«Το ημέρωμα της στρίγγλας» - Ουίλιαμ Σαίξπηρ

ΠΕΤΡΟΥΚΙΟΣ. Ναι,σε παρακαλώ,την περιμένω εδώ.
(Βγαίνουν ο ΜΠΑΤΙΣΤΑΣ,ο ΓΚΡΕΜΙΟΣ,ο ΤΡΑΝΙΟΣ κι ο ΟΡΤΕΝΣΙΟΣ.) Θα της ριχτώ με λίγο κέφι όταν έρθει.
Ας πούμε βρίζει, ε, θα της πω ξεκάθαρα πως γλυκοκελαηδάει σαν αηδόνι: ας πούμε πως κατσουφιάζει' θα της πω πως είναι η όψη της σαν ρόδα της αυγής που μόλις τά 'λουσε η δροσιά: πες δε λέει λέξη, κάθεται μουγκή '
τότε θα της παινέψω την ευφράδιά της και τη συγκίνηση που προκαλούν τα λόγια της: αν μου πει άντε χάσου, εγώ θα την ευχαριστήσω σαν να μου είπε να μη φύγω από κοντά της: αν πει πως δε με παίρνει, θα ειπώ πως λαχταράω πότε τ' αρραβωνιάσματα και πότε ο γάμος. Μα νά την, έρχεται Πετρούκιε, μίλα τώρα.
(Μπαίνει η ΚΑΤΕΡΙΝΑ)

Καλή σου μέρα, Καίτη, έτσι μου είπαν πως σε λένε.

ΚΑΤ.   Δε θα άκουσες καλά, κάτι έχουνε τ' αυτιά σου: με λένε Κατερίνα όσοι μιλάν για μένα.
ΠΕΤΡ.Ψέμματα, μα την πίστη μου, γιατί σε λένε Καίτη, καλή Καιτούλα και καμιά φορά Καίτη στριμμένη' μα συ 'σαι η Καίτη η πιο όμορφη μέσ' στη χριστιανοσύνη, Καίτη απ' το Καιτοχώρι, η παραχαϊδεμένη η Καίτη, που θα ειπεί γλυκιά: γι αυτό από μένα, Καίτη, δέξου το αυτό, Καίτη, γλυκιά παρηγοριά μου' ακούοντας να μιλάν παντού για την άβρότητά σου, να παινεύουν τις χάρες σου και να σαλπίζουν την ομορφιά σου - αν και όχι όσο της πρέπει - , κίνησα κι ήρθα εδώ να σε ζητήσω για γυναίκα μου.
ΚΑΤ. Κίνησες! πράγματι: και κείνος που σε κούνησε να 'ρθεις, ο ίδιος να σε ξεκουνήσει μακριά. Ευθύς κατάλαβα πως είσαι πράμα κινητό.
ΠΕΤΡ. Μπα! Τί κινητό;
ΚΑΤ.   Σκαμνί τετράποδο.
ΠΕΤΡ.Το πέτυχες:έλα και κάτσε απάνω μου.
ΚΑΤ.   Το γομάρι φορτώνεται και τέτοια είσαι σύ.
ΠΕΤΡ.Οι γυναίκες φορτώνονται και τέτοια είσαι σύ.
ΚΑΤ.   Μα όχι τέτοιο παλιάλογο να φορτωθώ εσένα.
ΠΕΤΡ.Αλί, καλή μου Καίτη, δε θα σε βαρύνω' γιατί το ξέρω πόσο είσαι νέα κι ανάλαφρη -
ΚΑΤ.   Πολύ αλαφριά για να την πιάσει ένας ομορφονιός σαν εσένα, μα 'χω το βάρος μου και με κεντρί.
ΠΕΤΡ.Κεντρί! Μα τί 'σαι μέλισσα ή σφήκα;
ΚΑΤ.   Ωραία το 'πιασες, σαν κίρκος κυνηγάρης.
ΠΕΤΡ.Τρυγόνα μου αργοφτέρουγη, πως θα σε πιάσει ο γέρακας.
ΚΑΤ.   Για την τρυγόνα είσαι κίρκος κι όχι γέρακας.
ΠΕΤΡ.Έλα, έλα, σφήκα, σ' έπιασε πολύ ο θυμός.
ΚΑΤ.   Αν είμαι σφήκα εγώ, φυλάξου απ' το κεντρί μου.
ΠΕΤΡ.Τότε το γιατρικό μου είναι να σου το βγάλω.
ΚΑΤ.   Ναι, αν μπορεί ο τρελός να βρει που το 'χω.
ΠΕΤΡ.Ποιος δε γνωρίζει πού έχει η σφήκα το κεντρί της;
            Στην ουρά.
ΚΑΤ.   Στη γλώσσα.
ΠΕΤΡ.Ποιανού τη γλώσσα;
ΚΑΤ.   Τη δικιά σου, αφού μιλάς για ουρές,  κι έτσι έχε γεια.
ΠΕΤΡ.Πώς, με τη γλώσσα στην ουρά σου; Όχι, έλα πίσω. Καλή μου Καίτη, είμ' ευγενής.
ΚΑΤ.   Για να το ιδώ. (Τον χτυπάει)
ΠΕΤΡ.Ορκίζομαι θα σε βαρέσω αν με ξαναχτυπήσεις.
ΚΑΤ.   Κι έτσι θα χάσεις τα οικόσημά σου:αν με χτυπήσεις δεν είσαι ευγενής' κι αν δεν είσ'   ευγενής οικόσημα δεν έχεις.
ΠΕΤΡ.Κρατάς αρχείο, Καίτη; Γράψε με στα βιβλία σου.
ΚΑΤ.   Ποιό 'ναι το σήμα σου; Λειρί;
ΠΕΤΡ.Λειρί κοκόρου, κι έτσι, Καίτη, θα είσαι η κότα μου.
ΚΑΤ.   Όχι για μένα κόκορας, γιατί λαλείς σαν κόρακας.
ΠΕΤΡ.Έλα,έλα, Καίτη μου, μη στραβομουτσουνιάζεις.
ΚΑΤ.   Αυτό παθαίνω όταν βλέπω κάβουρα.
ΠΕΤΡ.Μα εδώ δεν είναι κάβουρας, γι αυτό μη στραβομουτσουνιάζεις.
ΚΑΤ.   Είναι, είναι.
ΠΕΤΡ.Ε, τότε, δείξε μού τον.
ΚΑΤ.   Αν είχα έναν καθρέφτη θα σ' τον έδειχνα.
ΠΕΤΡ.Τί, θες να ειπείς τα μούτρα μου;
ΚΑΤ.   Το πέτυχες, αν κι είσαι τόσο νεαρός.
ΠΕΤΡ.Λοιπόν, μα τον Αγιώργη, είμαι πολύ νεαρός για σένα.
ΚΑΤ.   Κι όμως μαραμένος.
ΠΕΤΡ.Απ' τον καημό.
ΚΑΤ.   Σκασίλα μου.
ΠΕΤΡ.Όχι, άκουσέ με, Καίτη: αλήθεια, δε μου φεύγεις έτσι.
ΚΑΤ.  Θα σ' ερεθίσω αν μείνω : άσε με να φύγω.
ΠΕΤΡ.Καθόλου, εγώ σε βρίσκω υπερχαριτωμένη. Μου είπαν πως είσαι άγρια, πεισματάρα και κατσούφα, και τώρα βρίσκω αυτή τη φήμη πολύ ψεύτρα, τί είσαι εύθυμη και πρόσχαρη και υπερευγενικιά, λες λίγα λόγια, αλλά γλυκά σαν άνθη εαρινά' δεν κατσουφιάζεις, δε στραβοκοιτάζεις,ούτε τα χείλια σου δαγκώνεις,σαν τη θυμωμένη κακίστρω' ούτε χαίρεσαι ν' αλλάζεις λόγια' παρά με αβρότητα περιποιείσαι τους μνηστήρες σου μ' ευγενικιά συζήτηση,απάλή κι εγκάρδια.Τί, λέει ο κόσμος για την Καίτη πως κουτσαίνει.Ω,συκοφάντη κόσμε! Η Καίτη είναι βεργόλιγνη σαν κλώνος φουντουκιάς και καστανή στην όψη σαν φουντούκι, μα πιο γλυκιά απ' την ψίχα του. Να ιδώ το βάδισμά σου! Δεν κουτσαίνεις.
ΚΑΤ.   Άντε, τρελέ, και διάταζε τους υπηρέτες σου.
ΠΕΤΡ.Στόλισε η Άρτεμη άλσος έτσι, όπως η Καίτη τούτη την κάμαρη με το πρίγκιπικό της βήμα; Ω, γίνου η Άρτεμη να γίνει εκείνη Καίτη, κι ας είναι τότε η Καίτη αγνή κι η Άρτεμη ερωτιάρα.
ΚΑΤ.   Πού τα 'χεις μάθει όλ' αυτά τα ομορφόλογα;
ΠΕΤΡ.Τα λέω αυθόρμητα, από το μυαλό της μάνας μου.
ΚΑΤ.   Έξυπνη μάνα, ο γιός της δεν της έμοιασε.
ΠΕΤΡ.Δεν είμ' έξυπνος;
ΚΑΤ.   Ναι, και πολύ αναμμένος.
ΠΕΤΡ.Γι' αυτό λέω, Κατερίνα, να 'ρθω στο κρεβάτι σου: κι έτσι ας αφήσουμε τα λόγια κατά μέρος και καθαρά σου λέω : ο πατέρας σου συναίνεσε να γίνεις γυναίκα μου, συμφωνήσαμε στην προίκα' και θέλεις ή δε θέλεις θα σε παντρευτώ. Λοιπόν, εγώ είμαι, Καίτη, ο άντρας που σου κάνει, τί, μα το φως, που αυτό μου δείχνει πόσο είσ' όμορη - που η ομορφιά σου αυτή με κάνει να σε θέλω - , δεν παίρνεις άλλον άντρα έξω από μένα: τί εγώ 'χω γεννηθεί να σε ημερώσω, Καίτη, και να σε κάνω από άγρια Καίτη, Καίτη βολικιά, σαν κάθε άλλη Καίτη σπιτικιά' νά, έρχεται ο πατέρας σου: πρόσεξε να μην αρνηθείς' πρέπει και θέλω για γυναίκα μου την Κατερίνα.

ΣΑΙΞΠΗΡ
ΤΟ ΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗς ΣΤΡΙΓΓΛΑΣ
Μεταφραση : ΒΑΣΙΛΗ ΡΩΤΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΑς ΔΑΜΙΑΝΟΥ

από CaRiNa

 

_______________________________________