απόψεις...
αναδημοσίευση από το Ποντίκι
αναδημοσίευση από το Ποντίκι
Του Δημήτρη Καζάκη
Οικονομολόγου – Αναλυτή
Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο
ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα,
Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στη λίθινη εποχή. Ακριβώς
δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η
μνήμη μου, οι Έλληνες πριν από το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα
δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν
κουκουνάρια. Αφού ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική
δραχμούλα;
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα
προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε
διεθνείς σχέσεις και πριν από το ευρώ, και μάλιστα καλύτερες, με
περισσότερες χώρες, και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το
εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, τη μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με
κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη
ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα
εξής:
♦ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν
έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορη σ’ όλους
όσοι εμπορεύονταν με τη χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές
σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’
ό,τι σήμερα που τρεις χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό
της.
♦ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις,
οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ό,τι τη
δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της
οικονομίας.
♦ Χάρη στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως
διαχειρίσιμο και, παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη, δεν
μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη
σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της
δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα
έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στη
μεταπολίτευση χάρη στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της
διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η
οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι
καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές
οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος;
Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο,
λόγω της ένταξης στη νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε
και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το Δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα
χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μια
και τότε ανήκε στη νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.[.......]
[.......]
Νέα αρχή να επιβάλει ο ελληνικός λαός
Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον
της μεγάλης πλειονότητας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι
οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δωσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί
να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να
διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί
της όλης υπόθεσης.
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να
προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται
πατερίτσες, προστάτες και νταβατζήδες; Αυτό είναι το δίλημμα που
συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η
τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται
με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος
του, ότι, αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της
Ευρώπης, δεν μπορεί να παραγάγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί
όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά τη ναζιστική κατοχή
οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής, πάσχιζαν να
πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας
μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της «Καθημερινής», συνεργάτης των γερμανικών
δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής
ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του
γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε
την ίδια χρονιά πως «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια
ουτοπία…». Στον χορό αυτού του νεοδωσιλογισμού και ονομαστοί
διανοούμενοι της εποχής, όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η
«ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη
δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να
αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η
«σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών
του κόσμου».
Αυθυπαρξία ή υποτέλεια
Την εποχή εκείνη, με νωπές τις μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή –
παλιού και νέου – για τη λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν
εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά
έγραφε: «Ομολογώ πως άμα βάζω στον νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς
που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας
θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και
για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος
διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα τέτοιες
«υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας
προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού
μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το
δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει
αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».
Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική
ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και
αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό
νόμισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου