Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Slavoj Zizek " Η μαριονέτα και ο νάνος "



Ο Ιώβ, πίνακας του Leon Bonnat


Κεφάλαιο 5

Αφαίρεση, Ιουδαϊκή και Χριστιανική


Πώς λοιπόν, περνάμε από εδώ στον καθ'αυτό Χριστιανισμό; Το κλειδί για τον Χριστό μας το παρέχει η μορφή του Ιώβ, του οποίου τα βάσανα προεικονίζουν τα βάσανα του Χριστού. Αυτό που καθιστά το βιβλίο του Ιώβ τόσο προκλητικό δεν είναι απλώς η παρουσία πολλαπλών προοπτικών που δεν βρίσκουν μια ξεκάθαρη λύση της έντασής τους (το γεγονός ότι τα βάσανα του Ιώβ σχετίζονται με μια διαφορετική προοπτική από ό,τι η θρησκευτική εμπιστοσύνη στον Θεό)· ο Ιώβ είναι μπερδεμένος επειδή βιώνει τον Θεό ως ένα απροσπέλαστο Πράγμα: δεν είναι σίγουρος για το τί θέλει από αυτόν ο Θεός όταν του επιβάλλει τις δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται (το λακανικό "Che voi?"), και, συνεπώς, δεν μπορεί να κατανοήσει που κολλάει αυτός - ο Ιώβ - στο σύνολο της θείας τάξης, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τη θέση του σε αυτήν. Η σχεδόν ανυπόφορη επίδραση του Βιβλίου του Ιώβ, δεν βρίσκεται τόσο στο αφηγηματικό του πλαίσιο ( ο Διάβολος εμφανίζεται ως συνομιλητής του Θεού, και οι δυο τους κάνουν ένα μάλλον σκληρό πείραμα για να δοκιμάσουν την πίστη του Ιώβ), αλλά στην τελική του έκβαση. Μακράν του να παρέχει κάποιο είδος ικανοποιητικής εξήγησης των άδικων παθημάτων του Ιώβ, η εμφάνιση του Θεού στο τέλος δεν είναι τίποτε άλλο από καθαρός κομπασμός, μια παράσταση φρίκης με στοιχεία φάρσας - ένα καθαρό επιχείρημα αυθεντίας το οποίο θεμελιώνεται σε μια επίδειξη δύναμης που σου κόβει την ανάσα: «Βλέπεις τι μπορώ να κάνω; Μπορείς εσύ να τα κάνεις; Ποιος είσαι εσύ, λοιπόν, που παραπονιέσαι;». Έτσι, δεν έχουμε ούτε τον καλό Θεό που δίνει στον Ιώβ να καταλάβει ότι τα βάσανά του ήταν απλώς μια δοκιμασία με σκοπό να δοκιμάσουν την πίστη του, ούτε τον σκοτεινό Θεό επέκεινα του Νόμου, τον Θεό του καθαρού καπρίτσιου, αλλά, μάλλον, έναν Θεό που συμπεριφέρεται σαν κάποιος που έχει πιαστεί σε μια στιγμή ανικανότητας - ή τουλάχιστον αδυναμίας - και προσπαθεί να ξεφύγει από τη δυσχερή Του θέση με κενούς κομπασμούς. Αυτό που μας δίνεται στο τέλος είναι ένα είδος φτηνής χολιγουντιανής παράστασης τρόμου με πολλά ειδκά εφέ - δεν μας εκπλήσσει επομένως που πολλοί σχολιαστές τείνουν προς την απόρριψη της ιστορίας του Ιώβ σαν κατάλοιπο της πρωθύστερης παγανιστικής, μυθολογίας, που θα έπρεπε να είχε αποκλειστεί από τη Βίβλο.

Ενάντια σε αυτόν τον πειρασμό, πρέπει να εντοπίσουμε επακριβώς το αληθινό μεγαλείο του Ιώβ: αντίθετα προς τη συνηθισμένη εικόνα του, ο Ιώβ, δεν είναι ένας υπομονετικός πάσχων που υπομένει τη δοκιμασία του με ακλόνητη πίστη στον Θεό - αντιθέτως, συνέχεια παραπονιέται, απορρίπτοντας τη μοίρα του (σαν τον Οιδίποδα επί Κολωνώ, τον οποίο επίσης συνήθως παρανοούν, θεωρώντας τον ως ένα υπομονετικό θύμα που έχει αποδεχτεί τη μοίρα του). Όταν οι τρεις θεολόγοι - φίλοι τον επισκέπτονται, η επιχειρηματολογία τους αποτελεί την τυπική ιδεολογική σοφιστεία(αν υποφέρεις, εξ ορισμού πρέπει να έχεις κάνει κάποιο λάθος, εφόσον ο Θεός είναι δίκαιος). Τα επιχειρήματά τους, ωστόσο, δεν περιορίζονται στον ισχυρισμό ότι ο Ιώβ πρέπει με κάποιον τρόπο να είναι ένοχος: αυτό που παίζεται σ' ένα πιο ριζικό επίπεδο είναι το (μη)νόημα των βασάνων του Ιώβ. Σαν τον Οιδίποδα επί Κολωνώ, ο Ιώβ επιμένει ότι τα βάσανά του είναι απολύτως άνευ νοήματος - όπως λέει και ο τίτλος του κεφαλαίου 27 του Ιώβ : «Ο Ιώβ θα παραμείνει ακέραιος μέχρι τελευταίας αναπνοής» 2. Με αυτόν τον τρόπο, το Βιβλίο του Ιώβ μας δίνει ίσως την πρώτη παραδειγματική περίπτωση κριτικής της ιδεολογίας στην ανθρώπινη ιστορία,  αποκαλύπτοντας τις βασικές ρηματικές στρατηγικές νομιμοποίησης των συμφορών: η πραγματικά ηθική αξιοπρέπεια του Ιώβ έγκειται στον τρόπο με τον οποίο απορρίπτει επίμονα την ιδέα ότι τα βάσανά του μπορεί να έχουν κάποιο νόημα, είτε το νόημα της τιμωρίας για τις παλιές του αμαρτίες είτε της δοκιμασίας της πίστης του, ενάντια στους τρεις θεολόγους που τον βομβαρδίζουν με πιθανά νοήματα - και, αναπάντεχα, ο Θεός παίρνει το μέρος του στο τέλος, υποστηρίζοντας ότι κάθε λέξη που είπε ο Ιώβ, ήταν αληθής,  ενώ κάθε λέξη που είπαν οι τρεις θεολόγοι ήταν λανθασμένη.3

Ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της διακύρηξης του μη νοήματος των βασάνων του Ιώβ θα πρέπει να επιμείνουμε στον παραλληλισμό Ιώβ και Χριστού, στο ότι τα βάσανα του Ιώβ ανακοινώνουν τη Σταυρική Οδό: τα βάσαν του Χριστού είναι επίσης άνευ νοήματος και όχι μια πράξη εννοηματωμένης ανταλλαγής. Η διαφορά, φυσικά, είναι ότι, στην περίπτωση του Χριστού, το χάσμα που χωρίζει τον βασανισμένο, απελπισμένο άνθρωπο (τον Ιώβ) από τον Θεό μεταφέρεται στον Ίδιο τον Θεό, ως δική του ριζική σχάση ή μάλλον, αυτοεγκατάλειψη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε το ρίσκο μιας ριζοσπαστικότερης ανάγνωσης του "Πατέρα, γιατί με εγκατέλειψες" από τη συνηθισμένη : εφόσον εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με το χάσμα ανθρώπου - Θεού, αλλά με τη σχάση στον Ίδιο το Θεό, η λύση δεν θα μπορούσε να είναι η (επαν)εμφάνιση του Θεού σε όλο του το μεγαλείο, αποκαλύπτοντας στον Χριστό το βαθύτερο νόημα των βασάνων του (ότι ο Αθώος που θυσιάστηκε για να λυτρώσει την ανθρωπότητα).


Το «Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες» του Χριστού, δεν αποτελεί διαμαρτυρία προς τον ιδιότροπο παντοδύναμο Θεό - Πατέρα του οποίου οι βουλές είναι ακατανόητες για μας, τους θνητούς ανθρώπους, αλλά μια διαμαρτυρία που δείχνει προς έναν αδύναμο/ανίκανο Θεό: είναι σαν ένα παιδί που, έχοντας πιστέψει στη δύναμη του πατέρα του, ανακαλύπτει με φρίκη ότι ο πατέρας του δεν μπορεί να τον βοηθήσει.
(Για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα από την πρόσφατη ιστορία τη στιγμή της Σταύρωσης του Χριστού, ο Θεός- Πατέρας βρίσκεται σε μια κάπως παρόμοια θέση μ' αυτή του Βόσνιου πατέρα που τον ανάγκασαν να παρακολουθήσει τον ομαδικό βιασμό της ίδιας του της κόρης και να αντέξει το έσχατο τραύμα του συμπονετικού-παραπονεμένου βλέμματός της: «Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες;». Εν συντομία, με αυτό το «Πατέρα γιατί με εγκατέλειψες;» είναι ο Θεός - Πατέρας που, στην ουσία, πεθαίνει, αποκαλύπτοντας την απόλυτη ανικανότητα του και έπειτα ανασταίνεται εκ νεκρών με τη μορφή του Αγίου Πνεύματος.

Γιατί ο Ιώβ έμεινε σιωπηλός μετά την καυχησιάρικη εμφάνιση του Θεού : Αυτός ο γελοίος κομπασμός (ο πομπώδης βομβαρδισμός των " πού ήσουν εσύ όταν..." ρητορικών ερωτήσεων : " Τίς ούτος ό κρύπτων μέ βουλήν, συνέχων δέ ρήματα έν καρδία, εμέ δε οίεται κρύπτειν ;...ού ής έν τώ θεμελιούν με τήν γήν; απάγγειλόν δέ μοί, εί επίστη σύνεσιν" [ Ιώβ 38: 2,4 ]) δεν είναι ο τρόπος εμφάνισης του αντιθέτου του, στο οποίο μπορούμε να απαντήσουμε λέγοντας απλά; "Εντάξει, αν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά,γιατί με άφησες να υποφέρω χωρίς νόημα; "Οι βροντερές λέξεις του Θεού δεν καθιστούν τη σιωπή του, την απουσία απάντησης, καταφανέστατη; Κι αν, τότε, αυτό ήταν που αντιλήφθηκε ο Ιώβ και που τον έκανε να σιωπήσει; Δεν παρέμεινε σιωπηλός ούτε επειδή συνετρίβη από την πληθωρική παρουσία του Θεού ούτε επειδή ήθελε να αναδείξει τη συνεχιζόμενη αντίστασή του, δηλαδή το γεγονός ότι ο Θεός απέφυγε να απαντήσει στην ερώτηση του Ιώβ, αλλά επειδή, σε μια κίνηση σιωπηλής αλληλεγγύης, αντιλήφθηκε τη θεία ανικανότητα. Ο Θεός δεν είναι ούτε δίκαιος ούτε άδικος, απλώς ανίκανος. Ο Ιώβ κατάλαβε ξαφνικά ότι δεν ήταν αυτός, αλλά ο Ίδιος ο Θεός, που δοκιμαζόταν πραγματικά με τις συμφορές του Ιώβ, και ο Θεός απέτυχε παταγωδώς. Για να γίνουμε πιο αιχμηροί, μπαίνω στον πειρασμό να ρισκάρω μια ριζοσπαστική αναχρονιστική ανάγνωση: ο Ιώβ προέβλεψε τα μελλοντικά βάσανα του ίδιου του Θεού - "Σήμερα είμαι εγώ, αύριο θα είναι ο ίδιος σου ο γιος, και δεν θα υπάρχει κανείς να παρέμβει υπέρ αυτού. Αυτό που βλέπεις τώρα σε εμένα προεικονίζει τα δικά σου Πάθη!"4

Εφ' όσον η λειτουργία του αισχρού υπερεγωτικού συμπληρώματος του (Θείου) Νόμου είναι να αποκρύψει αυτή την ανικανότητα του μεγάλου Άλλου, και εφόσον ο Χριστιανισμός αποκαλύπτει αυτή την ανικανότητα, αποτελεί, πολύ λογικά, την πρώτη και (μοναδική) θρησκεία που αφήνει ριζικά πίσω της το χάσμα ανάμεσα στο επίσημο/δημόσιο κείμενο και στο αισχρό μυητικό συμπλήρωμά του: δεν υπάρχει κάποια κρυμμένη, ανείπωτη ιστορία σε αυτόν. Υπό αυτήν ακριβώς την έννοια, ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της Αποκάλυψης: τα πάντα αποκαλύπονται σε αυτόν, κανένα αισχρό υπερεγωτικό συμπλήρωμα δεν συνοδεύει το δημόσιο μύνημά του. Στις αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές θρησκείες, το δημόσιο κείμενο πάντα συμπληρωνόταν από μυστικές τελετές μύησης και από όργια· ο (να αποκαλύφθεί η "μυστική διδασκαλία" του Χριστού που βρίσκεται κωδικοποιημένη με κάποιον τρόπο στην Καινή Διαθήκη ή έχει βρεθεί σε απόκρυφα Ευαγγέλια ) σημαίνει την αιρετική επανεγγραφή του στη παγανιστική Γνωστική παράδοση.


 ____________________________


Σημειώσεις 

2. Σύμφωνα με τον Γιουνγκ ( Jung ), στα συνειδητά βάσανα του Χριστού, ο Θεός εξιλεώνεται για τα βάσανα του Ιώβ: " Γιατί, ακριβώς όπως ο άνθρωπος πρέπει να υποφέρει από τον Θεό, έτσι και Θεός πρέπει να υποφέρει από τον άνθρωπο. Διαφορετικά, δεν μπορεί να υπάρξει συμφιλίωση αναμετάξύ τους" (C.G.June, Answer to Job, Bollingen, Πρίστον 1958, σελ39).[βλ.ελληνική έκδοση: Κ.Γιουγκ, Απάντηση στον Ιώβ, μτφρ.Σ.Ζ.Αντζάκα, Σπαγειρία,Θεσσαλονίκη 1996, σελ.78-9.(Σ.τ.μ.)]. Το πλαίσιο εδώ εξακολουθεί να είναι πλαίσιο ανταλλάγής ένα βάσανο έναντι κάποιου άλλου.

3. Το ενδιαφέρον του Ανακτημένου Παραδείσου (Paradise Regained ) του Μίλτου έγκειται στο γεγονός ότι σε αυτό το ποίημα ο Σατανάς έχει εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από το Σατανά του Χαμένου Παραδείσου ( Paradise Lost ) : δεν είναι πια ο ηρωικός έκπτωτος Άγγελος ,αλλά ένας απλώς πράκτορας του πειρασμού - αν μη τι άλλο, είναι ο ίδιος ο Χριστός που αποτελεί το αντίστοιχο του Σατανά στον Χαμένο Παράδεισο εδώ. Το θέμα και των δύο ποιημάτων είναι κοινό· πώς να αντισταθείς στον πειρασμό· και ο Χριστός επιτυγχάνει εκεί που ο Σατανάς αποτυγχάνει. Ο Χριστός δεν είναι λοιπόν τόσο ο "δεύτερος Αδάμ" όσο ο δεύτερος Σατανάς : επιτυγχάνει εκεί που ο Σατανάς απέτυχε. Αυτή η εστίαση στη θεματική της αφοσίωσης και της αντίστασης στο πειρασμό συνδέει επίσης τον Ανακτημένο Παράδεισο με το Βιβλίο τού Ιώβ : η αντίσταση του Χριστού στον πειρασμό δεν είναι μόνο παράλληλη με του Ιώβ· μπορούμε επίσης να υποστηρίξουμε ότο ο Σατανάς στον Ανακτημένο Παράδεισο αποτελεί μια καινούργια ακδοχή των θεολόγων φίλων που έρχονται προς παρηγορίαν του Ιώβ - τα επιχειρήματα αυτών των "φίλων" είναι αυστηρώς ανάλογα με τους τέσσερις πειρασμούς του Σατανά : των πειρασμών των επίγειων ηδονών, του πλούτου, της εξουσίας, και της ίδιας της ψεύτικης θρησκευτικής θυσίας ( ακριβώς της θυσίας ως πράξης ανταλλαγής, σαν να " πληρώνεις το τίμημα" των αμαρτιών). Εν συντομία, οι πειρασμός είναι εγγενής στη θρησκεία: το βασίλειο του Σατανά είναι η ίδια η κίβδηλη θεολογία, η θεολογία ως ιδεολογία. Όπως ακριβώς οι φίλοι προσφέρουν στον Ιώβ τις τέσσερις βασικές εκδοχές της ιδεολογικής νομιμοποίησης, έτσι και ο Σατανάς θέτει τον Χριστό σε πειρασμό με τις τέσσερις εκδοχές της ιδεολογίας.

4. Στο πλαίσιο της "εβραϊκής εξαίρεσης", νιώθω την επιθυμία να ρισκάρω μια ριζοσπαστική επανερμηνεία του Φρόυντ, που απέδωσε στους Εβραίους την απάρνηση του πρωταρχικού εγκλήματος (της πατροκτονίας του Μωυσή) : κι αν ακόμη και οι εναλλακτικές φροϋδικές αναγνώσεις, που προτείνουν την υπόθεση ενός μετατεθειμένου εγκλήματος (δηλαδή ότι, στην ουσία, ο ίδιος ο Μωυσής ήταν ο ένοχος της "πατροκτονίας", σκοτώνοντας τον Φαραώ), είναι λανθασμένες : Κι αν το αληθινό έκλημα του Μωυσή δεν ήταν ο φόνος, αλλά η ταπείνωση του Φαραώ, η δημόσια επίδειξη της ανικανότητάς του; Αυτό δεν είναι χειρότερο από ένα φόνο; Μετά το φόνο, ο πατέρας επιστρέφει ως η ιδεώδη αρχή του Νόμου, ενώ ο ταπεινωμένος πατέρας απλώς επιβιώνει ως ένα γελοίο ανίκανο περίττωμα. Κι αν η ταπείνωση του πατέρα αποτελούσε την προϋπόθεση για την εγκαθίδρυση του Ιουδαϊσμού ως της πρώτης σπουδαίας θρησκείας που, αρχικά και τον περισσότερο καιρό, δεν αποτελούσε θρησκεία ενός κράτους, αλλά θρησκεία μιας ομάδας χωρίς κάποια κρατική ταυτότητα. Επιπλέον, μήπως αυτό ακριβώς καθιστά την ιδέα ενός Κράτους του Ισραήλ προβληματική;

___________________________________

Slavoj Zizek
" Η μαριονέτα και ο νάνος "
Ο διαστροφικός πυρήνας του Χριστιανισμού
σελ.183-189
Μετάφραση: K.Περέζους
Επιμέλεια: Γιαννης Σταυρακάκης
Εκδόσεις : scripta
____________

επιμέλεια -παρουσίαση Carina
______________________________

33 σχόλια:

  1. Ι Ω Β

    Ο Ιώβ (εβραϊκά אִיּוֹב , αραβικά أَيُّوبٌ, ʾAyyūb) ήταν βιβλικό πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης που φέρεται να έζησε περίπου στους χρόνους των Πατριαρχών, στην Αυσίτιδα χώρα, μεταξύ Ιδουμαίας και Αραβίας {α΄1}. Είχε αραμαϊκή καταγωγή, όπως όλοι οι κάτοικοι της Αυσίτιδας.
    Περί του Ιώβ, της καταγωγή του, του βίου του, της δοκιμασίας και τελικά της επιβράβευσης αυτού αναφέρονται στο ομώνυμο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, που αποτελεί και τη μοναδική πηγή.

    Ιστορία

    Σύμφωνα με το ομώνυμο βιβλίο, ο Ιώβ ήταν πολύ πλούσιος αλλά και ευσεβής, ενάρετος και δίκαιος. Η οικία του ήταν ανοικτή σε κάθε ξένο. Επιδείκνυε στοργή προς κάθε στερούμενο, πάσχοντα και αδικούμενο, παρέχοντας στοργή και συμπαράσταση. Ήταν «οφθαλμός τυφλών, πους δε χωλών», στήριγμα πτωχών και υπερασπιστής αδυνάτων, δίκαιος και γενναιόδωρος απέναντι στους πολυπληθείς υπηρέτες του και των δούλων του (κθ΄ 12-17). Στοργικός οικογενειάρχης, είχε αναθρέψει δέκα παιδιά, επτά γιους και τρεις κόρες, που όταν επέστρεφαν από διασκέδαση, ανταλλάσσοντας μεταξύ τους επισκέψεις, ο Ιώβ προσέφερε θυσίες στον Θεό για να τα προφυλάξει από τυχόν αμαρτίες που μπορεί στο μεταξύ να είχαν διαπράξει.
    Απολάμβανε ιδιαίτερο σεβασμό από τους συμπολίτες του που όταν τον άκουγαν τον μακάριζαν για τη σοφία του γενόμενοι "περιχαρείς". Είχε μέγα πλήθος από ζώα, 7.000 πρόβατα, 3.000 καμήλες, 500 ζεύγη βοδιών, μια αγέλη θηλυκών όνων και ένα πλήθος βοσκών και επιστατών. "Βούτυρο έτρεχε όπου αυτός περνούσε και στο γάλα λούζονταν τα βοσκοτόπια του". Φέρεται να ήταν γενικά από τους πλουσιότερους και τους πλέον διακεκριμένους ανθρώπους των ανατολικών χωρών ζώντας ως άρχοντας μεταξύ των ανθρώπων της εποχής και ως βασιλεύς "εν μέσω στρατεύματος" των υπηρετών και δούλων του (κθ΄ 6-25).

    Συνδιαλλαγή Γιαχβέ - Σατανά

    Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα καλά και ωραία για τον Ιώβ, που εκ της περιγραφής διαφαίνεται λογικά ότι πρέπει να ήταν στη πραγματικότητα βασιλιάς που συγκέντρωνε όλες τις παραπάνω ιδιότητες στο βασίλειό του, στο ομώνυμο βιβλίο, που υπόψη χαρακτηρίζεται και αυτό θεόπνευστο όπως και τα άλλα της Π..Δ.., γίνεται μνεία της ακόλουθης συνδιαλλαγής του Γιαχβέ με τον Σατανά

    Κάποια μέρα παρουσιάστηκαν οι Άγγελοι του Θεού ενώπιον του Κυρίου τους (Γιαχβέ) μεταξύ των οποίων ήταν και ο διάβολος όπου βλέποντάς τον ο Γιαχβέ τον ρώτησε:
    - Από πού έρχεσαι;
    - Αφού περπάτησα όλη τη Γη επέστρεψα εδώ στον Ουρανό, απάντησε εκείνος.
    - Έστρεψες τουλάχιστον την προσοχή σου στο δούλο μου Ιώβ για να ιδείς ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στη Γη τόσο άμεμπτος, ακέραιος και ευσεβής; τον ρώτησε στη συνέχεια ο Γιαχβέ. Κι εκείνος ανταπάντησε:
    - Μήπως δωρεάν και χωρίς αμοιβές είναι ευσεβής, με τόσες ευλογίες (πλούτη) που του έχεις δώσει; Όχι βέβαια! Αφαίρεσέ του όλα αυτά και τότε θα δεις πως θα σε βλαστημήσει κατά πρόσωπο!
    Τότε ο Γιαχβέ όλως παραδόξως αντί να κολάσει την αυθάδεια του Σατανά, στοιχηματίζει μαζί του λέγοντάς του.
    - Ιδού όλα όσα έχει τα παραδίδω στην εξουσία σου. Αυτόν όμως τον ίδιον δεν θα τον αγγίξεις ούτε κατ΄ ελάχιστο.(α΄ 6-12)
    ...............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ............

    Πόλεμος δοκιμασιών

    Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες της απερίγραπτης συκοφαντίας του Σατανά αλλά και της ανοχής και «φαινομενικής» απουσίας του Γιαχβέ περιγράφεται στη συνέχεια μια ασύλληπτη οδύνη πόνου και ψυχικού σπαραγμού σ΄ ένα σπονδυλωτό πόλεμο «δοκιμασιών» του Ιώβ όπου η τραγωδία και η συμφορά επεκτεινόμενες εμφανίζονται στην εντονότερη μορφή τους με αποκορύφωση την απώλεια της υγείας του, παρά την εντολή του Γιαχβέ.

    Κάποια μέρα λοιπόν που τα παιδιά διασκέδαζαν στο σπίτι του μεγαλύτερου αδελφού τους φθάνει ένας αγγελιαφόρος στον Ιώβ και του αναφέρει ότι κάποιοι ληστές αφού έσφαξαν τους δούλους βοσκούς του άρπαξαν τα ζεύγη των βοδιών και τους θηλυκούς όνους και μόνο αυτός σώθηκε της καταστροφής, Πριν τελειώσει όμως το λόγο του φθάνει άλλος αγγελιαφόρος που ανήγγειλε στον Ιώβ ότι φωτιά έπεσε από τον ουρανό και κατέκαψε όλα τα πρόβατα και τους βοσκούς αυτών και μόνο αυτός σώθηκε. Πριν και αυτός ολοκληρώσει φθάνει έτερος που ανήγγειλε ότι έφιπποι ληστές κατά ομάδες περικύκλωσαν τα κοπάδια των καμήλων τις οποίες και άρπαξαν φονεύοντας όλους τους δούλους και βοσκούς που τις φύλαγαν στο σημείο αυτό φθάνει τέταρτος που ανήγγειλε το τραγικότερο. Σφοδρός άνεμος άρπαξε τη στέγη της οικίας στην οποία διασκέδαζαν τα παιδιά του Ιώβ με συνέπεια να ταφούν όλα κάτω από τα ερείπια. (α΄ 13-19)

    Τότε ο Ιώβ σηκώθηκε και σκίζοντας τα ιμάτιά του και κουρεύοντας τα μαλλιά του έπεσε στο έδαφος κραυγάζοντας «γυμνός εξήλθα από την κοιλιά της μάνας μου και γυμνός θα απέλθω από τον κόσμο αυτό. Ο κύριος έδωσε τα δώρα του και ο ίδιος τα αφαίρεσε. Ας είναι δοξασμένο το όνομά του στους αιώνες» (είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον εις τους αιώνας). Και όμως ο Ιώβ δεν εξανέστη κατά του Κυρίου (α΄ 20), όλες δε αυτές οι συμφορές ήταν ….η πρώτη δοκιμασία…..

    Σαν να μη έφθαναν αυτά, ο Ιώβ προσβλήθηκε στη συνέχεια από φοβερή μολυσματική ασθένεια, (κάτι σαν λέπρα) και γέμισε από πληγές, ζώντας πλέον έξω από τα τείχη της πόλης του. Παρόλα αυτά δεν παραπονέθηκε στον Θεό και υπέμεινε, παρότι εμφανίζεται να λέει σε τρεις φίλους, που είχαν έρθει κοντά του για να τον παρηγορήσουν, ότι αδίκως πάσχει και είναι αθώος.

    Ως ανταμοιβή για την υπομονή του, που έμεινε παροιμιώδης, αφού στην ελληνική γλώσσα υπάρχει η έκφραση «ιώβειος υπομονή», ο Ιώβ αποκαταστάθηκε από τον Θεό στην αρχική του κατάσταση υγείας και ευδαιμονίας, και μάλιστα με μεγαλύτερα πλούτη: Απέκτησε πάλι επτά γιους και τρεις θυγατέρες, καθώς και τα διπλάσια ζώα, και έζησε μετά τη δοκιμασία αυτή 140 χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 248 ετών, αφού πρώτα είδε τα τρισέγγονά του.

    από βικιπαιδεία
    http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%8E%CE%B2
    ___________________________________

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. :))
    Εεε,κοίτα...
    επειδή η σχέση μας με τον Θεό/α είναι προσωπική...,γι αυτό δεν θα παρέμβω στα προσωπικά σας...

    Ωστόσο,η Ι.Τ δεν νομίζω να σου χρεώσει τον ατομικό σου λογαριασμό επειδή ελπίζεις..,ή όχι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στα ερωτήματά σου(ρητορικά ή μη),πρόσθεσε και τα εξής :
    - αυτός ο γραπτός διάλογός μας είναι ιδιωτικός ή δημόσιος ;
    - πια η διαδοχή των εννοιών άτομο,κοινωνία;

    Ως προς "τις πάσης φύσεως Ι.Τ.",η επιβολή της δογματικής "ιερότητάς τους" -μέσα στο πλαίσιο ιδιωτικής πρόσληψης αυτών των εννοιών - περιορίζει τη ύπαρξη ζωτικού χώρου για την ανάπτυξη της ιδιωτικότητας, κάτι που στην στην αμφίδρομη και εξαρτώμενη σχέση Ιερής Τράπεζας - πιστού/πελάτη, ο δεύτερος δια της παθητικότητάς και υποχωρητικότητάς του την διατίθεται του ως μέσο προς χρήση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δυστυχώς έτσι είναι τα πραγματα...όπως τα διαπιστώνεις και τα νιώθεις...
    Όμως μέσα σ' αυτή την απάνθρωπη και ατομοκεντρική κοινωνία των αρωμάτων,των ά-λογων μορφωμάτων και του πλανητικού πυρήνα που αρνείται να εκραγεί....ποια είναι η δική σου σειρά πραγμάτων;...πως αντιμετωπίζεις αυτή την πραγματικότητα;
    Απορείς και εξίστασαι και μετά κάθεσαι αναπαυτικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ....δεν τίθεται θέμα για συγγνώμη
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. - [...]"Ο κόσμος νομίζει πως επειδή είσαι γέρος, φτωχός, σακάτης και έντρομος, δεν μπορείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, και σε γενικές γραμμές αυτό αληθεύει. Αλλά έτσι και σου τύχουν ευνοϊκές συνθήκες, ένας επιτιθέμενος ασθενικός και αδέξιος, στα μέτρα σου τελοσπάντων,κι ένα μέρος απόμερο, τότε έχεις μεγάλες πιθανότητες να δείξεις πόσα απίδια βγάζει ο σάκος. Και η υπενθύμιση αυτής της πιθανότητας, που τόσο συχνά παραβλέπεται,..."
    Μολλόυ-Σ.Μ

    - Όσα έγραψες θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα εξαιρετικό κείμενο,του οποίου η ουσία είναι μια κεκαλυμένη( αγωνιστική)... κλάψα.
    - Αυτοί οι "αγωνιστές συνάνθρωποι" στους οποίους απευθύνεις την κραυγή μήπως είναι αγωνιστές χωρίς ακοή;

    - Αυτό που έχει σημασία είναι τί γίνεται πέρα από την κραυγή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αν και λένε " Μάρτης γδάρτης και παλουκοκάφτης...",ωστόσο ας προσπαθήσουμε και ελπίσουμε για έναν καλύτερο μήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Οδοιπόροι εύκολων δρόμων,οι απ-άνθρωποι περι-πατητές αυτής της γης...
    Προσπερνούν τα ανθρώπινα "εμπόδια", για ανόητες επιδιώξεις (χωρίς ενδοιασμό),και περιορίζονται συνεχώς στην ατομικότητά τους.

    Η αγάπη; Τί έγινε η αγάπη ανώνυμε ...; Σε κυρίευσε η σκληρότητα της ταινίας και την προσπέρασες;
    Ωστόσο,νομίζω η ψυχρότητα επιτείνει το αίτημα για αγάπη.

    Εύχομαι,την υπέρβαση που επιθυμείς. Ίσως αν γίνει αιωνιότητα και μια μέρα....

    "Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος..."
    Μια άνοιξη μου αρκεί.
    Επίσης ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μέσα λοιπόν από τον α-κατ-ανόητο και σκοτεινό λόγο μου(όπως τον χαρακτήρισες )-δηλωτικό ίσως και της αδυναμίας σου να τον αναγνώσεις και να ερμηνεύσεις- σου λέω πως βλέπω ότι οι άνθρωποι έχουν μια ευκολία να μιλούν για ή με σκληρότητα ενώ για ή με αγάπη το αποφεύγουν συστηματικά και το ανάγουν στη σφαίρα του μεταφυσικού.Τί εύκολη οδός ώστε να αποφεύγει κανείς να είναι δοτικός!

    Ωστόσο,από τη στιγμή που έχεις καταλήξει στο συμπέρασμα ότι διαφορετικά κατανούμε ,και κατά συνέπεια αδυνατείς να απαντήσεις στη φράση-ερώτηση, νομίζω ότι δεν θα επιμείνω,μια και αισθάνομαι ότι σ' έχω φέρει σε δυσάρεστη θέση.
    Λυπάμαι,δεν ήταν αυτή η προθεσή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Το να γράφεις έτσι όπως αισθάνεσαι και βιώνεις την πραγματικότητα γύρω σου,χωρίς να περιορίζεσαι στον τρόπο εκδήλωσης αυτής της "γραφής", αποτελεί για μένα προϋπόθεση διαλόγου.Αντίθετα όταν ο εκφερόμενος λόγος του συνομιλητή ενδύεται την "καθωσπρέπεια", τότε γίνεται η συνομιλία κενή νοήματος.
    Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι περιορίζεται η δυνατότητα του έτερου συνομιλητή με την σειρά του,μη αποδεχόμενος αυτή της συμπεριφορά,να μη συμμετέχει σ' αυτή τη συνομιλία.
    Ο καθένας εκτίθεται με τις επιλογές του.Βέβαια νομίζω ότι σημαντικότερο είναι η δυνατότητα στην επιλογή και η ελεύθερη έκφραση αυτής της επιλογής.
    Όσον αφορά στην αγάπη,συμφωνώ ότι συνήθως εκφέρουμε λέξεις με την συμβατική τους σημασία δηλ. προς εξυπηρέτηση της λειτουργικότητας της κοινωνίας,ενώ διατηρούμε παράλληλα και υποκειμενική έννοια.Αυτό βέβαια,έχει ως αποτέλεσμα συνήθως όταν μιλάμε να μην συλλαμβάνουμε τι λέμε.Πιθανόν λοιπόν όταν δύο ανθρωποι έρχονται σε επικοινωνία(με οποιονδήποτε τρόπο),να αποδίδουν διαφορετική έννοια στις ίδιες λέξεις.Το ίδιο συμβαίνει και με τη λέξη αγάπη.Λέγοντας καποιος "σ' αγαπάω" συνθέτει με διαφορετικά σημαίνονται την έννοια και διακατέχεται απο διαφορετικά συναισθήματα από τον άλλον στον οποίο το απευθύνει.
    Ωστόσο κάτω από εξαιρετικές συνθήκες οι σημασίες πιθανόν και να συγκλίνουν.
    Ναι,στις εμπειρίες της ζωής μου είχα δεχτεί εκδηλώσεις αγάπης με διάφορους τρόπους.Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά αλλά και τίποτα. Ναι,το να σου λενε "σ' αγαπώ,σ' αγαπώ,σ' αγαπώ" εκτός του ότι δεν εκφέρεται κάθε φορά με το ίδιο νόημα αλλά και η επανάληψή του δεν είναι έκφραση της έντασης του συναισθήματος ,αλλά πιθανόν δηλωτικό μιας έλλειψης,τόσο από αυτόν που το εκφέρει όσο και από αυτόν που το δέχεται ή επιθυμεί να είναι δέκτης αυτού του τρόπου εκδήλωσης της αγάπης.

    Τώρα,στην δική μας επικοινωνία,στους διαλόγους ή "διαλόγους" ( όπως σε κάποια στιγμή έγραψες),μου είναι ευχάριστο να συζητώ μαζί σου και φαντάζομαι ότι το έχεις αντιληφθεί.Βέβαια λες ότι "είσαι υπέρ του δέοντος δοτικός" από τη στιγμή που μου στέλνεις "κατεβατά"...:),αλλά από τη στιγμή που δεν σε γνωρίζω δεν είναι κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα που καταλήγεις εσύ,αλλά θα το δεχτώ έτσι όπως το λες,δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω,εξ άλλου είναι σημαντικότερο το ότι αισθάνεσαι δοτικός και μοιράζεσαι κάποιες σκέψεις μαζί μου.Σ' ευχαριστώ γι' αυτό.
    Εγώ ,λοιπόν, " ο ν' συνομιλητής σου", νομίζω ότι δεν υποβιβάζεις την έννοια (στη μεταφυσική της διάσταση) ούτε βιωματικά μέχρι στιγμής μου έχεις δώσει τέτοια εντύπωση,ελπίζωντας ότι μιλάς μέσα απ' αυτήν κι όχι γι' αυτήν.

    Να είσαι και να εκφράζεσαι όπως επιθυμείς.Σε παρακαλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ok
    Απορία : τί ισχύει για σένα (ν' συνομιλητή), είναι κάποιος δοτικός και το διαπιστώνει εκ' των υστέρων δια μέσω του άλλου(ως δέκτη) από τις αντιδράσεις του ή αρχικά ορίζεται,οριοθετείται η έννοια από τους ν' συνομιλητές και στη συνέχεια (συμπεριλαμβάνοντάς την ως κοινή συνθήκη) συμπεριφερονται ή όχι δοτικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτή η αίσθηση διαχρονικότητας της άδολης δοτικότητας ή απλά δοτικότητας κάποιων ανθρώπων στην ζωή μας είναι ιδιαίτερο.
    Αλήθεια υφίσταται δοτικότητα χωρίς δεκτικότητα; ποιο προηγείται και ποιο έπεται;

    Θέλω να πως καλησπέρα...

    Καλησπέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Όταν ανάμεσα σε δύο υποκείμενα σε σχέση δοτικότητας - δεκτικότητας, δεν αναπτύσσεται το "τίποτα" αλλά το "μη τίποτα" ή το "κάτι" ....
    τι χαρακτηριστικά θα του δίναμε στον κόσμο των αισθήσεων; ...εκτός εάν το "κάτι" αυτής της σχέσης είναι το βήμα του δραπέτη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Η υποκειμενική πραγματικότητα που διαμορφώνει ο καθένας μας δια και μέσα στον κόσμο των αισθήσεών του, επηρεάζει τις διαφορετικές ερμηνείες που αποδίδει σε πράγματα και ιδέες και σ΄αυτά στηρίζεται το βήμα και το κάθε βήμα που ακολουθεί, στην προσωπική του πορεία.
    Ωστόσο,υπάρχει πάντα ένα πρώτο βήμα,στα ορια αυτού που συμβατικά θέλουμε να ονομάζουμε πορεία και βρίσκεται σ'ένα συνεχή διάλογο στη διάσταση της κίνησης,κι έτσι αυτό που χαρακτηρίζεται ως δράση του ανθρώπου (ως ένα σύνολο βημάτων με την ευρεία έννοια) είναι η ατέρμονη δραπέτευση από ένα τόπο και μ' έναν προορισμό (επειδή δραπετεύουν) ,δηλ.ίσως είναι ένα συνεχές "πρώτο βήμα".Ο "πρώτος" βηματισμός αυτής της δρα-πετευ-σης έχει ένα ρυθμό και συνιστά ένα σύνολο άπειρων μετακινήσεων στο χωρόχρονο.

    Τί συμβαίνει όμως όταν αυτά τα μη " κοινά βήματα" ανταμώσουν σ' ένα κοινό τόπο ;

    "..τόσο αυτό το " κάτι " αποκτά κοινή σάρκα και κοινά οστά,ανάμεσα στα δύο υποκείμενα και μέσα στους κόσμους των αισθήσεών τους"

    Πως ενσαρκώνεται αυτή η κοινή πλέον αίσθηση;Δηλ.σ' ένα περιβάλλον δοτικότητας-δεκτικότητας αναπτύσσεται ένας χώρος χρωμάτων,γεύσεων,ήχων,οσμών..,που ενώ διατηρείται η υποκειμενική αίσθηση των υποκειμένων,έχει (και) μια κοινή ιδιαίτερη υφή, ή όχι ;
    Έτσι όπως το βιώνεις (εάν είχες τέτοιου είδους εμπειρία) είναι κάτι το εξαιρετικό ή το σύνηθες ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ναι το εξαιρετικό μπορεί να είναι και σπάνιο,ωστόσο η διαπίστωσή του το "ενδύει" με εισαγωγικά ....

    " και μας μπερδεύει:) "
    ε,καλά δεν πειράζει που και που το μπέρδεμα :)

    Η πολλαπλότητα των υποκειμένων Σου που δεν ανήκουν σ'αυτό τον κόσμο, και σου υπενθυμίζει ότι δεν εισαι αυτού του κόσμου,τότε πιθανόν το "Μου" σου να μην υφίσταται στο προσωπικό σου υπαρκτό λεξικό,εκτός κι αν είναι ένδειξη ότι το Ένα είναι η πολλαπλότητα και πως το ένα δεν αποκλείει το άλλο..,ή όχι;
    Δηλαδή,αφού ο Καντιότης λέει " ".. metaphysics must be considered as really existing.." οπότε μπορού με και να θεωρήσουμε(αφού η βάση του μεταφυσικού είναι ο υπαρκτός κόσμος) πως η πολλαπλότητα μέσα στα όρια του φυσικού κόσμου )είναι Μία;
    Τα παραπάνω μπορείς να τα εκλάβεις και ως λόγια που συμβάλλουν στο μπέρδεμα:)

    "Το κλειδί ίσως να ενυπάρχει στα πολλαπλά υποκείμενα και η αίσθηση του ενός, να είναι η παγίδα."
    Το κλειδί για να ανοίξει τί;

    α! ίσως και άσχετα με το θέμα,θυμήθηκα έναν πίνακα του Vladimir Kush
    http://2.bp.blogspot.com/-sLych7v2ZRQ/T1xdOvEmzTI/AAAAAAAAB7g/Pe1VWo8krbY/s1600/417521_270562669679656_100001777743461_580735_1149772687_n.jpg
    :)

    Για την ποιητική-ερωτική σχέση έτσι όπως την έκφρασες και την αισθάνεσαι νομίζω ότι αδυνατώ να προσθέσω κάτι ...και θέλω να το πω.

    "Δεν ξέρω πώς έφτασα εδώ και αν ό,τι έχω γράψει σχετίζεται απόλυτα με τις ερωτήσεις σου - ελπίζω να σχετίζεται - αλλά δεν γυρίζω τώρα πίσω:)"
    Δεν ξέρω πώς έφτασα εδώ και αν ό,τι έχω γράψει σχετίζεται απόλυτα με τις ερωτήσεις σου - ελπίζω να σχετίζεται - αλλά δεν γυρίζω τώρα πίσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Παρενθετικά μια ερωτηση,ώστε στη συνέχεια να εκφράσω τις σκέψεις μου για όσα έγραψες:
    εάν το "εγώ" σου μεταμορφωθεί σε ρυάκι μπορεί το "εγώ" μου (λέμε τώρα..)που αισθάνεται αυτήν την μεταμόρφωση να πιεί νερό απ' αυτό το ρυάκι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Σωστά.Φυσικό επόμενο.Εξάλλου με αυτόν τον τρόπο συνηθίζεται να ρυθμίζονται οι σχέσεις στη κοινωνία των ανθρώπων (δημόσιες /ιδιωτικές ,ψηφιακές και μη).
    Καλημέρα σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. ανώνυμοι είπε...
    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή