Μια σύντομη αναφορά στο λογοτεχνικό και θεατρικό του έργο.
Ο Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ` το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, "Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά", το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d` Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το "Πεθαίνω σαν χώρα", το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα "Κατάλογοι 1-4" και το 1983 το θεατρικό του έργο "Η νέα εκκλησία του αίματος". Ακολούθησαν : "Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία" (πεζογράφημα), "Κατάλογοι 5-8" (1986-ποιητική ενότητα), "Το ύψωμα" (1990-θεατρικό έργο), "Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα" (1992-θεατρικό), "Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί" (1994-ποιητική ενότητα), "Η αρχή της ζωής" (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" (2000-θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου) και "Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι" (2000). Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gιrard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις Αγρα, που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και πολλές μεταφράσεις του.
"Το ‘μαγικό’ είχε να κάνει με το ότι η γυναίκα που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο αυτών των συλλογισμών, ήταν σαν να παρουσιάστηκε για να τους επιβεβαιώσει... ποιητικά." Όντως τέτοιες στιγμές παραλύουν τη σκέψη!
"Όλα όσα λέω μπορεί να είναι ψέματα, μια και απλώς προσπαθώ να ανασκάψω τη μνήμη μου στα τυφλά." Αυτή η μνημονική σου ανασκαφή θα μπορούσε να επινοήσει και τους πιθανούς διαλόγους...; Ωστόσο ποίηση-ζωή , αλήθεια-ψέμα, το ένα επιβεβαίωνει το άλλο,το ένα μαγεύεται από το άλλο...
Το πρόσεξα ότι μου μιλάς στον ενικό,σ'ευχαριστώ γι αυτό.. και ναι περίμενα την "άδειά" σου... :)
Μα...εάν δεν έχεις παράσταση του διαλόγου του Δημητριάδη με τη "γυναίκα"- με συνέπεια να μη είναι δυνατόν να αναπαραστήσεις τον διάλογό τους...-,τότε πως διαπιστώνεις ότι ο δικό μας διάλογος είναι η αναπαράσταση του...;
Μια σύντομη αναφορά στο λογοτεχνικό και θεατρικό του έργο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Δημήτρης Δημητριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο στις Βρυξέλλες απ` το 1963 ώς το 1968. Εκεί έγραψε το 1966 το πρώτο θεατρικό του έργο, "Η τιμή της ανταρσίας στην μαύρη αγορά", το οποίο ανέβασε ο Patrice Chereau το 1968 στο Theatre d` Aubervilliers, στο Παρίσι. Το 1978 εκδόθηκε το "Πεθαίνω σαν χώρα", το πρώτο του πεζογράφημα, το 1980 η ποιητική ενότητα "Κατάλογοι 1-4" και το 1983 το θεατρικό του έργο "Η νέα εκκλησία του αίματος". Ακολούθησαν : "Η ανθρωπωδία. Η ανάθεση. Προοίμιο σε μια χιλιετία" (πεζογράφημα), "Κατάλογοι 5-8" (1986-ποιητική ενότητα), "Το ύψωμα" (1990-θεατρικό έργο), "Η άγνωστη αρμονία του άλλου αιώνα" (1992-θεατρικό), "Κατάλογοι 9-Οι ορισμοί" (1994-ποιητική ενότητα), "Η αρχή της ζωής" (1995-θεατρικό έργο, που ανέβηκε την ίδια χρονιά από τον Στέφανο Λαζαρίδη στο Θέατρο του Νότου), "Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή" (2000-θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Θέατρο του Νότου) και "Λήθη και άλλοι τέσσερις μονόλογοι" (2000). Παράλληλα ασχολήθηκε συστηματικά με τη μετάφραση πεζογραφημάτων των Jean Genet, Georges Bataille, Witold Gombrowicz, Maurice Blanchot, Gιrard de Nerval, Balzac, Bernard-Marie Koltes, καθώς και τη μετάφραση θεατρικών έργων των Μολιέρου, Ευρυπίδη, J. Genet, G. Courteline, Tennessee Williams, Σαίξπηρ για διάφορα θέατρα. Μετά το 1980 συνεργάστηκε στενά με τις εκδόσεις Αγρα, που έχουν εκδώσει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και πολλές μεταφράσεις του.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σας άρεσε η ανάρτησή μου, σας ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον τρόπο που περιγράφετε την εκπομπή, διεγείρετε το ενδιαφέρον μου και θα ήθελα να την παρακολουθήσω,εύχομαι να τη βρείτε...
Αλήθεια,αυτή η εξαιρετική εκ-τροπή της συνέντευξης του Δημητριάδη,την οποία σκηνοθετούσε έμμεσα ο ίδιος, για εσάς ποιο ήταν το μαγικό της σημείο.... ;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το ‘μαγικό’ είχε να κάνει με το ότι η γυναίκα που έτυχε να βρεθεί στο δρόμο αυτών των συλλογισμών, ήταν σαν να παρουσιάστηκε για να τους επιβεβαιώσει... ποιητικά."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως τέτοιες στιγμές παραλύουν τη σκέψη!
"Όλα όσα λέω μπορεί να είναι ψέματα, μια και απλώς προσπαθώ να ανασκάψω τη μνήμη μου στα τυφλά."
Αυτή η μνημονική σου ανασκαφή θα μπορούσε να επινοήσει και τους πιθανούς διαλόγους...;
Ωστόσο ποίηση-ζωή , αλήθεια-ψέμα, το ένα επιβεβαίωνει το άλλο,το ένα μαγεύεται από το άλλο...
Το πρόσεξα ότι μου μιλάς στον ενικό,σ'ευχαριστώ γι αυτό..
και ναι περίμενα την "άδειά" σου...
:)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως θα έβρισκες την ιδέα να αναπαραστήσεις μέρος, επινοημένου ποιητικού διαλόγου του Δημητριάδη με τη γυναίκα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα...εάν δεν έχεις παράσταση του διαλόγου του Δημητριάδη με τη "γυναίκα"- με συνέπεια να μη είναι δυνατόν να αναπαραστήσεις τον διάλογό τους...-,τότε πως διαπιστώνεις ότι ο δικό μας διάλογος είναι η αναπαράσταση του...;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Παρίσταται"...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι..,κι εγώ έχω την ίδια αίσθηση.
ανώνυμοι είπε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.