ένα απόσπασμα από την ιστορία
Μια μέρα ο εραστής της Ο, τη παίρνει να κάνουν ένα περίπατο σε μια γειτονιά που ποτέ δεν είχανε πατήσει: το πάρκο Μονσουρί, το πάρκο Μονσό. Στη γωνιά του πάρκου, στην άκρη ενός δρόμου που ποτέ δε σταθμεύουνε ταξί, αφού κάμαν ένα περίπατο στο πάρκο καθισμένοι πλάι-πλάι στην άκρη ενός παρτεριού, παρατηρούν ένα αυτοκίνητο με μετρητή να πλησιάζει, που μοιάζει με ταξί.
-"Ανέβα", της λέγει.
Μπαίνει. Αρχίζει να βραδυάζει κι είναι φθινόπωρο. Είναι ντυμένη όπως συνήθιζε: παπούτσια με ψηλά τακούνια, ένα ταγιέρ με φούστα πλισέ, μεταξωτή μπλούζα και δίχως καπέλο. Όμως μακριά γάντια που φτάνουν ως τα μανίκια του ταγιέρ. Κρατά ένα δερμάτινο σάκο με τα χαρτιά της, το ρουζ και τη πούδρα της.
Το ταξί ξεκινά σιγά-σιγά, χωρίς ο άντρας να πει κάτι στον οδηγό. Κατεβάζει δεξιά κι αριστερά τα στόρια στα τζάμια και στο πίσω μέρος. Εκείνη έβγαλε τα γάντια με τη σκέψη πως ίσως τη φιλήσει ή εκείνη τονε χαϊδέψει. Όμως της λέγει:
-"Όλα τούτα σε δυσκολεύουν... δώσμου τη τσάντα σου..." Του τη δίνει. Τη τοποθετεί μακριά της και προσθέτει: "...κι είσαι πολύ ντυμένη. Βγάλε τις ζαρτιέρες, κατέβασε τις κάλτσες σου ως τα γόνατα". Δυσκολεύεται κάπως, το ταξί τρέχει πιο γρήγορα και φοβάται μη γυρίσει ο οδηγός και τη δει. Τελικά, αφού κατέβασε τις κάλτσες, αισθάνεται σαν ενοχλημένη γιατί τα πόδια της είναι γυμνά κι ελεύθερα κάτω από τη κομπινεζόν. Έτσι, γλυστράνε κι οι ζαρτιέρες. "Βγάλε τη ζώνη σου" της λέγει "βγάλε και το σλιπ. Είναι εύκολο, αρκεί να περάσεις τα χέρια πίσω στα νεφρά και λιγάκι ν' ανασηκωθείς". Της παίρνει από τα χέρια τη ζώνη και το σλιπ και τα βάζει στη τσάντα της. Κατόπιν της λέγει: "Δε πρέπει να καθίσεις πάνω στη κομπινεζόν και τη φούστα σου. Πρέπει να τ' ανασηκώσεις και να καθήσεις γυμνή πάνω στο κάθισμα. Το κάθισμα είναι από δέρμα γλιστερό και κρύο και δεν είναι ευχάριστο να το νιώθεις να κολλά πάνω στα γυμνά σου μπούτια". Έπειτα της λέγει: "Ξαναβάλε τώρα τα γάντια σου". ......... εδώ η συνέχεια..
___________________ο.ο___________________
_______
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου