 |
| Allegory on the Blessings of Peace by Peter Paul Rubens |
Οι αλληγορικές εικόνες θεωρούνται συνήθως ανιαρές και αφηρημένες, την εποχή του Ρούμπενς όμως ήταν ένας κατάλληλος τρόπος για να εκφράζονται ορισμένες ιδέες. Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι μια τέτοια περίπτωση, και λένε πως ο Ρούμπενς την έφερε δώρο στον Κάρολο Α', όταν προσπαθούσε να τον πείσει να συνθηκολογήσει με την Ισπανία. Ο πίνακας αντιπαραβάλλει την εύλογημένη ειρήνη με τη φρίκη του πολέμου.
Η Αθηνά,η θεά της σοφίας και των τεχνών, επιτίθεται εναντίον του Άρη, που είναι έτοιμος να υποχωρήσει - η φοβερή παρέα του, η Ερινύα του πολέμου, έχει κιόλας πάρει δρόμο. Με την προστασία της Αθηνάς, οι χαρές της ειρήνης ανθίζουν, σύμβολα της γονιμότητας και της αφθονίας, όπως μόνον ο Ρουμπενς μπορούσε να τα συλλάβει: η Ειρήνη που δίνει το στήθος της σ' ένα βρέφος για να θηλάσει, ένας φαύνος που κοιτάζει με απόλαυση τους λαμπρούς καρπούς.
Η υπόλοιπη παρέα του Βάκχου, μαινάδες που χορεύουν, κρατώντας χρυσάφι και θησαυρούς, κι ένας πάνθηρας που παίζει άκακα σαν μεγάλη γάτα' από την άλλη μεριά, τρία παιδιά με φοβισμένα μάτια, φεύγοντας μπρος στον τρόμο του πολέμου, φτάνουν στον παράδεισο της ειρήνης και της αφθονίας, στεφανωμένα από ένα νεαρό πνεύμα.
Οποιοσδήποτε βυθιστεί στις πλούσιες λεπτρομέρειες αυτού του πίνακα, με τις έντονες αντιθέσεις και τα θερμά χρώματα, δεν μπορεί παρά να νιώσει πως αυτές οι ιδέες δεν ήταν για τον Ρούμπενς ωχρές ,αφηρημένες. Οι άντρες και οι γυναίκες του είναι πλάσματα ζωντανά, σαν τους ανθρώπους που έβλεπε γύρω του,σαν τους ανθρώπους που του άρεσαν. Ορισμένως δεν ήταν της μόδας στη Φλάνδρα οι λεπτές γυναίκες στον καιρό του Ρούμπενς, μερικοί ωστόσο δεν παραδέχονται τις "χοντρές " του. Μια άποψη που είναι βέβαια άσχετη με την τέχνη.
Επειδή όμως αυτή η παρατήρηση γίνεται συχνά, ίσως να πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η χαρά της πληθωρικής, αισθησιακής ζωής σε όλες τις εκδηλώσεις ήταν αυτό που δεν άφησε τον Ρούμπενς να καταντήσει απλός δεξιοτέχνης. Αντίθετα, αντί οι πίνακές του να παραμείνουν μπαρόκ διακοσμήσεις για αίθουσες τελετών, έγιναν αριστουργήματα που διατηρούν τη ζωτικότητά τους ακόμη και μέσα στην παγερή ατμόσφαιρα των μουσείων.
Ε.Η. GOMBRICH - ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
επιμέλεια - παρουσίαση CaRiNa
_______________
Αυτο το ποιηματάκι το έχει επιλέξει ο Μπαντιού;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θυμάμαι έντονα, ήταν από τα δυο-τρία που μου έχουν μείνει από τη συλλογή.
Δεν μπορώ να κρίνω τον Μπέκετ ως ποιητή(άλλωστε κι ο ίδιος αυτουπονομεύει αυτόν τον χαρακτηρισμό), αλλά σίγουρα υπάρχει δυναμική ακόμα και στα δίστιχα, ή ίσως κυρίως σε αυτά.
Αυτό δεν το γνωρίζω dirdawuth,αν και δεν το νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν όμως η ερώτησή σου οφείλεται στο ότι το περιέλαβα στην ανάρτησή μου με θέμα το σχόλιο του Μπαντιού για τον Μπέκετ,ήταν δική μου η επιλογή .Ποίηματα από τη συλλογή περιλαμβάνονται στο έργο "Πως να πω" .
Πάντως πληροφοριακά το "Ποιήματα συνοδευόμενα από σαχλοκουβέντες",βασικά δημοσιεύτηκαν το 1978,αλλά στη συλλογή συμπεριλαμβάνονται ποήματα γραμμένα πολύ πριν την ημερομηνία έκδοσης(σύμφωνα με τις σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου).
Η σκέψη του Μπέκετ ,για εμένα,είναι δύσκολο να χωρέσει σε ιδιότητες και χαρακτηρισμούς...απλά συμβαίνει.Έτσι ή αλλιώς είχε ένα συνεχή διάλογο με τον εαυτό και μια ελεύθερη έκφραση χωρίς κανόνες και καθωσπρεπισμούς.Οπότε είναι ιδιαίτερα κοντά στην ιδιοσυγκρασία του η μη αποδοχή του "κατά κόσμον" ποιητή.
Χαρακτηριστικά σ΄ένα γράμμα του στον σκηνοθέτη Σνάιντερ,γράφει:" το έργο μου είναι ζήτημα βασικών ήχων δοσμένων με τον πληρέστερο δυνατό τρόπο,και αρνούμαι την ευθύνη για οτιδήποτε άλλο.Αν ο κόσμος θέλει να πονοκεφαλιάσει για να βρει αρμονικούς,είναι ελεύθερος να το κάνει κι ας προμηθευτεί μόνος του ασπιρίνες".
:)
καλό βράδυ