Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Λαιστρυγόνες


o


Attack of the Laestrygonians, from the Odyssey Frieze (a.k.a. The Odyssey Landscapes), from the Esquiline Hill, Rome, wall painting, size NA, c. 50 B.C. (Museum of the Profane, Vatican Museums).jpg 
Attack of the Laestrygonians, from the Odyssey Frieze (a.k.a. The Odyssey Landscapes),
from the Esquiline Hill, Rome, wall painting, size NA, c. 50 B.C.
(Museum of the Profane, Vatican Museums).jpg



Τη βία, που σε όλο της το μεγαλείο ξεδιπλώνεται τα τελευταία χρόνια και γίνεται αντιληπτή από τις οδυνηρές συνέπειές της, στην πραγματικότητα δεν τη ζούμε τώρα. Πρόκειται για μια μεταλλαγμένη μορφή ευημερίας, η οποία καλλιεργήθηκε και δυνάμωσε στους κόλπους των ειρηνικών κοινωνιών, μέσα στο περιβάλλον ασφάλειας και ανεμελιάς ίσως και αδιαφορίας, για το τι οικοδομείται. Στα σχολεία που δεν εκπαίδευαν, στα σωφρονιστικά ιδρύματα που κακοποιούσαν, στις πολυτελείς κινητές περιουσίες, στα διπλά αυτοκίνητα, στις αμέτρητες πιστωτικές κάρτες, στα φιρμάτα ρούχα, στα ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά προϊόντα τελευταίας τεχνολογίας , στο χρήμα που έρεε, στην υπερκαταναλωτική αναίδεια, στο βλέμμα απαξίωσης του ισχυρού και προοδευμένου, του πολιτιστικά εξελιγμένου, προς τον “φτωχό πλυν τίμιο”, σε όλα αυτά που έθεταν ως βάση και νόημα ύπαρξης την κοινωνική δύναμη, την εξουσία, δηλαδή το χρήμα, αυτό που προϋπόθετε μα και συντηρούσε τη μοναξιά των ανθρώπων μέσα στην φιλελεύθερη ατομικότητά τους.


Τί άλλο από φόβο και οργή είναι δυνατόν να γεμίζει τον κόσμο, που ενώ από τη μια διαπιστώνει κάθε μέρα την απο-φαστιστικότητα με την οποία η βία έχει εισβάλει και κυριαρχήσει στην καθημερινότητά του, στη σκέψη του, από την άλλη, αυτός έχει απενεργοποιηθεί, έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής του, και μεταβάλλεται σε δέκτη μιας πολυπρόσωπης βίας, οι εκφράνσεις της οποίας διαπιστώνονται και γίνονται αντιληπτές, σε πεδία μαχών (Συρία, Ιράκ, Λωρίδα της Γάζας), σε εγκλήματα πολέμου και ειρήνης, στους οικονομικούς κόλπους της καταναλωτικής υστερίας και των παρελκομένων της. Έτσι έχει καταστεί «αφιλόξενος» ο τόπος των αξιών, αυτών  που κάνουν δύσβατες  και απροσέγγιστες της διαδρομές τους. Έτσι κάθε πριν και κάθε μετά των «κοινωνικοποιημένων», με την χροιά του οικείου, εγκλημάτων, κινείται στο ίδιο μοτίβο. Αυτή η πραγματικότητα (που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις «νέα πραγματικότητα», παρά μόνο γι αυτούς που  έχουν εκτεθεί λίγο ή για λίγο σε αυτή), έχει σαν αποτέλεσμα να κατακλύζει και τον εκφερόμενο λόγο του. Καταναλώνει βία, ξερνάει βία, εκκενώνει βία. Μιλάει δια της βίας, βίαια για τη βία.


Η βία, ορμώμενη από φόβο, αναδύει τη δυσοσμία του βωμού του χρήματος, και οι άνθρωποι ολόκληροι “χέρια” , γίνονται επαίτες επιβίωσης στο περιβάλλον της αξιοπρέπειάς τους. Ως (μετα)φορέας του συμπτώματος μιας πράξης ακατανόητης, που δεν κινήθηκε στα “νοημοσυνιακά” της όρια, λειτουργεί μεταστατικά και δημιουργεί εστίες ανάδυσης. Τα θύματα, δέκτες αυτής της βίας, η οποία λαμβάνει χώρα στη “γκρίζα ζώνη” της μεταποίησής της, είναι εν δυνάμει θύτες.


Όποιος έχει εκτεθεί στην πολύπλοκότητα της βίας, αποκτά το (υπό)βαθρο της εξουσίας, αυτό που σε πιθανή χρήση του, αναπαράγει, για να αποδεσμευτεί από το σύμπτωμά της.

Τα θύματα και μόνο ως τέτοια, είναι φορείς εξουσίας, με τα ” σημάδια ” τους, να δηλώνουν, πως κάθε μορφής εξουσία είναι σταθμός βίας, και οι εκφραστές της είναι αυτοί που δεν δυσκολεύονται να εκμεταλλεύονται, να δημιουργούν περιουσίες σε κάθε τους δράση. Είναι οι κερδολάγνοι, οι θύτες των θυτών τους.


Εστιάζοντας στο βλέμμα του θύματος, αυτού που απορροφά τους κραδασμούς της οποιασδήποτε μορφής εξουσίας/βίας, ίσως αντικρίσουμε το βλέμμα ενός παιδιού που αιφνιδιάστηκε όταν το μάλωσαν, θέλοντας να το εκπαιδεύσουν να φοβάται αυτά που θα το βλάψουν, έτσι ώστε να μην εκτίθεται σ’ αυτά. Η εξουσία λοιπόν-που ξεχειλίζει την δεξαμενή της ατομικότητά τους-, απολαμβάνει τον έλεγχο χειρισμού φοβισμένων ανθρώπων, καθώς ορίζει αυτή, το πεδίο της έκθεσής τους.


Πόσο όμως είναι εφικτό οι εν δυνάμει θύτες να μην λειτουργήσουν ως τέτοιοι; Ποιο “ανάχωμα” μπορεί να ανακόψει μια τέτοια πορεία και να διαμορφώσει ένα προστατευτικό πεδίο, μη αντιμαχώμενης αναδίπλωσης; Ποιος απλανής αστέρας απέναντι στην α-ποιητική σταθερότητα της διάδραστικής κίνησης, είναι δυνατόν να την αντιπαρέλθει;


Η ατομικότητα είναι ο σκληρός διαπραγματευτής
 
της ποιητικής ομορφιάς των διανθρώπινων σχέσεων.


_


Κείμενο Carinas
ΑΚ
__

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου