Σαν κύματα που ορμάν και σπάνε στο γιαλό,
βιάζονται οι στιγμές μας να τελειώσουν'
 
κι όπως καθένα δίνει τη θέση του στο κατοπινό,
έτσι κι αυτές τρέχουν το παρόν να προσπεράσουν.
 
Η γέννηση πρώτη,αφού το φως δει,
στην ωριμότητητα βήμα το βήμα πάει΄
κι εκεί,αφού λαμπροστεφανωθεί,
έρχονται εκλείψεις και το φως της χάνει.
 
Ο χρόνος μαραίνει της νιότης τον ανθό,
στης ομορφιάς  το μέτωπο τη στάμπα του αφήνει'
τροφή του ό,τι δίνει η φύση πιο καλό,
δε μένει τίποτα αθέριστο απ' το δικό του δρεπάνι.
 
Κι όμως,στην αδυσώπητη πορεία του οι στίχοι μου θ' αντέξουν,
απ' το σκληρό του χέρι ανέγγιχτοι θα υμνούν τις αρετές σου.

Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Τα σονέτα

~*~*~ 

δημοσίευση - επιμέλεια 
CaRiNa