριές, γόνιμοι άνεμοι, ανυπόδυτα σύννεφα, ανάκλιντρα τρικυμίας. Φυσιογνωμίες σαν ταξίδια μακρινά. Και μια θλίψη άγνωστης γενεάς να υποκλέπτει την ωραιοζύνη της πλάσης.

Όψεις ενός κόσμου που κάθε του συνιστώσα σέβεται τα μάτια που τήν αντικρύζουν. Σθεναρές συντυχίες. Τομές ενός χρόνου όπου κάθε χοϊκή παρουσία βιώνει την υπόσταση ακριβή.

Στην ύλη του σύμπαντος ανταύγειες ελευθερίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: 
-«θρύλοι της περιπλάνησης»: Έκφραση από δημοσιογραφικό κείμενο της Σταυρούλας Παπασπύρου
-«μέτωπα που ακουμπάνε το μεγάλο ουρανό»: Από το «δέντρα που ακουμπάνε τον πλατύ ουρανό». Χαϊκού μεταφρασμένο από τον Σωκράτη Σκαρτσή-
-«αύρα ανθρώπων»: Ευγένιος Αρανίτσης: «η διάχυτη αύρα των ανθρώπων» 
-«βαρύτιμοι δεσμοί»: Ανδρέας Εμπειρίκος: «βαρύτιμοι δεσμοί της οπικουμένης» 
-«μαρμαρωμένοι έχουν σταθεί»: Διονύσης Σαββόπουλος
-«σκληρών μεριμνών δάκτυλα»: Εμπνευσμένο από το «σκληρών της Γέρας χεριών δάκτυλα», του Οδυσσέα Ελύτη
-«γόνιμοι άνεμοι, ανυπόδητα σύννεφα»: Με αφετηρία τον «ανυπόδητο άνεμο» του Οδυσσέα Ελύτη
-«μια θλίψη άγνωστης γενεάς»: Διασκευασμένο από το «και μια λύπη άγνωστης γενεάς», του Οδυσσέα Ελύτη
-«ωραιοζύνη»: Λέξη του Οδυσσέα Ελύτη: «Δυνατός Κίσσαβος φυσάει και γεμίζει ωραιοζύνη ο τόπος»

 =====================================