Ο μικρός πρίγκιπας

ο

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ

κεφάλαιο (26)
XXVI

Δίπλα στο πηγάδι υπήρχαν τα ερείπια ενός παλιού πέτρινου τοίχου. Όταν γύρισα από τη δουλειά μου, το άλλο βράδυ, είδα από μακριά το μικρό μου πρίγκιπα να κάθεται εκεί, με τα πόδια να κρέμονται. Και τον άκουσα να μιλάει:
 - Δε θυμάσαι λοιπόν; έλεγε. Δεν είναι ακριβώς εδώ. Μια άλλη φωνή πρέπει να του απάντησε, γιατί ξανάπε:
-Ναι, ναι! Αυτή είναι η μέρα, μα δεν είναι αυτό το μέρος...
Συνέχισα να προχωράω προς τον τοίχο. Δεν έβλεπα ούτε άκουγα κανέναν. Όμως ο μικρός πρίγκιπας απάντησε πάλι:
- ... Φυσικά. Θα δεις πού ξεκινάνε τα χνάρια μου στην άμμο. Δεν έχεις παρά να με περιμένεις. Θα έρθω απόψε τη νύχτα.
Είμουνα είκοσι μέτρα από τον τοίχο κι ακόμα δεν έβλεπα τίποτα. Ο μικρός πρίγκιπας σώπασε λίγο κι ύστερα είπε πάλι:
-Το δηλητήριό σου είναι καλό; Είσαι σίγουρος πως δεν θα με κάνεις να υποφέρω για πολλή ώρα;
Κοντοστάθηκα με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Όμως συνέχισα να μην καταλαβαίνω.
-Τώρα φύγε, είπε... θέλω να κατεβώ!
Χαμήλωσα λοιπόν κι εγώ το βλέμμα μου στη ρίζα του τοίχου και τινάχτηκα. Εκεί σηκωμένο κατά τον μικρό πρίγκιπα βρισκόταν ένα κίτρινο φίδι από αυτά που σε αποτελειώνουν σε τριάντα δευτερόλεπτα. Ψάχνοντας στην τσέπη μου για να τραβήξω το πιστόλι μου έτρεξα κατά κει. Όμως, με το θόρυβο που έκανα το φίδι γλίστρησε μαλακά πάνω στην άμμο, σαν αυλάκι από το νερό που στερεύει και χωρίς να βιάζεται πολύ, τρύπωσε ανάμεσα στις πέτρες με έναν ελαφρύ μεταλλικό θόρυβο.
Ίσα που πρόλαβα να φτάσω στον τοίχο κι ο μικρός πρίγκιπας έπεσε στην αγκαλιά μου άσπρος σαν το χιόνι.
-Τί είναι πάλι αυτή η ιστορία; Μιλάς τώρα και με τα φίδια;
Χαλάρωσα το χρυσαφένιο κασκόλ που δεν έβγαζε ποτέ. Του έβρεξα τους κροτάφους και του έδωσα να πιει. Και τώρα δεν τολομούσα πια να τον ρωτήσω το παραμικρό. Με κοίταξε σοβαρά και τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό μου. Ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει σαν του πουλιού που πεθαίνει χτυπημένο από καραμπίνα. Μου είπε:
-Χαίρομαι που βρήκες αυτό που έλειπε από την μηχανή σου. Θα μπορέσεις να γυρίσεις στο σπίτι σου.
-Πώς το ξέρεις;
Ερχόμουνα ακριβώς για να του αναγγείλω πώς; Εκεί που είχα χάσει κάθε ελπίδα, είχα πετύχει τη δουλειά μου. Δεν απάντησε στην ερώτησή μου αλλά πρόσθεσε:
-Κι εγώ σήμερα θα επιστρέψω στο σπίτι μου.
Κι ύστερα λυπημένα...
-Είναι πολύ πιο μακριά. Πολύ πιο δύσκολο.
Ένιωθα καθαρά πως συνέβαινε κάτι το ιδιαίτερο. Τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδία. Κι όμως αισθανόμουν πως γλυστρούσε κατακόρυφα σαν μια άβυσο χωρίς να μπορώ να το συγκρατίσω. Είχε βλέμμα σοβαρό, χαμένο κάπου μακριά.
-Έχω το αρνί σου, και το κασόνι για το αρνί. Έχω και το φίμωτρο.
Κι εκείνος χαμογέλασε μελαγχολικά. Περίμενα κάμποση ώρα. Ένιωθα πως σιγά σιγά ζεσταινόταν.
- Μικρούλη, φοβήθηκες...
Φυσικά και είχε φοβηθεί. Όμως γέλασε τρυφερά:
-Σήμερα το βράδυ θα φοβηθώ ακόμα παραπάνω.
Με πάγωσε πάλι, η αίσθηση του αναπόφευκτου, και κατάλαβα πως μου ήταν ανυπόφορη η σκέψη να μην ξανακούσω αυτό το γέλιο. Ήταν για μένα μια πηγή μέσα στην έρημο.
-Μικρούλη θέλω πάλι να σ' ακούσω να γελάς.
Κι εκείνος όμως μου είπε:
-Απόψε κλείνει χρόνος. Το αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς....

[.... χαμογέλασε αμήχανα. χα! .....ναι λοιπόν, ε..είναι το μέρος όπου έπεσε... Συνήθως εδώ λέω ένα ανέκδοτο γιατί δεν έχουν εκδοθεί...Ε, ..η ιδέα ποια είναι; Είναι ότι...(χαμογέλασε)...αν ξέρατε τί διαβάζετε!...ε, μπορεί και να μην το διαβάζατε. Ε, να ...να προσέχετε τα παραμύθια. ]



Για τον άνθρωπο που έκλαψε μα δεν δάκρυσε. 

ο