Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Περί Δικαίου









ΠΛΑΤΩΝ
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΚΕΙΜΕΝΟ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Ι. ΣΩΚΡ.: Έχεις τη δυνατότητα να μου ορίσεις τι είναι το δίκαιο; Ή δεν σου φαίνεται ότι είναι άξιο να διατυπώσεις λόγο για το περιεχόμενό του;
ΕΤ.: Κατά την εκτίμησή μου,κατεξοχήν αξίζει.
ΣΩΚΡ.: Τι λοιπόν είναι;
ΕΤ.: Τι άλλο λοιπόν θα είναι απ’ όσα θεωρούνται εκ συνηθείας ότι είναι δίκαια;
ΣΩΚΡ.: Μη μου απαντάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά όπως ακριβώς στην ενδεχόμενη περίπτωση που θα ερωτούσες για το τι είναι ο οφθαλμός, θα σου απαντούσα ότι είναι το (σωματικό) όργανο δια του οποίου εξασφαλίζουμε την αίσθηση της όρασης, και, επιπλέον, αν με προέτρεπες να σου το αποδείξω θα σου το αποδείκνυα·  και αν με ρωτούσες σε τι αποδίδουμε το όνομα ψυχή, θα σου απαντούσα στο (νοητικό ) όργανο με το οποίο γνωρίζουμε· και αν πάλι θα με ρωτούσες  τι είναι φωνή, θα σου απαντούσα ότι είναι το (ηχητικό) όργανο με το οποίο συζητούμε. Καθ’ όμοιον τρόπον κι εσύ να απαντήσεις  ότι δίκαιο είναι το μέσο με το οποίο κάτι χρησιμοποιούμε, όπως ακριβώς τώρα μόλις έδωσα τις ανωτέρω απαντήσεις.
ΕΤ.: Δεν έχω τη δυνατότητα να σου απαντήσω ακριβώς δι’ αυτού του τρόπου.
ΣΩΚΡ.: Αλλά επειδή δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα, ίσως δια της ακόλουθης κατά κάποιο τρόπο ευκολότερα θα ανακαλύπταμε την απάντηση; Πρόσεξε: με ποιο μέσο εξατάζοντας τα περισσότερα και τα λιγότερα τα εντοπίζουμε ως  τέτοια; Μήπως με το μέτρο;
ΕΤ.: Ναι
ΣΩΚΡ.: Και ποια τέχνη χρησιμοποιούμε μαζί με το μετρο; Μήπως όχι την μετρητική;
ΕΤ.: Τη μετρητική.
ΣΩΚΡ.: Και για να εντοπίσουμε τα ελαφρά και τα βαρέα; Μήπως όχι το ζύγισμα;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Και ποια τέχνη χρησιμοποιούμε μαζί με το ζύγισμα; Μήπως όχι τη ζυγιστική;
ΕΤ.: Βεβαιότατα.
ΣΩΚΡ.: Πώς λοιπόν πρέπει να σκεφτούμε; Με ποιο όργανο εξετάζοντες τα δίκαια και τα άδικα θα τα εντοπίσουμε ως τέτοια, και μαζί με το όργανο ποια τέχνη που κατέχουμε από προηγουμένως; Άραγε δεν σου διευκρινίζεται λίγο περισσότερο το ζήτημα;
ΕΤ.: Όχι.
ΙΙ. ΣΩΚΡ.: Αλλά εκ νέου ας εξετάσουμε κατά τον ακόλουθο τρόπο· σε περίπτωση που αμφισβητούμε για τα πιο μεγάλα και τα πιο μικρά, ποιοι είναι οι αρμόδιοι που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να (τα) διακρίνουμε; Δεν είναι οι μετρητές;
ΕΤ.: Ναι
ΣΩΚΡ.: Και στην περίπτωση που αμφισβητούμε για τα πολλά και τα λίγα,ποιοι είναι οι αρμόδιοι που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να (τα) διακρίνουμε; Δεν είναι οι αριθμητές;
ΕΤ.: Αλλά ποιος άλλος;
ΣΩΚΡ.: Και στην περίπτωση που αφμισβητούμε μεταξύ μας για τα δίκαια και τα άδικα, σε ποιους καταφεύγουμε και ποιοι θα μας δώσουν τη δυνατότητα να (τα) διακρίνουμε σε κάθε περίπτωση; Ανάφερε.
ΕΤ.: Μήπως, Σωκράτη, εννοείς τους δικαστές;
ΣΩΚΡ.: Σωστά το ανακάλυψες. Εμπρός λοιπόν, ανάλαβε την πρωτοβουλία και αυτό εδώ να επεξεργαστείς. Με ποια ενέργεια οι μετρητές προβαίνουν στη διάκριση αναφορικά με τα μεγάλα και τα μικρά; Άραγε όχι με τη μέτρηση;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Και με ποια αναφορικά με τα βαρέα και τα ελαφρά; Άραγε όχι με το ζύγισμα;
ΕΤ.: Με το ζύγισμα βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Και με ποια αναφορικά με τα πολλά και τα λίγα;  Άραγε όχι με την αρίθμηση;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Και με ποια επομένως αναφορικά με τα δίκαια και τα άδικα; Απάντησε.
ΕΤ.: Δεν μπορώ.
ΣΩΚΡ.: Με τη λογική, θα λέγαμε.
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Με τη λογική επόμένως θα μας δώσουν τη δυνατότητα να διακρίνουμε, όταν κρίνουν οι δικαστές για τα δίκαια και τα άδικα.
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Με το μέτρο λοιπόν θα μας εξασφαλίσουν οι μετρητικοί τη δυνατότητα να διακρίνουμε για τα μικρά και για τα μεγάλα· το μέτρο λοιπόν ήταν το μέσο με το οποίο αυτά διεκρίνοντο.
ΕΤ.: Σωστά.
ΣΩΚΡ.: Με το ζύγισμα λοιπόν θα μας δώσουν οι ζυγιστές τη δυνατότητα να διακρίνουμε για τα βαρέα και τα ελαφρά· το ζύγισμα λοιπόν ήταν το μέσο με το οποίο αυτά διεκρίνοντο.
ΕΤ.: Έτσι είναι.
ΣΩΚΡ.: Με την αρίθμηση λοιπόν πάλι θα μας δώσουν οι αριθμητικοί τη δυνατότητα να διακρίνουμε για τα πολλά και για τα λίγα· ο αριθμός λοιπόν ήταν το μέσο με τον οποίο αυτά εκρίνοντο.
ΕΤ.: Σωστά.
ΙΙΙ. ΣΩΚΡ.: Με τη χρήση της λογικής βεβαίως, όπως μόλις συμφωνήσαμε, θα μας εξασφαλίσουν οι δικαστές τη δυνατότητα να διατυπώσουμε κρίσεις για τα δίκαια και τα άδικα. Και τούτο, διότι η λογική ήταν το μέσο με το οποίο διατυπώνονται κρίσεις για το περιεχόμενό τους.
ΕΤ.: Σωστά εκφέρεις τις επισημάνσεις σου, Σωκράτη.
ΣΩΚΡ.: Τι τέλος πάντων είναι τα δίκαια και τα άδικα; Όπως για παράδειγμα αν κάποιος μας διατύπωνε το ερώτημα για το τι είναι το μείζον και το έλαττον, εφόσον τα διακρίνει μεταξύ τους το μέτρο, η τέχνη της μέτρησης και ο μετρητικός; Θα του απαντούσαμε ότι μείζον είναι αυτό που υπερέχει και έλαττον εκείνο που υστερεί. Και επειδή το βαρύ και το ελαφρύ τα διακρίνει μεταξύ τους η πλάστιγγα, η τέχνη του ζυγίσματος και ο ειδικός στο ζύγισμα, τι είναι το βαρύ και το ελαφρύ; Θα του απαντούσαμε ότι το αντικείμενο που προς τα κάτω ωθεί στις πλάστιγγες είναι το βαρύ, ενώ το προς τα άνω το ελαφρύ. Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν και εάν κάποιος μας ερωτούσε τι τέλος πάντων είναι το δίκαιο και το άδικο, εφόσον η λογική και η δικαστική τέχνη και ο δικαστής είναι το πρόσωπο που μας ενημερώνει για τις διαφορές τους; τι θα απαντούσαμε σε αυτόν; ή μήπως δεν έχουμε τη δυνατότητα για κάποια απάντηση;
ΕΤ.: Όχι, δεν έχουμε τη δυνατότητα.
ΣΩΚΡ.: Επιπλέον, ποιο από τα δύο (συμβαίνει): με τη θέλησή τους νομίζεις ότι έχουν αυτό το άδικο οι άνθρωποι ή χωρίς τη θέλησή τους; Αυτό ακριβώς εννοώ. Νομίζεις ότι εκουσίως αδικούν και είναι άδικοι ή ακουσίως;
ΕΤ.: Με τη θέλησή τους βεβαίως, Σωκράτη, διότι (από τη φύση τους) είναι πονηροί.
ΣΩΚΡ.: Εκτιμάς λοιπόν ότι εκουσίως υπάρχουν πονηροί και άδικοι άνθρωποι;
ΕΤ.: Εγώ βεβαίως, εσύ όχι;
ΣΩΚΡ.: Όχι,εάν βεβαίως πρέπει να πείθομαι, ως προς κάποιες από τις επισημάνσεις, στον ποιητή.
ΕΤ.: Σε ποιον ποιητή;
ΣΩΚΡ.: Σ’ εκείνον που υποστήριξε ότι : κανένας δεν είναι κακός εκουσίως ούτε καθίσταται μακάριος ακουσίως.
ΕΤ.: Αλλά όμως, Σωκράτη, είναι σωστή η παλαιά παροιμία, ότι σε πολλά ζητήματα διατυπώνουν ψεύδη οι ποιητές ( ή : οι τραγουδιστές).
ΙV. ΣΩΚΡ.: Θα απορούσα αν ως προς το εν λόγω ζήτημα διαψευδόταν ο τραγουδιστής αυτός, και, αν διαθέτεις τον κατάλληλο χρόνο, ας ερευνήσουμε το αν εκφέρει ψευδή ή αληθή λόγο.
ΕΤ.: (Διαθέτω) ελεύθερο χρόνο.
ΣΩΚΡ.: Εξέτασε λοιπόν, ποιο από τα δύο νομίζεις ότι είναι δίκαιο, να διατυπώνεις ψευδείς ή αληθείς λόγους;
ΕΤ.: Αληθείς βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Το να ψεύδεσαι επομένως είναι άδικο;
ΕΤ.: Βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Επιπλέον, ποιο από τα δύο ονομίζεις ότι είναι δίκαιο, αν εξαπατάς ή να μην εξαπατάς;
ΕΤ.: Να μην εξαπατάς βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Το να εξαπατάς επομένως είναι άδικο;
ΕΤ.: Μάλιστα.
ΣΩΚΡ.: Τί επιπλεόν; Είναι δίκαιο να βλάπτεις ή να ωφελείς;
ΕΤ.: Να ωφελείς.
ΣΩΚΡ.: Το να βλάπτεις επιμένως είναι άδικο;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Επομένως είναι δίκαιο να διατυπώνεις αληθείς λόγους και να μην εξαπατάς και να ωφελείς, ενώ είναι άδικο το να ψεύδεσαι, το να βλάπτεις και το να εξαπατάς.
ΕΤ.: Ναι, στο όνομα του Δία, κατεξοχήν έτσι είναι.
V. ΣΩΚΡ.: Την ίδια εκτίμηση έχεις και με τους εχθρούς;
ΕΤ.: Σε καμιά περίπτωση.
ΣΩΚΡ.: Μήπως λοιπόν δίκαιο είνα να βλάπτουμε τους εχθρούς και άδικο να τους ωφελούμε;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Τί όμως; δεν υποστήριξες ότι είναι δίκαιο να ωφελούμε τους φίλους;
ΕΤ.: Εγώ βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Ποιο από τα δύο θα δεχθούμε: μη εξαπατώντας ή εξαπατώντας αυτούς για την ωφέλειά τους;
ΕΤ.: Στο όνομα του Δία, και εξαπατώντας.
ΣΩΚΡ.: Αλλά είναι δίκαιο εποιμένως να ωφελούμε με εξαπάτηση, όχι όμως και με ψεύδη; ή και με ψεύδη.
ΕΤ.: Είναι δίκαιο ακόμη και με ψεύδη.
ΣΩΚΡ.: Ως εκ τούτου, καθώς φαίνεται, το να διατυπώνει κάποιος ψευδείς και αληθείς λόγους είναι (συγχρόνως ) δίκαιο και άδικο.
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Και το να μην εξαπατά και να εξαπατά είναι δίκαιο και άδικο.
ΕΤ.: Φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Και το να βλάπτει και να ωφελεί είναι δίκαιο και άδικο;
ΕΤ.: Ναι.
IV. ΣΩΚΡ.: Όλα λοιπόν όσα είναι αυτού του είδους είναι, καθώς φαίνεται, τα ίδια και δίκαια και άδικα.
ΕΤ.: Κατά την εκτίμησή μου, έτσι φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Πρόσεξε λοιπόν. Εγώ έχω οφθαλμό δεξιό και αριστερό όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Και ρουθούνι δεξιό και αριστερό;
ΕΤ.: Βεβαίως.
ΣΩΚΡ.: Και χείρας δεξιά και αριστερά;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Επειδή λοιπόν απ’ όσα ονομάζεις ίδια υποστηρίζεις ότι άλλα είναι δεξιά και άλλα αριστερά από τα οικεία μας, αν σε ερωτούσα γι’ αυτά θα μπορούσες να μου απαντήσεις ότι άλλα είναι προς τα δεξιά και άλλα προς τα αριστερά;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Προσανατολίσου λοιπόν και εκεί, εφόσον αποδίδεις ονόματα στα ίδια αντικείμενα και άλλα υποστηρίζεις  ότι είναι δίκαια και άλλα άδικα, έχεις τη δυνατότητα να μας αναφέρεις ποια είναι τα δίκαι και ποια τα άδικα;
ΕΤ.: Κατά την εκτίμησή μου λοιπόν, φαίνεται ότι όσο από αυτά γίνονται όπως ορίζεται καθηκόντως και κατά τη δέουσα στιγμή είναι δίκαια, ενώ είναι άδικα όσο δεν γίνονται καθηκόντως.
ΣΩΚΡ.: Σωστά έχει η εκτίμησή σου.Όποιος λοιπόν πράττει ορισμένα από αυτά καθηκόντως, πράττει δίκαια, ενώ πράττει άδικα όποιος πράττει μη καθηκόντως;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Επομένως, όποιος πράττει τα δίκαια είναι δίκαιος, ενώ όποιος πράττει τα άδικα είναι άδικος;
ΕΤ.: Έτσι έχουν οι εν λόγω διακρίσεις (ή οι κατηγοριακές αποδόσεις).
ΣΩΚΡ.: Ποιος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να προβαίνει σε τομές και σε καύσεις και να εξασφαλίζει το αδυνάτισμα υπό τους  όρους που αρμόζει και στην κατάλληλη στιγμή;
ΕΤ.: Ο ιατρός.
ΣΩΚΡ.: Εξαιτίας του ότι είναι επιστήμων ή για κάποιον άλλο λόγο;
ΕΤ.: Εξαιτίας τού ότι είναι επιστήμων.
VII. ΣΩΚΡ.: Και ποιος έχει τη δυνατότητα να σκάπτει, να οργώνει με το άροτρο και να φυτεύει υπό όρους  που αρμόζει;
ΕΤ.: Ο γεωργός.
ΣΩΚΡ.:Εξαιτίας τού ότι είναι επιστήμων, ή όχι γι’ αυτόν το λόγο;
ΕΤ.: Εξαιτίας του ότι είναι επιστήμων.
ΣΩΚΡ.: Και ως προς τις υπόλοιπες υποθέσεις λοιπόν αυτό ισχύει; Ο επιστήμων είναι ικανός και τα δέοντα να πράττει και υπό τους όρους που αρμόζει και στην κατάλληλη στιγμή, ενώ ο μη επιστήμων όχι;
ΕΤ.: Αυτό ισχύει.
ΣΩΚΡ.: Επομένως και όσον αφορά στο ψεύδος, στην εξαπάτηση και στην ωφέλεια, ο επιστήμων είναι ικανός να πράττει το καθένα από αυτά υπό τους όρους που αρμόζει και στην κατάλληλη στιγμή, ενώ ο μη επιστήμων όχι;
ΕΤ.: Εκφέρεις αληθή λόγο.
ΣΩΚΡ.: Όποιος λοιπόν πράττει υπό τους όρους που αρμόζει είναι δίκαιος;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Εξαιτίας λοιπόν της επιστήμης πράττει αυτά.
ΕΤ.: Πώς όχι;
ΣΩΚΡ.: Εξαιτίας της επιστήμης άρα είναι δίκαιος ο δίκαιος;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Ο άδικος λοιπόν εξαιτίας του αντιθέτου προς το δίκαιον είναι άδικος;
ΕΤ.: Φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Και ο δίκαιος είναι δίκαιος εξαιτίας της σοφίας.
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Εξαιτίας της αμάθειας επομένως ο άδικος είναι άδικος.
ΕΤ.: Φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Δίδει την εντύπωση πως ισχύει ό,τι οι πρόγονοί μας άφησαν για παρακαταθήκη: ό,τι είναι σοφία και δικαιοσύνη, ενώ ό,τι είναι αμάθεια είναι αδικία.
ΕΤ.: Φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Με τη θέλησή τους όμως οι άνθρωποι είναι αμαθείς ή χωρίς τη θέλησή τους;
ΕΤ.: Με τη θέλησή τους.
ΣΩΚΡ.: Επομένως, και χωρίς τη θέλησή τους είναι άδικοι;
ΕΤ.: Φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Και οι άδικοι είναι πονηροί;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Χωρίς τη θέλησή τους επομένως είναι πονηροί και άδικοι;
ΕΤ.: Βεβαιότατα.
ΣΩΚΡ.: Και εξαιτίας του ότι είναι άδικοι αδικούν;
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Επομένως, εξαιτίας του ακούσιου (αδικούν) ;
ΕΤ.: Βεβαιότατα.
ΣΩΚΡ.: Και σε καμιά περίπτωση το εκούσιο δεν γίνεται εξαιτίας του ακούσιου.
ΕΤ.: Έτσι είναι.
ΣΩΚΡ.: Εξαιτίας του ότι είναι (ή: υπάρχει) άδικον γίνεται η πράξη της αδικίας.
ΕΤ.: Ναι.
ΣΩΚΡ.: Αλλά το άδικο είναι ακούσιο.
ΕΤ.: Είναι ακούσιο.
ΣΩΚΡ.: Επομένως, χωρίς τη θέλησή τους αδικούν και είναι άδικοι και πονηροί.
ΕΤ.: Χωρίς τη θέλησή τους, όπως φαίνεται.
ΣΩΚΡ.: Επομένως, δεν διατύπωσε ψευδείς λόγους (ή : δεν απεδείχθη ψευδόμενος) ο ποιητής (ή: ο τραγουδιστής).
ΕΤ.: Απ’ ό,τι φαίνεται όχι.

Σημέιωση : 
"Στο κείμενο που έχει διασωθεί από τον παραπάνω διάλογο, δεν κατονομάζεται ο συνομιλητής του Σωκράτη. Επιλέγουμε τον ονοματικό όρο Εταίρος - και μάλιστα για όλη την ανάλυσή μας - σύμφωνα με το κριτικό φιλολογικό σχόλιο του Souilhe. Η ίδια η υφολογία του κειμένου, μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι, πρέπει να ήταν ένας από τους μαθητές του."

Πλάτων
ΑΠΟΚΡΥΦΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ
ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ 
Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘ. ΤΕΡΕΖΗΣ  
Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ
____________________________________________________________


Statue to justice and equality in Budapest

__

επιμέλεια, δημοσίευση ανάρτησης CaRiNa

__

35 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα σας anonymous
    Συγγνώμη για την καθυστέρηση απόκριση και σας ευχαριστώ για τις τοποθετήσεις σας


    ΣΩΚΡ.: Επομένως είναι δίκαιο να διατυπώνεις αληθείς λόγους και να μην εξαπατάς και να ωφελείς, ενώ είναι άδικο το να ψεύδεσαι, το να βλάπτεις και το να εξαπατάς.
    ΕΤ.: Ναι, στο όνομα του Δία, κατεξοχήν έτσι είναι.
    V. ΣΩΚΡ.: Την ίδια εκτίμηση έχεις και με τους εχθρούς;
    ΕΤ.: Σε καμιά περίπτωση.
    ΣΩΚΡ.: Μήπως λοιπόν δίκαιο είνα να βλάπτουμε τους εχθρούς και άδικο να τους ωφελούμε;
    ΕΤ.: Ναι.
    ΣΩΚΡ.: Τί όμως; δεν υποστήριξες ότι είναι δίκαιο να ωφελούμε τους φίλους;
    ΕΤ.: Εγώ βεβαίως.
    ΣΩΚΡ.: Ποιο από τα δύο θα δεχθούμε: μη εξαπατώντας ή εξαπατώντας αυτούς για την ωφέλειά
    τους;
    ΕΤ.: Στο όνομα του Δία, και εξαπατώντας.
    ΣΩΚΡ.: Αλλά είναι δίκαιο εποιμένως να ωφελούμε με εξαπάτηση, όχι όμως και με ψεύδη; ή και με ψεύδη.
    ΕΤ.: Είναι δίκαιο ακόμη και με ψεύδη.
    ΣΩΚΡ.: Ως εκ τούτου, καθώς φαίνεται, το να διατυπώνει κάποιος ψευδείς και αληθείς λόγους είναι (συγχρόνως ) δίκαιο και άδικο.
    ΕΤ.: Ναι.
    ΣΩΚΡ.: Και το να μην εξαπατά και να εξαπατά είναι δίκαιο και άδικο.
    ΕΤ.: Φαίνεται.
    ΣΩΚΡ.: Και το να βλάπτει και να ωφελεί είναι δίκαιο και άδικο;
    ΕΤ.: Ναι.


    Από το παραπάνω απόσπασμα της ανάρτησης, προκύπτει η αμφισημία του δίκαιου και άδικου, όπως και κατ επέκταση της θέλησης και παρά τη θέληση, δηλαδή του καλού και κακού.Η δικαιοσύνη, το σύστημα των νόμων, δεν έχει την σημασία του δικαίου.Στα πλαίσια λειτουργίας της κοινωνίας, οι νόμοι τόσο ως προς το γράμμα, όσο και το πνεύμα τους, επί της ουσίας δεν καταρτίζονται προκειμένου να ορίσουν την ελεύθερη βούληση,αλλά απλά τη βούληση. Εξάλλου τι ηθική μπορει να διακατέχει τους νόμους οι οποίοι από τη βάση τους για ένα μέρος των πολιτών λειτουργούν με καλή βούληση ενώ για ένα άλλο παρά τη θέληση; Οι νόμοι είναι ανήθικοι, και απλά και μόνο, τόσο ως προς το ανελεύθερο πνεύμα τους, όσο και ως προς τον τρόπο εφαρμογής τους, προσπαθούν να ρυθμίσουν τις σχέσεις συνύπαρξης των πολιτών προκειμένου να διασφαλίσουν την ελεύθερη βούληση (καλή θέληση) συμπεριφορά τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τελευταία παράγραφο, όπου γράφετε ότι εντοπίζετε κάποιο
    " λογικό σφάλμα " στο σκεπτικό του Σωκράτη.Την ίδια σκέψη (υπό τη μορφή απορίας) είχα κι εγώ για αρκετό διάστημα. Το ερώτημα αυτό, διατυπωμένο από εσάς και με τον ίδιο τρόπο που το έθετα κι εγώ σε συζητήσεις με φίλους, δεν τύχαινε απάντησης ή έστω ανάπτυξης. Διαβάζοντάς το από σάς, νομίζω ότι κάτι έχω να απαντήσω σχετικά.

    Ο Σωκράτης βρέθηκε απολογούμενος με τις κατηγορίες της διαφθοράς και της ασέβειας.

    Συγκεκριμένα διέφθειρε τους νέους με την επ αμοιβή διδασκαλία του και δεν πίστευε σε θεούς.
    Στη δίκη του, επιχειρηματολόγησε, (σε μια απολογία με οδηγό την ρητορική του), προκειμένου να αποδείξει ότι, οι κατηγορίες του ήταν αβάσιμες. Αυτό όμως, επί της ουσίας σημαίνει ότι, (κατά τον Σωκράτη), δεν παραβίασε τους νόμους διδάσκοντας αυτά που δίδασκε. Με την απολογία του προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν διέπραξε αυτά για τα οποία κατηγορήθηκε. Όχι ότι τα διέπραξε, αλλά το πνέυμα του νόμου ήταν άδικο και δεν διακατέχονταν από ελευθερία βούλησης. Ο Σωκράτης υπήρξε συνεπής ως προς το γράμμα και ως προς το πνεύμα του νόμου, από τη στιγμή που δεν έκανε κάτι παράνομο (σύμφωνα πάντα με την απολογία του).

    Εάν διαφωνούσε ως προς το πνεύμα του νόμου, τότε θα επιχειρηματολούσε κατά του άδικου πνεύματος του νόμου ώστε να δικαιολογήσει τις πράξεις του.
    [Εξάλλου από τους 501 Ηλιαστές που τον δίκασαν, μόνο για 30 επιπλέον καταδικαστικές ψήφους, καταδικάστηκε ( κάτι που μπορούμε να συνυπολογίσουμε για την άδικη καταδίκη του).

    Κατά συνέπεια, ο Σωκράτης ήταν σύμφωνος με το νόμο, απλά κατηγορήθηκε άδικα, και μάλιστα απέναντι στο λαϊκό δικαστήριο, ως μέγιστη απόδειξη της συνέπειάς του στους νόμους της πολιτείας, ήπιε το κώνειο, αυτό το οποίο και αποτελεσε το ύστατο επιχείρημά του, το " ελεύθερο νόημα ".
    Εάν είχε διαπράξει τα αδικήματα, αδιαφορώντας για την νομιμότητά τους, το να αναγνωρίσει το λάθος του, θα μπορούσε να σταθεί σαν ενδεχόμενο, μόνο στην περίπτωση που παρέβη τους νόμους με διάθεση περιφρόνησής τους.Εάν όμως τα διέπραξε γιατί θεωρούσε το πνεύμα του νόμου μη καλής βούλησης, τότε θα ήταν αντιφατικός με τις πράξεις του ή απλά θα το έκανε.

    Καταληκτικά, εάν έχω κάνει σωστό συλλογισμό, τότε δεν υπάρχει λογικό ατόπημα.

    Σήμερα anonymous, νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν. Είναι όχι μόνο λίγοι, αλλά ακόμα χειρότερα σπάνιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλό σκεπτικό :)

    Μπορώ να το δω από δύο οπτικές. Η μία είναι αυτή που δεν ενισχύει το λόγο της συμφωνίας μας.
    Η άλλη είναι αυτή της συγκριτικής κριτικής ( μια και κάνετε αναφορά στον αγαπητό Μπέκετ), ως ακόμη μια περίπτωση υποταγής στις αποφάσεις της πολιτείας.
    Δεν μπορώ όμως να στηρίξω την ομοιότητα των δύο περιτπώσεων.Αν και αυτό που τίθεται είναι θέμα ηθικής.
    Οι διαφορές στις δύο αρνήσεις είναι ουσιαστικές :
    α) ο Σωκράτης απέδειξε με τίμημα τη ζωή του, ότι η υπεράσπιση των αξιών, είναι αυτό για το οποίο αξίζει να πεθάνει ο άνθρωπος. Αυτό αποτελεί το μέγιστο μάθημα, καθώς νοηματοδοτεί τη ζωή. Επιπρόσθετα με το γενναίο θάνατο, άφησε κληρονομιά 2500 ετών, συμβάλλοντας στη διαπεδαγώγηση εκατοντάδων γενεών, σε μια διδασκαλία ...« ανευ διδασκάλου» .
    β) Στην περίπτωση του Μπέκετ, δεν μου είναι γνωστός (δεν ξέρω αν ισχύει το ίδιο και για σας), ο λόγος της αποδοχής - ανεξάρτητα πως χειρίστηκε το έπαθλό του στη συνέχεια- δηλ. αν η απόφασή του ήταν μια καλης βούλησης πράξη. Απ΄αυτό εξαρτάται και η αξία του παραδείγματος.

    Τώρα θυμήθηκα και την πιο πρόσφατη περίπτωση του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, ο οποίος το 2011 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του.

    «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους».
    «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου…» αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε ένα κείμενό του 1965 ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στο οποίο παρέπεμψε τους δημοσιογράφους προκειμένου να δικαιολογήσει την άρνηση του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Δεν λέω ωστόσο πως ο Σωκράτης έκανε λογικό σφάλμα, αλλά πως « φαίνεται να κάνει »

    Αυτή η φράση σας, θα ίσχυε στην περίπτωση ανάπτυξης των επιχειρημάτων του, ως προς την αθωότητά του.Ισχύει εάν το απομονώσουμε, και επιχειρήσουμε να ερμηνεύσουμε στα περιοριστικά πλαίσια του αυτοτελούς και αποκομένου επιχειρήματος από το σύνολο της απολογίας του.Εξάλλου ξέρουμε ότι ο Σωκράτης είχε μια συνέχεια ο λόγος του, ο οποίος μόνο εάν ολοκληρωνόταν είχε την αποτελεσματικότητά του, όπως και η καταδίκη του με την εκτέλεση της ποινής του δηλ. το να πιει το κώνειο.

    Ως προς τη φράση σας, στη τελευταία παράγραφο, « η πολιτεία και ο νόμος », σημειώνω ότι εάν ισχύει, τότε σημαίνει ότι η πολιτεία ως έννοια « εκπροσωπείται », με την έννοια ότι θα μπορούσε κανείς να αναφέρεται σ' αυτή ως πρόσωπο, καθώς οι ιδέες, οι έννοιες δεν είναι δυνατόν να βάφουν τα χέρια τους με αίμα και μάλιστα εκτός εισαγωγικών. Δηλαδή δεν μπορούμε να τις αποδίδουμε ανθρώπινες ιδιότητες.

    Οι δικαστές που τον έκριναν αθώο, δηλαδή η ψήφος τους είχε το νόημα ότι δεν πείσθηκαν πως ευσταθούν οι κατηγορίες που του αποδόθηκαν, τουλάχιστον είχαν το θάρρος και την εντιμότητα να το υποστηρίξουν. Ακόμη το να κάτσουν μαζί του στο εδώλιο, θα μπορούσε όντως να είναι μια οδός, είτε συμβολικής είτε όχι, κίνησης, προκειμένου να το δηλώσουν και επί του πρακτέου, ότι κάποιος άνθρωπος αδικείται και θυματοποιείται - αφού κατηγορήθηκε αρχικά και τέθηκε στη θέση του θύματος στη συνέχεια.
    Αυτό όμως για να γίνει, θα πρέπει να μείνει κάποιος εκτός εξουσίας, καθώς οι ασκούντες όποιας μορφής εξουσία, μέσα στα πλαίσια μιας θεσμοθετημένης πολιτείας η οποία εκ προοιμίου είναι ανελεύθερη και λειτουργεί κακόβουλα, χωρίς καλή θέληση.
    Κάτι που χαρακτηρίζει και την σημερινή πραγαμτικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συμφωνώ με το σκεπτικό σας anonymous.

    Με αφορμή την αναφορά σας στον αλέκτωρ:
    "Με την τελευταία αυτή παραγγελία, ο Σωκράτης, υπογραμμίζει ότι η νοσηρή κατάσταση του εγκλωβισμού της ψυχής στο σώμα (το σώμα - σήμα, τάφος της ψυχής), για την οποία είχε μιλήσει τόσες φορές και προηγούμενα μέσα στη φυλακή, τώρα αποκαθίσταται. Και θέλει να εκδηλώσει σαν ύστατη πράξη ευγνωμοσύνης την προσφορά του αυτή, προς το θεό της υγείας, το γιο του Απόλλωνα. Ο Αλέκτωρ επίσης αποτελεί σύμβολο υπέρβασης του χρόνου ανάτασης, παρουσίας και εγρήγορσης και κυρίως, αθανασίας."

    Ωστόσο, ως προς την εκτέλεση της επιθυμίας του, την οποία ο Κρίτων, τον διαβεβαίωσε, του έδωσε υπόσχεση ..,
    ως συνήθως :
    " Πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις... "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κάποιοι λένε πως ο Σωκράτης λάτρεψε τόσο την «πόλιν» που προτίμησε να πεθάνει εντός της, παρά νε εξοριστεί στην ύπαιθρο. Δεν μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε κανέναν όταν προτιμά να πεθάνει για τον έρωτά του προς ένα θηλυκό, όπως είναι η «πόλις».

    Έχουμε ανάγκη δημιουργίας θηλυκών πόλεων που να λατρεύουν τη φύση και τον έρωτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. (Τώρα θυμήθηκα τον Μπέκετ, που δεν πήγε καν να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ, λέγοντας πως έχει γίνει παρεξήγηση, μια και αυτό που κάνει ο ίδιος, δεν συνιστά κανενός είδους επιτυχία, άξια προς βράβευση – ωστόσο αποδέχτηκε το βραβείο και με τα χρήματα που πήρε έδωσε την ευκαιρία για έκφραση σε πολλούς νέους καλλιτέχνες).
    Ο Μπέκετ ήταν απόλυτα συνεπής σ’αυτό που πίστευε..δηλ.στο ότι δεν πίστευε,και αυτό συνιστά κατά κάποιον τρόπο ελευθερία. Νομίζω ότι μόνο εάν είναι κανείς απόλυτα ασυνεπής σε ότι πράττει και σκέφτεται ,μπορεί να νιώσει έστω και λίγο ελέυθερος.Μ’ αυτό θέλω να πω, ότι δεν είχε κανένα ενδοιασμό,κάποια ηθική αναστολή, ώστε να δεχτεί ή να απορρίψει την παραλαβή του βραβείου. Το ότι «δεν συνιστά κανενός είδους επιτυχία» μπορώ να το καταλάβω κι εγώ .Είναι σαν έναν άνθρωπο που αφηγείται με λεπτομέρεια τη ζωή του, ή γράφει σ΄ ένα ημερολόγιο τις σκέψεις του.Αυτό λοιπόν το ημερολόγιο, να το βρει κάποιος ,να το διαβάσει και στη συνέχεια , να κλειθεί να παραλάβει βραβείο Νόμπελ γι αυτό. Το ότι το δέχτηκε, δηλώνει την αντιφατική του σκέψη και στάση, η οποία δεν είχε κανενός είδους ηθικό υπόβαθρο. Αυτό ωστόσο είναι και μιας μορφής ελευθερία ή συνέπεια.. Δηλαδή είναι μεν αντιφατικό άλλα συνεπές στην μόνιμη αντίφαση της δικής του λογικής.Όπως οι άτακτοι άνθρωποι (συνήθως άντρες:),δηλαδή άτακτοι στην οργάνωση των προσωπικών τους χώρων και αντικειμένων. Ενώ φαινομενικά υπάρχει αταξία, ωστόσο στο δικό τους σύμπάν υπάρχει τάξη. Βέβαια επειδή οι αναφορές μας(τη δική σας και δική μου) στα πρόσωπα (Μπέκετ, Σωκράτη), αναπτύσσονται στο πεδίο των προθέσεων και αυτό δεν πρόκειται να διαπιστωθεί ποτέ, ακόμη κι αν ζούσαν και τους ρωτούσαμε, γι αυτό και πάντα θα μιλάμε με ερμηνείες ,εικασίες. Οπότε... «διαλέγεις και πέρνεις»...Δεν αναφέρομαι σε εσάς προσωπικά...:)
    Ο δε Σωκράτης υπήρξε απόλυτα συνεπής,επίσης,καθώς προσφέρθηκε βορά στα δόντια των δικαστών του στο δίκαιο και τους νομους. Ενώ παράλληλα δόθηκε «ψυχή τε και σώματι» στην ιδέα,της ιδέας κι όχι σε κάτι χρήσιμο ή οφέλιμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  17. Μα η αξία του σωκτρατικού λόγου και έργου, έγκειται ακριβώς, στο γεγονός ότι ο «πολιτισμός» ως κοινωνικό προϊόν, αποτελεί απόδειξη ότι οι πολίτες ,είτε γνώρισαν είτε όχι το έργο του, δεν διδάχτηκαν τίποτε απ’ αυτό. Βλέπετε, υπάρχει και η συμβολή του «αγγελιοφόρου», εννοώ αυτούς που το ερμήνευσαν και το μετέδωσαν, η οποία επιρρεάζει την αποτελεσματικότητα μιας διδασκαλίας.
    Ωστόσο, η αξία βρίσκεται στο ότι με τις πράξεις, τα λόγια, την πίστη του σ’ αυτά και την έμπρακτη υπστήριξή τους, έδωσε το δικαίωμα στην επιλογή, δηλαδή ότι τουλαχιστον γνώρισε ότι θα μπορούσε να γίνει κι έτσι.
    Εξάλλου, νομίζω ότι ανάμεσα στο «πόλις» και «ύπαιθρο» (όπως γράψατε), υπάρχει και η «Καλλίπολη».

    Κάτι που κάνει τον Σωκράτη εξαιρετικό και διαχρονικό αρσενικό, είναι ότι υπεράσπισε το τίποτα και χάρισε τη ζωή του στο άχρηστο(ουδέτερα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. «Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι πιο σημαντικός (ή λιγότερο) από τον Ιησού ή κάποια άλλη επίσημη ή ανεπίσημη θεότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τον εκτός ορίων της περιοχής τους, χωροχρόνο..»

    Και...τι πάει να πει «σημαντικός» ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κάνοντας αναφορά στο τελευταίος σας σχόλιο...
    Για το μόνο άτομο που δεν έχει καμία αξία, (για το άν θα περάσει ή όχι, βρεθεί ή δεν βρεθεί στις ράγες του τραίνου η γιαγιά), είναι η ίδια η γιαγιά...
    Τα περί ηθικώ ή όχι αναστολών αφορούν αυτόν που θα εκτελέσει την όποια πράξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ο Μπέκετ, όπως γράψατε, «τα έργα του ασχολούνται με το τίποτα» ,..
    Ναι συμφωνώ, τα έργα του κι όχι ο ίδιος δια του βίου του. Όσο δε αφορά στο «άχρηστο» της Τέχνης, θα προσέθετα ότι είναι όμως και το χρήσιμο της.. τέχνης. Κατά συνέπεια, μήπως διαφοροποιεί τον συσχετσμό;
    Γενικά θα προσέθετα το τετριμμένο : δεν αρκεί να δηλώνεις,αλλά και να είσαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Εκτός του ότι, θα συμφωνήσω στο δεύτερο κατά σειρά, από τα τελευταία πέντε σχόλιά σας..
    ... θα συμπλήρωνα ότι ο άθεος δεν έχει γνώση ότι είναι «κάτι» δυστυχώς γι’ αυτόν..Είναι εθισμένος στην έννοια του θεού, την οποία κατοικεί, μέσα στην αφόρητη γι αυτόν άρνησή του..
    Εξάλλου το «κάτι»σύμφωνα με τα τρία τελευταία, από τα πέντε τελευταία σχόλιά σας, είναι « η Έρωτας-θεός»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ο Μπέκετ σ’ ενα σημείο στο Krapp's Last Tape λέει:
    « ...σαφές τελικά σε εμένα πως
    το σκοτάδι που πάντα πάλευα να κατανικήσω
    είναι στην πραγματικότητα ο καλύτερός μου σύμμαχος...»
    Άραγε το «σκοτάδι» είναι το «τίποτα» ή το «κάτι»;
    Ακόμη «..το τίποτα..» όπως γράφετε, δεν είναι τίποτα, αφού είναι «Το τίποτα» , είναι τουλάχιστον «κάτι» ,«ένα» και είναι ενυπόστατο.

    Εδώ θα ήθελα να επισημάνω κάποια σημεία διαφοροποίησης μεταξύ των δύο αντρών:
    Ο Σωκράτης υπεράσπισε το τίποτα
    Ο Μπέκετ ασχολήθηκε με το τίποτα
    Ο Σωκράτης χάρισε τη ζωή του στο άχρηστο
    Ο Μπέκετ ασχολήθηκε με αυτό που η Τέχνη θεωρεί άχρηστο- που όμως η τέχνη,
    θεωρεί ως χρήσιμο.
    Γράφετε : «...«δύσκολα» επίσης θα προσέγγιζε την έννοια… εαυτός…»
    Άλλο είναι «δύσκολα» και άλλο « δεν πρόκειται να ...»



    Μερικές ερωτήσεις προκειμένου να αποσαφηνίσω/κατανοήσω τη θέση/θεωρία σας..
    -Το μηδέν εμπεριέχει το δύο το οποίο διασπάται (από ποια διασπαστική δύναμη;) ωστε να δημιουργήσει το δύο ως ακεραιότητα και στη συνέχεια δια της ελεύθερης βούλησης να συσταθούν ως ένα;
    ή
    -το μηδέν λειτουργεί διασπαστικά και δημιουργεί το δύο το οποίο στη συνέχεια κινείται/εξελίσσεται όπως και παραπάνω..;

    -Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που το μηδέν, το τίποτα διαχωρίζεται σε δύο;
    -Για να υπάρξει διαχωρισμός θα πρέπει να έχουν προϋπάρξει ως Όλον που εμπεριέχει τα δύο, δηλ τα δύο είναι υποσύνολα του συνΌλου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. «Εκ του μηδενός τα δύο διαχωρίζονται για να ενωθούν σ’ ένα
    Την Έρωτα-θεό»
    Το μηδέν ως απροσδιόριστο, πεπερασμένο τίποτα,για άγνωστο λόγο, έδωσε το δύο διασπασμένο, το οποίο και στη συνέχεια έγινε η σύνθεσή του στο Ένα;
    Αν ναι,τότε..:
    - Όσο διαρκεί ο διαχωρισμός του ,υπάρχει, μεταβολή της υπόστασης του δύο;
    - Ποιος ο λόγος της ένωσης; δεν θα μπορούσε να παρέμενε απλά, για πάντα σ’ ένα μόνιμο διαχωρισμό;
    - Μετά την ένωση τι ακολουθεί και γιατί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Από το τελευταίο σας σχόλιο - εισερχόμενη «Των ερωτικών πυλών» - θα κρατήσω την ποιητική εικόνα..

    «..«Μέσα» πετούν σμήνη κύκνων με χρυσές κλωστές στα ράμφη τους και ο χωροχρόνος αποκτά ποικιλία διαστάσεων μη γραμμικών..»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Βέβαια η φράση ολοκληρωμένα γράφεται ως εξής:

    «Δεν αρκεί να δηλώνεις, αλλά και να είσαι, αυτό που δηλώνεις ότι είσαι.»


    Σε παρουσίαση βιβλίου που επρόκειτο να κυκλοφορήσει, όχι και ιδιαίτερα αναγνωρίσιμου-τόσο για το έργο του, όσο και για τον ίδιο-,συγγραφέα είχα την δυνατότητα να μιλήσω για λίγο μαζί του...Ανάμεσα στα άλλα, τον ρώτησα, εάν έπραττε και στην προσωπική του ζωή, τις αιρετικές απόψεις, που με ιδιαίτερη θέρμη παρουσίαζε,έκφραζε και υποστήριζε. Η απάντησή του ήταν αρνητική και μάλιστα, συνεχίζοντας προσέθεσε ότι, έτσι «βίωνε» αυτό που είχε αδυναμία να πράξει...Εν όλίγοις δεν πράττει τίποτα απ΄ όσα δηλώνει.Που σε ελεύθερη μετάφραση,
    Εάν αυτό που δήλωσε σε μένα, (ότι δηλαδή αυτά που δήλωνε στην ομιλία του, δεν τα εννοεί με την έννοια ότι δεν τα πράττει) το πράττει, τότε προκύπτει ότι

    Δηλώνει μεν, δεν πράττει δε.( ως προς τις δηλώσεις στην ομιλία του).

    Εάν όμως αυτό που μου δήλωσε, δεν το πράττει, τότε

    Πράττει, αυτό που δεν δηλώνει..

    Συνήθως κάπως έτσι είναι - άλλοι ομολογώντας το και άλλοι όχι- αυτά που δηλώνουν δεν τα πράττουν, αλλά και, αυτά που πράττουν δεν τα δηλώνουν..

    Για τη χιλιοδιαβασμένη, χιλιοερμηνευμένη, σε ιδιωτική και θεατρική ανάγνωση, Αντιγόνη, τι να πω..;

    Έχετε δίκαιο όπως το θέτετε..Όχι μόνον ο πνευματικός της πατέρας, Σοφοκλής, μα αυτοί που την θαυμάζουν (στη συμβολική της μονο-διάσταση) δεν θα ζούσαν αλλά και δεν θα ενταφιαζόντουσαν ποτέ μαζί της..Όλοι όμως θα επιθυμούσαν να ήταν η αδερφή τους...

    Ωστόσο, ευτυχώς η ελληνική μυθολογία και ιστορία ανέδειξε πολλές ηρωίδες...
    και ήρωες, βεβαίως βεβαίως..
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Την κατάληξη του συλλογισμού σας,
    ότι
    «....μπορεί να είσαι μόνο αυτό που «δεν πρόκειται να…»
    Εάν το δούμε υπό το πρίσμα
    «Δεν αρκεί να είσαι αλλά και να το δηλώνεις»
    Τότε μπορούμε να σκεφτούμε ότι

    το «να είσαι μόνο αυτό που «δεν πρόκειται να..» , πρέπει και να το δηλώνεις...

    Βέβαια, το « να είσαι και αυτό που δεν δηλώνεις..»,
    θαρρώ ότι είναι ισχυρότερο ως πιθανότητα..
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Υπέροχη απάντηση!!


    Μαύρη οπή σε ίριδας δίνη..
    ..
    χρωματίζει το μαύρο


    Το ένα κολλάει στο άλλο..
    :)


    μπορεί να είναι και λίγο σουρεάλ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή