Βία προς κατανάλωση

 
1445- Giovanni di Paolo – The Creation and the Expulsion from the Paradise

Πηγή

 Όποιος αγαπά τη βία, την προκαλεί.
  Οδηγεί στα άκρα το αντικείεμενο/θύμα προκειμένου να αποτελέσει 
   το εφαλτήριο της ψυχικής του εκτόνωσης.
 Κατά συνέπεια η ανάγνωση του Λόγου του ερμηνεύεται ως η διάζευξη:
    ή εγκαταλείπεις τη ζωή σου στις διαθέσεις του,
   ή στην αποσπά αυθαίρετα μόνος του.

Κυρίαρχη εικόνα, κυρίαρχος λόγος η βία, στην τάξη της υπεραπόλαυσης, εισάγεται ως καταναλωτικό αγαθό σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και ιδιωτικής ζωής. Ως το πέρασμα ιδεών, οραμάτων, επιβολών, φιλοδοξιών, προσδοκιών, επιτάσσει την υποταγή στις επιταγές της, χωρίς περιθώρια παρέκλισης από αυτήν. Η υπέρβαση όμως της αναγκαιότητας, του χρήσιμου και πρακτικού, γίνεται ως το γνώρισμα ηρωικής πράξης, αδιανόητης σκέψης, σκοπός πέραν του εφικτού. Είναι η οδός για την βιωματική αντιμετώπισή της. 

Αντίθετα με την δια-φυγή στην αγριότητα, στο πεδίο της αγιολογικής προσέγγισης του βίου των ενάρετων (ως πρόταση τρόπου ζωής), οι ύμνοι -αναπόσπαστο μέρος μιας ευχητικής δέησης- μετέχουν στην προσπάθεια ελέγχου του επιθετικού ενστίκτου. Η απώλεια της άμεσης ευχαρίστησης, αυτής που αναιτημάτως επέρχεται, η αδυνατότητα της εγγύτητας του πραγματικού στο αντιληπτικό μας πεδίο, μας καθιστά υποκείμενα χαρισμένα στην γοητεία του θανάτου, αυτής της ενόρμησης που ωστόσο είναι συνυφασμένη με τη ζωή.

Το καθοδικό σπιράλ του «εκ-πτωτικού» θανάτου.

Η πράξη (βίας) εκφέρεται και λεκτικά. Ο εκφερόμενος λόγος είναι πράξη. Τα λόγια όμως όταν γίνονται πράξη, δηλώνουν την αποφασιστικότητα στην κατεύθυνση. Κατά συνέπεια και το εκφερόμενο νόημα του «κατηγορώ» των εναλασσόμενων αλλά και παράλληλων εξουσιών που απευθύνεται στους εξουσιαζόμενους, αδιακρίτως, ως συστήματα καταστολής μα και γέννεσης βίας, ως «δείκτης» μισαλοδοξίας, θα μπορούσε να ειδωθεί και ως μια ακόμη πράξη εξίσου βάναυση.

Βίος αβίωτος η δια της βίας διαφυγή στην πραγματικότητα.

 Η λήθη είναι το μόρφωμα εκείνο που ιδρύεται και διογκώνεται στον τόπο του Άλλου. Είναι το εργαλείο χαλιναγώγησης του αληθούς. Η επιχειρηματολογία περί μνημονι(α)κής ενίσχυσης, λαών που δεν συνειδητοποιούν την απώλεια της ιδανικής συνείδησης και ανατρέχουν σε κείμενα και πράξεις, στο λόγο εκείνων που κινούνται απειλητικά προς αυτούς, δημιουργούν το υπέδαφος μιας μάταιης ανοικοδόμησης.

Καθώς όμως από τη μια οικοδομείται η λήθη, από την άλλη απ(οικ)οδομείται η α-λήθεια. Έτσι η μεθοδική πολιτική της αποδόμησης και διείσδυσης στον πυρήνα της κοινωνίας, οδηγεί στην μετατροπή της σε ανοχύρωτη πόλη. Ξεχασμένες πολιτείες ερημωμένων τόπων, κοινότοπων μα μη αποτελεσματικών αντι-δράσεων. Καμιά αντίσταση. Καμιά ιδεολογία στους κόλπους της. Και τώρα τί;

Λόγος πολύς μα αδύναμες λέξεις.

Σημείωση για το επίκαιρον

Οι λαοί που βρίσκονται σε οικονομική κρίση, αντιμετωπίζουν τα γεγονότα και τους υπεύθυνους αυτών, ως μυθικά τέρατα, στα όρια μιας μυθολογίας που εξελίσσεται και καταγράφεται ως ιστορία. Το επιφανειακό είναι ο μύθος, αυτό που είναι δυνατόν να κατονομαστεί. Ο μύθος γεννήθηκε στο «μαιευτήριο» της ιστορίας. Οι φιλόδοξοι ανταγωνίζονται και αγκωνίζονται για την οικειοποίηση κάποιων συνεχώς διευρυνόμενων ορίων, είτε ως Ιχθυκένταυροι, Κύκλωπες, ιπτάμενοι δράκοι, γρύπες, τέρατα, είτε ως πολυεθνικές.

Κείμενο: Carina

Πηγή εικόνας: http://en.wikipedia.org/wiki/Giovanni_di_Paolo

Αρχική δημοσίευση: ίχνος (δια)γραφής

__