Η Γενοκτονία των Ασσυρίων αναφέρεται στην μαζική σφαγή του Ασσυριακού / Χαλδαϊκού / Συριακού πληθυσμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο , και την περίοδο του 1922-1925. Ο πληθυσμός των Ασσυρίων της άνω Μεσοποταμίας (Tur Abdin , Hakkari , Van , Siirt της σημερινής νοτιοανατολικής Τουρκία και της Urmia του σημερινού βορειοδυτικού Ιράν ) είχε εκτοπιστεί διά της βίας και σφαγιάστηκε από Οθωμανικές ( Τουρκικές ) και κουρδικές δυνάμεις μεταξύ 1914 και 1920 κατά τον ίδιο τρόπο όπως οι Αρμένιοι και οι Έλληνες[1]. Οι εκτιμήσεις σχετικά με το συνολικό αριθμό των νεκρών είναι ποικίλες. Σύγχρονες εκθέσεις εκτιμούν τον αριθμό των νεκρών στις 250.000. Ορισμένες πηγές που δεν διαθέτουν λεπτομερή στατιστικά στοιχεία υποστηρίζουν μέχρι και 750.000 νεκρούς.
Η γενοκτονία των Ασσυρίων πραγματοποιήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με την Αρμενική και την Ελληνική Ποντιακή γενοκτονία. Σε αυτά τα γεγονότα, κοντά στα τρία εκατομμύρια Χριστιανοί της Συριακής, Αρμενικής και της Ελληνικής εκκλησίας γενοκτονήθηκαν από το καθεστώς των Νεότουρκων.
Η γενοκτονία των Ασσυρίων πραγματοποιήθηκε στο ίδιο πλαίσιο με την Αρμενική και την Ελληνική Ποντιακή γενοκτονία. Σε αυτά τα γεγονότα, κοντά στα τρία εκατομμύρια Χριστιανοί της Συριακής, Αρμενικής και της Ελληνικής εκκλησίας γενοκτονήθηκαν από το καθεστώς των Νεότουρκων.
Παραπομπές
1.
↑ Schaller, Dominik J. and Zimmerer, Jürgen
(2008) "Late Ottoman Genocides: The Dissolution of the Ottoman Empire and
Young Turkish population and extermination policies." Journal of Genocide Research, 10:1, pp. 7–14.
__
Σύντομο ιστορικό των Ασσυρίων προσφύγων
Το αρχαίο κράτος των Ασσυρίων βρισκόταν στο σημερινό Ιράκ και είχε πρωτεύουσα τη Νινευή (σημερινή Μοσούλη). Στις αρχές του 20ου αιώνα (1913-14) κατοικούσαν εκεί περίπου 4-5 εκατομμύρια Ασσύριοι. Οι Οθωμανοί που κυριαρχούσαν στην περιοχή πίεζαν τους χριστιανούς ορθόδοξους Ασσύριους να αλλαξοπιστήσουν, οι οποίοι για την άρνησή τους αυτή τιμωρήθηκαν με διωγμούς, ξυλοδαρμούς, πυρπολήσεις και εκτελέσεις.
Ο Πατριάρχης των Ασσυρίων Μάρσιμον ήρθε σε επαφή με τον -γνωστό του- Τσάρο της Ρωσίας και ζήτησε την άδειά του για να μεταναστεύσουν στη Ρωσία. Έτσι, μέσα σε έξι μήνες, οι Ασσύριοι είχαν εξαπλωθεί σε κάθε πόλη της Ρωσίας, αλλά και σε χώρες όπως η Ουκρανία και η Γεωργία. Έζησαν τη Ρωσική επανάσταση του 1917 και μέχρι το 1922 είχαν συγκεντρωθεί στην πόλη Νοβροσίνσκι ελπίζοντας στον επαναπατρισμό τους.
Πράγματι, το ίδιο έτος οι Ασσύριοι, με ένα χρυσό νόμισμα για εισιτήριο, ξεκίνησαν ένα μακρύ και εξαντλητικό ταξίδι με το ελληνικό πλοίο «Κιβίσκι». Οι Τούρκοι δεν επέτρεψαν την πλεύση τους προς τουρκικό λιμάνι, κι έτσι, μετά από Αγγλοελληνική συμφωνία, αγκυροβόλησαν στη Μακρόνησο. Εκεί αντιμετώπισαν αρρώστιες, πείνα και κακουχίες, που είχαν σαν αποτέλεσμα το θάνατο 9-10 ανθρώπων την ημέρα.
Επόμενος σταθμός το Κερατσίνι, όπου έμειναν για 8 περίπου μήνες. Έπειτα, έφτασαν στην Καλαμάτα, όπου χτυπήθηκαν από μια τρομερή επιδημία με το όνομα ‘Γάγκιος’, με αποτέλεσμα το θάνατο πολλών Ασσυρίων.
Δεν υπήρχε άλλη λύση από τη μετακίνησή τους προς την Αθήνα. Δημιούργησαν μια προσωρινή κατασκήνωση στο σταθμό Λαρίσης, και τελικά εγκαταστάθηκαν στο Αιγάλεω και το Μοσχάτο, όπου δημιούργησαν τα νοικοκυριά τους.
Γνωρίζοντας ότι ο επαναπατρισμός τους ήταν σχεδόν αδύνατος, έζησαν και ζουν σεβόμενοι τους ελληνικούς νόμους και συνεισφέροντας ενεργά στην ελληνική οικονομική ζωή με διάφορες δραστηριότητες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Οι περισσότεροι από τους Ασσυρίους πρόσφυγες κατατάχτηκαν εθελοντικά στον ελληνικό στρατό και πολέμησαν για την Ελλάδα στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Οι Ελληνοασσύριοι σήμερα απαριθμούν περισσότερες από 300 οικογένειες που έχουν ελληνοποιηθεί.
__
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου